Dit is het gedicht voor monkytails

Er was eens een aapje, trots marcherend over haar terrein.

Steeds 2 mensen zoekend, hen shippend voor de gein.

Iedereen was steeds op zijn hoede voor het shipgevaar.

Want als je even niet oplette, was ze daar.

Maar eigenlijk was het aapje best teleurgesteld.

Want zelfs als ze gewoon even wilde praten, leken de mensen gekweld.

Dan strompelde ons aapje maar weer naar ander gezelschap.

En bij het zien van dezelfde reactie voelde dit als een enorme klap.

Tot op een dag, zo mooi als hij was

Ze anderen leerde kennen, wat kwam dat van pas!

Mensen die haar begrepen, waar ze mee kon praten

Zo kon ze haar nare verleden achter zich laten.

Het werd een nieuwe familie, waar we ons aapje niet uit konden vergeten.

En anders dan vroeger werd het geship haar niet verweten.

Men mag haar namelijk zoals ze is.

En als je denkt dat dat veranderen zal, heb je het mis!

Want met haar geship brengt ze ons allemaal samen.

En dat zal iedereen die dit leest stuk voor stuk beamen.

Aapje, gelukkige kerst en een gelukkig nieuwjaar!

Tot 2018, ik zie je daar!