"Sluit je ogen," zei hij zachtjes en ging vlak naast me staan. Ik voelde zijn adem in mijn nek. Hij legde zijn hand op de mijne en ik sloot mijn ogen.

Een man stapte uit de struiken met een geweer in zijn hand. Hij zag er woest uit. Hij had een normaal postuur en droeg een bril. Hij schoot één keer in de lucht en herlaadde het geweer.
"Dood me dan!" schreeuwde hij en schoot nog een keer in de lucht.
Na het geluid van het herladen van zijn geweer sprong er een zwarte wolf vanachter de kasteeltoren. Hij was groot en gromde. Er droop bloed van zijn kin. Zijn ogen waren gloeiend rood.
De man richtte zijn geweer op de wolf, terwijl de wolf steeds een stapje dichterbij kwam. Plotseling hoorde de man een onbekend geluid in de struiken en raakte hierdoor afgeleid. Doordat hij achter zich om keek, draaide het geweer van de wolf weg. De grote zwarte wolf greep zijn kans en vloog op de man af. Hij scheurde hem aan stukken en een schot werd gelost. Beiden vielen neer op de grond
Het was even stil en de wolf stond langzaam op. De man was niet meer te herkennen door de aanval van de wolf. De wolventanden hadden zijn gezicht verminkt en zijn lichaam zat onder de wonden. De wolf likte zijn poten en keek naar de man.

Ik opende mijn ogen en draaide me om naar Ayron. Hij keek me aan en haalde zijn hand van de mijne.
Ik keek hem aan. "Jij bent het," zei ik. Ayron leek me verbaasd aan te kijken.

"Ik zag de wolf en ik voelde zijn energie," zei ik en deed een stap opzij.

Ayron bleef staan. "Ben je nu bang voor me?" vroeg hij toen.

Was ik bang voor hem? Hij voelde intimiderend, mysterieus en dominant. Maar hij was ook heel leuk, knap, lief en grappig. Wacht. Leuk?

"Nee, ik ben niet bang voor je," zei ik.

"Omdat je bent zoals ik," reageerde hij en wachtte mijn reactie af. Hij kwam dichterbij me staan.

"Ik wist dat het geen droom was," zei ik hardop, maar toen besefte ik het me pas. Dit zou mijn leven totaal veranderen en ik had niet eens gezocht naar antwoorden voor mijn vragen. Dit was dus echt. Ik was de witte wolf. Ayron was de zwarte wolf. Ik kon in een wolf veranderen. Een grote... witte...

"Ryn!,"

Wolf.

"Wordt wakker," hoorde ik en schrok op. Ik hoestte even en zag Ayron naast me zitten. Ik lag in een bed. Een groot, oud bed.
"Waar ben ik?" vroeg ik verward en wreef over mijn hoofd. Was ik flauwgevallen?
Ayron gaf me een glas water. "Je bent inderdaad flauwgevallen Ryn," zei hij.

Ik keek hem raar aan. "Hoe weet je wat ik denk?".

Ayron lachte ongemakkelijk. "Het is misschien raar om te zeggen, maar ik merk dat we een connectie hebben en ik kan aanvoelen wat je denkt. Rustig maar! Ik kan je gedachtes niet lezen, maar als jij een sterk gevoel uitstraalt voel ik dat aan," legde hij uit en ik dacht na.

"Waarom ben ik een wolf? Hoe kan ik ineens een wolf worden? Ik ben niet gebeten zoals in films?" vroeg ik.

"Je stamt af van een wolvenfamilie en je bent de eerste vrouwelijke wolf die zich hier vertoont in Moondale. Dit was voorspeld,"

"Er was een voorspelling over mij? Dit is nog steeds geen antwoord op mijn vraag,"

"Ik moet je eerlijk zeggen dat ik niet weet van welke wolvenfamilie je afstamt. Jouw familie zou er meer over moeten weten. Over de voorspelling gesproken: een aantal maanden geleden had ik een droom over de komst van een vrouwelijke wolf die mijn bloedlijn zou kunnen redden,"

Ik was verbaasd door zijn antwoord. "Zeg je nou dat je een droom hebt gehad over iemand met wie je kinderen gaat krijgen?"

Ayron knikte en ik begon te lachen. Hij vroeg wat er zo grappig was aan zijn woorden.

"Je kent me amper," zei ik.

"Dus? Het is echt, Ryn. Wolven bestaan. Wij lijken op elkaar. We zijn hetzelfde," reageerde Ayron en ik wist niet meer wat te denken. Wolven bestonden echt en ik was er ook één.

"Je bent de alfa," zei ik zacht en keek hem diep aan in zijn ogen. Hij sloot zijn ogen en opende ze. Zijn ogen waren rood.
Ik was verbijsterd. Toen ging mijn telefoon af en zag dat mijn vader me belde.

"Sorry," zei ik tegen Ayron en nam op.
Mijn vader belde me om te vragen of ik het avondeten wilde koken vandaag. Richard en Daniel kwamen eten vanavond, maar mijn vader was het helemaal vergeten. Hij had geld overgemaakt voor boodschappen. Ik zei hem dat ik dat zou doen.

Ayron keek me aan toen ik ophing.
"Richard en Daniel. Goede vrienden van je?" vroeg hij. Ik keek hem verbaasd aan dat hij hoorde wat mijn vader zei.

"Sorry, mijn wolven gehoor he," zei hij. "Dat kan jij ook als je je concentreert,".

Ik zuchtte. "Ik kan hier nog niet aan wennen en nee, Richard en Daniel zijn onze buren. Ik moet boodschappen doen,". Ik kroop uit bed en stond op.

"Wat ga je koken?" riep Ayron naar me toen ik weg liep.

"Vlees ofzo," zei ik.

"Waarom zou je ervoor gaan betalen als je het ook gratis kan krijgen?"

Ik stopte met lopen en draaide me om. Snel liep ik op hem af en ging voor hem staan.

"Denk je dat ik nu dieren ga vermoorden?" vroeg ik. Wat bracht hij me toch in de war. Ik had al een hert gedood, maar ik herinnerde me er niet veel van. Maar bewust nu een hert doden? Nee, dat was ik niet van plan. Toch?

"Ryn.. je moet wennen aan de situatie en dat begrijp ik. Maar accepteren is iets wat je al wel kunt doen. De wolf is een geschenk. Het is geen last," zei Ayron en hij overtuigde me met zijn blik. "Dit is je leven nu,".

"Oke," zei ik. "Maar ik heb geen idee hoe ik moet veranderen,".

"Sluit je ogen en denk aan het moment dat je door het bos rende. De wind blaast door je vacht heen en je hoort alle geluiden van de vogels en de bladeren," zei hij zacht.

Ik dacht aan de witte wolf die in me zat. Ik vond het rennen heerlijk. Het bos hoorde bij mij.

"Voel je haar?" vroeg Ayron zacht.

Toen zag ik de haren op mijn handen groeien. Ik liet me zakken op de grond en voelde hoe mijn lichaam zich uit begon te rekken. Mijn kleren scheurden kapot. Ik kreunde van alle spanning door mijn lichaam, maar deze transformatie deed niet zoveel zeer als de eerste keer.
Na mijn transformatie stond ik op. Ik keek Ayron aan.
Hij bekeek me. "Je bent prachtig," zei hij en kwam voor me staan. Hij raakte mijn vacht zachtjes aan.

We gingen het oude houten hutje dat ergens in het bos zat uit.
Ayron rende toen naar de struiken. Hij maakte een grote sprong en veranderde in de zwarte wolf. Ik volgde hem meteen.
Ik rook al snel de geur van een eland en volgde het. De geur werd steeds sterker en sterker. Nog even en ik was er. Ik sprong over een rots heen en landde op een eland die stond te grazen.
Ayron kwam vanachteren en dook op de eland zijn keel.
We haalden het beest samen neer, maar dit ging niet makkelijk. Door onze samenwerking duurde het gelukkig niet te lang voor de eland opgaf en Ayron zijn keel dichtkneep met zijn bek.