Medusa hield niet van de nacht. Hoewel ze geen slaap nodig had, maande de duisternis haar ertoe na te denken over het leven. Vroeger hield ze zich bezig met vuur maken, nacht in nacht uit. Alles wat de gedachten zou wegdrijven. Nu liet ze ze tot haar komen. De gezichten van alle standbeelden flitsten voor haar ogen. Al een jaar hadden die geen gezelschap meer gehad, al een jaar had Medusa geen nieuwe verhalen over hen gemaakt. Ze beeldde zich in hoe alleen ze zich moesten voelen.

Zoals altijd moest ze zichzelf eraan herinneren dat het de vloek was die hun dit had aangedaan, niet Medusa zelf. Ze liet de gedachte los. Het enige wat ze wilde was een moment rust in haar hoofd. Dit werd onmogelijk gemaakt door de slangen. Hun ergernis werd steeds intenser.

De sterren maakten de nacht beter. Phaon, de hond aan haar voeten maakte alles draagbaar. En Tyra's ritmatige ademteugen naast haar maakte het perfect.

Medusa draaide zich op haar zij. Ze streek haar uit het gezicht van haar geliefde, het viel direct terug voor haar ogen.

Wanneer de nachten warm waren, sliepen ze op het dak van Tyra's huis. Het was een piepkleine villa in het bos, vlak buiten de dunbevolkte stad. Lesbos was een prachtig eiland, Medusa had er nog geen seconde spijt van dat ze het rotsig landschap had omgeruild voor een groenere omgeving.

Ze draaide een krul van de vrouw rond haar vinger.

Medusa voelde de slangen in beweging komen, van haar rug naar haar hals. Oh nee, niet weer. Ze sloeg ze bruusk weg en raakte haar vrouw in het proces.

Het volgende moment rolde Tyra op haar en drukte een mes op haar keel.

'Ik ben het maar.' Ze omvatte Tyra's middel met haar handen en trok haar dichter, niet gehinderd door het mes. 'Of wilde je onze eerste ontmoeting overdoen?'

Tyra liet het mes geschrokken los en liet zich tegen haar aanzakken. Ze duwde haar hoofd tegen Medusa's hals. 'Sorry, ik dacht-'

Medusa suste haar, en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Ik weet het.'

Sommige dagen waren erger dan andere, maar er heerste een angst tussen hen twee. De angst dat Poseidon hen op een dag zou vinden. Wat hij Tyra zou aandoen. Dat was de kost van het lot te tarten.

'Focus je op mijn stem, mijn liefste.' Medusa streek een vinger langs haar wang terwijl ze haar nieuwste gedicht voor de vrouw opzegde.

De honingkleurige ogen kwamen tot rust. 'Je bent veel te goed met woorden.'

'Net zoals jij met dat mes, mocht het me kunnen kwetsen dan had je me al een paar keer-'

Tyra klikte met haar tong en bracht haar lippen neer op de hare.

Medusa liet een verrast kreetje ontsnappen. Een moment lang was er enkel hen en het gevoel van hun lippen op elkaar. Tyra's handen op haar heupen. Medusa's borst die tegen de hare bewoog wanneer ze ademde.

'Je bent het mooiste in mijn leven,' zei de vrouw ademloos. Dat deed ze dagelijks, zij zag geen monster. Zij zag enkel het goede, hoe diep in haar stenen hart dat ook zat.

'Dit klinkt waarschijnlijk heel dwaas,' fluisterde ze tegen Tyra's lippen aan, 'maar ik heb me nog nooit zo gezien gevoeld. Jij ziet mij, mijn liefste.'

Ze wenste dat de glimlach die toen op Tyra's gezicht verscheen voor altijd zou blijven.

Het onvermijdelijke onheil kondigde zich aan met een regenstorm. Het had hen gedwongen te stoppen met jagen.

Tyra was een bekwaam jager. Geen wonder dat Poseidon haar had ingeschakeld om haar te doden. Hij zag Medusa toch enkel als prooi.

Medusa plaatste hun bogen tegen de muur van de hal aan, terwijl haar vrouw het bloed van haar handen ging wassen, na het schoonmalen van hun vangst.

Medusa meed het water koste wat kost. Tyra dacht dat het met Poseidon te maken had, maar niets was minder waar. De slangen waren uitgehongerd, ze kon hun smart voelen. Dit had ze Tyra wel verteld, maar wat ze niet wist was dat ze haar ogen moest sluiten elke keer als ze zichzelf waste, of de borden schoonmaakte.

Medusa wreef haar plakkerige handen aan haar jurk af. 'De volgende keer moet je me leren hoe ik zelf pijlen maak.'

Ze kromp ineen toen de regenval nog intenser werd waardoor Phaon blafte, wetend dat het Tyra van streek zou maken.

Bezorgd stapte ze het binnenplein op. 'Tyra?' Ze had niet verwacht dat er zoveel water zou binnensijpelen. Het water is in beweging, heel verschillend aan een spiegel, geen reden tot paniek.

Dat was wanneer ze hem zag. Het water uit het bassin in het midden van de binnenplaats had zich naar de regen toe getrokken. Een rimpelige waterval gaf vorm aan een gloeiende mannelijke gestalte. Poseidon. En hij had niet eens de moeite gedaan om persoonlijk op te dagen.

Medusa verschool zich achter een pilaar en overliep haar opties. Als ze een God iets kon aandoen, had ze dat al jaren geleden gedaan. De slangenogen konden hen niet deren.

Ze kon Tyra wegtrekken. Haar bij de hand nemen en voor eeuwig rennen.

Nee, Poseidon zou hen niet laten ontkomen, niet nog eens. Hij zou Tyra dwingen haar belofte te volbrengen. Vervolgens zou hij Tyra doden.

Medusa herkende zijn zware stem, het kostte haar al haar kracht om haar handen niet op haar oren te drukken. Om niet te gillen.

'Dacht je dat serpent te sparen?' Hij lachte. 'Geloof me, je zou haar een dienst bewijzen door haar van haar miserabele leven af te snijden.'

Medusa dwong zichzelf naar hem te kijken. Net op tijd om te zien hoe Tyra in zijn waterig gezicht spuugde.

'Strijdlust, dat zie ik graag, bewaar het om onze overeenkomst te eren.' Hij klonk vermoeid, nee, verveeld. 'Als het niet aan mijn lieftallig zusje lag, had ik je allang je lichaam of leven afgenomen.'

Was Hera de enige degelijke God? Woede borrelde in Medusa op. Net wanneer ze zich niet meer kon houden, verdween hij met de woorden: 'Je krijgt nog een maand, denk er niet aan om we weer af te wijzen.'

Medusa schreeuwde de longen uit haar lijf. 'Kom terug halfgare mislukkeling, of voel je schaamte om wat je mij hebt aangedaan?'

Haar blik viel onmiddellijk op Tyra. Wat je ons hebt aangedaan. Ze lag verdoken op de grond, haar handen beschermend over haar hoofd, het zwaard naast haar.

Medusa zakte op haar knieën en omhelsde haar, voor het eerst vond ze geen woorden om haar te sussen.

'Het is oké,' zei Tyra. Ze wreef bruut de tranen van haar wang en rechtte haar rug. 'Zolang jij ongedeerd bent, is het oké.'