Zoals hij daar stond in zijn rode uniform met zijn sjerp waarop al zijn onderscheidingen gespeld waren, was het moeilijk om hem te weigeren. Ella voelde zich plots weer op en top 6, met haar goedkope vrijetijdskledij en de bloem in haar haar. Ze schaamde zich dood.

'Oh. Maar ik ben niet bepaald gekleed op een ontmoeting met de prins, uwe majesteit.'

James schudde met zijn hoofd maar reageerde verder niet, alsof ze een klein kind was dat vervelend deed. Hij bood haar zijn arm aan, maar ze negeerde het. Toen hij zuchtte en haar dan maar gewoon de weg wees, keek ze nog een laatste keer achterom naar haar beste vriendin. Skyler had een geheimzinnige glimlach op haar gezicht en Ella kon zich alleen maar afvragen waarom.

Hij leidde haar de tuin door waardoor ze uiteindelijk weer bij het bankje belandden waar ze de eerste avond met elkaar gesproken hadden. Dit keer hing er echter een hele andere sfeer tussen hen. Ze keek hem afwachtend aan, terwijl ze probeerde om de rest van de bloem uit haar haren te krijgen. Ella moest er belachelijk uitzien.

'Hou daarmee op, je ziet er prima uit.'

Ze verstijfde door zijn woorden en liet abrupt haar handen langs haar zij vallen.

'Ella, ik...'

Ella kon haar woede echter niet langer in bedwang houden en beende op hem af.

'Ik ben voor je opgekomen bij de koning en in ruil daarvoor verlies ik mijn baan? Ik heb geen idee waarom je denkt het recht boos op me te zijn, maar het valt in het niets bij wat jij mij hebt aangedaan, prins James!'

Een klein stemmetjes in haar achterhoofd vertelde haar dat het waarschijnlijk geen goed idee was dat ze zo uitvloog tegen hem, zeker niet nadat die regel ingevoerd was, maar hoe kon ze anders? Haar uitval leek James te verbazen want zijn ogen werden groot. Ze was dan wel zeker een kop kleiner dan hem, ze zou zich niet zomaar gewonnen geven. Dit was waarschijnlijk niet het gesprek dat Maylin in gedachten had, maar dit was wel het gesprek waar James het mee zou moeten doen.

'Wat heeft mijn vader tegen je gezegd?'

Dit keer verraste hij haar. Zijn stem was kalm maar lager dan daarvoor, alsof hij elk moment kon uitbarsten. Ella had eerder verwacht dat hij haar op haar plek zou zetten, maar dat deed hij tot haar verbazing niet.

'Hij wilde me uit de Selectie krijgen door me om te kopen. Maar ik zei dat dat jouw beslissing was en dat ik zou blijven zolang jij me hier zou houden.'

James zuchtte en ging op het bankje zitten. Hij gebaarde naar haar dat ze naast hem moest komen zitten. Ella was nog steeds kwaad op hem, zeker omdat hij nog steeds niet ontkend had dat hij iets met de regel te maken had. Ze bleef dus maar staan, wat haar nog een extra zucht van James opleverde.

'Je bent een erg verwarrend meisje, Ella.'

Dit keer verbaasde hij haar al helemaal. Ze keek hem fronsend aan en besloot toen toch maar te gaan zitten. Het leverde haar een kleine glimlach op van de prins.

'Wat bedoel je daar nu weer mee?'

'De reden waarom ik je wilde spreken is omdat ik klachten gekregen heb van Debbie Battle.'

Ella's ogen werden groot.

'Ze vertelde me dat je amper oplette tijdens haar lessen, dat je gisteren niet aanwezig was in de vrouwenkamer, ook al stond er expliciet in het reglement dat de eerste keer verplicht was, en vandaag ben je zelfs niet komen opdagen in de les.'

Ella veerde weer recht en greep met haar handen naar haar haar. Het voelde gruizig aan door de restjes bloem, wat haar wanhoop alleen nog maar vergrootte. Mable en Abby zouden toch niet...?

'Dat laatste moet een vergissing zijn! Mijn dienstmeisjes vertelden me dat die les was afgelast!'

James schudde zijn hoofd en schraapte zijn keel. Hoe kon ze zo stom geweest zijn om hen te vertrouwen?

'Je lijkt me keer op keer te willen bewijzen dat je hier niet wil zijn. Maar dan blijkt dat je mijn vader recht in de ogen kan kijken om voor mij op te komen. Wat me dan toch de hoop geeft dat je misschien toch wel wil blijven?'

Ella plofte onelegant neer naast de prins. Dat effect werd alleen maar vergroot door de oversized trui die ze aanhad. Ze wreef over haar hoofd en keek hem aan.

'Mag ik heel eerlijk met je zijn? Eigenlijk wilde ik je dit al sinds het begin vertellen.'

James knikte.

'Ik heb geen idee hoe ik hier beland ben. Ik heb niet deelgenomen aan de Selectie en heb nooit een formulier ingevuld. Ik heb nooit willen winnen. Maar nu de koning, nu jij...'

Ze keek hem streng aan en voelde haar woede weer een beetje naar boven komen.

'Die regel hebt ingevoerd, heb ik geen idee meer wat ik moet doen. Achteraf gezien had ik je beter al van in het begin gezegd dat ik dit niet wilde. Dan was ik veilig en wel terug in mijn baantje als dienstmeid beland.'

James nam haar hand. Het voelde vreemd, maar niet onaangenaam, en het zag er niet naar uit dat hij haar hand ging loslaten voor hij gezegd had wat hij wilde zeggen.

'Je moet me geloven als ik zeg dat ik bijna geen andere keuze had dan die regel in te voeren. Ik had geen idee dat hij het als wraak deed omwille van jou. Hij heeft me alleen gezegd dat als ik die regel niet zou doorvoeren, hij me de komende maanden zou verbannen uit de vergaderingen met de Raad, met als excuus dat ik het te druk had met mijn Selectie.'

Ella had geen idee wat ze daarop moest zeggen. Ze voelde zich plots onnozel dat ze zo kwaad geweest was op hem, ook al had hij zelf geen andere keuze gehad. Ze begon meer en meer te begrijpen waarom hij niet overweg kon met zijn vader.

'Het spijt me. Als ik dit had geweten, dan was ik niet zo kwaad op je geweest.'

James haalde zijn schouders op.

'Ik denk eerlijk gezegd dat als ik in jouw plaats zou zijn, ik ook wel kwaad zou zijn op mij.'

Hij trok een bedenkelijk gezicht.

'Als je begrijpt wat ik wil zeggen?'

Ella had verbazend weinig moeite nodig om hem te begrijpen, ook al kende ze hem amper. James had ondertussen haar hand weer losgelaten.

'Vat dit niet fout op, Ella, maar waarom is het zo rampzalig dat je je baan kwijtraakt? Is het, als je toch niet wil deelnemen aan de Selectie, geen kans om iets anders te doen? Ik kan me niet voorstellen dat je er al je hele leven van droomt om dienstmeisje te worden.'

'Het is niet dat het mijn droombaan is, maar het probleem is gewoon ook dat het paleis letterlijk mijn thuis is. Wat dus ook wil zeggen dat als ik hier niet langer mag werken, ik...'

'Ook geen plek meer heb om te wonen.'

James krabde in zijn haar en keek bedenkelijk voor zich uit.

'Heb je geen familie meer dan?'

Ella haalde haar schouders op.

'Mijn moeder is gestorven toen ik dertien was. Mijn vader volgde toen ik zestien was. Mijn zus en ik zaten dus in zware geldnood. Skyler, mijn beste vriendin, zei me dat ze via haar tante Debbie wel baantjes op het paleis kon regelen. Ik heb er niet verder bij nagedacht en ben samen met Skyler naar hier vertrokken. Mijn zus gaf het paleis echter de schuld van mijn vaders dood en begreep niet dat ik bereidt was om hier te komen werken. Dus ik heb haar al drie jaar niet meer gesproken en ik heb geen flauw benul hoe ik haar zou moeten bereiken.'

James' ogen waren groot geworden.

'Waarom gaf ze ons de schuld?'

'Mijn vader reed rond met een van de vrachttrucks van het leger. En het is in een van die opdrachten dat hij gesneuveld is. We hebben niet eens een rouwbetuiging ontvangen van het paleis.'

Ella voelde tranen opkomen nu ze weer aan haar vader dacht. Het mocht dan wel drie jaar geleden zijn, maar dat maakte het er niet makkelijker op.

'Dat spijt me oprecht. Ik heb geen idee waarom dat niet gebeurd is, maar ik zal er onderzoek naar doen. Dat beloof ik je.'

'Dat zou ik erg appreciëren.'

Ella veegde de enkele traan die ontsnapt was weg en keek James weer aan. Zoals hij daar zat in de middagzon, in zijn officiële kostuum, was het moeilijk om te vergeten dat hij nog geen koning was.

'Ik heb nog nooit eerder tegen iemand verteld dat ik geen contact meer heb met mijn zus. We waren altijd heel erg hecht. Het deed me veel pijn dat ze me de rug toekeerde, zelfs al was ze niet akkoord met mijn keuze. Ik had geen specifieke vaardigheden die me zouden helpen om een goede baan te vinden, ik was amper zestien. Het paleis was mijn beste keuze.'

James nam Ella's handen weer vast.

'Je hoeft je niet te verantwoorden. Ik kan me inbeelden dat het aanvoelde als verraad dat ze je dat aangedaan heeft. Zeker omdat je bovenop het verlies van je vader, ook nog eens het verlies van je zus moest verwerken.'

Ella knikte. Ook dat had ze nog nooit iemand verteld, zelfs Skyler niet. Het verbaasde haar dat hij dat zomaar kon inschatten.

'Kijk, Ella, ik weet niet of er ook maar een kleine kans bestaat dat ik je nog kan overtuigen om alsnog deel te nemen aan de Selectie. Maar als dat niet het geval is, wil ik dat je me de naam geeft van je zus. Dan zal ik er alles aan doen dat in mijn macht ligt om haar op te zoeken zodat ik je een thuis kan garanderen wanneer ik je naar huis stuur.'

Ella was plotseling geëmotioneerd door zijn woorden.

'Waarom doe je dit allemaal voor mij, James?'

Er verscheen een trieste glimlach op zijn gezicht.

'Je bent het eerste meisje in jaren dat niet op veren loopt wanneer ze in mijn buurt is. Je bent een verfrissing. Alhoewel je de etiquetteregels maar al te goed kent, kunnen ze je niks schelen. Je zegt rechtuit wat je denkt en je bent niet bang om je mening te verkondigen, zelfs niet tegen mijn vader. Dat apprecieer ik erg. Dat is ook de reden waarom ik je heb laten blijven, ook al adviseerde mijn vader er sterk tegen. Hij vond dat ik lady Cathryn moest laten blijven, omdat ze het toonbeeld van verfijndheid was. Maar ze had kwaad over jou gesproken en zo'n types meisjes worden in mijn ogen geen koningin.'

Ella voelde een blos op haar wangen verschijnen. Ze had geen idee dat hij zo'n interesse in haar had gehad dat hij er zelfs iemand anders voor naar huis had gestuurd. Dat verklaarde meteen ook waarom Cathryn gezegd had dat het Ella's fout was dat ze naar huis moest, ook al lag die schuld volledig bij haarzelf.

'Wel, zolang je mijn zus niet kan vinden, wil ik graag hier blijven als je vriendin. Ik ben ervan overtuigd dat ik dat op dat vlak meer voor je kan betekenen dan op de manier waarop de andere meisjes hier zijn. Zoals ik eerder al zei ben ik niet naar hier gekomen om je hart voor me te winnen en dat ga ik ook niet proberen te doen, dat zou ik erg oneerlijk vinden tegenover de andere meisjes.'

James knikte en stond recht.

'Dan zal ik dat respecteren.'

Hij bood haar een hand aan, die ze opgelucht aannam. Hij stak zijn arm uit zodat ze haar hand erachter kon haken. Dit keer nam ze zijn offer zonder twijfelen aan.

'Probeer alsjeblieft geen lessen meer te missen. Debbie wordt gek en ik kan geen excuses blijven verzinnen.'

Ella giechelde en kon zich levendig voorstellen hoe Debbie stond te preken.

'Dat was echt niet mijn schuld! Ik ben gesaboteerd door mijn dienstmeisjes.'

James keek haar verbaasd aan.

'Ze vertelden me dat de les afgeschaft was. Natuurlijk stom van me om hen te geloven, maar goed, het zal me niet nog een keer gebeuren.'

'Waarom zouden ze je saboteren?'

'Ze wilden dolgraag deelnemen aan je Selectie. Er wordt namelijk door de gangen van het paleis gefluisterd dat je goddelijk knap bent.'

James grijnsde.

'Is dat dan niet zo, appelsapmeisje?'

Die verrekte bijnaam weer! Op die manier zou ze nooit meer vergeten dat ze ooit appelsap op hem gemorst had.

'Nog niet gemerkt, uwe heer de troonopvolger.'

Hij lachte, een aangenaam geluid dat de hele tuin vulde.

'Als je wil, kan ik ervoor zorgen dat je andere dienstmeisjes krijgt voor de tijd dat je nog hier blijft.'

Ella dacht er even over na. Ze had Abby en Mable niet graag, maar ze wilde er ook niet voor zorgen dat ze hun job zouden verliezen. Het leven als 6 was al moeilijk genoeg, als ze hun baan zouden verliezen gewoon omdat Ella geklikt had, zou ze dat zichzelf nooit kunnen vergeven.

'Enkel als je me belooft dat je hen niet ontslaat.'

James trok een wenkbrauw op.

'Ze hebben je gesaboteerd!'

'James...'

'Oké, prima. Ik beloof het. In hemelsnaam, Ella, zoals jou ben ik echt nog nooit iemand tegengekomen.'

'Je kan maar zorgen dat je dat als compliment bedoelt want anders mag je er zeker van zijn dat ik je Selectie saboteer.'

Ze gaf hem een duwtje dat hij met gemak tegenhield. Ze dacht even na voor ze haar volgende vraag stelde, bang dat ze misbruik maakte van zijn vrijgevigheid.

'Ik zou echter Nia graag houden als dat kan. En zou je er misschien voor kunnen zorgen dat Skyler mijn dienstmeisje wordt?'

Ze dacht plots terug aan het meisje dat haar geholpen had met haar jurk bij de eerste dag van de Selectie.

'En Isolde?'

'Wow, Ella, anders nog iets?'

Ze keek met een bang hartje op, maar zag dat hij aan het grijnzen was. Het paleis naderde ondertussen, wat betekende dat hun tijd samen erop zat. Ze maakte zich los van zijn arm en maakte een reverence.

'Bedankt dat je me de kans gaf om mijn gedrag uit te leggen. En dat je dit alles voor me wil doen.'

Hij haalde zijn schouders op alsof hij daar mee wilde zeggen dat het niets was, maar hij leek niet door te hebben dat het heel erg veel betekende voor haar. Dus deed Ella iets wat ze normaal nooit deed. Ze zette een stap dichterbij en gooide haar armen om hem heen in een nogal klungelige omhelzing.

'Je hebt geen idee hoeveel dit voor me betekent.'

Hij beantwoorde haar omhelzing. Ella realiseerde zich plots dat ze hem nooit de naam van haar zus en vader gegeven had. Haar hart begon plots harder te slaan. Door hem die namen te vertellen, was het zeker dat ze uit de Selectie zou stappen. De prins had middelen genoeg om haar zus te vinden en om uit te dokteren wat er juist met haar vader gebeurd was. Door hem die naam te geven zou ze een thuis vinden als dit allemaal voorbij was. Plots sloeg de twijfel toe. Zou ze ooit afscheid kunnen nemen van deze plek en de mensen hier? Ze sprak zichzelf streng toe. Het paleis was al lang haar thuis niet meer. Dat zou het ook nooit meer kunnen worden. Ze nam diep adem en zei toen in een adem:

'Pierce en Tamara Rowland.'

James maakte zich los uit de omhelzing en keek haar even in verwarring aan. Het duurde enkele tellen voor hij besefte wat ze gezegd had. Hij knikte nog een laatste keer naar Ella en liet haar toen alleen achter met de inwendige storm die ze net opgewekt had.