Ether stond op en liep naar de enige klok die er hing. Eentje met wijzers, die tikte bij elke beweging die het maakte. "Wat bedoelt die kaart met het laatste?" vroeg Torne zacht, waar Ether enkel zijn schouder voor ophaalde. "Misschien valt de klok wel?" zei Dwelle met een glimlach al was ze nu ook wel nerveus. Niemand van de drie kende het spel echt. Ze wisten de regels. Ze kende de basis principes, maar nooit hadden ze het echt gespeeld. Nooit echt gezien. Ether pakte de klok vast van de muur en ademde even diep in. Met nog een blik op de andere twee gericht begon hij aan de wijzer te draaien, rustig en achter elkaar in een beweging. Tot hij van twaalf uur op één uur was aangekomen. De klok begon te slaan, de wind waaide weer net als eerst. Harder deze keer. "Pak je ergens aan vast, snel!" riep Torne uit en hij pakte zich vast aan een van de poten van de bank. Ether pakte zelf een van de buizen aan de muur vast en Dwelle hield een plank, dat wat losjes zat, van de grond vast. De wind bleef waaien, harder en harder tot het afbouwde. Tot de wind weer langzaam aan verdween. 

"Dat was het? Meer niet?" vroeg Torne en hij liet de bank los. Ether liet de buis los en legde de klok weg, verbaasd maar ook in de war. Hij ging weer op zijn plaats zitten bij het spel en keek naar het spelbord. "Alles is in takt behalve de rode pion. Die ligt," zei hij verbaasd en keek op naar Torne. Torne keek vlug van het bord naar Dwelle, die nog altijd op de grond lag en de plank vast hield. "Dwel? Dwelle?" herhaalde hij en schudde haar heen en weer. Zodra hij haar op haar rug kreeg geduwd zag hij haar lege blik. Haar witte ogen en stille borst. "Dwel, nee Dwelle! Dwelle!!?" riep Torne uit en bleef haar heen en weer schudden. 

Machteloos keek Ether toe en wilde hij helpen tot hij zag dat de dobbelsteen zich weer verplaatsten, richting Torne. Ether twijfelde voor even maar tikte zijn vriend dan toch aan op zijn schouder. "We moeten verder met het spel, jouw beurt," zei hij zacht maar wel met een dwingende ondertoon. Torne keek op naar hem, maar bleef nog even stil. Van slag om zijn zus waar hij niks van begreep. De kaart had het gezegd, iets zou vallen. Maar dit was niet verteld. Met een nerveuze slik pakte hij de dobbelsteen vast en schudde ze in zijn hand. Waarna hij met een simpele zwaai hem voor zich uit gooide, terwijl er een traan over zijn wang rolde. De dobbelsteen gaf zes stipjes, zes stapjes wat hem ook een kaart deed pakken.