Ella en Maylin gingen bij een groepje andere meisjes staan, maar Ella kon zich niet focussen op de conversatie. Ze bleef de hele tijd over Jacquelyns schouder naar James kijken, die een of andere prins de hand schudde. Hij had zijn officiële uniform aan en had zijn kroon op zijn hoofd. Naast hem stond zijn zus te glunderen, opgedoft in een prachtig kleed, en ook met een kroon op haar hoofd, zij het wel een formaat kleiner. Maylin gaf haar een onopvallende stomp en leunde dichter naar Ella toe.

'Je bent aan het staren.'

Ella voelde zich betrapt en keek abrupt weg van James. Ze keek weer naar de andere meisjes, maar had nog steeds geen idee waarover ze het hadden.

'Kalmeer, Ella, ik weet zeker dat hij je wel vergeven heeft.'

Ella zuchtte en liet snel haar blik over James glijden, die nog steeds met de andere prins aan het praten was. Hij leek niet op zijn gemak, maar ze had geen idee of het door het feest kwam of door hun ruzie. Er klonk een vrolijk deuntje en Maylin nam Ella's hand vast.

'Kom op, genoeg gemokt.'

Ella werd meegesleurd naar de dansvloer zonder dat ze kans kreeg om te protesteren. Maylin begon breed te lachen waardoor ook de andere meisjes volgden. Ella gaf toe aan de verleiding en danste mee. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe Gwen naar James toe ging en even had ze de neiging om met haar ogen te draaien, maar ze besloot dat het het niet waard was. Misschien was James het zelfs niet waard als hij haar niet eens een kans gaf om het uit te leggen. Maylin nam haar hand weer vast waardoor Ella besefte dat ze gestopt was met dansen. Ella schudde verontschuldigend haar hoofd, sloot haar ogen en gaf toe aan de muziek.

De muziek veranderde geleidelijk aan waardoor de sfeer in de zaal veranderde. James stond ondertussen vooraan in de zaal, met de rest van het koninklijke gezin, en vroeg de aandacht door met een vork tegen een glas te tikken.

'Geachte gasten, welkom op het verjaardagsfeest van mijn zus! Ik wil jullie allereerst bedanken voor jullie aanwezigheid.'

James wende zich tot zijn zus en strekte zijn armen om haar uit te nodigen voor een omhelzing. Prinses Madeline deed even alsof ze in verlegenheid was gebracht, maar ging toen in op James' open armen.

'Gefeliciteerd, zus! Laat ons hopen dat je met je zeventiende verjaardag eindelijk de wijsheid vindt waarnaar je al zo lang op zoek bent.'

Er klonk gelach vanuit de zaal en James' zus gaf hem een lichte stomp, maar kon ook wel lachen met zijn grapje. Er werd weer muziek gespeeld, een soort van wals en verschillende danskoppels gingen de dansvloer op. Ella zonderde zich af bij de eettafel en keek toe hoe James met zijn zus danste. Maylin was gevraagd door een wacht en Gwen had zelfs een prins weten te strikken. Ella's blik viel weer op James, waardoor ze haar zorgen in één klap weer voelde terugkomen. Nu ze hier alleen stond, was ze plots niet alleen meer bang om haar thuis kwijt te raken, maar ook om hem kwijt te raken. Dat besef alleen al maakte haar banger dan wat dan ook.

'Je bent echt om hem gaan geven, is het niet?'

Ella schrok op en keek achterom. Mikaela, één van de tweeën, stond achter haar en nam iets van de schaal met zoetigheden. Haar donkere haren waren opgestoken in een elegant kapsel dat haar ranke nek mooi deed uitkomen. Zoals gewoonlijk had ze een dieprood kleed aan dat haar zongebruinde huid mooi deed uitkomen. Mikaela kwam uit het welvarende Aulleia in het westen van Chamberlain en Ella had eens horen vallen dat ze van plan was om in de politiek te gaan zoals haar vader. Ella kende haar niet goed en hoewel Mikaela intelligent overkwam in Debbies lessen, kon Ella haar niet goed uitstaan. Dat de 2 altijd omging met Gwen, hielp ook niet echt. Ella rechtte haar rug en probeerde zo onverschillig mogelijk over de dansvloer te kijken.

'Ik heb geen idee waarover je het hebt.'

Mikaela kwam naast haar staan en deed geen moeite om haar ongeloof te verbergen.

'Waarom kijk je dan de hele tijd naar hem?'

Ella wende zich af van Mikaela om haar brandende wangen te verbergen en nam ook iets van de tafel. Ze werd ongemakkelijk van het gesprek omdat ze geen idee had waar het andere meisje naartoe wilde. Ella kende Mikaela amper. Waarom wilde de 2 dan plots zo graag weten of ze om James gaf?

'Kijk, ik weet niet wat er precies gebeurd is waardoor jullie niet meer met elkaar spreken, maar los het op, wil je? Hij was erg chagrijnig de afgelopen week.'

Ella keek Mikaela met grote ogen aan.

'Waarom vertel je me dit? Je kan me niet eens uitstaan.'

Mikaela draaide met haar ogen en zuchtte alsof Ella net iets heel dom gezegd had.

'Ik heb je altijd heel erg goed kunnen uitstaan. Het probleem is echter dat je concurrentie bent, en nog zware ook. Sommige van de meisjes hier zijn te blind om dat te zien omdat ze denken dat jij als 6 het minste kans maakt van allemaal, maar ik ben wel slimmer dan dat.'

'James geeft helemaal niet op die manier om me. Het spijt me dat ik je moet teleurstellen, maar ik denk dat je fout zit.'

Mikaela lachte en nam de hand van een edele aan die haar vroeg voor de volgende dans. Ze keek nog een laatste keer over haar schouder.

'Misschien ben jij dan nog wel het blindste van allemaal, Ella Rowland.'

Ella bleef verward achter bij de tafel en besefte daardoor te laat dat de dans die ging beginnen, de dans was die Debbie hen aangeleerd had. Debbie had hen vanochtend echter op het hart gedrukt dat ze die dans verplicht zouden moeten dansen als ze zich wilden bewijzen voor het grote publiek. Doordat Ella zo afgezonderd had gestaan bij de eettafel, had niemand haar ten dans gevraagd. Ze keek met grote ogen toe hoe de andere meisjes klaar gingen staan met hun partner. Ze wist dat het onbeleefd was om iemand te vragen in plaats van gevraagd te worden, maar hoe kon ze ook anders? Als ze niemand vroeg, dan zou ze helemaal niet dansen en dan zou ze de kleine kans die ze nog had, verpest hebben. Ella keek paniekerig in het rond, maar kwam tot de conclusie dat enkel prins Edward in de nabijheid was. Die leek tot dezelfde conclusie gekomen zijn want er brak een gemene grijns door op zijn gezicht. Ella schudde haar hoofd. Er was geen haar op haar hoofd dat eraan dacht om met hem te dansen. Ze verpestte liever haar kans dan dat ze met die kwal danste. Ella draaide zich resoluut om en botste daardoor op James.

'Nog op zoek naar een danspartner, lady Ella?'

Ella staarde hem even aan, maar nam dan zijn uitgestoken hand aan. Ze hoorde enkele mensen fluisteren toen ze samen met James naar de dansvloer stapte.

'Waarom ik? Je weet dat ik deze dans helemaal niet zo goed kan en iedereen kijkt naar ons.'

James leidde haar naar een lege plek tussen Mikaela en Gwen in. Gwen keek haar minachtend aan, alsof Ella haar iets ontnomen had, maar Mikaela keek eerder goedkeurend. James leek de blikken van de andere meisjes echter niet op te merken en trok haar dichter naar zich toe.

'Zo slecht was je niet, die laatste keer dat we samen dansten.'

Daar had hij natuurlijk wel een punt. Maar toen waren ze alleen geweest, zonder de ogen van bijna honderden mensen die wilden dat ze zich bewees. Daarnaast was elke camera ook nog eens op haar gericht nu James haar gevraagd had. Ze voelde de spanning pijnlijk door haar schouders trekken toen de muziek traag op gang kwam. James leidde haar moeiteloos door de eerste stappen, maar ze voelde wel nog steeds de afstand door hun ruzie.

'Ontspan, Ella.'

De toon waarop hij dat zei irriteerde haar enorm. Ze had geen zin om te ontspannen, niet nadat hij haar weer een halve week ontlopen had. Ella werd ruwer in haar stappen en misstapte daardoor. James zorgde er snel voor dat het leek alsof het zo hoorde en zuchtte.

'Ella, toe...'

'Ik heb er genoeg van. Wat moet dit voorstellen? Ga je me naar huis sturen? Als je ook maar een greintje respect voor me had gehad, dan had je me al voor dit feest naar huis gestuurd.'

Ella zorgde ervoor dat haar gezicht in een glimlach bleef, maar haar fluistertoon klonk boos genoeg om de boodschap over te brengen. James' gezicht betrok lichtjes.

'Ik heb met Debbie gesproken.'

Ella's mond viel bijna open, maar voor ze de kans kreeg om te reageren op wat James net gezegd had, werd ze uitgedraaid. Ze was zo in de war over wat hij gezegd had, dat ze niet meer nadacht over het dansen en op een perfecte manier weer in zijn armen belandde. Het was de eerste keer dat ze die pas zonder fout volbracht had.

Nadat iedereen de dansvloer verlaten had en ze eindelijk uit de focus van de fotografen kon ontsnappen, glipte Ella weg uit de zaal. Ze had geen zin meer in de formaliteiten. Daarnaast had de dans met James haar alleen nog maar kwader gemaakt. Hij had met Debbie gesproken. Maar wat had hij daaruit beslist? Dat hij haar zou vergeven? Of hield hij nog steeds een hand boven het hoofd van zijn broer? Dan was hij al even erg als prins Edward.

'Ella!'

Ella draaide zich om en zag dat James haar gevolgd was. Ze voelde hoop in zich opborrelen, maar duwde het meteen weer weg.

'Kom even met me mee, alsjeblieft.'

Zijn blik stond smekend. Ella had even zin om te weigeren, maar ze besefte ook wel dat haar koppigheid haar nu nergens zou brengen. Ze knikte kort en volgde James naar zijn kantoor. Hij bood haar meteen een stoel aan, maar die wees ze af.

'Is het wel zo slim om weg te gaan van het feest? Zal de pers je niet missen?'

'Dit is belangrijker.'

Ella zuchtte. Ze voelde zich geflatteerd door zijn compliment, maar uiteindelijk was ze niet belangrijk. Zodra iemand doorkreeg dat James wegwas, en daarna dat ook zij er niet was, zouden mensen foute conclusies trekken. Dan moesten ze dit maar zo snel mogelijk zien op te lossen.

'Je hebt met Debbie gesproken?'

James leunde tegen zijn bureau en keek haar triest aan.

'Het spijt me dat ik je niet eerder aangesproken heb. Maar nadat ik erachter kwam dat Edward... Dat hij in staat is om...'

James leek te verstikken in zijn woorden. Ella voelde de neiging om hem te troosten, maar voelde zich te slecht om dat te kunnen doen.

'Het spijt me oprecht, Ella. Als ik het had geweten, dan had hij nooit mogen terugkeren naar het paleis en al zeker niet nu jullie hier zijn...'

James zag eruit alsof hij elk moment in huilen kon uitbarsten. Ella stapte op hem af en legde haar hand op zijn arm.

'Je kon het niet weten, James.'

Hij gunde haar een klein glimlachje, maar leek niet overtuigd. James keek even peinzend voor zich uit.

'Ik moet me ook verontschuldigen omdat ik je niet geloofde.'

James liep naar de achterkant van zijn bureau en haalde de foto uit een van de lades.

'Ik was zo ontzettend kwaad op je. Mijn broer krijgt altijd alles. In de ogen van mijn vader is Edward de perfecte zoon omdat hij alle bevelen van mijn vader zonder morren opvolgt. Daarom dat mijn vader zo graag wil dat ik onbekwaam verklaard wordt. Op die manier kan Edward koning worden. Toen ik die foto zag, werd ik gek. Ik dacht dat hij weer maar eens gewonnen had.'

Ella stapte weer op James af en nam de foto zachtjes uit zijn handen.

'Dat heeft hij niet. Je bent zoveel beter dan je broer, James. Chamberlain heeft jou nodig.'

Ze verscheurde de foto.

'Ik ben er zeker van iedereen kan zien dat jij de beste optie bent voor de kroon, voor ons land.'

James glimlachte toen de restanten van de foto op de grond vielen. Hij opende zijn armen in een uitnodiging voor een omhelzing, die Ella maar al te graag accepteerden. Voor het eerst in een lange tijd voelde het weer alsof alles klopte.

'Het spijt me ook dat ik je verweet dat je niet te vertrouwen was. Dat was fout van me.'

Hij lachte boven haar hoofd.

'Ik denk dat we allebei dingen gezegd hebben waar we spijt van hebben. Zullen we dit voor eens en altijd achter ons laten?'

Ze glimlachte tegen zijn uniform.

'Prima. Ik denk dat je verwacht wordt op een feest. De andere meisjes zullen niet tevreden zijn als je je gezicht niet meer laat zien.'

Hij lachte en trok haar mee.

'Ik ga alleen als je me belooft om in mijn buurt te blijven. We hebben al genoeg tijd met elkaar gemist.'

Ella kon haar glimlach niet onderdrukken.

Ella kroop opgelucht in haar bed. Ze had vandaag dan wel een vrije dag gekregen om te bekomen van het bal, maar Gwen had haar de hele dag lastig gevallen en ze had nood aan rust. Isolde en Nia dachten daar echter anders over en dansten blij in het rond terwijl ze nieuwe kledingstukken in Ella's kast hingen. Skyler lachte terwijl ze op de bedrand zat.

'Waarom zijn jullie zo goedgeluimd?'

Skyler keek haar met een grote glimlach aan.

'Heb je het niet gehoord dan?'

Ella schudde haar hoofd. Skyler deed theatraal alsof ze een krant vasthad.

'Lady Ella Rowland favoriete van onze kroonprins? Drie weken ver in de Selectie ziet het er naar uit dat de goedlachse brunette een vaste plek bemachtigd heeft in de buurt van prins James. Eerdere geruchten dat de 6 uit Fairmount het speciale meisje van de kroonprins is, lijken daarmee bevestigd te zijn.'

Ella trok een wenkbrauw op toen Skyler het krantenbericht citeerde en gooide een kussen naar het hoofd van haar beste vriendin. Dit verklaarde wel waarom Gwen haar had lastig gevallen: het was louter jaloezie geweest.

'We zijn gewoon blij dat jullie het weer bijgelegd hebben.'

'Ik ook, Skyler, ik ook.'

Skylers glimlach verdween toen er op de deur geklopt werd. Ze fronste en keek Ella vragend aan.

'Verwacht je nog iemand?'

Ella schudde haar hoofd. Ze had een nachtjapon aan en had haar make-up al van haar gezicht gehaald. Als ze nog iemand verwachtte, had ze dat niet gedaan. Niet dat ze zo ijdel was, maar Debbie had haar aan het begin van de Selectie zeer duidelijk gemaakt dat de geselecteerden ten alle tijden gekleed moesten zijn alsof ze ergens belangrijk naartoe gingen. Behalve als ze gingen slapen. Skyler stond ondertussen bij de deur. Toen ze die opende, zakte ze meteen in een reverence.

'Uwe majesteit!'

Ze keek met grote ogen naar Ella, die paniekerig duidelijk maakte dat ze niet wilde dat de prins haar zo zag. Skyler zag er echter het grappige wel van in en duwde de deur verder open.

'Waren jullie druk bezig? Ik kan wel op een ander moment terugkomen.'

Ella knikte uitvoerig 'ja', maar Skyler glipte langs de prins.

'Natuurlijk niet, uwe majesteit. Ik was net onderweg naar de wasserij, samen met de andere meisjes. Fijne avond nog.'

Ze maakte nog een kleine reverence en verdween uit beeld. Ook Nia en Isolde verdwenen meteen uit haar slaapkamer. Ella vloekte inwendig en trok haar deken verder omhoog. James kwam ondertussen haar kamer in, maar leek zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. Hun ruzie was natuurlijk nog niet zo lang geleden, maar Ella ging ervanuit dat die opgelost was. Zeker nadat ze gisterenavond bijna de hele avond in elkaars buurt waren geweest. Hoewel Ella had gedacht dat ze subtiel waren geweest, was het toch niet subtiel genoeg geweest, wist ze nu.

'Ik hoop dat je niet verwacht dat ik uit mijn bed ga komen voor jou.'

Ze trok speels haar wenkbrauw op en meteen leek het ijs gebroken te zijn. James' schouders ontspanden zichtbaar en hij glimlachte.

'Dan ziet het ernaar uit dat ik voor niets gekomen ben.'

Ella haalde haar schouders op en klopte zachtjes op de matras.

'Als je me belooft dat je je gaat gedragen, mag je er wel even bij komen liggen.'

James glimlachte en ging op respectabele afstand liggen. Hij keek haar even aandachtig aan en keek toen naar haar handen.

'Hé, Ella? Vat dit niet fout op, maar ik vind het fijn om je nog eens zonder make-up te zien.'

Ze keek hem verward aan, maar voor ze de kans kreeg om hem om meer uitleg te vragen, ging hij vanzelf verder.

'Geen enkel meisje uit mijn Selectie zou zichzelf durven vertonen zonder make-up. Dat vind ik best jammer, want als ik hen ooit zou kiezen, dan zal dat er ooit wel eens van komen. Jou had ik al eens gezien zonder make-up toen je nog een dienstmeid was, maar het is pas vandaag dat ik je weer zie zonder en ik vind het eerlijk gezegd erg mooi.'

Ella voelde zichzelf knalrood worden door zijn compliment. Ergens kneep haar hart bij elkaar doordat hij haar niet zag als een mogelijke keuze, maar hoe stom dat ook was, daar had ze ook zelf voor gezorgd. Ze rolde zich op haar zij zodat ze naar hem kon kijken.

'Dank je.'

Ze grijnsde, maar wist verder niet direct wat zeggen. Er daalde een stilte over hen neer. Ook James draaide zich nu op zijn zij, waardoor de afstand tussen hen plots een stuk kleiner werd. Ella's gedachten gingen plots alle kanten uit door zijn nabijheid. Ze schraapte haar keel en probeerde een manier te vinden om haar plotse verlegenheid te verbergen.

'Wat is je favoriete moment van mij in het paleis?'

James was haar echter voor geweest. Zijn vraag kwam zo uit de lucht vallen dat Ella niet meteen wist wat ze moest zeggen. Toen het moment in haar hoofd tevoorschijn kwam, kon ze zichzelf voor het hoofd slaan dat ze daar niet eerder aan gedacht had.

'Het moment waarop je een van mijn aardbeientaartjes in je jaszak stak. Net nadat ik appelsap op je gemorst had.'

James fronste zijn wenkbrauwen.

'Dat moment?'

Ella lachte om zijn beteuterde blik.

'Ben je teleurgesteld, James van Chamberlain? Had je gehoopt dat ik een grootster moment zou kiezen? Misschien onze eerste date? Het voedselgevecht?'

James kreeg een blos en keek weg van haar, alsof ze hem betrapt had. Ella legde haar hand op zijn wang zodat zijn blik weer op haar viel.

'Dat was mijn favoriete moment van jou omdat het me deed beseffen hoe fout ik zat. Je strafte me niet af om mijn onhandigheid en ik vond het geweldig om te zien hoe je dat taartje in je zak stopte.'

'Wat dacht je dan wel niet van me, Ella Rowland?'

'Ik denk niet dat je dat wil weten.'

Hij draaide met zijn ogen, maar glimlachte ondertussen wel. Zijn hand vond ondertussen die van haar. Ella schrok van de intimiteit van het gebaar en stelde snel haar vraag om het te maskeren. Ook James leek even na te moeten denken, ook al had hij zichzelf in deze situatie gebracht.

'Mijn favoriete moment is het moment waarop ik je aantrof in de keuken, helemaal onder de bloem.'

Ella keek verbaasd op van hun verstrengelde vingers.

'Dat moet je me even uitleggen. Ik zag er verschrikkelijk uit. Daarnaast was ik ook nog eens ontzettend boos op je, dus ik kan me moeilijk inbeelden dat dat echt je favoriete beeld is over mij.'

Hij glimlachte.

'Zoals ik je al eerder zei blijven de meeste mensen altijd beleefd in mijn buurt. Toen ik je daar zo zag staan, zo kwaad, maakte me dat blij omdat ik voor het eerst in mijn leven iemand tegengekomen was die tenminste wilde opkomen voor haar eigen wil, en niet die van mij. En dan kwam daar nog eens bovenop dat je duidelijk je handen wilde vuilmaken. Dat je bloem in je haar had, was daar het bewijs van. Veel mensen in mijn omgeving gaan er vanuit dat alles voor hen gedaan zal worden, maar zo'n leven zie ik niet zitten.'

James' woorden deden Ella's hart sneller slaan. Hoe had ze ooit kunnen denken dat hij een verwend joch was? Ze schudde haar hoofd om haar naïviteit.

'Wat scheelt er?'

James' groene ogen vonden die van haar waardoor ze zich plots nog bewuster was van de weinige afstand die er tussen hen was. James wreef met zijn duim over de achterkant van haar hand. Het gebaar deed haar terugdenken aan wat Mikaela gezegd had. Ella voelde hoop opborrelen. Zou hij dan misschien toch iets voor haar voelen? Haar hart klopte nog sneller dan voordien en ze zag hoe James' blik over haar gezicht gleed. Zijn ogen bleven hangen bij haar lippen en voor ze zich kon bedenken, overbrugde ze de kleine afstand tussen hen in en drukte ze haar lippen op de zijne.