Evelyn werd die ochtend wakker en eerst wist ze niet waar ze was. Maar toen een bediende het gordijn opendeed en Evelyn de kamer en de tuin kon bekijken wist ze het weer. Ze was in de tuinen van het kasteel van Orthnib in een gigantisch landhuis.

Ze zag eigenlijk nu pas hoe mooi haar kamer en uitzicht waren. Ze lag in een tweepersoonsbed waarin Evelyn een knuffelbeer leek. Voor de rest stonden in de kamer vooral spullen voor oudere meisjes, sommige dingen wist ze niet eens van wat het was.

Haar bed had uitzicht op het koninklijk paleis van Orthnib. Het was een prachtig bouwwerk. Het was lager dan het kasteel van Nista en helemaal wit. Het zou er prachtig uitgezien hebben als het lente was, en alle velden rond het paleis lichtgroen waren en de lucht lichtblauw met enkele witte wolkjes.

Nu was het gras groen en bezaaid met gele, rode, oranje en bruine bladeren. In de lucht hingen donkergrijze regelwolken die de voorbode van slecht herfstweer waren. Het was op zijn eigen manier weer mooi, maar Evelyn wilde het kasteel toch graag in de lente zien.

Evelyn sprong uit haar bed en meteen kwamen er bedienden naar haar toe om de prinses te helpen met aankleden. Evelyn besefte dat de koning van Orthnib hiervoor had gezorgd en ze begon hem steeds aardiger te vinden.

De bedienden trokken haar een van Evelyns eigen jurken aan. Het was een mooie gele met kleurrijke bloemen erop. Daarna werd haar haar gevlochten en ging Evelyn de kamer uit. Ze had zin om het hele landhuis te verkennen zoals ze ook met onbekende delen van het kasteel thuis altijd deed.

Ze rende op haar zachte schoentjes door de gangen en trok elke deur open de ze tegenkwam. Er waren een heleboel kamers, maar ook vergaderzalen en ruimtes waarvan Evelyn niet wist waar ze voor bedoeld waren.

Alle bedienden die ze tegen kwam waren heel aardig tegen Evelyn en ze mocht overal even binnenkijken. Dat werd pas leuk toen ze de keuken ontdekte.

'Een week geleden kwam je hierbinnen terwijl je nog niet eens fatsoenlijk een eitje kon bakken, kijk eens waar je in die week gekomen bent' zegt een mollige kokkin tegen een slank en klein koksmeisje. Ze was met trillende handen groenten in een pan aan het gooien onder de vriendelijke blik van de kokkin.

'Krijgt de koninklijke familie van Nista dit echt te eten?' Vraagt het meisje voorzichtig als ze een spatel oppakt en daarmee in de pan begint te roeren. Evelyn kan haar niet zo goed verstaan doordat de twee vrouwen met een zwaar accent praten. Maar dan bedenkt ze zich dat in Nista en Orthnib dan wel dezelfde taal spreken, maar natuurlijk een ander accent hebben. Het Orthnibse accent klinkt veel ruwer dan het Nistaanse.

'Nee, dit is een probeersel, onze lunch. Maar er wordt verwacht dat jij vanavond de soep maakt. Dan kan ik je niet helpen omdat iedereen druk is met het eten' zei de kokkin voordat ze een blik op de deur – en dus ook op Evelyn – wierp.

'Ach, jij moet de prinses van Nista zijn' zei de vrouw terwijl ze op Evelyn af kwam lopen. Verlegen als ze was kroop Evelyn een klein stukje weg achter de deur, maar de kokkin zag er zo vriendelijk uit dat ze meteen weer achter de deur vandaan stapte.

'Wil je even komen rondkijken in de keuken? Alleen Jessica en ik zijn er dus je loopt niemand in de weg' stelde de kokkin voor. Evelyn knikte en zette een paar stappen de grote keuken in. Ze keek haar ogen uit, maar er was niet veel te zien omdat ze maar net over het hoge aanrechtblad kon kijken. De kokkin zag dat en tilde de kleine prinses voorzichtig op. Nu kon Evelyn alles overzien.

Toen ze bij de tafel met alle ingrediënten aankwamen zette de kokkin Evelyn op het aanrecht. Ze pakte een appel uit de fruitmanden onder het aanrecht en gaf die aan Evelyn. De kleine prinses zwaaide vrolijk met haar benen heen en weer terwijl ze de appel naar binnen werkte. Zo at ze ook nog wat stukjes chocola en gesuikerde dadels die heel goed bij haar naar binnen gingen, en de lunch moest nog beginnen.

'Ik ga weer verder het huis ontdekken' zei Evelyn en de kokkin tilde haar weer van het aanrecht af. Evelyn keek haar nog even met stralende ogen aan, pakte nog een laatste appel en huppelde toen de keuken weer uit. Onderweg naar boven nam ze hapjes van haar appel, tot ze in een gang die uitkwam op een gigantische raampartij met uitzicht op het paleis van Orthnib haar ouders zag staan. De koningin zag op een bankje langs de muur en de koning liep ijsberend voor haar. Iets in Evelyn zei haar dat haar ouders haar niet mochten zien en snel zette ze een stap achteruit.

'Het lukt niet, James, en het gaat ook niet meer lukken. Ik word te oud, wij worden te oud. Waarom kunnen we er niet gewoon een adopteren. De weeshuizen in Nista zitten vol met kinderen die wachten op een beter bestaan, dat ze nooit zullen krijgen' hoorde Evelyn de koningin zeggen. Ze klonk wanhopig, maar dat viel Evelyn niet op, net als dat ze niet opmerkte waar haar ouders het over hadden.

'Het hele koninkrijk moet op zijn schouders rusten, we kunnen niet de eerste de beste uit een weeshuis plukken. Jij moet je er gewoon niet tegen verzetten, Mary. Zo oud zijn we nog niet' probeerde de koning zijn vrouw over te halen.

'We zullen hem nooit zien opgroeien, onthoud dat James' zei de koningin boos en het klonk alsof ze opstond en richting Evelyn begon te lopen. De prinses maakte dat ze wegkwam. Ze vroeg zich af waar haar ouders het over gehad zouden hebben, maar ze had alweer iets heel anders aan haar hoofd toen ze bij haar kamer aankwam. Het gesprek tussen haar ouders was niet belangrijk genoeg.

Die middag haalde de koningin haar dochter op uit haar kamer. In het gesprek met de koning van Orthnib was een afspraak voor die middag geplant waarin Evelyn en prinses Iris met elkaar konden kennismaken en de koninginnen konden theedrinken. Omdat het die dag regende pakte Evelyn en haar moeder een koest om naar het naastgelegen kasteel te rijden. Ze werden in het kasteel door twee wachters naar de kamer geleid waar de twee prinsessen en de twee koninginnen hun ontmoeting hadden.

'Welkom Mary, welkom Evelyn' zei de koningin van Orthnib toen ze binnenstapte. Prinses Iris zat achter de koningin met houten poppetjes in haar handen. Evelyn liet haar moeders hand los en liep op Iris af. Ze ging naast de prinses zitten en keek haar aan.

'Jij mag de prinses spelen' zei Iris en ze gaf haar een poppetje aan in een roze jurk. Ze had een bloemenkroon in haar blonde haren zitten en Evelyn moest denken aan een spelletje dat ze altijd met haar moeder speelde. Dan was Evelyn koningin Lin van de bossen. Ze speelde het altijd als ze in het deel van het bos dat zich op het terrein van het kasteel bevond waren. Dan maakte haar moeder altijd een kroon van bladeren, takken en bloemen voor Evelyn.

'Mag ik haar een naam geven?' Vroeg Evelyn aan Iris. De anderen prinses keek niet op van de koning die ze aan het aankleden was, maar knikte wel. 'Dan heet ze Lin' zei Evelyn.

'Dat is goed, de koning heet Sky' besluit Iris. De twee prinsessen speelde nog een tijdje met verschillende poppetjes, maar Evelyns favoriet was prinses Lin.