HERSCHREVEN

P.o.v: Jayda
Zaterdag 16 juli
13:41

'Doei!' met mijn stem trillend van woede loop ik de deur uit, die ik vervolgens met een klap dicht trap.

'Klootzakken.' mompel ik in mezelf terwijl ik met m'n spullen de straat op loop. -En weer terug naar het weeshuis...- gaat er door me heen en een diepe zucht verlaat mijn mond.

Zoals altijd zijn de pleeggezinnen in het begin geweldig, en na een week of twee, drie worden ze echt vervelend. Je doet niks goed en er worden allemaal regels naar je kop geslingerd.

Alsof ik regels nodig heb, kom op zeg, ik ben bijna 18!

En omdat ik me niet aan de "regels" hou, wordt ik weer op straat geschopt. Hoera... En dan vragen mensen zich af waarom ik trust issues heb...

De enigsten die ik vertrouwde waren mijn beste vriendin en Anne, het hoofd van het weeshuis waar ik woon.

Sinds die beste vriendin een relatie heeft laat ze me stikken, en Anne houdt iets voor me achter, ik heb alleen geen idee wat.

Na een aantal minuten loop ik het weeshuis binnen. 'Ik ben er, weer!' roep ik door het huis, met de nadruk op "weer". Al snel komt Anne aanlopen met een blik van medeleven op haar gezicht.

'Het ging weer niet goed, hé? Ga maar naar je oude kamer, daar is zoals gewoonlijk niks mee gebeurd.' zegt ze bezorgd. -Bah, rot toch op-denk ik, -ik hoef jou medelijden niet-.

'Jayda... Natuurlijk heb ik medelijden met je.' zegt ze. Shit. Met een rood hoofd loop ik snel naar m'n oude kamer. Dat laatste zei ik dus hardop. Jammer genoeg heb ik wel vaker dat ik sommige gedachtes hardop zeg...

Met een diepe zucht laat ik me op m'n bed zakken. Waarom weet ik niet, maar ineens gaan mijn gedachtes naar iets wat mijn ooit beste vriendin tegen me zei. Ze was een grote fan van een onbekende boyband, One Direction, geloof ik. Ze zei dat één van die jongens heel erg op mij leek.

Ik geloofde haar niet, dus liet ze een foto zien, en tot mijn verbazing had dat kreng gelijk, het was alsof ik in de spiegel keek. Ze zei dat hij zo mijn broer zou kunnen zijn.

Natuurlijk is dat niet waar, anders zat ik niet hier, toch?

Ik word uit mijn gedachten gerukt door de stem van Anne:'Jayda?'

Ik draai me naar haar toe en zie dat ze in de deuropening staat. 'Wat?' vraag ik, en ik hoor zelf ook wel dat het best bot klinkt.

'Zou je de anderen willen helpen met opruimen? We krijgen strakjes gasten.' vraagt ze met een blik die ik niet kan plaatsen. Na een diepe zucht knik ik toch. Anne bedankt me en loopt weg.

Waarom keek ze zo raar? En wie komt er straks langs? -Ben benieuwd- denk ik sarcastisch, voordat ik help met opruimen.