Op nieuwjaarsdag keerde ik met de honden naar huis, nadat ik mijn adres op geschreven had voor mijn vrienden. Mijn thuiskomst was bevreemdend en stil. Het huis was leeg en stil. 

Toen Severus de dag daarop langs kwam was ik blij om hem te zien. "Ik moet wennen aan de stilte", antwoordde ik toen hij vroeg hoe ik me voelde.
"Als je hier weg wilt...", begon hij en ik schudde meteen mijn hoofd.
"Hoe was je week bij de Wemels?" vroeg hij nu. Verbaasd keek ik op.

"Goed", zei ik en dan beet ik op mijn onderlip en Severus keek me indringend aan, zoals enkel hij dat kon. "Fred heeft me gekust", flapte ik er dan plots uit. Ik probeerde zijn gezicht te lezen, maar dat bleef perfect in plooi. Ik zuchtte. "Dat kan ik Draco niet aan doen", verklaarde ik dan. Tot mijn verbazing knikte Severus.

"Dat had ik ook wel gedacht. Heb je dat tegen Fred ook gezegd?" Ik knikte en keek hem dan een beetje moeilijk aan.

"Hoe kan ik hem uitleggen dat Draco voor mij pas gestorven is en niet vier jaar geleden?" vroeg ik hem. Severus keek me even aan en antwoordde dan kalm, alsof hij een jong kind een makkelijke rekensom probeerde uit te leggen.
"Wat als je gewoon zegt wat je nu net zegt?" Ik staarde naar hem, alsof hij me gevraagd had om naakt in Lucius' voortuin te gaan dansen.
"Dan denkt hij dat ik gek ben of excuus zoek. Hij gelooft het nooit."

"Hij hoeft niet te geloven dat Draco echt bij je was, Joanne. Hij moet alleen maar geloven dat dat voor jou zo was. Ik denk dat je die jongen en zijn liefde voor jou onderschat", zei hij nu serieus en ik voelde mijn wangen rood worden.

"Hij is duidelijk ook belangrijk voor jou", vervolgde Severus nu en dat kon ik niet ontkennen. 

"Hij is de meest attente man die ik ooit gekend heb", antwoordde ik. "Hij is grappig en ik heb altijd plezier met hem. Als ik in de put zit is hij er altijd geweest. Mijn rots in de branding. Zelfs toen ik mijn gevoelens voor Draco opbiechtte. Dat moet echt heel moeilijk geweest zijn voor hem, maar hij zette mij altijd op de eerste plaats." Severus knikte.

"Toen je dacht dat Draco jou bedroog, wist ik al dat Fred jou graag zag. Zoals ik Lily graag had gezien." Ik keek verbaasd op. Severus had Draco graag gemogen, maar dat Draco 'de etter' was voor Fred was hem niet ontgaan. "Mocht Lily overleeft hebben en James niet. Zou ik altijd hoop gekoesterd hebben. Ook al was dat als tweede keuze", vervolgde hij. De zwaarte van die woorden trof me diep. 

"Het spijt me dat jij jouw geluk nooit vond, Severus." Hij schudde zijn hoofd.

"Dat is niet wat ik probeer te zeggen."

"Dat weet ik." Hij keek me aan en ik zag zijn linker mondhoek even omhoog krullen.
"Ik heb het absolute geluk gehad te mogen ontdekken dat ik een dochter had. Een fantastische meid, die ik bewonder om haar moed, die de wereld redde. Ik kan om niks meer wensen dan haar niet te zien wentelen in hetzelfde verdriet als ik", zei hij en ik voelde een krop vormen in mijn keel. Ik knikte.

"Ik heb gewoon nog wat tijd nodig."

"Iets zegt me dat Fred wel op je wacht", zei hij en ik zag zijn ogen blinken. "Je moet gelukkig zijn, Joanne. Ook voor Draco."

Ik sloeg mijn armen om hem heen. Wat was deze man belangrijk voor me geworden. Ik besefte best dat hij gelijk had. Mijn verdriet hoefde niet dat van Fred te worden, maar meer dan dat voelde ik dat ik het nog niet kon.

Fred en George zouden later die week ook langskomen en daar keek ik naar uit, omdat ik hen graag had. Omdat ik graag in Fred's buurt was, niet omdat ik klaar was voor de volgende stap.