Het leek wel alsof Evelyn langzaam van de wereld verdwenen was. Het was haar twaalfde verjaardag en hoewel May haar plannen niet rooskleurig voor zich gezien had, was Evelyn hoop blijven houden op een mooie verjaardag zoals ze had toen ze zes werd. Langzaam begon ze te beseffen dat de komst van Endrew de aandacht die ze van haar ouders kreeg verminderde, maar de prinses wilde dat niet geloven omdat ze te veel van haar broertje hield. Nu Endrew vijf was kon hij steeds meer en kon Evelyn hem veel leren.

Aan de stand van de zon leed de prinses af dat het al rond het tiende uur was en niemand had haar geroepen voor het ontbijt, terwijl dat altijd om het negende uur plaatsvond. Ver ontstellend dat ze de tijd verkeerd afgelezen had stond Evelyn op en liep ze haar kamer uit. Daar zag ze May op het bankje bij de grote ramen zitten, het leek alsof de oude vrouw op haar aan het wachten was.

'Goedemorgen Evelyn, wat ben jij laat wakker' zei May toen ze merkte dat Evelyn haar gezien had. De prinses liep naar de vrouw toe en kwam naast haar op het bankje zitten en staarde naar buiten, de slaap uit haar ogen wrijvend. Waarom was het zo dat als je uitsliep je meer moe was dan als je eerder opstond?

'Niemand heeft me wakker gemaakt voor het ontbijt. Jij ook niet en zo te zien zit je hier al even' zei Evelyn tegen May. Haar stem had een boze ondertoon, maar ze kon niet boos doen tegen May, daarvoor was ze altijd te vriendelijk en goed.

'Jouw ouders hebben me niet gezegd dat ik jou uit je bed moest halen voor het ontbijt en omdat het je verjaardag is vond ik het wel zo aardig om je even te laten slapen' antwoordde May. Evelyn vond het vreemd dat haar ouders May daar de opdracht niet voor hadden gegeven, het was gewoon een ongeschreven regel dat je om het negende uur in de eetzaal moet zijn.

'Nou, dan ga ik nu maar ontbijten' zei Evelyn geprikkeld. May bleef rustig zitten en Evelyn liep naar haar kledingkast om zich aan te kleden, waarna ze zonder op May te wachten naar beneden liep. Ze was duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt, maar dat beseffen maakte de prinses alleen nog maar chagrijniger. Weer een verpeste verjaardag.

In de eetzaal waren haar ouders al niet meer te zien en de bedienden waren al bezig met het afruimen van de tafel, maar zo te zien waren ze daar pas net mee begonnen want er stond nog genoeg voor Evelyn om een ontbijt uit te maken.

'Zouden jullie kunnen zorgen dat ik kan ontbijten?' vroeg Evelyn vriendelijk aan een van de bedienden die net uit de bediendegang verscheen. De eetzaal lag recht boven de keuken en er stond een directe verbinding tussen die twee.

'Natuurlijk hoogheid, ik zorg dat alles voor u geregeld wordt, gaat u vooral zitten' zei ze met een buiging waarna het meisje meteen weer in de gang verdween. Evelyn hoefde inderdaad niet lang te wachten. Al snel kwam er een butler met een bord, een kristallen glas en zilverbestek aan die hij voor Evelyn neerzette.

'Wij waren de tafel al aan het afruimen in de verontstelling dat niemand meer kwam ontbijten. Wilt u dat we de schalen weer naar boven halen of red u zich met dat wat nog op tafel staat?' vroeg de butler vriendelijk.

'Ik red me hier wel mee, dank je' zei Evelyn waarna ze wat vers fruit en kruidige broodjes pakte. In Nista konden ze heel goed op vis leven, alleen bij het ontbijt waren aten ze nooit vis. Een Nistaans ontbijt bestond uit vers fruit – in Evelyns geval uit de boomgaarden van Nista – en stevig, kruidig en voedzaam brood waar Nista om bekend stond. Het was niet duur, waardoor zelfs de armen zich genoeg brood voor een persoon per dag konden veroorloven, maar het was zo geliefd dat zelfs de rijken het vaak aten.

Ook Evelyn hield van de rijke smaak van het brood dat zoet en kruidig tegelijk was en ze at het graag met stukjes aardbij en mango erop, vruchten die beiden in Nista voorkwamen. Voor de rest at ze er een fruitsalade bij, soms wat aardbijen met chocola en ze dronk er graag melk met noten bij. Melk was wel duurder in Nista omdat maar enkele eilanden koeien hadden, de meeste melk werd geïmporteerd uit Orthnib.

Al snel was ze klaar, bedankte ze de butler dat hij het eten nog had laten staan en liep de eetzaal uit. Ze was benieuwd of haar ouders nu een verassingsfeest voor haar aan het organiseren waren, of dat ze deden alsof ze haar verjaardag vergeten waren. Misschien waren ze haar verjaardag wel echt vergeten, ze waren de laatste tijd toch steeds meer met Endrew bezig dan met haar.

Ze liep weer terug naar haar kamers, waar May niet meer was. Wel zag ze in haar ooghoek iets onder haar slaapkamerdeur liggen, ze kon het voorwerp niet helemaal thuisbrengen, maar toen ze haar deur opende herkende ze een tekening van Endrew. Hij had twee poppetjes getekend waarbij in een volwassen handschrift de namen Endrew en Evelyn bij waren geschreven. De twee poppetjes stonden voor het kasteel samen met twee paarden. Op de achterkant van de tekening stond "Endrew en Evelyn gaan samen paardrijden" in hetzelfde handschrift als de namen op de voorkant, waarvan Evelyn dacht dat het handschrift van Edndrews kamermeisje was.

Evelyn vond het een fijn idee dat Endrew nog aan haar dacht, en zelfs aan haar verjaardag. Want aan de onderkant van de tekening kon ze in het handschrift van haar broertje "gefeliciteerd" ontcijferen. De prinses drukte de tekening tegen zich aan en sloot haar ogen terwijl ze zich voorstelde hoe Endrew deze tekening had gemaakt met zijn kamermeisje. Hoe zij hem had geholpen en hij haar had verteld wat ze erop moest schrijven. Spontaan kreeg Evelyn tranen in haar ogen. Haar broertje was haar en haar verjaardag niet vergeten.

Ze laat de tekening weer los en legt hem op haar nachtkastje. Nu moet Evelyn nog verzinnen wat ze voor de rest van de dag gaat doen. Ze kan niet weg met Forel, want er is kans dat haar ouders nog iets voor haar verjaardag gaan doen en het alleen maar lijkt alsof ze haar verjaardag vergeten zijn. Het feit dat May er niet is, is ook een aanwijzing dat er nog iets gaat gebeuren.

Dan moet ze maar wachten tot Ave komt en iets met haar in het kasteel gaan doen, tot die tijd besluit Evelyn in har studiekamer plattegronden te gaan tekenen. Ze had alle verdiepingen van het kasteel boven de grond al gedaan en nu begon ze aan de kelders. Daarbij moest ze een beetje gissen, en dan vooral naar de maten. De prinses herinnerde zichzelf eraan dat ze juf laura moest vragen of ze een keer alle kelders konden bekijken en opmeten zodat ze daar plattegronden van kon maken. Evelyns juf wist dat ze plattegronden tekenende en vond het een goede bezigheid en dat de prinses mooie plattegronden tekende.

Ze wist gelukkig wel dat de kelders even groot waren als de verdiepingen van het kasteel en dat de eerste kelder niet doorging op de binnenplaats zodat de wortels van de planten en bomen daar een hele verdieping de grond in konden. Op de eerste kelder waren de keuken en de bediendevertrekken wist Evelyn. Van de bediendevertrekken waren er een heleboel en ze waren klein, en de keuken was best groot en lag onder de eetzaal.

Het frustreerde Evelyn dat ze er nog nooit geweest was en dat ze zich dus geen beeld kon schetsen van hoe het eruit moest zien. Ze wist nu al dat deze plattegrond een probeersel werd die ze later beter zou uitwerken, als ze de kelders persoonlijk gezien had. Ze had nu eigenlijk May nodig, die haar het een en ander over de bediendevertrekken kon vertellen, maar die was er niet en Evelyn vroeg zich af of ze de kamerdame zou vinden. Als May niet gevonden wilde worden vond je haar ook niet, had Evelyn ervaren.

Dus begon ze maar wat lijnen op papier te zetten hoe ze dacht dat het er daar beneden uit zou moeten zien. Haarzelf kennende waren het best goede gokken, want ze had veel plattegronden van kastelen bekeken in de bibliotheek, maar achteraf zou ze het waarschijnlijk toch niet goed gegokt vinden, hoe dichtbij ze ook zat. Evelyn was perfectionistisch, en dat wist ze heel goed. Maar of ze er iets aan ging en wilde doen, was een ander verhaal.

Dus ging ze maar door met de plattegrond. Ze voegde in deze eerste schets geen spullen in de keuken toe, ze kon best goed de maten schatten, maar waar welk aanrecht in de keuken stond ging iets te ver. Daarvoor moest de prinses of eerst naar de keuken toe of in de bibliotheek op zoek naar plattegronden van keukens van rond hetzelfde bouwjaar als het kasteel van Nista en dan nagaan wat de gebruikelijke stijl is en dan die stijl gebruiken in haar schets, maar dan net weer iets anders dan de andere plattegronden. Beide gingen op het moment niet lukken, dus gaf Evelyn maar toe om alleen de kamers te tekenen.

Ze wist niet precies waar de kamers begonnen, maar ze ging er maar vanuit dat die de rest van de kelderverdieping bevatte. De tweede kelderverdieping bevatte namelijk verschillende wijnkelders en de vertrekken voor de gevangenisbewakers inclusief alles om het proces van een nieuwe gevangene uit te voeren, voordat ze een verdieping naar beneden werden gebracht.

Evelyn zat helemaal in de concentratie van de kleine hokjes tekenen die de kamers voor de bedienden moeten vormen, toen Ave binnenkwam. Ze schrok van haar vriendin, want ze was net aan het bekijken of er wel een gang naar haar zojuist getekende kamer liep, dat bleek niet zo te zijn dus gumde ze hem weer uit terwijl ze Ave begroette.

'Hey, Ave. Hoe gaat het met jou?' vroeg Evelyn zonder echt op te kijken. Ave pakte ondertussen een stoel en zette hem naast Evelyn neer. De prinses was eigenlijk van plan met Ave iets anders te gaan doen, maar volgens Ave bleven ze blijkbaar nog even hier.

'Goed hoor, nog gefeliciteerd trouwens. Hebben jullie wat leuks gedaan vandaag?' zei Ave terug. Ze vroeg niet hoe het met Evelyn ging, maar waarschijnlijk verwachtte ze gewoon dat het goed ging op haar verjaardag.

'Nee, eigenlijk niet. May heeft me niet wakker gemaakt voor het ontbijt en ik heb mijn ouders en Endrew nog niet eens gezien vandaag. Hij heeft wel een tekening voor me achtergelaten trouwens, Endrew' zei Evelyn.

'Och jeetje, ze gaan toch niet gewoon jouw verjaardag skippen alsof je dood bent?' vroeg Ave verontwaardigd.

'Nee, ik hoop het niet. Ik hoop dat ze doen alsof ze het vergeten zijn, maar stiekem een verrassingsfeest organiseren' zei Evelyn. Ze was ondertussen weer een paar kamers verder, maar er was er weer eentje zonder gang dus die gumde ze weer uit.

'Ik hoop het ook voor je' zei Ave. 'Ik heb geen cadeau voor je meegenomen, sorry. Ik dacht dat je al wel van alles van je ouders had gekregen en bovendien weet ik niet wat je wil. Ik hoop dat je het niet erg vindt' zei Ave.

'Dat komt goed hoor Ave. Ik red me wel, maar lief dat je aan me denkt' zei Evelyn. Ondertussen ruimde ze haar tekenspullen een beetje op. 'Maar goed, wat gaan we doen?' vroeg ze aan Ave.

'Nou, als je denkt dat er nog een verrassingsfeest komt kunnen we niet weg met de pony's, dus moeten we iets in het kasteel doen' concludeerde Ave. 'Maar dat had jij waarschijnlijk ook wel bedacht. Zullen we anders ouderwets verstoppertje doen, op deze verdieping?' stelde Ave voor.

'Dat is een goed plan, we moeten iets doen' zei Evelyn met een glimlach. Het was alweer een tijdje geleden dat ze voor het laatst verstoppertje had gespeeld.