“Ik denk dat ik George maar even ga helpen in de winkel”, zei Fred plots op een vlakke toon. Hij gaf me een kus tegen mijn slaap en liep naar de voordeur. Ik volgde hem buiten en nam daar zijn hand vast terwijl ik de deur even dicht trok.
“Fred”, smeekte ik, maar hij schudde meteen zijn hoofd.

“Dit is niet jouw fout, noch is het verkeerd om te willen weten wat er van Draco gekomen is.” Hij kwam dicht tegen me staan en nam mijn gezicht in zijn handen. “Ik hou van je, Joanne, maar ik weet best dat je meer van Draco hield dan je ooit van mij zal kunnen houden. Blijkbaar zijn jullie dan toch voorbestemd”, vulde hij moeilijk aan. Ik trok mezelf dichter tegen hem aan.

“Maar ik hou ook van jou, Fred.” Hij keek diep in mijn ogen en zette dan teder zijn lippen tegen de mijne.
“Ik weet dat je moet weten waar hij is", zei hij zacht en ik voelde mijn ogen prikken. “Ik moet dit gewoon weer even verwerken.” Ik drukte mijn lippen nogmaals tegen de zijne. 

“Kom ik vanavond langs, of heb je dat liever niet?” vroeg ik zachtjes en hij snoof luid.
“Jij bent altijd, maar dan ook altijd welkom.” Ik lachte en liet hem los. Hij verdwijnselde en ik ging terug in het huis waar Severus me, vol medelij, aankeek. Ik liet me weer in mijn stoel zakken.
"Wat moet ik hier in hemelsnaam mee doen?” vroeg ik luidop. Perkamentus deed zijn mond open, maar Severus onderbrak hem. Voor het eerst in zijn leven sprak hij Perkamentus toe op een manier, die als oneerbiedig kon opgevat worden.

"Ik denk dat Joanne genoeg gehoord heeft voor één dag, Albus." Perkamentus keek Severus even verbaasd aan en knikte dan. 

"Juist. Wel, dan zal ik maar eens gaan. Ik zal volgende week terug komen", meldde hij. Severus liet hem buiten en keerde zich bezorgd weer naar mij.

"Alles ok?" Ik haalde mijn schouders op, niet zeker wat het antwoord daarop was. "Ik wist niet waar hij met bezig was", verontschuldigde hij zich. Ik schudde mijn hoofd.

"Dat maakt ook helemaal niet uit. Ik wist het ook wel grotendeels, maar het idee dat hij nog ergens rondzwerft." Ik stopte met praten en Severus knikte begripvol. Ik hoefde niet uit te spreken dat die gedachte me beangstigde en me veel verdriet deed. "Als er een kans is dat hij rondzwerft en ik hem op de een of andere manier kan helpen om over te gaan moet ik dat doen", besloot ik.

Severus keek me nog even aan en zei dan luchtig.
"Dus...Fred?" Hij keek me tussen zijn gordijnen van haar ondeugend aan en ik giechelde. Ik knikte, maar mijn blije gezicht overtrok ook snel.
"En nu dit. Ik hoop dat Fred dit aan kan." Severus zwaaide mijn bezorgdheid weg.

"Geef hem even om van de schok te bekomen, net als jezelf." Ik knikte. Fred was er tenslotte altijd voor mij geweest en dat zou nu niet anders zijn.

Die avond trok ik met een bang hartje naar de Wegisweg. Toen ik het huis binnen stapte, kwam Fred met grote passen aangelopen. Hij trok me onmiddellijk tegen zich aan en kuste me vol op mijn mond. Blij sloeg ik mijn armen op zijn hals.
"Werd dat even tijd!" galmde George's luide stem door de gang. Ik loste zijn lippen en keek Fred vragend aan. 

"Had je nog niks gezegd?" Hij schudde zijn hoofd.

"Het was druk vandaag." Hij nam mijn hand vast en leidde me mee naar de woonkamer. George plofte zich in de zetel naast ons en bleef ons met glunderende ogen aanstaren. "George?"

"Ja, Fred?" Fred gaf zijn broer een veelbetekenende blik. "Oh! Juist!" Hij sprong op en mompelde iets over stocktelling terwijl hij de kamer uit liep. Fred richtte zijn ogen weer op mij. "Ik heb je gemist vandaag", zei hij en hij kuste me in mijn hals. "Maar ik neem aan dat je graag wil praten over wat Perkamentus te zeggen had?" Ik haalde mijn schouders op. Ik had al de hele dag gepraat over de mogelijke scenario's voor Draco's ziel. 

"Dat kan nog wel even wachten. Eerst wil ik jou."

"Daar kan voor gezorgd worden", grinnikte hij. Hij kuste me vol jaren opgebouwd verlangen en ik verlangde nu ook naar hem. Naar de warmte en de troost van zijn aanraking. "Slaapkamer?" hijgde hij en ik giechelde. Hij trok me op uit mijn stoel en ik volgde hem naar zijn slaapkamer.