In de weken die volgden trainden we hard en veel. Ik wou mezelf en Fred afleiden van het feit dat Draco's ziel officieel weer binnen bereik was. Hayat had ons verzekerd dat hij sowieso tot spook zou kunnen transformeren. We hadden dit nieuws ook met de anderen gedeeld. Hermelien had mij bezorgd aangekeken, maar de meeste bezorgde blikken waren op Fred gericht geweest. Fred hield zich sterk hij was zijn vrolijk zelf op training en was degene geweest die voorgesteld had om Draco in het stadion te laten 'wonen'. "De ploeg is tenslotte naar hem vernoemd", had hij vrolijk geëindigd en iedereen was akkoord geweest. Hoe sterk hij zich ook hield, Fred was bezorgd. Hayat's enthousiasme had een nieuwe angst in hem ontwakend. Een angst die ook ik kende, al ging die bij mij gepaard met een sprankeltje hoop: wat als Draco volledig kon terug komen?

Toen we een paar weken later samen kwamen in het stadion om met viavia's naar het stadion van de Rowling Cocoons te reizen, was er weinig ruimte voor deze overpeinzingen.

"Ze zijn hier hartstikke bang van ons!" grijnsde Ned toen we de kleedkamer binnenwandelde. Dat bleek enkel met goede reden. Het team was niet tegen ons opgewassen. Na slechts tien minuten eindigde de match met 240 - 0.

“We hebben nog maar twee matchen gespeeld en zijn al topfavoriet voor de derdeklasse”, melde Kruml ons de dag na de match. De competitie nam het meeste van mijn aandacht in beslag en ik was dankbaar voor deze afleiding. Hayat had me gezegd niet meer langs te komen. Hij zou me laten weten wanneer er vooruitgang was. Dit maakte de spanning echter enkel groter. Noch ik, noch Fred konden ons voorbereiden op wat komen zou.

Zwerkbal werd ons gemeenschappelijk doel. Tegen het eind van het seizoen werd duidelijk dat we naar tweede klasse zouden graderen. 

"Laten we ons publiek een op iets unieks trakteren!" Grijnsde ik mijn team toe, voor onze laatste match van het seizoen.

Minuten later smulde het publiek van een geheel nieuwe tactiek. We hadden een nieuwe manier gevonden om onze tegenstander de vernederen. We hielden de slurk, maar gooide niet op doel. Leo kon op de duur niet ander dan weetjes over de spelers en Dracon Flights te vertellen, nadat hij vijftien minuten lang geschreeuwd had hoe fantastisch dit was. Harry ving een uur later de snaai en het werd de ongewoonlijke score 150-0. De reporter van de ochtendprofeet werd gek. De dagen daarna zouden er artikels verschijnen over een team, zoals er nooit een geweest was. 

“Goed", zei ik toen enkel onze vrienden en de spelers zelf nog in de cafetaria zaten. “We zijn misschien een beetje grof geweest, maar ze zijn dan toch van ons af! Want er bestaat geen twijfel over dat we graderen,toch Victor?”

“Ik denk eerlijk gezegd dat we hier een aantal records breken.”

Ik grinnikte en keek om naar Fred, wiens ogen blonken. "Nooit eerder was een aanvoerder zo gek als jij!" zei hij zacht.

Ik had een doel, ik had Fred en probeerde zo min mogelijk na te denken over hoe alles zou veranderen. Een situatie die ik nog jaren kon volhouden.