De ernst is weer terug bij Leander en hij kijkt haar indringend aan. "We strijden voor waarheid en voor recht. Wij vechten voor een goede zaak: het belang van het vaderland. Zoals ik al zei houdt dat allerlei verschillende opdrachten en gelegenheden in, en we zijn constant op zoek naar nieuwe mensen."

Het lukt Renée om in te breken in zijn verhaal. Ze vraagt: "En wie zijn 'we', ik begrijp dat dat in ieder geval degenen zijn die allemaal begonnen te juichen om mijn act, maar er zullen er meer zijn?"

Leander antwoordt: "Een groep mensen, misschien wel jouw toekomstige collega's. Je zult er veel leren kennen, maar gezien het vakgebied waarin we opereren, houd ik op de vlakte hoeveel personen we daadwerkelijk tellen. Van sommigen zal je daarom waarschijnlijk nooit weten dat het om een mede-employé zal gaan."

Dat klinkt logisch, maar nieuwsgierig aangelegd als ze is, kan het haar toch niet zo bekoren. Ze kijkt daarom nors voor zich uit, wachtend op meer tekst en uitleg.

De man voor haar ziet dat allemaal aan en ze merkt hoe hij een lichte glimlach onderdrukt. Hij gaat door: "Ik vertel je nu heel veel informatie en ik kan me voorstellen dat je je daar in stilte druk om maakt. Want, behalve dat wij zoveel over jou weten, weet jij nu ook veel over ons. Teveel om je leven weer op een normale manier op te pakken mocht je weigeren je bij ons te voegen. Daarom wil ik je hiermee geruststellen dat je wel een keuze hebt.
Zoals je net in de lift zag, beschikken wij over diverse middelen om iemand te laten doen wat wij willen. Wij beschikken onder andere ook over een serum waarmee al jouw herinneringen aan deze ontmoeting zullen worden gewist. Wij zullen natuurlijk alle informatie die we over jou te weten zijn gekomen verwijderen."

Het lijkt Renée niet echt een eerlijke ruil. Zij weet van niks meer, en deze groep heeft alle macht in handen. Ze besluit daar echter haar mond over te houden. Ze heeft nog meer vragen.

Ze zegt droog: "Jullie gaan me dus niet vermoorden? Dat is een opluchting."

Leander knikt. Hij ziet eruit alsof hij blij is dat ze het zo opvat.

Ze vraagt door: "Oké, dit klinkt interessant. Ik kan op dit punt dus vragen wat ik wil? Als ik 'nee' zeg, zal ik er toch niks meer van weten."

Hij knikt opnieuw.

Renée denkt snel na, welke vragen heeft ze allemaal? Ze begint: "Duidelijk. Dan zou ik allereerst graag willen weten hoe deze groep heet."

Leander zegt: "Tja... We hebben niet echt een naam omdat alles zo geheim is. Maar we noemen onszelf VP: Verborgen Project."

Renée doet haar best om een sarcastische gedachte voor zich te houden.

Ze knikt opgewekt en vraagt door: "Jullie wisten niet dat ik lenig ben, maar wel dat ik allergisch ben voor veel dingen?"

"Zoals ik eerder zei is Peter de Heus een opdracht van ons. Ik wil daar niet teveel over kwijt op dit moment, maar doordat we hem in de gaten houden, kwam jij ook automatisch in beeld.
Misschien herinner je dat debacle nog met die 'zelfgemaakte' traktatie?"

Renée kijkt zuur als ze terugdenkt aan dat moment, nog niet zo lang geleden. Lucia kwam toen langs en had zelf koekjes gebakken. Zei ze.
Zij verzekerde haar ervan dat ze geen noten had gebruikt nadat ze dat specifiek had gevraagd.
En volgens de ingrediëntenlijst op de verpakking bevonden er zich inderdaad geen noten in de koek. Alleen werden die wel gebruikt in andere producten in die fabriek. Iets waar duidelijk voor gewaarschuwd werd ergens anders op de verpakking.
De dikke keel en benauwdheid waren geen pretje, net zoals de aandacht van iedereen. Het lacherige gedrag van Frits was het minst grappig, maar gelukkig bleef het daarbij.

Maar de VP doet overduidelijk aan camera's. Renée denkt bij zichzelf dat, mocht ze ooit weer in haar eigen appartementje komen, ze die ook maar eens moet onderwerpen aan een grondig onderzoek.

Leander ziet haar denken en zegt goedkeurend: "We kwamen erachter dat je erg opmerkzaam bent en snel reageert als dat nodig is, en dat is iets waar wij erg blij mee zijn. Maar we kunnen dat nog meer trainen, samen met andere zaken die we belangrijk vinden.
Lang verhaal kort: wij kunnen je een complete opleiding aanbieden en een baan. Nu is de vraag, accepteer je die?"

Renée zegt benauwd: "Wacht. Dit gaat allemaal wel erg snel. Ik zal vast nog meer vragen hebben, en wat als ik daardoor terugkrabbel?"

"Ja, dat is wel een dingetje," merkt Leander bedachtzaam op. "Helaas kan ik je hier pas weer laten gaan nadat je een duidelijk antwoord hebt gegeven. Een antwoord waar jij compleet achter staat, zonder twijfel.
Maar dat wil niet zeggen dat je daar de gelegenheid en de tijd niet voor krijgt. Als je nu in ieder geval je woord wil geven dat je niet probeert te gaan zonder toestemming, dan mag je wat mij betreft rondkijken en vragen stellen zoveel als je wil. Ik heb er alle vertrouwen in dat je dan je antwoord paraat hebt."

Renée zet haar kopje terug op het schoteltje en staat op. "Prima," zegt ze opgewekt. "Dan begin ik met uitgebreid rondkijken."

Leander spreidt zijn arm uit in een uitnodigend gebaar naar de omgeving, maar blijft zelf zitten. Hij zegt: "Helemaal goed, je hebt alle vrijheid, maar ik wil je vragen om niks aan te raken bij het lab en de computers. Dit zeg ik voor je eigen veiligheid, we werken met gevaarlijke stoffen en attributen."

Renée belooft dat, en loopt dan nieuwsgierig de afdeling rond.

Ze loopt net weer langs de andere kant van de zithoek -waar zich achter het muurtje voorraadkasten, toiletten, een kapstok en enkele lockers bevinden-, als ze wat lawaai hoort achter de schuifdeuren waar Kasper en Thomas zijn verdwenen, maar ook haar mede-'sollicitanten'.

Volgens Renée ontwaakt er één uit zijn of haar verdoving.