Het eerste wat Nicole die ochtend had gedaan was het koffiezetapparaat aanzetten en een kop maken met de van thuis meegebrachte koffiecupjes. Ze had niet goed geslapen, maar ze had aan een stuk doorgeslapen tot haar nichtjes rond half zeven hadden besloten op te staan. Gelukkig sliep baby Xylon aan de andere kant van de gang en had Nicole met de deur dicht geen last van hem gehad.

Ondertussen had Nicole zich op de bank geïnstalleerd terwijl de rest van de familie in verschillende staten van aankleden en ontbijten in het huisje stond. Nicole nam rustig een slok van haar koffie.

'Bob, waar heb je de pindakaas gelaten?' riep Debby vanuit de keuken naar haar echtgenoot die in de andere zithoek tv zat te kijken. Helaas was Bob langzaam doof aan het worden en moest je hard schreeuwen voordat hij hoorde dat je iets tegen hem zei. Dit zorgde ervoor dat Debby haar vraag nog een paar keer moest herhalen voordat Bob in actie kwam om de pindakaas te zoeken. Natuurlijk weigerde de man een gehoorapparaat te nemen. Dat was iets voor echt oude mensen, vond hij.

Van boven klonken de enthousiaste gilletjes van Nika en Melody, die door hun vader werden aangekleed en het zachte gehuil van Xylon die die ochtend wakker was geworden en had besloten dat hij boos was. Marianne was druk met hem.

'Nicole, lief, je moet ook je ontbijt komen maken,' zei Debby tegen haar.

'Ik heb al ontbeten,' antwoordde Nicole. Dat was niet helemaal waar, ze had die ochtend bij het wakker worden een grote plak ontbijtkoek uit haar tas gehaald en die opgegeten en rekende nu haar koffie tot onderdeel van haar ontbijt.

Maar haar moeder zuchtte. 'Je moet meer eten, je bent veel te dun. Geen wonder dat niemand je aantrekkelijk genoeg vindt, je moet meer eten,' zei Debby. Au. Het bleef Nicole pijn doen als haar moeder dat soort opmerkingen maakte, maar ze leek het maar niet af te leren.

'Ik zeg dat ik al ontbeten heb mam. Het gaat helemaal goed met mij, ik ben niet te dun en je hebt al helemaal niets te maken met mijn relatiestatus,' zei Nicole. Ze hoopte maar dat haar broer en zus hun kinderen anders op zouden voeden dan hun moeder. Ondertussen was ze geneigd om voor altijd single te blijven, al was het alleen maar om haar moeder te neten.

Haar moeder snoof enkel. Ze nam toch al dertig jaar niets aan van wat Nicole zei. Ze zou misschien nog wel naar Dave of Katy luisteren, maar in tegenstelling tot andere jongste kinderen, was Nicole zeker niet de favoriet. Misschien van haar vader, maar die uitte zich toch altijd neutraal.

'Ga anders even mediteren, mam,' zei Dave. Nicole was verbaasd dat hij iets deed wat erop leek dat hij haar hielp. Maar hij had ook zelf behoefte aan een minder gestreste moeder.

Debby twijfelde even, maar nam toen toch het advies van haar zoon aan en verdween naar buiten.

'Mam heeft gelijk,' zei Dave. 'Je bent te dun en hebt nog steeds geen relatie. Je zus en ik waren al getrouwd toen we dertig waren en jij zit nog steeds vast in je gebroken hart van je tienerjaren,' voegde hij toe. Daarna draaide hij zich om en liep naar Nicole toe met een bord eten in zijn hand, dat hij in die van haar duwde. Ze had zich lang proberen in te beelden dat hij het beste met haar voor had, maar ervaring had geleerd dat hij dat niet had.

'Ik heb al gegeten,' zei Nicole. 'Zoals ik ook al tegen mam zei. Ik ben dertig, zoals je al zo goed opmerkte, en ik kan voor mezelf zorgen. Dat ik nog geen relatie heb is omdat ik niemand kan vinden,' voegde ze toe.

'Ik weet precies waarom jij niemand kan vinden,' zei Dave. Nicole trok haar wenkbrauwen op. 'Je bent niet knap Nicole, niet aantrekkelijk. Ik zou niet weten waarom iemand een relatie met je aan zou gaan,' vervolgde Dave.

'En dat zou ik kunnen veranderen door meer te gaan eten?' vroeg Nicole. Ze vertrouwde niets meer van wat haar familie zei, de enige reden waarom zij hun mond open zouden doen naar Nicole, was om haar te kleineren. Dave was even vergeten dat zijn eigen vrouw wel voor Nicole was gevallen.

'Ja,' antwoordde Dave enkel. Daarmee was het gesprek over en bleef Nicole achter met een bord eten waar ze helemaal geen trek meer in had. Dave was een van de redenen waarom Nicole blij was dat ze niet op mannen viel. Ze snapte niet wat Marianne in Dave zag, ze was zo leuk geweest toen ze jong was.

Nicole bleef zitten, het bord eten voor haar neus op de bank, terwijl de rest van de familie zich klaarmaakte om naar het park te gaan. Nicole had haar tas de vorige dag niet uitgepakt en hoefde dus ook niets in te pakken. Ze had nog genoeg eten bij zich om van te lunchen en haar thermoskan met koffie was gevuld.

'Nicole, schiet eens op, we zijn allemaal al bijna klaar,' klonk de schrille stem van Marianne. Nicole keek op van haar telefoon en de fanfiction die ze aan het lezen was. Ze keek haar schoonzus vragend aan. 'Je hebt nog een bord vol met eten staan,' beantwoordde Marianne Nicoles vragende blik.

'Oh, dat ga ik niet eten,' zei Nicole.

Marianne trok haar wenkbrauwen op. 'Waarom heb je het dan gemaakt? Katy doet haar best om haar dochters te leren om hun bord leeg te eten en dan laat jij je hele bord staan,' zei ze.

Ging iedereen haar nu bemoederen? Daar had Nicole helemaal geen zin in. Ze vroeg zich heel even af of Marianne en Dave tegen haar aan het samenspannen waren, maar besloot uiteindelijk dat dat onwaarschijnlijk was. 'Ik ben bijna klaar,' zei Nicole chagrijnig.

Marianne knikte, een hint van een tevreden blik in haar ogen, en verdween naar de gang. Nicole stopte een broodje pindakaas van het bord in haar mond en stopte de rest in een plastic zakje en in haar tas. Daarna schoot ze snel haar schoenen aan en voegde ze zich bij de rest van haar familie.

Ze vertrokken weer naar het park. Nika en Melody mochten in de bolderkar om hun kleine benen een beetje te sparen en Nicole had dat ook wel gewild. Haar benen waren moe geworden van de vorige dag, ze was niet gewend om zoveel te lopen. Voor de zoveelste keer vroeg ze zich af hoe ze de hele week door zou komen en daarbij nam ze zich voor om vaker te wandelen als ze weer thuis was. Een beetje conditie opbouwen kon geen kwaad.

Ongeveer een kwartier later stonden ze weer in de rij voor Fata Morgana. Het was handig, omdat het de eerste attractie na de ingang voor verblijfsgasten was en de kinderen vonden het niet erg om er nog een keer in te gaan. Het was enkele minuten voor tien toen ze voor de tweede dag op rij het bootje in stapten.

Tijdens de vaart door de verboden stad schoten Nicoles gedachten naar de vorige dag, in het bijzonder naar Jennifer. De vrouw had gezegd dat ze dezelfde week als Nicole in het park zou zijn en Nicole vroeg zich af of Jennifer op dat moment ook al in het park was, waar ze die nacht had geslapen. Nicole hoopte dat ze niet in een bed met haar ex had moeten slapen, Jennifers verhalen hadden haar ervan overtuigd dat het een nare man was.

Maar het had geen zin om over Jennifer na te denken. Ze zou haar waarschijnlijk nog wel een keer tegenkomen, maar de Efteling was groot genoeg dat ze elkaar makkelijk de hele dag zouden kunnen mislopen. Ze zouden elkaar weer tegenkomen zodra het toeval dat toeliet, niet eerder.

'Wat zullen we nu gaan doen?' vroeg Katy toen ze de attractie weer hadden verlaten en op het plein voor het gebouw stonden.

'Ik heb wel zin in een achtbaan,' zei Dave. 'En het is goed om daarmee te beginnen, want het zou best eens druk kunnen worden vanmiddag,' voegde hij toe.

'Achtbaan!' riep Melody enthousiast. Jammer voor het kind dat ze nog niet in de meeste achtbanen mocht.

'Hier vlakbij is de familieachtbaan Max en Moritz,' begon Katy. 'Daar mogen beide meiden in, misschien is dat leuk om te doen,' vervolgde ze.

'Dat is een leuk idee,' zei Michael. 'Wie gaan er dan mee?' vroeg hij. Melody's hand schoot de lucht in, daarna staken ook Katy en Nika hun hand op. Debby en Bob gaven ook aan dat ze mee kwamen en toen stak ook Nicole haar hand in de lucht. Ze had nog geen zin om zich in haar eentje af te zonderen.

'Marianne, wil jij mee?' vroeg Dave aan zijn vrouw.

'Nee, ga jij maar. Ik blijf wel veilig op de grond met Xylon,' zei Marianne. Dat was dan geregeld. Dus verplaatste het hele gezelschap zich een attractie verder en sloten ze aan in de rij van de familieachtbaan en Marianne verdween naar een terras ernaast.

Voordat ze in de rij konden aansluiten, moesten Nika en Melody eerst even gemeten worden. Vooral bij Nika was het spannend, maar ze was zeker een paar centimeter langer dan een meter en mocht dus de attractie in. Allebei kregen de meiden een gekleurd armbandje zodat ze bij andere attracties precies zouden weten of ze erin mochten of niet.

'We moeten zo kiezen voor groen of blauw, welke willen jullie?' vroeg Katy aan haar dochters.

'Blauw!' riepen de meisjes in koor. Blauw was hun lievelingskleur, natuurlijk.

Zo gezegd, zo gedaan, al snel stonden ze vooraan in de rij voor de blauwe trein en konden ze bij de poortjes klaar gaan staan.

Nika en Melody moesten allebei naast een volwassene zitten en daarvoor hadden ze hun ouders gekozen, daarachter waren Debby en Bob gaan staan en zoals altijd helemaal achteraan Nicole met Dave.

Het karretje vertrok en maakte meteen heel erg veel vaart, waardoor Nicole een verbaasd gilletje produceerde. Het ging veel sneller dan ze had verwacht, en het tweede rondje ging zelfs nog sneller. Nicole was verbaasd dat haar ouders ook mee waren gegaan in de achtbaan, ze had niet verwacht dat die mensen het aankonden.

'Dat ging best wel hard, niet?' vroeg Dave toen ze weer stilstonden.

Nicole glimlachte naar hem, de vriendelijke versie van haar broer die naar boven kwam. 'Ik had echt niet verwacht dat het zo snel zou gaan, jeetje,' zei ze.

Melody vond het natuurlijk geweldig en wilde meteen nog een rondje en Katy offerde zich graag op om met haar mee te gaan. Debby en Bob hadden het na een rondje wel gezien en gingen samen met Nika - die het toch wel een beetje eng had gevonden - bij Marianne en de baby zitten.

Dat gaf Dave, Michael en Nicole de gelegenheid om naar Baron 1898 te gaan - de spectaculaire achtbaan waar ze alle drie al een tijdje naar uit hadden gekeken.

'Je weet dat deze nog sneller gaat, Nicole?' vroeg Dave plagerig.

Nicole zuchtte. 'Ja, dat weet ik,' zei ze. 'Ik had alleen daarnet niet verwacht dat een kinderachtbaan zo snel zou gaan,' voegde ze toe.

Ondertussen was de rij bij Baron 1898 al best lang geworden en Nicole nam weer van de gelegenheid gebruik om een slok te nemen uit haar thermoskan koffie. Terwijl ze in haar tas keek, zag ze daar ook het ontbijt dat Dave die ochtend voor haar had gemaakt. Ze haalde haar schouders op en at nog een van de broodjes op.

Nicole was zich er zeer van bewust dat veel mensen achtbanen als deze eng vonden, maar zelf had ze daar altijd weinig last van gehad. Achtbanen gaven haar het gevoel dat ze leefde, gevaarlijke situaties gaven haar het gevoel dat ze leefde. Ze vond het heerlijk om even uit haar saaie, ontzettend veilige leven te stappen en het gevaar op te zoeken.

De laatste keer dat ze in de Efteling was geweest, was Nicole voor het eerst in Baron 1898 geweest en ze had het een hele toffe achtbaan gevonden. Maar haar favoriet bleef de Python, die attractie mocht ze deze week niet vergeten. De Baron was heel erg kort in vergelijking met de Python.

'Zullen we voorin gaan zitten?' vroeg Dave op het punt dat ze een rij moesten gaan kiezen.

'Laten we dat doen,' zei Nicole, die haar koffiekan weer terug in haar tas stopte.

'Durf je dat wel?' vroeg Dave haar plagerig.

'Ja, ik durf dat,' antwoordde Nicole kortaf. Zo kwam het dat ze een tijdje later naast elkaar op de voorste rij van het karretje kwamen te zitten. De grond klapte onder hun voeten weg en Nicole zwaaide wat heen en weer met haar benen. Ze had er zin in.

Langzaam kwam het karretje omhoog en Nicole deed haar best wat om haar heen te kijken, maar ze was te klein om echt iets te kunnen zien. Dus liet ze haar benen zwaaien en kwam er een glimlach op haar gezicht. Om haar heen slaakten verschillende mensen nerveuze gilletjes, uit spanning voor de achtbaan die hen te wachten stond.

Bovenaan bleef het karretje precies drie seconden hangen. In die tijd keek Nicole naar beneden. Ze had een goed uitzicht doordat ze op de voorste rij zat en nu goed over de rand kon kijken. Ze liet haar voeten heen en weer zwaaien terwijl ze naar Max en Moritz keek, waar Katy en Melody nu wel weer in zouden zitten, en de Piraña voor haar neus.

Als laatste liet ze haar blik glijden naar de verschillende mensen die zich onderaan de attractie hadden verzameld en naar boven keken. Sommige naar familie of vrienden die in de attractie zouden zitten, sommige gewoon voor hun vermaak. Ook liepen er mensen gewoon langs, onderweg naar of van het Ruigrijk via het pad dat onder de Vliegende Hollander langs liep.

Een van de mensen die beneden stond, kwam Nicole wel erg bekend voor. Een blauwe jas en een blonde, hoge staart. Ja, Nicole wist het zeker, dat was Jennifer. Ze stond beneden te kijken naar de achtbaan, waarschijnlijk voor haar vermaak. Als Nicole snel was, kon ze haar hopelijk vinden voordat ze weer weg was gelopen. Laten we haar zo snel opzoeken, dacht ze terwijl de achtbaan in een vrije val naar beneden raasde en verschillende mensen in het karretje begonnen te gillen.