"Het ziet er geweldig uit," fluistert Chris in mijn oor, terwijl hij zijn armen vanachteren om mij heen slaat. "Je hebt het echt heel mooi ingericht."

Ik draai mij om in zijn armen en leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan. "Dankjewel," mompel ik tegen zijn kleding aan. "Ik hoop dat we hier fijn in kunnen leven tijdens onze reis."

"Dat moet vast goedkomen. We hebben overal rekening mee gehouden tijdens het maken van alle ontwerpen. Een goede slaapkamer, die zelfs met gebroken been bereikbaar is, een zolder waar alle spullen liggen die we niet elke dag nodig hebben, daaronder een fijne woonkamer. Een keuken, met alles erin. Een knusse, maar functionele badkamer. Zelfs een kleine kamer waar de honden in de nacht kunnen slapen. Al zullen die overdag meer buiten zijn of op het terras."

Ik glimlach tegen zijn schouder aan. "Hopelijk krijgen we alleen maar plaatsen met veel grond. Anders is het nog meer van belang om elke dag een zeer lange wandeling te maken."

"Hoe vaak heb ik je nu al niet verteld dat je je niet zo druk moet maken om die honden? We gaan alleen naar plekken waar het voor onze twee kleintjes ook leuk is. Het zal allemaal goed komen."

"Ja, al heel vaak. Maar toch, we weten het niet overal zeker en ik wil niet dat onze honden niet de beweging krijgen die ze verdienen."

"Als ze niet op een stuk grond naast ons huisje kunnen rennen, zal ik ze persoonlijk naar een plek brengen waar dat wel kan. Voor de rest gaan we vanaf nu gewoon alleen genieten. We hebben hier lang genoeg voor gespaard. Samen gaan we plekken op de wereld bekijken en genieten van het leven. Het werken komt over twee jaar wel weer."

Aan mijn hand neemt Chris mij mee naar binnen en zet mij dan op zijn schoot neer in de grote hangstoel die de enige lege hoek van ons huisje opvult. Het is zo'n ontzettend leuke aanvulling. Echt geweldig. "Wanneer wil je gaan rijden?" vraag ik. "We hadden gepland om vanochtend al weg te gaan. Is het nog steeds dat dingetje met ons huis dat je nog wil regelen?"

Chris schudt zijn hoofd. "Nee, dat is opgelost," antwoordt hij, terwijl hij naar de kast naast de stoel kijkt. "En het is prachtig geworden." Op de kast staat een bloemstuk (nep, om het jaren mee te laten gaan), met daarin een foto van Livia en kaarsen. Het is echt ontzettend mooi. "Er is alleen nog één ding dat nog even moet gebeuren voordat we weg kunnen. Eigenlijk twee, en het ene is dat jij je niet meer zo druk moet maken over hoe laat het is en hoe laat we weggaan. Daar hoeven we ons geen zorgen over te maken." Hij schommelt wat heen en weer en kijkt door het raam naar buiten. "Het tweede komt er nu aangereden."
Buiten beginnen verschillende auto's te toeteren en ik spring uit de stoel en ren naar de auto's. Hij heeft gewoon onze familie en vrienden uitgenodigd om ons uit te zwaaien. Dolblij springen de honden om de mensen heen die uitstappen en worden graag geaaid door alles en iedereen. Chris legt zijn arm om mij heen en kijkt mij aan. "Vind je het wat?"

"Het is geweldig," glimlach ik, terwijl ik naar mijn ouders toeren. Ik begin met ze te praten en knuffel dan iedereen als afscheid. Ik ga ze allemaal gewoon twee jaar lang niet in levende lijve zien. Iets wat mij aan de ene kant zwaarder valt dan verwacht. Al gaat dit ook een geweldige tijd in mijn leven worden.

Samen met Chris praat ik nog wat met iedereen die er is en wanneer Chris de honden in de auto zet, weet ik dat we echt weggaan. Beginnen met onze reis. Ik knuffel de laatste mensen die er staan en stap dan naast Chris in de auto, terwijl hij wegrijdt, blijven alle familieleden en vrienden staan om ons uit te zwaaien.

Hier gaan we dan. Genieten van het leven. Reizen langs allemaal plekken die we willen zien en beleven. Aan de spiegel hangt een kleine foto van Livia. Chris enigste wens. Zodat zij ook bij deze grote reis zou zijn, nog meer dan alleen vanuit zijn hart. Ik begin uit het raam te kijken naar alle auto's en bomen die voorbij komen.

Het is een perfecte lentedag en wij zullen samen alle seizoenen tegemoet gaan. Samen met onze honden en alle mensen in ons hart. Hoewel ze er niet echt bij zijn, zullen we alle herinneringen met ze delen. We zullen elkaar beter leren kennen en van alles genieten. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar ik weet zeker dat wij het kunnen. Want samen zullen we elk seizoen doorstaan, net zoals we al deze jaren hebben gedaan.