Ja, daar ben ik weer xD Dit keer gewoon een hoofdstuk!

Elynne

Het is Felicia. Mijn vriendin. Mijn echte vriendin. Wanneer was de laatste keer dat ik haar gezien heb? Minstens drie jaar geleden. Ze is tussen alle mensen die ik ken wat je 'normaal' kan noemen. Ik ging altijd stiekem met haar om, niemand wist ervan. En nu staat ze zomaar voor mijn neus.

'Elynne, wat leuk dat ik je zie!' zegt ze vrolijk. Felicia glimlacht van oor tot oor. Ik glimlach net zo breed terug. Bij haar kan ik mezelf zijn. 'Ja, same! Werk je hier?' Ze knikt. 'Ik ben bijna klaar voor vandaag. Misschien kunnen we wat bijpraten in de stad', stelt ze voor. 'Hoelang moet je nog?' 'Nog een kwartiertje. Je kunt wel even wachten op dat bankje totdat ik klaar ben.' Haar vinger wijst naar een bankje in de hoek van de winkel. 'Nu moet ik weer verder. Tot zo.' Felicia zwaait even en loopt dan weer het magazijn in.

Ik plof op het bankje en haal mijn telefoon tevoorschijn. O, shit, eigenlijk moet ik zo weer terug naar Vanessa. Ik blijf liever bij Felicia. Het is zo lang geleden! Maar straks krijgt Vanessa argwaan en gaat ze me opzoeken. Dan zou ik binnen no-time weer buiten staan met haar arm in de mijne gehaakt. Weer moeten sjouwen door al die winkelstraten zonder dat ik zelf iets koop. Ik kan haar gewoon een bericht sturen om te zeggen dat ik nog wat langer wegblijf. Zo deed ik dat vroeger ook altijd als ik stiekem met Felicia afsprak. Heerlijk om daar aan terug te denken.

Elke avond na de drukke schooldag nog even met haar chillen. Zonder ongein of fake-gedrag. Gewoon alleen wij twee met een film en een bak chips tussen ons in. Onze manieren om stiekem samen te zijn waren echt debiel, maar dat hoort ook bij tieners van vijftien. Wel bij normale pubers. En heel even was ik wel normaal. Daarna moest ik weer naar huis en speelde ik weer dat ambitieuze meisje waar iedereen het over had.

Vanessa stuurt terug dat ze het oké vindt als ik wat langer blijf. Als ik een blik naar buiten werp, zie ik dat ze samen met Lenny de kookwinkel voorbij struint. Ze kijkt niet eens even opzij. Zou ze me laten vallen als ik niks meer van me laat horen vanavond? Eigenlijk doe ik dat nu ook bij haar.

Achteloos scrol ik tussen mijn gesprek met Vanessa. Het is eigenlijk alleen maar geslijm wat we elkaar toesturen. Of ze het echt meent, weet ik niet. Maar meen ik wel wat ik naar haar stuur? Vast niet alles.

Net een missie afgerond in Parijs. Ik mis je xxx

Appte ze me een paar dagen geleden. Ze heeft er een foto bijgestuurd van haar en Lenny. Beiden kijken ze me lachend aan. Zonnebril op en biertje in de hand. Het is op een terrasje in Parijs gemaakt.

Ik schrik op van mijn gedachten als Felicia haar hand voor mijn gezicht zwaait. 'Ik ben klaar, kom je mee?' Samen met haar loop ik de winkel uit. 'Weet je, we kunnen wel naar dat terrasje verderop. Dan kunnen we gezellig bijpraten.' Ik stem in met haar voorstel.

Felicia verschilt qua karakter niet veel van Vanessa. Ze is ook opgewekt en is altijd in voor een feestje. Daarna houden de verschillen op. Felicia heeft blond, krullend haar en lichte ogen. Compleet anders dan Vanessa's bruine haar en donkere ogen. Ook hun jeugd is totaal verschillend. Voor zover ik weet heeft Felicia een leuk en rustig leven. Vanessa daarentegen had al vroeg het bloed aan haar vingers zitten, net als ik.

Tot mijn verbazing komen we uit bij hetzelfde eettentje waar ik met Vanessa en Lenny een paar uur geleden nog mijn sla op at. Cook4me, of zoiets.

'O Elynne, ik heb je echt veel te lang niet meer gezien!' Ze geeft me een stevige knuffel. 'Je ouders weten toch niet dat je hier bent?' vraagt ze dan op haar hoede. 'Felicia, ik ben nu achttien. Mijn ouders letten nu minder op me', zeg ik. Eigenlijk kijken mijn ouders helemaal niet meer naar me om.

'Beter! Dus we kunnen nu gewoon rustig praten!' Na dat gezegd te hebben, steekt ze meteen van wal. De blondine begint te praten over haar nieuwe hobby's en haar baan bij de kookwinkel. Ze bloeit helemaal op als ze vertelt. Opeens voel ik de neiging om haar te vertellen over mijn situatie, net als bij Vanessa. Felicia weet misschien pas echt de oplossing. Vroeger wist ze ook altijd het antwoord op alles.

Als ze even stil is, begin ik te praten. 'Hé, Felicia. Ik heb je advies weer eens nodig,' zeg ik met een zenuwachtige glimlach, 'ik woon sinds kort in een nieuw huis en het gaat niet zo goed.' Ze trekt een wenkbrauw op. 'Hoe bedoel je? Spookt het in je huis?' giechelt ze. 'Nee, mijn huisgenoten zijn niet leuk.' Hoe vaker ik deze zin zeg, hoe meer ik weet dat ik eigenlijk niet leuk ben. Want dat is eigenlijk de waarheid, maar dat durf ik niet toe te geven. Nu nog niet.

'Waarom zijn ze niet leuk dan?' Ik zucht. Niemand heeft wat aan mijn vage geklaag. Dit keer besluit ik haar alles te vertellen wat er gebeurd is. Niks over het vieze gebouw en de stank, alleen de gebeurtenissen.

Ze knippert even met haar ogen en schraapt dan haar keel. 'Elynne? Waarom doe je zo vervelend tegen ze? Ik durf het eigenlijk niet te zeggen, maar jij bent hier de boosdoener, niet zij.' Waarom ik zo vervelend tegen ze doe. Dat antwoord weet ik zelf eigenlijk niet eens.

'Weet ik niet', geef ik toe. Het was voor mijn trots toch? Ja, toch? Ik stel de vraag aan mezelf, alsof ik aan schizofrenie lijd. De vraag wordt niet beantwoord. Al mijn redenen voor mijn domme gedrag lijken langzaam op te lossen. Het zijn smoesjes, geen redenen. Smoesjes.

'Ik snap dat niet hoor, Elynne. Je hoeft niet bij elke kleine belediging uit je slof te schieten.' Haar stem klinkt beschuldigend. Ik sla mijn ogen neer. Ze heeft gewoon gelijk. Het is heisa om niks. Ik maak er gewoon een te groot probleem van en denk dat iemand anders het gedaan heeft.

'Sorry', is het enige wat uit mijn mond komt. 'Je moet niet tegen mij sorry zeggen, maar tegen je huisgenoten.' Felicia leest me de les alsof ik een klein kind ben, maar dit keer vind ik het niet erg. Ik weet dat ze gelijk heeft. Haar advies is gewoon terecht en ik bén dat kleine kind dat tot nu toe niet wilde luisteren.

'Hoe moet ik dat tegen ze zeggen? Bloemen kopen of zo?' Het voelt kwetsbaar om toe te geven dat ik fout zat. Felicia voelt mijlenver boven mijn niveau. Ze lijkt ineens een engel die vanaf de hemel op me neer kijkt.

'Dat zou een eerste stap kunnen zijn. Wie goed doet, goed ontmoet!' zegt ze bemoedigend. 'Ja, je hebt gelijk.' Even denk ik weer aan Danielle. Hoe ze ook alles beter wist. Een vlaag van woede gaat door me heen, maar ik verzet me ertegen. Ik moet boos op mezelf zijn en op niemand anders. Niet de schuld in andermans schoenen schuiven!

De vlaag woede van zonet komt terug in een nieuwe vorm; haat. Haat voor mezelf. Het gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. Voor de eerste keer lijk ik te beseffen dat ik een vreselijk persoon ben.

Even een vraag voor jullie. Vinden jullie het saai worden? Ik ben (zoals je waarschijnlijk gemerkt heb) nu vooral bezig met character development, alleen ik weet niet hoeveel jullie dat nog boeit. Dus, wordt het saai of niet? 

O, en heel erg bedankt voor de 3,1k reads ^^ Dat is gewoon zo veel. Ik weet nog dat ik het zo cool vond dat één persoon mijn vehaal aanklikte XD Wil je dat ik jouw verhaal lees, dan kun je mij altijd een PB sturen :D

Oké en de collage reeks is ook weer bijna afgelopen. Nico is de laatste in het rijtje :D Ik weet niet of hierna nog extra's in de media komen, misschien wel. Op dit moment probeer ik iedereen te tekenen, maar ik weet niet hoe mooi dat wordt. :')