De volgende ochtend liep ik met Ron, Hermelien en Harry mee naar buiten, waar we Verzorging van Fabeldieren kregen. Naar dit vak had ik uitgekeken en toen Ron vertelde dat het gegeven werd door Hagrid, een halfreus die door de jaren hun vriend geworden was, werd mijn enthousiasme nog groter.

Op weg ernaar toe liepen we echter weer in op een groepje Zwaderaars met Malfidus op kop. Zijn arrogante uitdrukking voorspelde niet veel goeds.
"Ah Potter, op weg naar je vriendje?"

"Let jij maar op dat je heel blijft dit keer!" snauwde Harry terug.

"Oh dat zal best zijn voor je vriendje, of ik zorg persoonlijk dat hij weggestuurd wordt!" spuwde Malfidus terug. Ik wist niet over wat het ging, maar dat hij vrienden van mijn vrienden bedreigde was me meer dan duidelijk.

"Opgelet Malfidus, mensen gaan nog denken dat je ons leuk vind, als je ons zo blijft opzoeken", zei ik kalm. Zijn ijsblauwe ogen tuurden nu in die van mij en ik meende er een fonkeling in te zien.

"Let jij maar op Dhanes, voor je het weet val je niet meer van deze drie te redden", bromde hij belerend terug.

"Ik heb niet het idee dat ik van hen gered moet worden. Toch bedankt om je bezorgdheid hoor!" antwoordde ik. Hermelien gniffelde achter me en het gezicht van de blonde jongen verstardde. Zijn ogen nog steeds stevig op de mijne geviseerd. Hij wist niet meer wat te zeggen en ik lachte hem zo vriendelijk mogelijk toe om hem nog verder uit het veld te slaan. Zijn mondhoeken krulde nu omhoog en weer zag ik een fonkel in zijn ogen.

Mijn hart bonsde in mijn keel en mijn handen werden klammig, verward wendde ik mijn blik af.

"Wat jij wil", snoof hij nu. "Durf niet zeggen dat ik je niet gewaarschuwd heb!" Waarop hij zijn weg naar de klas vervolgde. Zo snel had hij de rollen plots omgedraaid, gelukkig hadden mijn vrienden niet echt iets door.

"Draco Malfius", zei Ron formeel: "De grootste rotzak die je hier zal tegenkomen."

De daarop volgende weken dwong ik mezelf om Malfidus en al wat hij deed te haten. Hoe harder ik probeerde, hoe meer ik mezelf erop betrapte dat ik naar hem zat te kijken, ik kon het niet helpen. Iets aan de jongen intrigeerde me. Dus dwong ik mezelf niet meer naar hem te kijken, dit werkte amper twee dagen. Zeker omdat hij er een sport van leek te maken om Harry te confronteren. Ik sprong steeds in voor Harry, maar hoe grover ik tegen hem werd, hoe meer ik zijn grijns anders inschatte dan mijn vrienden.

Na twee weken gaf ik mijn hopeloze pogingen om hem te haten op en besloot ik het gewoon te verbergen. Telkens dat we elkaar tegen het lijf liepen, mondde dit uit in verbale conflicten. Hoe arroganter hij werd, hoe meer ik hem de mond wilde snoeren, hoe meer zijn grijns me tegemoet kwam. Zijn grijns leek me steeds minder arrogant, het leek bijna op plagen, maar dat zag alleen ik zo in. Ik probeerde dus goed verborgen te houden dat mijn haat voor deze jongen niet zo diep was als dat het hoorde.

De conflicten met Malfidus deden me wel dichter naar mijn nieuwe vrienden groeien. Ook al was het me heel duidelijk dat Harry, Hermelien en Ron altijd dikke vrienden zouden blijven, die mij tolereerden. Hetzelfde gold voor de tweeling en Leo. Deze mensen kenden elkaar al jarenlang, ik was de buitenstaander. Toch hadden ze me graag. Hermelien vond het leuk dat er nog eens een meisje was, die in haar buurt kon blijven. Ik leerde ook Fred en George uit elkaar te houden, wat weinigen gegeven was en me heel wat lof opleverde. Voornamelijk van Fred en George zelf. Deze gasten waren echt geweldig, niks was het opgeven van deze vriendschappen waard. Ik was dan ook vastbesloten om Malfidus meer te proberen mijden.

Professor Sneep gooide mijn perfecte plan echter om, op een dinsdagnamiddag kondigde hij aan dat we snel in paren zouden worden opgesplitst. We hadden het goed gepland, ik zou samen met Ron werken en Hermelien zou samenwerken met Harry. De twee jongens aan hun lot overlaten zou gewoon te zielig zijn. Sneep stuurde onze plannen echter in de war.

"Goed, vandaag zal ik jullie opdelen in paren", zei hij met zijn trage slepende stem. "Wemel en Korzel, jullie vormen een paar, Potter en Kwast, Griffel perfect voor Park, Dhanes met Malfidus, Lubbermans..."

'Oh nee' dacht ik in stilte, terwijl de andere drie kwaad keken, maar ergens opgelucht waren omdat ze niet met Malfidus moesten werken. Ik keek naar Malfidus die keek eerst geïrriteerd en grijnsde dan. Daar was hij weer, die grijns. Een gemene grijns? Zo leek het niet, althans niet voor mij. Ik nam mijn spullen en slenterde tegen mijn zin naar Malfidus' tafel.

"Niet te teleurgesteld?" vroeg hij. "Ik bedoel je kijkt alsof je in het verboden bos hippogrievenstront moet verzamelen of zo", vervolgde hij met zijn grijns.

"We vinden het allebei niet leuk, dus laten we er het beste van maken", antwoordde ik droog, met een betrokken gezicht.

"Wat jij wil", zei hij schouderophalend. Voor de rest van de les spraken we niet. Af en toe raakten onze handen per ongeluk en trokken we die terug alsof we ons aan elkaar verbrandden. Achter in de klas deed Patty Park niks en maakte Hermelien hun toverdrank alleen, Harry en Ron vloekten op hun partners, die nog slechter waren in toverdranken dan zijzelf.

Dit is ook wat ze mij nadien vertelden, maar ik mompelde gewoon dat Toverdranken nu per definitie mijn minst favoriete vak was. Vreemd genoeg leek het een of andere nieuwe trend om in paren te werken. In waarzeggerij en kruidenkunde werkte ik samen met Leo en vormde de tweeling uiteraard een paar en later die week werd ik voor verweer tegen zwarte kunsten ingedeeld met Kwast. We zouden in de weken daarna af en toe mogen duelleren om beschermingsspreuken te oefenen.

Vloekend kwamen we het lokaal buiten.
"Gelukkig kunnen we vanaf volgende week wisselen van partner", zei Harry grimmig, dit keer had hij Malfidus aan zijn been.

"In mijn andere vakken werk ik samen met Leo, waarom zijn de professors er zo vastberaden in om in dit jaar de afdelingen met elkaar te laten werken?" Hermelien schudde schouderophalen haar hoofd.

"Dat snap ik ook niet", zuchtte ze.

"Ik krijg veel meer werk gedaan met Leo, dan met eender welke zwadderaar", klaagde ik verder, terwijl we door het portret klommen.

"Dat hoor ik graag!" klonk Leo enthousiast uit de zetel en ik lachte hem toe.

"Ik zou denken dat het redelijk logisch is", zei George daarop. En Leo trok zijn schouders op.
"Een compliment is een compliment!" George rolde met zijn ogen en Fred grijnsde naar mij.