In stilte ga ik in de studieruimte zitten. Een tafel naast Chris. Expres gekozen. Niet dat ik er veel aanheb, want praten mag hier toch niet, maar het voelt wel goed. Ik open mijn geschiedenisboeken en een schrift, waarna ik aan de opdrachten begin te werken. Zonder dat het Chris opvalt, werp ik soms een blik op wat hij doet. Ijverig zit hij in zijn schrift te schrijven. Hij heeft het dus overduidelijk nodig.

Zacht bijt ik even op de binnenkant van mijn wang. Ik heb het net echt verpest door te zeggen dat ik het heb gelezen. Terwijl mijn pen bewegingsloos in mijn hand ligt, staar ik naar mijn papier. Ik scheur een blaadje eruit en vouw die tot een papieren vliegtuigje. Dit heb ik ergens gemist om te doen. Op de basisschool deed ik dit echt veel te vaak.

Ik heb het niet gelezen.

Ik gooi het vliegtuigje in de richting van zijn tafel en het vliegt er rakelings overheen, om net ernaast op de grond te landen. Terwijl Chris het schrift dichtslaat, bukt hij naar de grond om het papier op te pakken.

Zo goed mogelijk probeer ik mij op mijn werk te focussen en niet naar hem te kijken, terwijl hij het vliegtuigje bekijkt.

"Je weet dat we helemaal alleen zijn hier, toch?" klinkt zijn stem ineens door de compleet stille ruimte. "Ik bedoel, ja, het is een stilteruimte, maar als er niemand verder is die in stilte wil werken."

Ik kijk op van mijn schrift en zie hoe Chris schuin op zijn stoel zit, met zijn aandacht op mij gericht. Hij zit er dus niet heel groot mee. Dat is al een goed iets. "Dat is waar, maar het voelt gewoon raar."

Hij haalt zijn schouders op. "Wil je deze trouwens nog weer terug of niet?" Hij houdt het vliegtuigje in zijn handen en beweegt die even heen en weer.

"Nee, als ik er nog eentje wil, maak ik wel weer een nieuwe."

"Als jij het zegt." Chris opent zijn tas en laat mijn gevouwen vliegtuigje en zijn schrift erin vallen. Waarna hij de tas op zijn tafel neerlegt. "Wat ben je trouwens aan het doen?"

"Op dit moment niets, maar ik probeer om geschiedenis te doen." Ik leg mijn pen neer op mijn schrift en ga ook dwars op mijn stoel zitten, met mijn rug tegen de warme verwarming aan.

"Hebben we dat vak vandaag?" vraagt Chris, terwijl hij in het voorvakje van zijn tas naar een papiertje zoekt. Hij haalt er een klein rooster uit en bekijkt die aandachtig. "Ah, ja, het derde uur."

"Heb jij nog geen online rooster?"

"Nee, ik veranderde plotseling van school en ik kon hier meteen beginnen, zodat ik geen vertraging verder zou oplopen, maar er moet dus nog wel het een en ander geregeld worden. Mijn boeken komen ook pas over een paar dag

en binnen."

"Waarom moest je plotseling van school wisselen dan?" vraag ik nieuwsgierig. Meestal gaat een verhuizing niet zo snel dat er niets geregeld wordt, bij Bruno was alles al gereed toen hij hier de eerste dag kwam.

"Omdat ik niet meer op mijn vorige school kon blijven. Ik moest daar gewoon weg," antwoordt Chris, terwijl hij met het papieren rooster speelt. Zijn blik is naar beneden gericht. Niet iets waar hij graag over praat dus.

"Oké, maar hoe ben je dan vertraging opgelopen?"

Hij zucht even en kijkt mij dan weer aan met zijn grijze ogen. "Omdat ik al minstens een maand niet meer heenging."

In stilte blijf ik hem aankijken. Niet goed wetende wat erover te zeggen valt. Ik wil echt niet oordelen, maar ik kan het niet helpen om bij zijn gedrag in de groep gewoon zo'n spijbelaar te zien. Al past dat beeld niet met hoe hij nu doet. God, waarom bestaan vooroordelen? En daarbij, waarom krijgt ieder mens die wel eens? Ik wil ze helemaal niet hebben. Ik wil hem gewoon leren kennen.

"Het spijt mij trouwens echt van je boek. Ik wil hem best opnieuw voor je kaften als mijn boeken binnen zijn," zegt Chris dan na een paar minuten. "Het zou alleen heel handig zijn als ik wel nog in je boeken mag kijken, vooral zolang ik nog geen boeken zelf heb."

Oké, dat had ik nou ook weer niet verwacht. Een 'sorry' misschien wel, maar niet dat hij het helemaal wil weghalen door er een nieuwe kaft omheen te doen. Zover wilde ik zelf niet eens gaan, maar goed, zoiets sla ik ook niet per direct af. Ik moet hem wel met mijn andere boeken kunnen vertrouwen.

"Je mag mijn boeken blijven lenen, maar elk boek waarvan je de kaft verpest, moet je opnieuw kaften."

"Jij bent wel van de voorwaarden of niet?" lacht Chris. "Maar ik vind het goed. Ik zal alle boeken die ik verpest opnieuw kaften en ik weet zeker dat het aantal op één boek zal blijven staan."

Chris schuift zijn stoel iets dichterbij en pakt het lesboek in zijn handen. "Dus we zitten in de achttiende eeuw," mompelt hij. Ik heb geen idee of dat tegen mij bedoeld was. "Ben jij goed in geschiedenis?"

"Redelijk," antwoord ik eerlijk. "Het ligt een beetje aan het onderwerp, maar vanaf deze eeuw wordt het steeds beter."

"Serieus?" antwoordt hij verbaasd. "Ik ben juist het beste in alles wat voor deze eeuw zit."

Met een frons kijk ik hem aan. Ik snap echt niet hoe mensen het beste kunnen zijn in de prehistorie, er was toen zo weinig bekend en je kan niet eens veel bronnen werk doen, wat geschiedenis juist leuk maakt. Al is de vroege middeleeuwen toch wel mijn slechtste periode, naast de Grieken en Romeinen die ik veel te vaak door elkaar haal. "Hoe dan? Weet je hoe ver weg dat allemaal is? De moderne tijd is toch veel beter te onderzoeken?"

Chris haalt zijn schouders op. "Ik vind van niet. Vraag mij ook niet waarom, ik krijg het er gewoon niet goed in. Het begint allemaal steeds meer op elkaar te lijken en alle gebeurtenissen volgen elkaar sneller op, waardoor ik het gewoon verwissel in de korte span van tijd."

"Nee, oké, dat begrijp ik ergens wel," antwoord ik. "Maar we kunnen anders wel samen deze opdrachten maken. Dit is waar de les straks overgaat, dus dan zie je het daar alweer voor de tweede keer."

"Maak jij huiswerk altijd voor de les waarin het eigenlijk opgegeven wordt?"

Ik knik. "Ik vind het fijn om te weten wat er in de les besproken zal worden en al op de hoogte te zijn."

"Dat klinkt nog niet eens als een heel slecht iets. Laten we in ieder geval nog even wat maken, want afkrijgen doen we het waarschijnlijk niet meer."

Chris schuift nog iets dichter naar mij toe en op dit moment haat ik het echt dat ik linkshandig ben. Nu moet ik zo'n beetje voor zijn lichaam gaan schrijven. Daarbij wordt dat een onhandige hoek met mijn arm en veel te veel gedoe. "Als jij de antwoorden opschrijft, van schrijven leer je veel."

"Weet je het zeker?"

"Ja, heel zeker." Onhandig geef ik hem met mijn rechterhand mijn pen aan, om ongemakkelijke aanrakingen te voorkomen, en zorgvuldig volgt Chris mijn bewegingen, waarna hij even begint te lachen.

"Nu heb jij dus even geluk dat ik ook linkshandig ben, anders had je jouw probleem gehad, maar dan vanaf mijn rechterhand."

Met een lichte verbazing leesbaar op mijn gezicht kijk ik even naar onze armen. Oh, ja, natuurlijk. Het gaat twee kanten op. Was het mij al eerder opgevallen dat hij linkshandig is? Volgens mij heb ik daar net echt totaal niet op gelet. Niet dat het het belangrijkste is om te weten, maar wel iets wat leuk is.

"Maar goed, ik zal wel schrijven. Als jij de vragen in ieder geval voor leest. Dan kunnen we samen wel op zoek naar de antwoorden."

Ik knik even kort. Dit is niet het moment om hem te vertellen dat ik vanaf deze tijd de meeste vragen uit mijn hoofd weet. Hij zit nu zo in een goede studiehouding dat ik ook wel wat dingen zal opzoeken. Ligt er wel aan hoe goed zijn niveau al is. Als hij ook dingen uit zijn hoofd weet, zal ik het minder doen.

Na veel te lang naar zijn houding te hebben gekeken, pak ik het opdrachtenboek er goed bij. Ik blader naar de goede pagina en scan de vragen even snel op moeilijkheid en uitgebreidheid. We gaan nu wel een paar korte vragen doen. Voor de lange hebben we nu echt geen tijd. Daar moet je ook helemaal bij gaan bespreken en alles.

"Ik ben trouwens echt heel erg blij dat jij mijn schrift hebt gevonden."