Ik heb de hele dag en de volgende ochtend informatie over Johnny gezocht. Nu staat Lucas in mijn kamer en ik som alles op wat ik te weten ben gekomen. "Hij komt uit Noorwegen en woont nu 3 jaar in Nederland. Hij is 29 jaar oud. Hij heeft in Noorwegen een aantal maanden vastgezeten voor geweldpleging toen hij minderjarig was. Hij heeft een zwarte band in kickboksen en zijn vader is de eigenaar van een schietbaan. Hij presenteert zichzelf op social media als een fitboy, altijd aan het sporten. Zijn filmpjes bestaan voornamelijk uit free-runnen, krachttraining en dat hij aan het boksen is. Daarbij heeft hij een korte carrière als model gehad, maar is al snel gaan werken als een stuntman bij films. Hij spreekt Noors, Nederlands, Engels, Zweeds en een beetje Spaans. Hij zit hier in deze inrichting nu 1 jaar nadat hij zijn ex heeft gestalkt. Hij heeft een contactverbod. Zijn ouders wonen nog steeds in Noorwegen, hij is hier voor zijn toenmalige vriendin heen verhuist. Zijn oma komt uit Zweden en woont daar ook, vandaar dat hij die taal spreekt. Hij heeft ook een ex in Spanje en zij heeft geprobeerd hem een contactverbod te geven. Volgens de twee exen is hij heel jaloers en over-beschermend." Ik kijk Lucas aan. "Hij zou de stalker heel goed kunnen zijn, maar ik zie niet waarom hij ons stalkt. Hij heeft alleen vrouwen gestalkt met wie hij een relatie heeft gehand en toen het stalken begon, had Jamie hem nog nooit ontmoet." Zeg ik bedenkelijk. Lucas knikt. "De reden om te stalken ontbreekt." Mompelt hij. Ik wijs naar mijn laptop. "En hij heeft nooit zijn exen fysiek bedreigd. Hij belde op, kwam ongevraagd langs, was telkens in de buurt en bedreigde de nieuwe vriendjes. Maar hij heeft ze niet gesneden of gedrogeerd." Lucas denkt na. "Maar hij heeft wel voor geweldpleging vast gezeten toen hij jong was." Ik knik. "Dat klopt." Geef ik toe. Lucas gaat op mijn bed zitten. "Het kan de stalker zijn, ook niet... Maar hij is sowieso slecht nieuws."

Het is even stil. "En die Pim?" Vraagt Lucas uiteindelijk. "Ik heb geen onderzoek naar hem gedaan, hij is duidelijk niet onze stalker." Beantwoord ik hem. "Hoe weet je dat zo zeker?" Ik draai me naar Lucas toe en tel op mijn vingers. "Hij is fysiek niet in staat om snel te kunnen rennen, de stalker rent even snel als ik. Hij is een kluns, hij zou nooit onopgemerkt weg kunnen sluipen. Hij was ergens anders toen ik bekeken werd door de stalker. Hij is een watje, hij zou nooit Jamie kunnen snijden. Daarbij heeft hij de vaardigheden niet om een gebouw binnen te dringen, een dokter neer te slaan en daarna weer te verdwijnen. Hij kan zichzelf niet verdedigen tegen aanvallen en mijn intuïtie zegt dat het iemand anders is." Lucas knikt. "Begrepen, hij valt af." Weer denkt hij na. "Denk jij dat het Johnny is?" Ik haal mijn schouders op. "Grote kans dat hij het is... Maar ik weet het niet." Mompel ik gefrustreerd, mijn intuïtie laat me in de steek. "Ik denk dat hij het wel is." Zegt Lucas. Ik haal mijn schouders op. "Hij moet in ieder geval verdwijnen. Hij is niet goed voor Jamie." Zeg ik hard. Lucas grinnikt zachtjes. "Jullie hebben een bijzondere vriendschap." Ik knik, dat klopt.

"Dat is mijn zwakte." Fluister ik na een paar minuten. "Wat?" Mompelt Lucas verwart. "Jullie." Alsnog snapt Lucas er niets van. "Jij, Allison, Quinta, Maya, Jamie, mijn ouders, mijn oma en zelfs misschien mijn oude vrienden. Jullie zijn mijn zwakke plek. Iedereen heeft er een... Er was een meisje die heel goed kon vechten, beter dan ik, maar ze had haar emoties niet onder controle. Ze had woede-uitbarstingen. Ik heb haar verslagen omdat ik inspeelde op haar zwakke plek, op haar woede. Ik had daar geen zwakke plek, ik had geen familie, geen vrienden. Hier wel. Hier heb ik een zwakte. Daar kan de stalker op inspelen en dan hoeft die niet beter te zijn in vechten, maar dan kan die wel winnen... En ik verliezen." Ik schud mijn hoofd. "Die stalker weet mijn zwakke plek, daarmee chanteert die me... Ik word gechanteerd!"  Boos sla ik met mijn vuist op tafel, een deuk is het resultaat. Lucas staat op en loopt naar me toe. Hij legt zijn hand voorzichtig over mijn gespannen vuist. "Diegene heeft alle macht." Vertel ik hem. "Ik weet het." Mompelt Lucas. "Maar dat gaan we veranderen. We hebben een goede verdachte die we in de gaten kunnen houden en we gaan die printer opsporen." Lucas geeft me een klein kneepje in mijn hand en laat weer los. "Dit is de eerste keer dat je zo open bent." Mompelt Lucas. "Dat vind ik fijn, wees dat alsjeblieft meer." Ik haal mijn schouders op. Dat wil ik wel, maar dat kan ik niet zomaar doen. Het is voor mij ook een enorme verrassing dat ik dat hem vertelde, het was niet mijn plan geweest om hem dat te vertellen. "Ik ga naar beneden, neem de tijd om dit te verwerken." Zegt Lucas en loopt de deur uit. Ik begeef me naar de bokszak en begin te boksen. Een flashback schiet door mijn hoofd.

De eerste fase zit erop, ik spreek en versta de niet-bestaande taal, ik laat geen emoties zien en ik kan mijn gevoelens afsluiten. Het waren 6 lange maanden geweest, maar ik heb het gehaald. Nu zit ik in fase 2, hier word ik lichamelijk sterker gemaakt en ga ik veel algemene kennis leren. Talen, geschiedenis, biologie, aardrijkskunde, scheikunde, alles. Het klink misschien als dingen die iedereen leert op de middelbare school, maar het is zoveel meer. Ik leer de geschiedenis van alle landen, ik leer bommen te maken, ik leer schieten, ik leer vechten, ik leer hoe ik me onzichtbaar moet maken, welke planten giftig zijn en welke helen, ik leer welk land arm is en welke rijk, ik leer hoe ik mensen moet lezen en hoe ik computers kan hacken, ik leer hoe ik mensen het beste kan bedreigen en hoe ik ze kan laten doen wat ik wil, ik leer puzzels oplossen, ik leer met messen te gooien, met bijlen te gooien, met werpsterren te gooien, met zwaarden te vechten, met mijn handen te vechten, en nog zoveel meer. Ik leer alles.

Mijn eerste trainingsdag. Ik sta met een halflange yogabroek en een zwart shirt met halflange mouwen, het shirt heeft een hoge nek en een groot gat op de rug. Van mijn schouderbladen tot mijn onderrug en van mijn linkerzijde tot mijn rechter. Ik vind het maar raar, waarom zou er een enorm gat op de rug zitten? Maar natuurlijk vraag ik het niet, ik weet wel beter. Ik ben naar de gymzaal geroepen en kijk nu met grote ogen om me heen. Overal staan apparaten, boksringen, loopbanen, gewichten en nog veel meer. Er zijn 11 meisjes aan het trainen, ze hebben dezelfde kleren aan als ik. Daarbij staan er 4 bewakers, ik heb er 2 al ontmoet. De bewakers hebben zwarte topjes aan en zwarte broeken. Daarbij hebben ze grote zwepen in hun handen. Ik slik. Een bewaker die ik nog niet heb gezien wenkt me en ik loop met een rechte rug naar haar toe. Ik kijk onopvallend naar de andere meisjes die aan het trainen zijn. Zij hebben grote littekens op hun rug. Ik heb nog geen littekens op mijn rug, op die 2 brandwonden op mijn schouderbladen na, maar ik heb het gevoel dat daar snel verandering in gaat komen.

Ik moet op de loopband gaan staan en de bewaakster stelt het tempo in. Ik kan het nauwelijks bijhouden en ik probeer rechtop te blijven staan. Na een paar minuten zijn mijn spieren helemaal verzuurt en ik kan niet meer helder zien. Ik struikel en kan me nog met mijn handen tegenhouden. Ik rol van de loopband af en val op de grond. Ik wil snel weer opstaan, maar voordat ik de kans krijg... BAM! De bewaakster slaat met volle kracht met de zweep op mijn rug. Bij ieder normaal mens zouden de tranen in diegene ogen springen, maar niet bij mij. Door mijn vorige training kan ik mijn gevoel uitzetten en ik bijt op mijn wang. Langzaam ga ik weer staan, het is blijkbaar niet snel genoeg, want een tweede slag raakt mijn rug. Ik klim weer op de loopband en ga weer rennen. Mijn lichaam doet pijn, mijn hoofd tolt, ik zie zwarte vlekken en ik voel me enorm misselijk. Toch blijf ik doorrennen. De zwarte vlekken voor mijn ogen worden steeds breder en na een tijdje zie ik helemaal niets meer. Alsnog stop ik niet, ik ga tot het uiterste. Uiteindelijk val ik uitgeput neer en ik voel hoe ik mijn bewustzijn verlies. Van de zweepslagen die mijn rug raken merk ik niets meer, van mijn pijnlijke lichaam merk ik niets meer. Mijn eerste dag training, de dag waarop ik flauwviel van de uitputting. Zo gaan al mijn trainingsdagen eruitzien, tot ik de conditie heb die de andere meiden ook hebben.

💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

Hallo lieve mensen😘,

Denken jullie dat Johnny de stalker is? Laat het me weten!
Bedankt dat je mijn verhaal leest, stemt en toevoegt aan je leeslijst😻!

Xxx Riez-_-💋💟😍