Ze zag eruit als een scharminkel naast haar jongere pleegzusje, maar Evelyn dacht dat ze gewoon heel slank gebouwd was. De prinses wist nog niet wie het meisje was, maar ze wist al wel dat meneer en mevrouw Morgan haar geadopteerd hadden uit het meisjestehuis van Oasis Eiland. Ze was gevonden in een voor de rest leeg vissersbootje, had Evelyn begrepen, en daarna als wees verklaard en in het tehuis ondergebracht. Het meisjestehuis was een kostschool voor Nistaanse meisjes en een weeshuis. De meisjes werden goed opgevoed voor alle taken die in Nista van een vrouw verwacht werden. Veel jongere zoons van hertogen trouwde met een meisje uit het tehuis.

Het meisje dat nu naast Alice voor Evelyn stond voldeed precies aan de richtlijnen van het meisjestehuis. Ze was slank, haar haren waren lang, stijl en glommen. Ze stond strak rechtop met haar handen losjes in elkaar gevouwen voor haar. Ze was gehuld in nette kleding, tot een hoedje en handschoenen aan toe. Evelyn voldeed niet aan dit schoonheidsbeeld, maar dit beeld was wat er van de gewone rijke vrouw verwacht werd, niet van de prinses van Nista.

'Dus dit is haar? Het meisje dat jullie geadopteerd hebben?' vroeg Evelyns moeder aan mevrouw Morgan. Mevrouw Morgan glimlachte en legde een hand op de schouder van het meisje. Het was toeval dat Evelyn opmerkte dat het meisje even ineenkromp, maar dat zag ze alleen omdat ze op haar gefocust was.

'Ja, dit is Ave. Dat betekent in de oude taal van de Nita "Kind van de oceaan", omdat ze gevonden is in een vissersbootje op zee en ook omdat ze zulke blauwe ogen heeft' legde mevrouw Morgan uit. De combinatie zwart haar en blauwe ogen kwam in Nista – en dan zeker op Oasis Eiland – niet zo vaak voor. Alleen bij de stammen op Rotawa en Moranda kwam het vaker voor, maar Ave's lichte huid verraadde dat ze daar niet vandaan kwam.

'Welkom in het koninklijk paleis van Nista, Ave Morgan' heette de koningin het meisje welkom. Evelyn keek naar Ave, ze moest ongeveer even oud zijn als zij. Meteen wist ze waarom Ave hier was, om de prinses manieren aan te leren. Sinds Evelyn een paar dagen geleden 's nachts de tuinen was gaan ontdekken en de volgende ochtend slapend in een boom gevonden was, hadden haar ouders het er alleen nog maar over. Zo kon de prinses van Nista niet zijn. Terwijl Evelyn echt wel aan alles had gedacht, ze had een paar kussens onder de boom gelegd zodat ze zacht zou vallen, maar dat wilde haar ouders niet geloven. Net als het feit dat Forel op wacht stond te slapen bij de boom. Ze bedoelde maar, hij stond toch? Dan ben je toch waakzaam?

'Het is me een eer, majesteit' antwoordde Ave netjes, formeel en met een buiging. Precies volgens het protocol dat alle burgers kende, voor als ze eens in het paleis kwamen. Evelyn zag meneer Morgan tevreden glimlachen.

'Zoals je waarschijnlijk al weet, Ave, zal jij de aankomende tijd veel met prinses Evelyn doorbrengen. Ze is een beetje wild en onvoorspelbaar en wij hebben nu eenmaal niet genoeg tijd om voor haar, Endrew en het koninkrijk te zorgen. Jij zal haar gezelschap moeten houden en haar tot een toonbare prinses maken' legde de koningin uit. Ave knikte begrijpend tussen de uitleg door. Zij had wel geweten wat er vandaag zou gaan gebeuren, Evelyn daarentegen kreeg een steek bij de woorden van haar moeder. Haar moeder, degene die Evelyn het meeste vertrouwde, vind haar wild, onvoorspelbaar en geen toonbare prinses.

'Ik zal mijn best doen, majesteit' antwoordde Ave. De koningin glimlachte en gebaarde dat Evelyn en Ave mochten gaan. Evelyn pakte Ave's hand vast, nog overdonderd door haar moeder woorden. Ze liep op de automatische piloot naar haar eigen kamer met Ave, terwijl haar ouders met meneer en mevrouw Morgan praatte.

'Zo, wat gaan we doen?' zei Evelyn toen ze in haar kamer waren aangekomen. Het kwam er nogal bot uit, maar Evelyn had dan ook geen idee hoe ze met leeftijdsgenoten om moest gaan. Ave ging netjes op Evelyns bed zitten, rechtop en met haar handen op haar schoot. Het begon Evelyn nu al te irriteren, maar de besefte dat dat andersom waarschijnlijk ook zo was.

'Dat is uw keuze, hoogheid. Ik doe wat u doet' antwoordde Ave. Natuurlijk een antwoord waar Evelyn niets mee kon. Ze begon zich af te vragen of dit meisje net zo saai zou zijn als de edelen van Nista die naar vergaderingen kwamen. Tot ze bedacht wat ze wel met Ave's antwoord kon.

'Prima, laten we dan gaan paardrijden!' riep Evelyn vrolijk. Ze had de deurklink al in haar hand toen Ave haar onderbrak met haar rustige, hese stem.

'Dat kunnen we niet gaan doen, Prinses. We moeten binnen blijven en rustig doen' zei Ave. Misschien ging het dus toch zo saai worden als de edelen die op bezoek kwamen, tenzij...

'Verstoppertje spelen dan? Ik weet alle goede verstopplekken in het hele kasteel' stelde Evelyn voor. Maar Ave schudde haar hoofd.

'Dat is ook te druk, u moet iets rustigs verzinnen' zei Ave. Daarvan werd Evelyn boos, paardrijden en verstoppertje doen was zowat alles wat ze op een dag deed. Mocht ze dat dan ineens niet meer doen?

'Dan moet jij dus wat verzinnen, niets wat ik zeg is goed!' riep Evelyn boos naar Ave. Daar schrok het meisje duidelijk even van, mar ze herstelde zich snel. Evelyn besefte zich dat ze net onvoorspelbaar was, haar moeder had dus toch gelijk. Ze deed wilde spelletjes, was onvoorspelbaar en werd snel boos. Een prinses die snel boos werd en het liefst de hele dag buiten was werd natuurlijk ontoonbaar.

Evelyn zakte op de grond neer en begon zachtjes te huilen. Was Ave maar gewoon niet gekomen, dan had ze er ook niet achter hoeven komen dat ze een slechte prinses was. Dat ze niet toonbaar genoeg was, dat ze nooit koningin zou kunnen worden als ze zo door bleef gaan.

'Wat is er aan de hand?' vroeg Ave. Haar stem klonk dichtbij, blijkbaar was ze naar Evelyn toegekomen. Evelyn merkte dat Ave naast haar kwam zitten en een hand op har schouder legde. Dat deden alleen haar moeder en May soms, dus barste Evelyn weer in huilen uit.

'Mijn moeder had helemaal gelijk, ik ben wild, onvoorspelbaar, snel boos en een ontoonbare prinses. Ik ben nutteloos en ik moet opgevoed worden' zei Evelyn tussen het huilen door.

Av ging nu naast Evelyn op de grond zitten. Aan haar houding was te zien dat ze niet wist wat ze aan moest. Evelyn keek met een nat gezicht en rode vlekken van het huilen naar Ave.

'Jij weet toch zo goed wat je met me moet doen? Jij moet mij toch opvoeden?' vroeg Evelyn boos aan Ave. Daardoor werd het meisje nog verder uit het veld geslagen. Evelyn wist best dat ze beter kon stoppen met huilen en boos zijn omdat ze zo de woorden van har moeder kracht bijzette, maar ze kon het gewoon niet. En de enige om tegen uit te vallen in de kamer was Ave.

Op dat moment kwam May de kamer in. Ze had van de andere bediende natuurlijk wel gehoord dat Ave vandaag zou komen, maar ze had verwacht dat Evelyn haar wel mee naar buiten zou hebben genomen. Maar toen May merkte dat de meisjes binnen waren, vond ze dat nu ook weer niet zo vreemd, en zelfs toen ze Evelyn huilend aantrof naast de deur keek ze daar niet van op. Evelyn had nog nooit leeftijdgenoten om haar heen gehad. Het moest voor de jonge prinses wennen zijn om met een ander meisje om te gaan.

'Ach Evelyn, wat is er aan de hand dat je zo moet huilen?' vroeg May zorgzaam. Evelyn – die haar hoofd in haar handen had gelegd waardoor ze May niet aan had zien komen – keek verschrikt op. Haar hele gezicht was nat en haar ogen waren roodomrand.

'Ben ik een ontoonbare prinses, May?' vroeg Evelyn aan de kamerdame. 'Ben ik wild en onvoorspelbaar?' vroeg ze door. May schrok zichtbaar van die vragen, die kleine prinses hield zicht met veel te zware onderwerpen bezig voor haar leeftijd.

'Heeft zij je dat verteld, Evelyn? Ik dacht dat ze van het meisjestehuis kwam' zei May lichtelijk streng, maar nog steeds begripvol en meelevend. Evelyn schudde snel haar hoofd.

'Hare majesteit zei iets in die richting toen in aan prinses Evelyn werd voorgesteld, mevrouw' zei Ave netjes. 'Ik bedoel, dat zei ze natuurlijk niet echt, ik wil hare majesteit niet beledigen, maar ik denk dat de prinses het wel zo heeft opgevat' verbeterde Ave zich.

'Ik snap je, meisje. Ik geloof ook dat de koningin dat niet letterlijk gezegd heeft, in ieder geval niet letterlijk bedoelde' stelde May Ave gerust. 'Maar het feit is dat Evelyn aan het huilen is en dat is niet de bedoeling' voegde ze eraan toe.

'Kom maar even bij mij op je bed zitten, Evelyn. Ik zou het graag willen, maar ik ben bang dat ik met mijn oude botten niet meer overeind kom als ik bij jou op de grond kom zitten' zei May nadat ze op Evelyns bed was gaan zitten. Ave kwam meteen overeind, maar toen ze besefte dat May het alleen tegen Evelyn had gehad, ging ze weer op de grond zitten.

'Kom allebei maar hier zitten hoor, ik wil niet iemand achter stellen. Beter gezegd, ik denk dat jij nog hoger in rang staat dan ik, meisje' zei May tegen Ave. Evelyn was opgestaan en liep naar May toe. Ave kwam ook weer overeind en ging naast May zitten. Evelyn nam plaats op May's schoot.

'Goed zo Evelyn, dan moet je jezelf nu rustig maken, probeer maar aan ritjes met Forel te denken of zo' instrueerde May de jonge prinses. Daarna wendde ze zich tot Ave. 'Ik ben May Holly Brook, kamerdame van prinses Evelyn. Ik ken haar al mijn hele leven en mijn familie is altijd al in dienst geweest bij de koninklijke familie. Ik ben hier in het bos net buiten Hill geboren en opgegroeid. Maar momenteel woon ik in het kasteel' stelde May zich voor.

'Ik ben Ave, Ave Morgan. Ik weet niet waar ik precies vandaan kom. Ik ben als jong meisje gevonden in een vissersbootje aan de noordkust van Oasis Eiland en ben daarna opgenomen in het meisjestehuis. Ik ben kortgeleden geadopteerd door de familie Morgan en zal prinses Evelyn gezelschap houden' stelde Ave zichzelf ook voor.

'Als jij haar gezelschap moet houden en jullie vrienden willen worden, moeten jullie elkaar wel kennen. Misschien is het een idee om even kennis te maken met elkaar' stelde May voor. Dat leek Ave en Evelyn eigenlijk wel een goed idee.

'Wat is jouw lievelingskleur?' vroeg Evelyn aan Ave. Ze was gestopt met huilen en glimlachte weer. Alleen waren haar ogen nog rood en haar gezicht vochtig, maar voor de rest was niet te zien dat ze gehuild had.

'Donkerblauw, als de nacht' antwoordde Ave.

'Dus niet het blauw van je ogen?' vroeg Evelyn voor de zekerheid. Ave's ogen waren niet heel licht blauw, maar ook niet zo donker als Evelyn zich de nacht voorstelde. Ze had 's nachts nog nooit naar buiten gekeken, dus het weten kon ze niet.

'Nee donkerder blauw. Maar je weet toch wel hoe de nacht eruitziet?' stelde Ave een vraag terug. Evelyn schudde haar hoofd. 'Dan moeten we vannacht wakker worden en naar de sterren kijken, ik hoop dat ik hier mag slapen' zei Ave.

'Dan ga ik dat zo aan mijn ouders vragen' zei Evelyn. 'Maar eerst door met vragen stellen' voegde ze eraan toe. Ze wilde niet snel opgeven in Ave's buurt, ze wilde zich zo goed mogelijk voordoen. Ze wilde zich bewijzen als goede prinses.

'Goed, wat is jouw favoriete kleur?' vroeg Ave aan Evelyn.

'Roze' antwoordde Evelyn zonder aarzelen. 'Het roze van mijn jurk' voegde ze eraan toe terwijl ze met een hand over haar jurk streek. Hij was roze met zilver, precies zoals Evelyn jurken het mooiste vond. In de kleur roze van de rozen in de rozentuin van het kasteel.

'Wat vind je het allerleukst om te doen?' vroeg Ave aan Evelyn.

'Was ik niet aan de beurt om te vragen?' stelde Evelyn een vraag terug. Ave knikte onderdanig. Evelyn wilde haar vraag al stellen, tot ze merkte wat Ave nu deed. Ze leefde Evelyns wil na. Nu wist Evelyn natuurlijk dat dat normaal was voor leden van de koninklijke familie, maar ze wilde vriendinnen worden met Ave. Ze wilde niet dat Ave haar gehoorzame onderdaan werd.

'Nee, het is goed. Je vroeg wat ik het allerleukst vind om te doen?' zei Evelyn. Ave knikte als antwoord op Evelyns vraag. 'Ik rijd het liefst op Forel, mijn pony. En als het slecht weer is doe ik verstoppertje in het kasteel. Dat vind ik eigenlijk een beetje kinderachtig, maar iets beters kan ik niet verzinnen' beantwoordde Evelyn de vraag.