Inmiddels had ik brieven gestuurd met mijn vriendinnen in Amerika. Op die manier kwam tot mijn grote ongenoegen ook Stan er achter dat Draco me gedumpt had. Ik kreeg poeslieve brieven, waarin hij me vertelde terug naar Amerika te verhuizen.

Ik rolde mijn ogen bij het lezen. Een gewone tienerliefde zou nooit meer genoeg zijn voor mij. Ik gooide de brief weg en riep Mayjin. Hij volgde me naar de rand van het verboden bos.

De laatste tijd wandelde ik vaak hier in plaats van rond het meer. Het meer stond synoniem aan Draco en dat kon ik niet aan. Een week later zouden we tegen Kammfels spelen en ik probeerde me op de match te concentreren. Ik draaide me om en floot kort naar de hond die een paar meter was achter gebleven.

Hij kwam meteen en ik richtte mijn blik op mijn voeten, denkend hoe we tegen een wereldspeler zouden spelen. Het was een beetje onverantwoord dat Kruml mocht meedoen aan het WK junior.

Ik schrok toen ik op het groene gras een paar voeten zag. Ik keek geschrokken op, ik kwam hier nooit iemand tegen. Mijn blik verstarde terwijl ik in Draco's ijsblauwe ogen keek. Hij begroette me en de kalmte in zijn stem bracht me van mijn stuk.

"Dag, Malfidus", probeerde ik zo kalm mogelijk te reageren.
"Wat, is Draco niet goed genoeg meer?" plaagde hij en zijn toon deed me pijn.

"Je ziet er gelukkig uit, waarom zou jij er om geven hoe ik je noem?" beet ik terug.

"Oh kom, je kwetst me!" zei hij zagerig "En daarbij, alsof jij zo ongelukkig bent, met je goede vriend. Waarom zet je je niet gewoon op de Griffoendortafel om hem te kussen?!" beet hij nu iets gemener.

"Wat?!!"
Tranen welden op in mijn ogen. "Jij hebt het gedaan gemaakt, Draco! Ik ben degene die gekwetst werd en troost kreeg van een vriend!"

Een grijns verscheen op zijn gezicht en ik keek hem verbluft aan. Altijd had ik hem aangevoeld en begrepen, nu begreep ik er niks van!

"Je ziet me graag of niet?" vroeg hij grijnzend.

"Nee, ik haat je", mompelde ik terug.

"Natuurlijk", zei hij stil en daarbij nam hij mijn pols zacht, maar snel vast en trok hij me naar zich toe. Met zijn ene hand had hij mijn pols vast en zijn andere hand legde op mijn kaak, met zijn duim achter mijn oor. Hij trok me nog meer naar zich toe en kuste me.

Het gebeurde zo snel dat ik niet meteen besefte wat er gebeurde. Zodra ik dat wel deed, wou ik me van hem afduwen, maar ik kon het niet. Mijn spieren verslapten zodra zijn lippen de mijne raakten. Hij liet mijn pols los en zijn hand gleed naar mijn onderrug. Hij trok me dichter tegen hem aan.

"Joanne", fluisterde hij. Zodra zijn lippen demijne even lostte. "Ik zie je nog steeds heel graag...Ik mis je"

"Maar..."

Hij legde een vinger op mijn lippen. Ik zweeg en zijn vinger gleed naar beneden, plaatsmakend voor zijn lippen. Alweer. Daarna liepen we weer elk naar onze eigen afdeling. Ik liep naar de jongensslaapzalen, naar Fred. Ik vertelde hem wat er gebeurd was en zag zijn hand tot een vuist ballen.

"Ik weet niet wat ik moet doen!" smeekte ik. "Ik hou van hem, maar het lijkt zo..."

"Verkeerd?"

"Wel...ja..ergens wel.."
Hij zuchtte en staarde voor zich uit. "Ik weet het niet, Joanne. Echt niet."

Iets later liep ik naar de kerkers. Ik vertelde Severus wat er net gebeurd was en tot mijn verbazing begon die te ijsberen. Het was vreemd om hem zo opgejaagd te zien. Ik liet hem even doen en na enkele minuten kwam hij naast me zitten.

Hij zag er bijna wanhopig uit en dat beangstigde me.
"Severus?" vroeg ik zacht. Hij keek me gepijnigd aan.

"Weet je nog dat ik je vroeg of je een geheim kon houden voor iedereen?"
Ik knikte ik had hem toen geen antwoord kunnen geven, maar nu was alles zo anders. "Als ik je dat vandaag opnieuw vraag", begon hij en ik onderbrak hem.

"Ja Severus. Ik kan je geheim bewaren."
Hij zuchtte voor hij van wal stak.
"Ik beloofde Perkamentus dat ik er nooit met iemand over zou praten, maar dat was voor ik wist dat jij er was. Ik heb hem toestemming gevraagd om er met jou over te praten."

Dan viel hij in een verhaal, dat begon voor mijn geboorte met zijn enige grote liefde. Het schokkeerde me om te horen dat zijn grote liefde niet mijn moeder, maar die van Harry bleek te zijn, maar ook dat hield Severus liever geheim. Zijn liefde voor Lily had hem naar Perkamentus gehaald.

In diens opdracht bleef hij als een soort spion onder voldemorts volgelingen. Zijn rol moest waterdicht zijn, daarom mocht Draco zeker niks weten.
"Lucius is geen spion, Joanne. Hij is een oprechte dooddoener", zei hij bezorgd. "Je snapt dat de hele situatie tussen jou en Draco daarmee bemoeilijkt wordt."

Hij ging verder en vertelde dat ik ook voldemorts radar verschenen was kort nadat ik in Engeland was toegekomen. "Henry Dhanes is een belangrijke man voor de Heer van het duister. Zijn terugkomst is dan ook niet aan de aandacht ontsnapt. Dit heb ik echter pas vernomen als je hier al een paar maanden was."

Geleidelijk aan was Voldemort meer vragen beginnen stelen naar het nieuwe meisje en haar vriendschap met Harry Potter. Toen Draco en ik betrapt werden en Lucius op de hoogte gebracht was, had Voldemort dit niet meteen geweten.

Lucius had dit niet durven vertellen en was daarvoor gestraft geweest, maar de aandacht voor mij was daarmee wel gestegen. Toen uitkwam dat ik de dochter van Heather Oostkamp was, had dit ook voor Voldemort twee dingen betekent.

Ik was de dochter van twee van zijn meest trouwe dooddoeners én in de intieme vriendenkring van Harry Potter. Dus steeg de interesse, alweer. Hij vroeg Severus verschillende keren om me aan hem voor te stellen, maar die had steeds een excuus gehad.

Onze band was niet goed genoeg, ik was nog te kwaad op mijn moeder, de tijd was nog niet rijp. Omdat dit te lang duurde was Voldemort ook op Lucius druk beginnen uit oefenen.

"Waar dat toe geleden heeft kan ik voorlopig alleen naar raden. Met wat jij me vertelt kan ik alleen maar bedenken dat Draco besefte dat hij een rol zou hebben in jouw recrutering."

"En daarom afstand nam" , vulde ik zelf gepijnigd aan. Severus had enkele uren verteld en ik was overweldigd. Ik was blij dat hij een 'goede dooddoener' was, maar verder was er niet veel positiefs aan dit verhaal.

Behalve misschien dat Draco me wel gewoon nog graag zag. Mischien moest ik toch maar met hem weg vluchten.