Dit is voor de tweede opdracht van 

Op de toppen van mijn tenen

Hoofd omhoog, blijven ademen, hoofd omhoog, blijven ademen...

Keer op keer herhaalde ik deze woorden in mijn hoofd. Het voelde alsof ik in het water stond, op de toppen van mijn tenen. Alsof mijn hoofd net boven water kwam. De stroming golfde om me heen, laat het gaan leek het me te vertellen. Laat je gewoon maar gaan, het is goed. Een sprong in het ondiepe wagen, een nieuwe reis zou het worden ik moest me alleen maar laten gaan.

Ik deed het niet en het water dat eerst nog rustig rond me heen kabbelde begon meer kracht te krijgen. Veel langer zou ik het niet meer uithouden, is dit het allemaal wel waard? Ben ik het nog waard? 

De koude stroming wordt steeds sneller en dwingender. Ben ik hier alleen? Ik open mijn mond om om hulp te roepen maar het enige wat mij dat oplevert is een slok water. Een stem ontbreekt, mijn stem ontbreekt. 

Mijn hele lijf schreeuwt van de pijn maar bewegen kan ik niet. Mijn ogen gesloten en op de toppen van mijn tenen. Lang houd ik dit niet meer vol, hulp is wat ik nodig heb. Brandende spieren, ze schreeuwen om zuurstof. Ik kan dit niet. Mijn een enorme krachtinspanning probeer ik mijn helemaal uit te rekken. Weer geeft geen enkel lichaamsdeel een krimp.

Radeloos, dat is wat ik ben. Of is het eerder hopeloos? Langer kan ik dit niet en laat me gaan.  Langzaam schreeuwen mijn longen om zuurstof en val ik in het diepe duister. De duisternis neemt me mee en wiegt me in een diepe slaap.

Piep piep pieeeeeeeeep

Toen volgde de stilte, zijn hand werd slap. Dokters kwamen aanrennen maar ze waren te laat. Een hand wordt er op mijn schouder gelegd en ik kijk op. Achter mij staat de hoofdverpleger met een schuldige blik. Het verdict volgt al snel, hij heeft het niet gehaald. Mijn ogen zijn nat van de tranen. Waarom hij? Waarom heeft hij het niet gehaald? De coma heeft gewonnen. Daarnet was het nog volledige vreugde door een simpele beweging van zijn mond. Het mocht niet baten, we moeten hem laten gaan.

(A/N)Voor deze opdracht moesten we kiezen tussen een sterfscène of een enge scène. Ik heb gekozen voor de sterfscène. Maar deze keer ben ik begonnen in de pov van de stervende. Deze persoon ligt in coma maar beleeft dit alsof hij in water staat. Hierna is het een familielid die afscheid moet nemen.

-29/05/2020-

(A/N) Heyhey! Hier ben ik weer, nog steeds aan het herschrijven. Maar omdat het waarschijnlijk nog heel lang gaat duren heb ik besloten om deze terug online te gooien. Dit is een van mijn betere denk ik? Eerlijk gezegd geen idee maar ik ga gewoon weer eens mijn gedacht doen. 

Beoordeling (van de wedstrijd):

Een ontzettend origineel idee met prachtige beschrijvingen. Af en toe gebruik je geen komma's of punten waar dat zou horen, maar de emotie komt duidelijk over. Goed gedaan!

Originaliteit: 10/10

Schrijfstijl: 9/10

Verzorging: 7/10

Gemiddelde: 8.8/10 (Schrijfstijl telde dubbel)