Mijn hand lag al op de deurklink. Even twijfelde ik, was ik niet net opnieuw begonnen? Had ik mezelf en Fred niet net beloofd dat ik weer gelukkig zou worden? Was ik er niet al maanden van overtuigd dat Draco dan toch 'doorgereisd' was?

Het antwoord op al die vragen was 'ja' en mijn verstand zei me om mijn voormalig schoolhoofd te laten staan. Toch draaide ik me om. Kwaad keek ik in zijn ogen, die een soort opluchting weerspiegelde.

"Je zou beter moeten weten dan daar lucht over te gaan, Albus", waarschuwde ik hem. Hij keek me geduldig aan tot ik zijn vraag zou beantwoorden. Ik zuchtte: "Dit kan je me echt niet aan doen."

"Zal ik terugkomen als meneer Wemel er ook is?" Geschokt keek ik hem aan. "Of Severus misschien?" Ik voelde kwaadheid opborrelen in mijn borstkas. Ik voelde me beoordeeld en dat had ik niet nodig. Niet nu. Ik draaide me weer om en stapte mijn huis binnen. De deur gooide ik achter me dicht. 

Die avond kwam Fred bij me langs. Zijn vrolijke, oprecht gelukkige uitdrukking veranderde zodra hij mijn gezicht zag. Ik liet me in zijn armen vallen voor hij zou denken dat ik me bedacht had.
"Joanne?" Ik trok hem in het huis en duwde dan mijn lippen tegen de zijne, met meer nood dan eerder die dag. Hoewel hij mijn kus gretig beantwoordde vroeg hij wat er schol.

"Perkamentus was hier", zei ik en Fred schudde zijn hoofd vol ongeloof.

"Wil hij nog steeds … hetzelfde?" Ik knikte.

"Hij schijnt te denken dat Draco misschien niet volledig weg is." Het ongeloof in zijn ogen werd enkel groter.

"Maar hij is weg, dat heb je zelf gezegd. Hij heeft het recht niet je zo overstuur te maken met wilde theorieën!"

"Ik heb niet naar zijn theorie geluisterd. Het leek alsof hij me beoordeelde omdat ik te snel opgegeven heb."

"Dat kan niemand jou ooit verwijten!" zei Fred gemeend.

"Het spijt me, Fred. Ik had dit liever anders gezien. Je verdient zoveel meer!" Nu schudde Fred hevig zijn hoofd.

"Niks of niemand in de wijde wereld zou ooit aan jou kunnen tippen. Zelfs als niet alles van een leien dakje loopt."  Ik keek weer op naar hem. Zijn ogen straalden zekerheid uit en ik glimlachte.

"Weet je dat zeker?"

"Meer dan wat dan ook. Ik denk alleen maar aan jou. Al jaren denk ik enkel aan jou." Zijn stem was lager geworden terwijl hij sprak zijn ogen gleden van mijn ogen naar keel. Zijn verlangen was jaren onderdrukt en nu ik het nog erger had aangewakkerd, kon hij het niet langer negeren.

Zijn vingers streken nu langs mijn keel en hij liet zijn lippen volgen. Ik sloot mijn ogen en genoot van zijn aanrakingen, zijn lippen. Heel even dacht ik niet aan Draco of Perkamentus. Heel even dacht ik alleen aan Fred.

De volgende morgen werd ik wakker met mijn hoofd op Fred's ontblote borstkas. Toen ik opkeek, lag hij me al aan te staren en sierde een glimlach zijn gezicht.
"Goedemorgen", zei hij met stralende ogen. Ik grinnikte en was in dat moment overtuigd dat ik juiste beslissing genomen had. Zou ik ooit hetzelfde voelen voor Fred als voor Draco? Misschien niet, maar ik kon niet ontkennen dat Fred een deel van mij geworden was. Dat was zo gekomen omdat hij er altijd voor me was. Mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriend en de best mogelijke match die ik kon vinden. Zijn liefde voor mij had een aanstekelijk effect op me gehad. Ik wist dat mijn liefde voor Fred enkel groter zou worden.

Ik duwde mijn lippen tegen de zijne en hij liet dat gewillig gebeuren. Hij vouwde zijn arm achter zijn hoofd terwijl hij toekeek hoe ik uit het bed stapte. Zijn ogen speurden iedere hoek van mijn lichaam af terwijl mijn kleren bijeen zocht.
“Ik ga douchen”, vertelde ik hem en hij lachte alleen maar. Zijn geluk was te groot om woorden uit te brengen. Toen ik, wat later, uit de badkamer kwam, stond het ontbijt klaar in de keuken.

 Na ons ontbijt schrok ik op van geklop aan de voordeur en keek even naar Fred, die haalde zijn schouders op. Ik deed deur open en zuchtte: “Albus.”