Isang malakas na sampal ang nagpagising sa kanyang pagtulog. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata at ang kirot ng kanyang buong katawan ang kaagad na bumungad sa kanya. Isa na namang sampal ang dumapo sa kanyang pisngi, dahilan upang maimulat niya nang tuluyan ang mga mata.

Dumaing siya nang maramdaman ang kirot ng kanyang sentido, na para bang may tumamang matigas na bagay sa bahaging iyon. Her eyes sprung wide open and she could see triple figures in the room, but as she blinked, it helped the blurry vision clear up.

"Sa wakas nagising ka rin," saad ng pamilyar na boses ni Paula.

Dama niya ang pamamasa ng kanyang mga pisngi, sanhi ng walang humpay niyang pag-iyak. Tila nauulit na naman ang mga pangyayari. Hindi pa rin nabubura sa isip niya ang ginawa noon ni Greg.

Nababalot ng takot ang kanyang buong katawan. She could feel pain and aches all over her body, ngunit hindi niya alintana iyon. Ang kailangan niyang isipin ay kung paano makatatakas, pero hindi niya mapigil ang pag-ahon ng kaba. Parang pinipiga ang puso niya at naninikip ang kanyang dibdib. Kailangan niyang mag-isip kaagad ng paraan upang ma-contact si Wilder.

Her phone!

"Hoy, nakikinig ka ba!" bulyaw ni Paula habang nakasabunot sa kanya. Ang isang kamay naman nito ay nakasakal sa leeg niya. Sa higpit ng sakal nito ay hindi niya napigilang mapaubo nang dahil sa kawalan ng hangin. Tinangka niyang itulak ito sapagkat kamay lang niya ang nakatali at malaya siyang nakakagalaw.

They were at the edge of the bed and as she pushed her away, hinila nito ang buhok niya at pareho silang natumba sa maruming sahig.

"Bakit mo 'ko dinala rito, Paula!" Dahil sa galit ay inabot niya ang ilang buhok nito upang makaganti. She couldn't let her have her way. Kailangan niyang lumaban.

"Bitawan mo 'ko!" hiyaw naman nito at mas lalong hinigpitan ang mga kamay sa buhok niya.
Napadaing siya sa sakit, at dahil doon ay sinampal niya ito sa magkabilang pisngi.

"Bitawan mo rin ako!"

Marahas siya nitong itinulak kung kaya't tumama ang likod niya sa malapit na dingding, causing her to wail in pain. Mariin niyang naipikit ang mga mata, hoping to reduce the twinge on her back.

"Bitch!" Humihingal ito kagaya niya. Parehong magulo ang kanilang mga buhok at nabanaag niya ang iilang mga kalmot sa pisngi nito. Anastasha wasn't aware that she was capable of being extremely agressive, but she didn't have a choice.

"Bakit ako nandito? Anong gusto mo!"

"Huwag mo 'kong masigaw-sigawan!"

Muli siyang natahimik habang patuloy ang paghingal. Walang saysay kung magtatanong siya rito. Paula's mind had already been warped with anger. Galit na lang ang naghahari sa puso nito.

Ilang sandali pa at tumayo na ito at ganoon din ang ginawa niya. She silently sat down the bed. Pinagmasdan niya ang lugar at napansin niyang nasa isa siyang luma at abandonadong warehouse. The bed was the only furniture in a good state; tila nga na-out of place ito sa masukal na lugar.

"Kumain ka," saad nito sa kalmadong tinig at pabalibag na ibinaba sa kama ang isang lunch box.

Pinasadahan niya iyon nang mabilis na tingin ngunit hindi siya umimik. Napagtanto na niyang wala sa bulsa ang cellphone kaya't sa kaibuturan niya ay nagsisimulang umahon ang panic. But she had to stay calm and collected on the face of extreme danger in order to survive.

"Kalagan mo 'ko," utos niya rito, her tone mocking.

Matalim siya nitong tinitigan. "Don't even try to escape, Ana. Makalabas ka man dito ay may mga tauhang nagbabantay sa labas," she warned as she slowly walked toward her position to untie the rope.

"Paula," tawag niya sa pangalan nito. She looked down at her with sharp eyes. "Hindi ba't niligtas ako ng kapatid mo?"

The emotions in her eyes altered and her facial expression softened. Lungkot ang humalili sa galit nito--lungkot na mas matindi pa kaysa sa lungkot na naramdaman na niya. A sadness that would never fade away, ngunit ang lungkot na iyon ay mabilis ding napalitaan ng poot.

"You have no right to even mention her! Ikaw ang pumatay sa kanya!" bulyaw ni Paula habang dinuduro siya gamit ang hintuturo nito. Nanlilisik ang mga mata nito at tila magagawa nitong pumatay sa kahit na anong sandali.

"Ako?" she asked mockingly. "At ikaw? Anong ginawa mo para tulungan siya? May ginawa ka ba para makakuha siya ng katarungan? May ginawa ka ba para bigyang hustisya ang pagkamatay niya!" ganti niyang sigaw rito. She glared at Paula with the same intensity she had shown her, the heady shift of power between them bringing a lightness to her chest.

Her eyebrows furrowed and her eyes squinted, anger directed at her. Tumaas baba ang dibdib nito sa sobrang pagkapoot. Paula raised her hand to hit her but Anastasha was quick to slap her palm away.

"Hindi ka makapagsalita? Bakit? Kasi totoo?" hamon niya rito at tumayo sa kama.

"Bitch! I'm going to fucking kill you!" she howled.

"Sinakripisyo ng kapatid mo ang buhay niya para mabuhay ako, Paula. Papatayin mo 'ko? Sige! Para mawalan nang saysay ang ginawa ng kapatid mo!" she apprised and reminded her, giving her a fair warning of the subsequent consequence kung kikitilin siya nito.

Kumuyom ang mga kamay nito and she began swearing at her through clenched teeth. "You're a fucking bitch! Fuck you!"

"Bakit kaysa tulungan mo si Wilder ay kumampi ka sa taong sumira ng buhay mo? Ilang taon ka nang nasa puder niya pero wala ka pang nagagawa para pabagsakin siya! Alam mo pa ba ang ginagawa mo, ha? Alam mo pa ba kung ano ang tama sa mali?" Nilalabas niya ang kanyang sama ng loob at galit sa bawat katagang kanyang binibigkas.

"Wala kang alam kaya huwag kang magsalita na para bang may alam kung ano ang pinagdaanan ko! Masahol pa sa hayop ang mag-ama na 'yan! Hanggat may De Luca na nabubuhay ay hindi ako matatahinik! All of them need to die and vanish!" May mga luhang nagbabadyang tumulo mula sa mga mata nitong punong-puno ng galit.

"Wala kang karapatang hatulan ang buhay ng iba. Sa tingin mo ba ginusto ni Wilder na maging anak ng isang halimaw? Sa tingin mo ba nagkaro'n siya ng pagkakataong makapiling man lang ang mga magulang niya? Na maging masaya? Ikaw ang walang alam kaya wala ka sa posisyon para husgahan siya!" balik niyang sigaw rito. Humihingal na tiningnan niya ito nang matalim, her heart beating frantically.

Sa loob ng ilang taon ay noon lamang niya nagawang ilabas at ibuhos ang kanyang tunay na saloobin. Noon ay lagi niyang kinikipkip ang sama ng loob hanggang sa mawala na lang ito. Mas pinipili niyang manahimik upang umiwas sa kahit na anong tipo ng away, ngunit iba ang sitwasyon ngayon. Kailangan niyang ipamukha rito ang katotohanan.

Matagal na nakatitig lang ito sa kanya, her eyes growing distant and cold. "Why am I even wasting my time on you. Mamamatay ka rin naman... very soon." Isang mapang-uyam na ngiti ang binigay nito sa kanya bago akmang tatalikod upang lumabas ng silid.

Ngunit hindi pa man ito nakakaisang hakbang ay hinila niya ito pabalik at inunahan sa pagbukas ng kinakalawang na metal door. Kasing bilis ng hangin ang kanyang pagkilos. She had no time to waste. Ganoon na lang ang kanyang pasasalamat nang mapagtantong naiwang bukas ni Paula ang pintuan.

Napahakbang patalikod si Paula at muntik nang mawalan ng balanse. "Hey! Bumalik ka rito!" Paula stabilized herself to chase after her, ngunit nang makalabas at kaagad niyang hinila pasara ang pinto. Umikot ang kanyang paningin sa kabuuan ng lugar at sa sahig ay kanyang natagpuan ang kandado ng pintuan.

She hastily reached for the lock and with her shaking hands, the lock clicked shut. Napapitlag at napahakbang siya palayo nang marinig ang paghiyaw at pagwawala ni Paula sa loob. Minumura siya nito at pinagbabantaang papatayin siya sa oras na makalabas ito.

Nanginginig ang kanyang buong katawan at pati na rin ang kanyang mga kalamnan. Pinagpapawisan siya nang malamig at unti-unti niyang nararamdaman ang panghihina ng mga tuhod.

Himinga siya nang malalim at luminga-linga sa paligid. Natagpuan niya ang sarili na nasa ikalawang palapag ng abandonadong building. She searched for the stairs with a disoriented mind. Ilang sandali lang ay pababa na siya ng hagdanan at dahil sa sobrang takot ay nawalan siya ng balanse sa huling tatlong baitang.

The unsettling feeling began welling inside her that she couldn't bear it anymore. Tila may isang malaking kamay na paulit-ulit na pinipiga ang kanyang puso. Hirap na tumayo siya mula sa masukal na sahig. Kailangan niyang makaalis sa lugar na iyon. Kailangan niyang tumawag ng tulong.

Hindi niya namalayang humihikbi na pala siya habang tinutunton ang daan palabas. She felt as though she was being choked. Umiika siya habang sinusubukang maglakad nang mabilis.

She walked toward the passage out, inaalalayan ang sarili habang nakahawak sa dingding. But she stopped abruptly in the middle when a group of armed men entered the doorway, their powerful and overwhelming presence quickly filling the whole place.

Napako siyang bigla sa kinatatayuan. Tila kinapos siya ng hangin at wala nang pumapasok niyon sa kanyang baga. Ang nasa unahan ng mga ito ay ang lalaking sobrang pamilyar sa kanya. Mula ulo hanggang paa ay nakasuot ito ng kulay itim. A black coat draped over his shoulders, giving him the image of one of those mafia leaders.

Alam niyang sa mga sandaling iyon ay wala na siyang tatakbuhan. Tila binabati at sinusundo na siya ni kamatayan sa personal. Kahit na alam na alam niyang lantad siya sa paningin nito ay nagsumiksik pa rin siya sa mga kahong naroroon.

The man had a towering height and was built like a brick shithouse. Sa suot nito ay mababakas ang maskuladong nitong pangangatawan. Mapanganib ang paraan ng pagtingin nito. She was like a rabbit within the sight of a hunter and she knew it.

"You've grown, princess."

Her entire body immediately froze. Nanlaki ang kanyang mga mata at tuluyang nawalan ng lakas ang kanyang mga tuhod. Sinalo siya nito sa paraang hindi magugustuhan ng kahit na sino. Walang hirap na itinaas siya nito habang nakasakal sa kanyang leeg.

"B-bitiwan... m-mo... 'ko..." she pleaded as she gasped for air. Nagpupumiglas siya sa pagkakasakal nito ngunit parang wala itong naririnig.

"You did a great job." Pagkabigkas sa huling kataga ay walang awang ibinato siya nito sa may dingding at sa kanyang palagay ay tila nabalian siya ng buto. Impit siyang napatili sa sakit.

"You were meant to escape, to meet him, to lure him into the trap. You were meant to make him love you."

Umuusod siya palayo rito at halos gumagapang na siya sa sahig. Naguguluhan siya sa mga sinasabi nito. Naguguluhan siya sa lahat mga nangyayari. Hindi niya alam ang pakay nito, ngunit alam niyang hindi iyon maganda.

Pinili niyang huminto. "A-anong... ibig mong sabihin?" hirap na tanong niya habang nakatingala rito.

Dama niya ang kagaspangan ng sahig sa kanyang balat. Ang mga maliliit na bato ay humihiwa sa kanyang braso. Hindi niya malaman kung hihiyaw, iiyak o mananatiling tahimik. Masakit na ang buo niyang katawan at sa anumang sandali ay maaring panawan siya ng malay.

Yumuko ito at hinawakan ang kanyang baba. Nagtama ang kanilang mga mata. Walang kahit na anong emosyon ang mababasa sa mga mata nito. Natatakot siya. She knew how ruthless and evil the man was.

"Stupid, you may say. But a man's Achilles heel has always been a woman. You made him fall for your beauty, princess. Now he's coming to save you, and the moment he arrives..." He lifted his hand and pointed his forefinger on her forehead, as if he was holding a gun. "...sará morto."

"You can't just go there by yourself!" exclaimed Carter while trying to calm Wilder, ngunit kahit anong sabihin niya ay tila pumapasok sa isang tainga nito at lumalabas sa kabila. Itinapon na nito sa ere ang lahat ng matinong pag-iisip, closing what was left of the rational part of his mind.

Wilder was currently applying an elastic bandage around his bleeding knuckles. Dahil sa nangyari ay binunton nito ang galit sa barista na sa kalaunan at dahil na rin sa takot ay nag-confess na kasabwat ito nila Paula.

Kung hindi siya kaagad dumating ay baka napatay ito ni Wilder. Sa ngayon ay hindi niya alam kung anong paraan ang gagawin niya upang pigilan ito sa pagsugod.

"We can easily locate where they are. They probably took her in a warehouse," he said while pacing across the room, looking for his gun. He appeared calm and emotionless on the outside, but Carter knew he was frantically scared and easily on the edge.

"We didn't do any preparations. Kung susugod ka ngayon, you won't last a second! Papatayin ka nila agad!" he yelled in irritation.

"And what do you want me to do? Sit here and do nothing while she's there suffering?" His voice shattered the quietness surrounding them, his tone rumbling, trembling, almost dangerous.

Hindi siya nakasagot. Hindi siya sanay na makita itong ganoon. He had never been that concerned about anybody, kahit na kay Paula. He looked dangerous, as if he had in mind the thought of killing someone or multiple people.

"Fine. We can call the rest of my men while we drive. I have the list of the warehouses they own around Tagaytay," he ceded. As long as he was beside Wilder, he wouldn't let him go astray. And as his friend, kailangan niya itong laging tulungan.

Greg moaned and leaned back in his chair as he pumped his cock into her hungry, wet mouth. Isa ito sa mga bayarang babaeng laging nakapaligid sa kaniya. Galing itong probinsya at gusto 'di umano nitong yumaman, and because of his generosity, inalok niya rito ang isang trabaho kung saan kikita ito nang marami.

Hinawakan niya ang ulo nito at mas ipinasok nang malalim ang ari sa bibig nito. Napaungol ito at akmang lalayo, ngunit mabilis niyang sinabunutan ito at mas idiin ang kanyang pagkalalaki.

Kasabay ng galaw nito ay ang pagtakas ng ungol sa kanyang bibig. Ilang sandali pa at ramdam niyang lalabasan na siya, ngunit hindi iyon natuloy sapagkat ilang putok ng bala ang pumukaw sa atensyon niya.

"Shit!" he cussed. Ang babae naman ay napatili sa gulat. Nag-aatubiling hinila niya pataas ang kanyang pantalon. Sumilip siya sa labas ng binata ng sasakyan at muling napamura nang napagtanto kung ano ang nangyayari.

Nagsisisi siyang pinaalis niya ang kanyang driver at bodyguard kanina. Nasa isa silang warehouse dahil magkakaroon dapat sila ng isang transaction with a multi-millionaire na Chinese politician, ngunit hindi iyon natuloy.

He was unable to think straight as panic scrambled his brain. Hindi na niya naisara nang maayos ang pantalon dahil sa takot na mahuli siya ng kung sino man ang sumugod sa warehouse. It could be the police and that would end him and everything he had gained for himself. Kailangan niyang makatakas.

Wala siyang pakialam kung mamatay lahat ng kanyang mga tauhan. Ang mahalaga ay makaligtas at makatakas siya.

Panicking, he rushed out of the car and scurried toward the driver's seat. Ramdam niya ang pawis na namumuo sa kanyang noo. Akmang bubuksan na niya ang pintuan ng kotse nang biglang may nagpaputok at tinamaan siya sa kaliwang binti.

Napaluhod at napahiyaw siya sa sobrang sakit. Natumba siya sa maruming damuhan habang dumadaing nang dahil sa hapding dulot ng tama ng baril. Kaagad niyang nakilala kung sino ang salarin.

"Fuck you, De Luca! Fu---Ah!" He once again groaned in pain as Wilder mercilessly stepped on his wounded thigh. Tumulo ang kanyang laway sa sakit habang patuloy siyang humihiyaw.

"What was that, Greg? I didn't quite catch that." Walang mababakas na emosyon sa tinig nito, reminding Greg of how Alessio De Luca was---heartless and threatening. Hindi maikakailang mag-ama nga ang dalawa. They both shared the same aggressive traits.

"Kung nandito ka para itanong ang tungkol sa babae na 'yon, wala kang makukuhang sagot sa 'kin!"

Wilder dragged him by the collar and roughly shoved him against the car door. Greg met his menacing eyes, those eyes filled with fury and hate. Sa pagkakataong iyon ay noon lamang siya nakaramdam ng ganoong katinding takot. Kapag galit ay mas mabangis pa ito sa isang tigre.

"Is that so? Then you're useless to me," he said icily. Greg's eyes grew wide and he got alarmed as Wilder raised his gun and forced it into his mouth. He coughed once and stopped. He was trembling with fear. "I'll count to three, Gregory. You choose. Live or die. I won't mind if you choose the latter."

His body grew numb as the chilling wind enveloped his body. Kasing lamig ng hangin ang mga mata nitong nakatitig sa kanya. Alam niyang hindi ito magdadalawang isip na gawin ang balak nito. Ito ang nag-iisang tagapagmana ng legacy ng ama. And like his father, tiyak na katatakutan din ito ng marami. He was born to be feared, to be merciless. After all, he was a mafia leader's son, he was Alessio's son, he was...

Wilder De Luca.