Blijkbaar wilde het zo zijn
dat ik iets afmaakte.

En toch
ben ik niet daar,
bij jou.

Nee, ik zie jou van bovenaf.
Ongeveer zoals jij op mij neerkeek.

Je staat bij mijn lijk,
mooi gekleed,
omringt door de mooiste bloemen.

Toevallig ook de soort bloemen waarvan jij een zaailing achterliet in mijn lichaam.

Het zal de Alwetende Verteller zijn geweest,
die tevens ook daar bij staat, maar op een kleine afstand.
Alsof ze net als mij deze hele situatie observeert.

Want wat moet jij bij mijn lichaam?

Zien wat jij hebt aangedaan?
Zien waarvan jij schuldig bent?

Nu huil maar niet, mijn liefste.
Dat is het niet waard.

Bewaar ze maar
voor wanneer wij elkaar weer ontmoeten,
hier, in de andere wereld
van de overledenen.

Want dan zal ik je de waarheid vertellen,
mijn liefste.

Die ik slechts nu pas zie,
nu ik ben verlost van mijn liefde voor jou.

Je bent egoïstisch,
altijd maar te laat.

En niet zoals de Alwetende Verteller,
die maar nooit op tijd we te komen.

Nee, jij bent te laat met je gevoelens,
met je besef,
met je conclusies,
met je uitspraken.

Want wat hoor ik nu,
terwijl jij bij mij staat,
en ik hierboven ben.

Het laat mij lachen.

Het besef dat je me liefhad,
is nu pas gekomen.

Wie had dat nu verwacht?

Zo zie je maar weer,
de Alwetende Verteller heeft altijd gelijk.

Het was maar een kwestie van tijd.

Die ik niet heb gestart.