Przyjaciele widzą mnie zawsze rozgadaną, radosną i może lekko niezdarną, ponieważ gdy z nimi jestem i nastaje chwila ciszy to często wypalam z jakimś głupim tematem.
Nienawidzę ciszy, boję się jej. Gdy jest cisza, ludzie zaczynają myśleć o niepotrzebnych sprawach, zaczynają oceniać innych. Nie lubię tego. Nie lubię rozmyślać za dużo, nie lubię gdy ktoś mnie ocenia.
Jednak jest jakaś część mnie, która lubi tą ciszę. Pragnie jej, gdy On jest w pobliżu. Bo gdy jesteśmy razem, kiedy idziemy ze sobą ramię w ramię i zapada cisza to jedyne o czym rozmyślam to On. Wiem, że mnie nie ocenia, tak samo ja nie oceniam jego.