Ella wreef nerveus haar handen over elkaar. Marlow was Lily aan het interviewen over haar organisatie. Het zag er naar uit dat dat niet zo heel lang meer zou duren voor het aan Ella zou zijn. Alle andere meisjes waren al geweest, de ene organisatie al wat beter dan de andere, maar Ella kon zich er niet toe brengen om aandachtig te luisteren. Ze was zelfzeker genoeg om te weten dat haar organisatie positief onthaald zou worden. Waar ze niet zo zeker van was, was James' reactie. Ze staarde naar Lily zodat ze James' blik kon ontwijken. Hij had al meerdere keren geprobeerd om haar aan te kijken, maar ze had niet terug durven kijken. Ze had de afgelopen dagen meerdere keren de kans gekregen om hem te vertellen dat ze met Tamara gesproken had, maar ze had zichzelf nooit kunnen overtuigen om het daadwerkelijk te doen. Nu voelde ze zich stom omdat hij er op nationale televisie achter zou komen.

'Dank je wel, lady Lily. Dan verwelkomen we nu onze laatste gaste, lady Ella.'

Ella schrok op en voelde de zenuwen door haar lichaam gieren. Ze wist dat ze alle mogelijke tijd had gekregen, maar plots voelde het toch alsof het te weinig was. Marlow glimlachte vriendelijk naar haar, alsof ze doorhad dat er iets mis was. Ella probeerde haar stress onder controle te krijgen en probeerde zo overtuigd mogelijk terug te lachen.

'Allereerst, lady Ella, denk ik dat heel Chamberlain wil weten hoe het met je gaat.'

De vraag verwarde haar even, tot ze het lichte, pijnlijke kloppen in haar schouder voelde.

'Gezien de omstandigheden gaat het prima met me, Marlow. Ik heb enkele dagen platte rust gekregen, maar zoals je kan zien, ben ik niet zo snel klein te krijgen.'

Ella kon het niet laten om over Marlows schouder naar de koning te kijken. Het was subtiel, maar toch genoeg om zijn zelfgenoegzame glimlach een halve seconde van zijn gezicht te krijgen. Marlows glimlach werd breder en ze keek in een van de camera's die op hen gericht stonden.

'Dat horen we graag. We zijn ook erg benieuwd naar je organisatie.'

Ella's blik verplaatste zich naar James, die haar bezorgd aankeek. Hij leek door te hebben dat er iets niet klopte. Ella ademde diep in en keek weg van hem, naar de camera waar Marlow eerder ook in gekeken had.

'De organisatie ik wil oprichten, is er eentje voor ouders met zieke kinderen.'

Ze zag dat James zich bewoog in zijn stoel, maar ze kon zich nu niet meer laten tegenhouden.

'Het is enorm moeilijk om te horen te krijgen dat je kind ziek is. Met de organisatie die ik wil oprichten wil ik ervoor zorgen dat de ouders steun kunnen krijgen, zowel emotioneel als financieel, om door hun moeilijke tijd door te komen.'

Marlow begon haar vragen te stellen, die Ella met gemak beantwoorde. Ze had een hele folder met onderzoek, dus dit deel was allesbehalve moeilijk. Het waren de momenten waarop ze per ongeluk oogcontact maakte met James, die haar een tel deden stoppen. Het verraad was duidelijk in zijn ogen te lezen. Ze voelde zich stom omdat ze zoveel op het spel gezet had voor Tamara, maar langs de andere kant moest James ook beseffen dat ze geen andere keuze had gehad. Was hij niet degene geweest die haar had aangespoord om haar onopgeloste zaken aan te pakken?

Haar interview was uiteindelijk uitermate vlot verlopen. Voor Ella het goed en wel besefte was ze alweer op haar kamer. James had haar stuurse blikken toegeworpen, maar Ella had ervoor gekozen om die te negeren. Hoe meer ze erover nadacht, hoe kwader ze zelf werd. James had haar erop uit gestuurd om de dingen die op haar lever lagen, op te lossen. Tamara was één van die dingen, dat zou hij ook moeten weten. Daarnaast was het niet dat ze haar zus al vergeven had voor wat ze gedaan had, dat zou nog wel een tijd duren. Er klonk een klopje op haar deur dat Ella wekte uit haar gepeins. Ze opende de deur en voor ze goed en wel besefte wat er gebeurde, beende James langs haar naar binnen. Ella keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar James zei niets.

'Kijk, als je naar hier gekomen bent omdat je wil dat ik me excuseer, dan kan je beter vertrekken. Ik...'

Ze kreeg de kans niet om haar zin af te maken want James stapte op haar af en plaatste zijn lippen op de hare. In een slag vergat Ella wat ze wilde zeggen. Ze was zo verbaasd dat het haar een milliseconde nam om te reageren en hem terug te kussen. De kus was vurig en deed haar licht voelen in haar hoofd. Ella liet haar handen door zijn haren glijden terwijl James haar dichter tegen zich aantrok.

James maakte zich los uit hun kus en Ella leunde teleurgesteld naar voren, alvorens ze zich herstelde. Ze keek James verward aan, maar die leek zelf niet goed te weten wat hij moest denken. Ze probeerde het brandende gevoel van de kus op haar lippen te negeren en keek James weer aan.

'Wat had dat te betekenen?'

James leek eindelijk door te hebben dat hij haar gekust had en er verscheen een scheve glimlach op zijn gezicht.

'Je zou het een bedankje kunnen noemen voor het feit dat je na al die tijd nog steeds jezelf bent.'

Ella keek hem vragend aan en hij ging zuchtend verder.

'Ik moet toegeven dat ik in eerste instantie echt boos was toen ik erachter kwam dat je met Tamara gesproken had zonder dat ik ervan wist.'

Ella liet haar handen van zijn schouders glijden en wilde een stapje naar achteren zetten, maar James hield haar tegen door haar handen vast te nemen.

'Maar toen ik je hier zo zag staan, helemaal klaar om jezelf te verdedigen, besefte ik dat als er iemand is van wie ik zoiets had moeten verwachten, jij het wel was. Van alle meisjes hier, hemel, zelfs van alle mensen hier, ben jij de persoon met het meeste medeleven, Ella. En dat zou ik je nooit kwalijk kunnen nemen.'

Ella glimlachte. Ze had geen idee waarom ze ooit getwijfeld had dat James het niet zou begrijpen dat ze met Tamara gesproken had. Gek genoeg leek James haar altijd te begrijpen. Ze liet haar armen weer om zijn nek glijden en legde haar hoofd in zijn nek.

'Dank je. Dat betekent veel meer voor me dan je beseft.'

Ze had geen idee hoe lang ze daar zo stonden, maar voor haar mocht het eeuwig blijven duren.

Ella werd de volgende ochtend vroeger dan anders wakker. Het was de eerste keer in dagen tijd dat ze zo rustig geslapen had. Dat lag vooral aan het feit dat James zo goed gereageerd had. En die kus! Ella moest blozen nu ze eraan terug dacht. Ella besefte zuchtend dat ze niet meer zou slapen en besloot om nog even piano te spelen voor het ontbijt. Ze maakte zich haastig klaar zodat ze niet nog meer tijd zou verliezen en schoot de gang op. Daarbij botste ze op een dienstmeid met een stapel lakens in haar armen. Ella verloor haar evenwicht en de meid liet de stapel lakens op de grond vallen. Het meisje hapte geschrokken naar adem.

'Ella!'

Ella keek op bij het horen van haar naam en keek in het gezicht van Skyler, die ondertussen op haar knieën zat om de lakens weer bij elkaar te rapen.

'Het spijt me! Als ik had geweten dat je zo vroeg op zou zijn, dan zou ik de lakens op een ander moment rondgebracht hebben.'

Ze stond snel weer recht en bood Ella een hand aan. Ella keek haar even twijfelend aan, maar besefte toen dat deze hele situatie al lang genoeg geduurd had. Ze accepteerde zuchtend Skylers hand.

'Dit is mijn fout. Ik had beter moeten kijken toen ik uit mijn kamer kwam.'

Skyler knikte kort en keek toen beteuterd naar de hoop lakens in haar armen. Ella voelde zich plots ontzettend stom voor de ruzie die ze gehad hadden. Het was al dagen geleden dat ze Skyler nog gesproken had en Ella besefte dat ze haar beste vriendin echt mistte.

'Zal ik je helpen om die terug op te vouwen?'

Er verscheen een voorzichtige glimlach op Skylers gezicht.

'Meen je dat?'

Ella knikte en duwde de deur naar haar slaapkamer weer open om Skyler binnen te laten. Skylers glimlach werd breder, maar verdween op slag weer.

'Ella, ik...'

Ella keek haar vragend aan terwijl ze aarzelend verder ging.

'Je hebt geen idee hoe erg het me spijt dat ik je ingeschreven heb zonder je toestemming te vragen.'

Ella was blij om die woorden te hoorden, maar ze realiseerde zich maar al te goed dat ze net zoveel schuld had aan hun hele ruzie. Ze nam Skylers handen in de hare.

'Het spijt mij ook, Skyler. Ik overdreef. Ik kan me eerlijk gezegd zelfs al niet meer herinneren waarom ik zo boos op je was.'

Skyler glimlachte weer en liet zich door Ella in een omhelzing trekken, met lakens en al. Ella voelde haar glimlach breder worden. Het voelde goed om eindelijk haar beste vriendin weer terug te hebben.

De dagen die volgden verliepen rustig. James kwam haar elke avond opzoeken om zijn belofte om haar beter te leren kennen, waar te maken en Skyler had zich weer bij de rest van haar dienstmeisjes gevoegd. Nu er geen nieuws meer gepland stond, waren Debbies lessen officieel gedaan. Hoewel Ella het heerlijk vond om vrije ochtenden te hebben, was het soms ook langdradig om hele dagen in de vrouwenkamer te zitten.

'Er gaan geruchten de ronde dat James een verlovingsring uitgekozen heeft.'

Ella keek op van haar magazine en keek met grote ogen naar Mikaela, die haar nagels aan het vijlen was. Ginny liet een zucht ontsnappen.

'Denk je dat het een grote diamant is? Zou het bij de kroon van de toekomstige koningin passen?'

Lily draaide overdreven met haar ogen om duidelijk te maken wat ze van zo'n uitspraak dacht. Ella wilde met haar meedoen, maar haar gedachten gingen alle kanten uit. Als James een ring gekozen had, had hij dan ook gekozen met wie hij ging trouwen? Of had hij een onpersoonlijk juweel uitgekozen? Ze voelde zich beledigd, en voelde zich toen rood worden bij de gedachte dat ze er even van overtuigd was geweest dat James haar zou kiezen. Mikaela stompte haar en gaf haar een knipoog alsof ze Ella's gedachten had kunnen lezen, waardoor Ella alleen nog maar roder werd.

'Ik hoop maar dat hij de juiste maat gekozen heeft. Ik heb erg smalle vingers.'

Ella kon het dit keer niet laten om met haar ogen te draaien bij Allissa's opmerking en zakte dieper in de bank toen ze besefte wat ze erbij gedacht had. Alsof hij jou zou kiezen. Terilynn en Lily praatten boven haar hoofd enthousiast verder over de trouwring, maar Ella kon alleen maar met een bang hart beseffen dat de Selectie ook van haar een tol begon te eisen. Misschien werd het maar eens tijd dat er een eind aan kwam.

Ella had James zover gekregen om de volgende dag naar de tuin te gaan. Het was een grijze herfstdag, maar dat weerhield Ella er niet van om naar buiten te gaan. Het paleis was mooi, maar ze was nog steeds liever buiten. Met het gesprek over de verlovingsring nog in haar achterhoofd, besefte Ella meer dan ooit dat dit misschien wel een van haar laatste kansen was. Ze was ervan uitgegaan dat ze nog enkele dagen zou hebben, maar nu dat niet het geval was, moest ze het slim aanpakken.

'Is alles in orde, Ella? Je lijkt een beetje gespannen.'

James keek echter los door haar heen. Natuurlijk deed hij dat, wat had ze dan ook verwacht? Ze zuchtte en keek hem met een verdrietige blik aan.

'Eerlijk gezegd ben ik naar hier gekomen met een heel strijdplan om je te veroveren, maar nu we hier zo staan in de tuin, besef ik maar al te goed hoe weinig tijd we eigenlijk nog hebben voor je... Wel ja.'

Hij begon zachtjes te lachen, waardoor Ella hem beteuterd aankeek.

'Wat is daar zo grappig aan?'

James nam haar handen in de zijne en haalde zijn schouders op.

'Ik vind het een erg vermakelijke gedachte dat je na al die tijd nog steeds denkt dat je moet veroveren, appelsapmeisje.'

Ella wilde protesteren bij het horen van die naam, maar besloot het te laten toen ze de betekenis achter zijn woorden doorkreeg. Ze glimlachte toen James haar dichter naar zich toetrok.

'Ik had mezelf weer bijna voor schut gezet.'

James lachte weer en het geluid maakte haar warm vanbinnen.

'Ik had het je eerlijk gezegd graag zien doen.'

Ella schudde haar hoofd en duwde hem speels van zich af.

'Kans verkeken.'

James stak zijn hand weer uit, maar Ella negeerde het en deed alsof ze te druk bezig was met de uitgedroogde struiken in de tuin.

'Wat als ik je nog een kans geef?'

Ella giechelde en draaide met haar ogen.

'Je wil me een andere kans geven om mezelf belachelijk te maken? Hoe genereus van je, uwe majesteit.'

Ze voelde James' armen om haar middel en slaakte een geschrokken kreet. Zijn greep verzwakte een beetje, maar zijn armen bleven op dezelfde plek liggen. De omhelzing was intiemer dan de momenten die ze al gehad hadden. Ella had geen idee waar zijn plotse genegenheid vandaan kwam, maar ze genoot er met volle teugen van.

'Dans met me, Ella.'

Hij fluisterde het in haar oor en zorgde er meteen voor dat de speelse stemming van voordien weg was. Ze draaide zich om in zijn armen en knikte.

James wiegde haar zachtjes heen en weer. Het voelde anders dan de andere dansen die ze al gedanst hadden, maar alles leek deze week anders te zijn. Ella kon bijna voelen dat hij bijna zijn keuze moest maken. Hoe stoer ze zich soms ook voelde, ernaar vragen durfde ze niet. James en zij hadden de meest fantastische tijd achter de rug, maar dat wilde nog steeds niet zeggen dat hij voor haar zou kiezen. Of dat geen van de andere meisjes niet hetzelfde gevoel hadden. Ze voelde zich plots een stuk somberder dan voordien.

'Alles in orde?'

Ella keek op en keek in James' bezorgde ogen. Ella vervloekte zichzelf omdat ze plots zo onzelfzeker was. Dit was niet het moment om aan de andere meisjes te denken. Ze probeerde te glimlachen en knikte.

'Prima.'

James leek het niet te geloven, maar hij zei er verder niets van. Hij omhelsde haar gewoon een beetje harder. Ella sloot haar ogen en gaf zich over in de omhelzing.

'Ik denk dat we beter naar binnen gaan. Het ziet er naar uit dat het elk moment kan beginnen regenen.'

Ella keek omhoog en zag dat de wolken een donkergrijze tint gekregen hadden. Hoewel ze zich niet geweldig voelde, was ze ook niet van plan om hun dans op te geven voor een beetje regen.

'Ben je bang van regen, uwe majesteit? Je bent toch niet van suiker mag ik hopen?'

Ze moest lachen toen ze zijn lach hoorde en voelde zich op slag weer beter. James had ondertussen gelijk gekregen. De eerste druppels vielen op Ella's gezicht.

'Je bent niet gekleed op regen, Ella. Je gaat het koud krijgen.'

Ella liet James los en begon in het rond te draaien. Ze had al lang geen regen meer op haar gezicht gevoeld en hoewel hij gelijk had dat ze het inderdaad koud zou krijgen, kon het haar even niet meer schelen. De regen doorweekte ondertussen haar haren, die als lange slierten langs haar gezicht hingen. Haar kleed begon ook water op te vangen en ze giechelde toen ze besefte dat ze nog nooit in de regen had gestaan met zo'n dure kledij. James keek haar vragend aan. Zijn altijd nette krullen lagen nu plat op zijn hoofd en hij veegde verdwaasd enkele regendruppels van zijn gezicht. Ella had hem nog nooit zo aantrekkelijk gevonden. James zag haar staren en keek haar vragend aan.

'Wat?'

Ella stapte resoluut op hem af en kuste hem alsof haar leven ervan af hing. James beantwoorde haar kus vrijwel meteen en legde zijn handen op haar wangen. Hij glimlachte tegen haar lippen terwijl de regen het laatste beetje van Ella's zorgen wegspoelde.

'Laten we naar binnen gaan.'

Ella knikte. Ze rilde ondertussen en haar kleed was loodzwaar geworden door het water. James had haar hand echter stevig vast en leek niet van plan om los te laten. James leidde haar naar een van de kleinere woonkamers op het gelijkvloers en riep een dienaar om het haardvuur aan te steken. Toen dat gebeurd was, vroeg hij hem om warme chocomelk. Ella staarde naar de vlammen.

'Je bent echt gek, weet je dat?'

Ella keek hem zo onschuldig mogelijk aan, wat een glimlach van James opleverde.

'Als ik een longontsteking krijg en Madeline moet aanstellen als koningin, dan heb je een probleem.'

Ella klopte naast haar op de bank en James nam de uitnodiging met plezier aan. Hij gaf haar een van de mokken chocolademelk.

'Vertel me eens eerlijk, zou je dat erg vinden? Om geen koning te worden?'

James leek even na te denken over de vraag en keek toen naar Ella.

'Ik heb mijn hele leven toegeleefd naar mijn eenentwintigste verjaardag. Er heeft me nog nooit iemand gevraagd of ik het erg zou vinden.'

Ella glimlachte en nam een slok van haar warme drank.

'Er moet ooit iemand de eerste zijn.'

James knikte en keek weer naar het vuur.

'Is het vreemd om te zeggen dat ik wel teleurgesteld zou zijn als ik geen koning zou worden? Ik kijk er al mijn hele leven naar uit om dingen te kunnen veranderen. Koning worden is daar de ideale kans voor.'

Ella leunde tegen James en negeerde zijn natte kostuum.

'Ik denk dat je daardoor een van de beste koningen zal worden die Chamberlain ooit gehad heeft.'

Ze voelde hem ontspannen terwijl hij zijn hoofd op het hare legde.

'Jij!'

Madeline sleurde haar de pianokamer in zonder aarzeling. Ella schrok en probeerde zich in paniek te bedenken wat ze fout gedaan had. Lag het aan het feit dat ze piano gespeeld had zonder Madeline? Dat moest het wel zijn. Ella kon begrijpen dat Madeline het niet zo aangenaam vond als er iemand aan haar piano zat.

'Madeline, het spijt me. Ik had nooit mogen spelen zonder je toestemming.'

Madeline keek haar verward aan.

'Waar heb jij het in hemelsnaam over?'

Ella keek vragend naar het boze gezicht van de prinses. Als het haar niet om de piano ging, waarover dan wel? Madeline draaide met haar ogen en begaf zich naar haar piano.

'Ik weet niet welk spelletje je speelt met mijn broer, maar het wordt tijd dat je ermee ophoud.'

Ella keek Madeline geschrokken aan. Dit ging over James? Ella fronste. Hun date was enkele dagen geleden, maar voor zover ze wist, had ze niets fout gedaan. James had haar gisterenavond nog komen opzoeken op haar kamer. 

'Madeline, ik heb geen idee waarover je het hebt.'

Madeline liet haar hoofd neerkomen op de piano, waardoor er enkele valse tonen klonken. Ella zette een stapje achteruit.

'Is alles in orde met je? Moet ik iemand voor je halen?'

'Mijn hemel, jullie zijn echt voor elkaar gemaakt.'

Ze schudde haar hoofd en stond weer recht. Ella had Madeline nog nooit zo wanhopig meegemaakt. Madeline stapte op haar af en greep Ella bij haar bovenarmen. Ella kreunde toen ze de pijnscheut in haar schouder voelde, maar beet op haar tanden toen Madeline haar resoluut aankeek.

'In de hoop dat het bij jou beter doordringt dan bij hem. Jullie houden van elkaar. James wil met je trouwen, maar gaat je niet vragen zolang jij hem niet zegt dat je er eindelijk klaar voor bent.'

Ella hapte naar adem. Madeline liet haar eindelijk weer los en ging zonder haar nog om te kijken weer achter de piano zitten. Ella wilde nog iets zeggen, maar werd overspoeld door de prachtige tonen van het muziekstuk dat Madeline begon te spelen.

Ella's hoofd tuimelde toen ze uiteindelijk weer in haar kamer belandde. Madelines preek had meer effect op haar gehad dan ze in eerste instantie verwacht had. Had ze gemeend wat ze zei? Was James echt aan het wachten op haar toestemming om haar ten huwelijk te vragen? Ze keek in de vragende gezichten van haar dienstmeisjes.

'Ella? Was je niet onderweg naar het ontbijt?'

Ella was een moment stomverbaasd. Dat was inderdaad het plan geweest, tot Madeline haar onderbroken had.

'Ik... Madeline...'

Ella wees naar de richting van de pianokamer, maar kon nog steeds geen logica brengen in wat er net gebeurd was. Skyler keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan toen er geen normale zinnen uit Ella's mond kwamen. Nia en Isolde keken elkaar verward aan.

'Is alles in orde met je?'

Ella haalde diep adem en stond zichzelf voor het eerst sinds het gesprek met Madeline toe om te glimlachen.

'Ik denk dat James me ten huwelijk gaat vragen.'

Isolde slaakte een kreet van vreugde en Skyler vloog haar om de hals. Ella lachte breed en voelde zich warm worden vanbinnen. Stond dit echt te gebeuren? Zou hij haar echt ten huwelijk vragen? Skyler liet haar los en draaide zich om naar Isolde en Nia.

'Dames, ik denk dat het tijd is voor de groene jurk.'

Haar dienstmeisjes hadden niet gelogen. De jurk was veruit de mooiste die Ella tot nu toe al gedragen had. De rok was gemaakt uit tule en het lijfje zelf bestond uit ingewikkelde geborduurde patronen. Ella voelde zich op en top prinses. Er zou geen beter moment meer komen voor deze jurk dan nu. Ze ademde diep in en verzette zich weer op de stoel waarop ze zat. Ze had aan Skyler de opdracht gegeven om James naar de woonkamer van hun laatste afspraakje te laten komen. Het leek echter een eeuwigheid te duren voor hij ook daadwerkelijk kwam. Zou hij van gedachte veranderd zijn? Misschien was dit wel een stom idee. Ze schudde resoluut de twijfel weg. Het was nu of nooit. James moest een keuze maken en Ella wist ook dat als hij voor een ander meisje zou kiezen, ze dat beter nu te weten zou komen dan het nog langer uit te stellen. Een kort klopje op de deur kondigde zijn komst aan en wekte Ella uit haar peinzen. Ze probeerde haar nervositeit te verstoppen.

'Binnen.'

James kwam binnen en keek haar verwonderd aan.

'Wow, Ella, je ziet er prachtig uit!'

Ella stond recht en draaide een rondje om haar jurk te tonen. James glimlachte om haar speelsheid en stapte op haar af.

'Ik maakte me zorgen toen je niet bij het ontbijt verscheen. Is er iets aan de hand?'

'Ik ben er klaar voor.'

James keek haar onbegrijpend aan. Ella glimlachte en nam zijn hand vast, vastberaden om voor een keer in haar leven dapper te zijn over haar gevoelens. Als er iemand was bij wie ze dat kon zijn, dan was het James wel.

'Ik ben er klaar voor om in het onbekende te duiken. Waar het ons ook naartoe mag nemen.'

Ze drukte een kus op zijn hand.

'Tenminste als jij daar ook toe bereid bent? Ik weet niet...'

'Trouw met me, Ella.'

Hij zei het zonder twijfelen, alsof het het enige was waar hij nog zeker van was in zijn leven. Zijn groene ogen schitterden fel in het ochtendlicht en er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. Ella's hart leek alle kanten op te tuimelen en duizenden vlinders leken in haar buik een plekje te zoeken. James, de prins die haar ervan overtuigd had dat het koningshuis niet alleen maar slecht was. James, die haar te pas en te onpas ten dans gevraagd had en die haar steeds maar weer appelsapmeisje noemde. James, de jongen met de weerbarstige krullen die haar hart veroverd had, had haar ten huwelijk gevraagd. Ella knikte, want hoewel hun weg misschien niet de gemakkelijkste was geweest, leek het antwoord duidelijker dan ooit.

'Ik zal de jouwe zijn.'