Eenmaal onder de douche wordt de warmte die Catrice altijd met zich meedraagt opgeslokt door de koude stralen van de douche. Het lauwe water klettert ongecontroleerd naar beneden op mijn lijf. Heerlijk vind ik dit. Net een beetje als vroeger. Toen zette ik de douche ook wel eens op de koude stand. Gewoon omdat het fijner is.
 Een draai aan de knop blokkeert het water weer. Mijn lange haar hangt voor mijn gezicht en zit weer helemaal door de war. Vlug breng ik het enigszins in model. Het komt nu al tot ver onder mijn oksels. Wat gaat dat snel in zo weinig tijd.
 Ik heb mijn haar expres lang laten groeien, omdat ik het mooi vind. Ook is het een beetje mijn dekking, iets waar ik me achter kan verschuilen als ik niemand mijn litteken wil laten zien.
 Plotseling hoor ik oud hout op beton dreunen vanuit de woonruimte. Er klinkt wat gestommel, er wordt luid gevloekt en ik kan bijna voelen hoe iedereen met gespannen blik naar de deur kijkt. Mike en Nico zijn terug van de afbetaling. Elke keer is het weer spannend of de geldsom weer omhoogschiet, of we wel voldoen aan Claytons strenge eisen.
 Het bedrag dat we per week moeten uitleveren aan hem telt nu duizend euro. Een week geleden was dat nog 900 euro, maar omdat het bedrag de vorige keer niet correct was, is er 100 euro bijgekomen. Aan het gescheld te horen heeft deze 'ronde' ons nieuwe ellende gebracht.
 Het gevloek houdt aan, soms vermengd met gefluister van anderen dat ik niet kan verstaan. Wat zou er deze keer aan de hand zijn? Heel even ben ik bang dat het misschien niet alleen de tweelingbroers zijn, maar ook een politieteam dat ons in de boeien wil slaan.
 Ik ben onbewust gestopt met afdrogen en probeer flarden van de conversatie op te vangen. Een gevoel van lichte spanning maakt zich meester van me. Wat als we er gloeiend hard bij zijn?
 'Het slaat helemaal nergens op! Die man is gek geworden!' hoor ik Nico schreeuwen. Aan de manier waarop hij het zegt staat er geen politiekorps achter hem. Gelukkig, mijn angst was onterecht.
 Nog steeds verbaas ik me over Nico's accent. Zijn stem is een van de eerste dingen die me opvielen toen ik met hem praatte. Typisch uit Wales met een bijzonder harde onderklank die ik nog nooit eerder gehoord had. Ik dacht eerst dat zijn stem op die van zijn broer zou lijken, maar dat is niet zo. Mike's stem is een mengeling van Amerikaans en Brits en erg diep van toon. Hij antwoordt geïrriteerd op Nico's relaas.
 'Doe eens rustig. Alsof ik nog niet doorheb dat hij gestoord is.'
 'Maar dit is echt absurd!'
 Daarna zwakt hun stemgeluid wat af, omdat Danielle hen tot kalmte maant.
 Jeetje, wat is er aan de hand? Om daarachter te komen zal ik toch echt de badkamer uit moeten. Met die gedachte in mijn achterhoofd begin ik me zo snel mogelijk aan te kleden. Mijn broek plakt aan mijn nog natte benen en bijna struikel ik. Binnensmonds vloekend trek ik mijn trui over mijn hoofd heen. Ik haat het dat ik niet weet wat er aan de hand is. Het geeft me een gevoel van onrust en onzekerheid. Want ook al zijn we niet gepakt, het is zeker slecht nieuws.
 Een beetje onbeholpen kom ik uiteindelijk de woonkamer binnen met mijn schoenen in mijn ene hand en mijn sokken in de andere. Geduld om ze aan te trekken had ik gewoon niet.
 Iedereen zit aan tafel, alsof ze een spoedvergadering hebben. Ze draaien zich met een ruk om als ze mij zien.
 'Wat is er aan de hand?' vraag ik.
 'Kijk, Craig weet ook niet wat er is gebeurd en hij stond ook onder de douche', komt Michiel ineens terug op het gesprek van zonet. 'Jezus, nou en? Wat wil je? Een sticker voor je ontdekking?' antwoordt Mike sarcastisch.
 'Er komt een nieuw meisje bij ons wonen', zegt Danielle op neutrale toon.
 'Oké... En nu?' is mijn slappe antwoord.
 'Nu zitten we binnenkort opgescheept met een jonge huurmoordenares van achttien jaar.' Om zijn woorden kracht bij te zetten slaat Mike met zijn hand op het plastic tafelblad.
 Ik frons mijn wenkbrauwen. Hij zij het zo snel dat ik de betekenis van de woorden niet goed kan bevatten. Huurmoordenares, herhaal ik in mijn hoofd voor mezelf. Een moordenares van achttien jaar. Peinzend ga ik aan tafel zitten en staar naar het tafelblad. Ik haal mijn handen door mijn haar om na te denken. Van het woord 'moord' krijg ik altijd een onbehaaglijk gevoel. Het is zo akelig, het zijn de trieste gitzwarte kleuren op deze grijswitte wereld. Samen met het gevoel van onbehaaglijkheid komt er ook een berg schuld bij mij om de hoek kijken. Ik vind het zo vreselijk wat ik gedaan heb.
 Pas als Catrice me een zorgzaam klopje op mijn rug geeft heb ik door dat iedereen naar me staart.
 'Komt hard aan, hè', zegt Mike die op de tafel gaat zitten. 'Ik vind het ook niet leuk, maar Clayton zegt het, dus het moet.'
 'Ga je van de tafel af? Straks breekt-ie nog.' Danielle kijkt de blonde afkeurend aan. Die lacht wat en blijft zitten waar hij zit.
 'Dus ze is een huurmoordenares. Is ze goed?' Catrice' afgunst klinkt al meteen door in haar stem.

 'Ze is achttien en ze heeft al moorden gepleegd, denk na', mompelt Nico. Hij heeft al zijn eerste biertje gedronken sinds hij binnenkwam. Een beetje mokkend tikt hij met de fles tegen de tafel aan.

 'Dus ze is goed?'

 'Ja, en ik vind het kut', zegt hij nu feller.
 'Ik ook', stemt Catrice met hem in.
 Het klinkt zeker niet als een mooie toevoeging op de groep. De meesten keren zich nu al fel tegen haar en ze is er nog niet eens. Dat wordt niet leuk voor haar en ook niet voor ons. Ik vraag me af wat voor persoon ze is. Haar 'beroep' belooft in ieder geval weinig goeds. En ik vind het eigenlijk wel mooi zo, met z'n zevenen. Maar ik wil ook niet te snel oordelen. Toch ben ik ook geneigd om dezelfde negatieve gedachtegang te hebben als de rest.
 Michiel heeft hier blijkbaar geen last van. 'Hebben jullie haar al gezien, eigenlijk?' vraagt hij vrolijk. Hij kijkt ons aan met een blik die echt te vrolijk is voor mijn gevoel.
 'Nee, nog niet. Wil ik ook niet.' Nico houdt op met tikken tegen het tafelblad. 'Zou jij je veilig voelen als je in een grote ruimte slaapt met iemand die elk moment je strot kan doorsnijden? Volgens mij is ze echt een sadistische rat.' Hij spuugt het laatste woord bijna uit. Mike geeft zijn broer een duw tegen zijn schouder.
 'Misschien moet je wat minder negatief zijn. Zij kan mooi in jouw plek de winkels in om zakken te rollen. Beter toch?'
 'Mike, je vindt het zelf ook niks, dat weet je best. Ik zie het aan je.'
 Zijn gezicht betrekt even na het horen van zijn broers vaststelling, alsof hij ontmaskerd is.
 'Hé, waarom doen jullie allemaal zo negatief. Jullie kennen dat meisje toch helemaal niet?' zegt Danielle verontwaardigd.
 'Ik heb helemaal geen zin in nog meer vrouwen hier. En achttien is te jong. Ze hoort thuis op de kleuterschool, niet hier.'
 'Beoordelen jullie haar nou gewoon op haar leeftijd?'
 'Ja, duh', zegt Catrice volmondig. 'Danielle hoe kun je het niet kut vinden?'
 'Misschien omdat ik haar niet eens ken? Straks is ze een heel leuk persoon. Zou jij het leuk vinden als je meteen vuil wordt aangekeken alleen maar omdat je nieuw bent?'
 Catrice wil wat zeggen, maar Michiel is haar voor.
 'Inderdaad. Hoe meer zielen hoe meer vreugd toch? Tenminste dat zeggen wij in Nederland. En dan kan ik nieuwe kleding voor haar stelen!'
 'Ach, rot op met die kleding van jou. Dat domme wijf komt hier niet binnen, punt uit!' roept Catrice naar Michiel. Hij schrikt een beetje van haar reactie.
 'Wat aardiger mag ook wel hoor', zegt Michiel een beetje beduusd.
 'Zal ik jou eens laten zien hoe aardig ik voor haar zou zijn?' Catrice' ogen spuwen vuur en in haar hoofd heeft ze hem allang verbrand met haar vlammende pupillen.
 Ik verwacht een of andere partij scheldwoorden die zo snel achter elkaar uitgesproken worden dat het net een tongbreker is, maar in plaats daarvan schieten haar armen naar voren. Recht op Michiels keel af.

Oké, het klopt niet meer nu, omg. Het volgende hoofdstuk gaat over iets anders, wat ik niet in mijn herschreven versie heb staan ik ben zo dommm. :( Ik zal opschieten met herschrijven want dit lijkt echt heeeel raar. 

Sorry voor het ongemak!