Na szczycie klifu, gdzie niebo spotykało się z ziemią, Loki stanął twarzą w twarz z przeznaczeniem. Menhir przed nim był jak strażnik czasu, a runy na jego powierzchni świeciły, odbijając światło gwiazd. Wiatr, który wcześniej szumiał między drzewami, teraz otulał Lokiego ciepłym podmuchem, jakby przywitał go w domu.

Loki, czując, że to miejsce jest kluczem do jego przeszłości i przyszłości, położył łapę na kamieniu. Nagle światło run rozlało się po całym klifie, a Loki został otoczony wizjami, które były silniejsze i wyraźniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Zobaczył Strażników Burz z przeszłości, jak łączą swoje siły, by chronić Stormhaven przed niewyobrażalnymi siłami. Zobaczył też siebie – nie jako psa, ale jako ducha, który był z nimi od samego początku.

Wizje ukazywały Lokiego, jak przemierza wieki, zmieniając formy, ale zawsze pozostając wiernym strażnikiem. Obroża, którą nosił, była nie tylko symbolem, ale i kluczem do mocy, która pozwalała mu przechodzić przez różne życia, łącząc go z każdym pokoleniem Strażników.

W miarę jak wizje stawały się coraz intensywniejsze, Loki poczuł, jak moc wypełnia jego ciało. Zrozumiał, że nie jest reinkarnacją jednej osoby, ale manifestacją samej esencji Stormhaven – jego ducha, siły i odwagi. Był żywym połączeniem przeszłości z przyszłością, kluczem do równowagi między światem ludzi a tajemnicami natury.

Gdy światło run zaczęło przygasać, a wizje zanikały, Loki poczuł nową siłę w swoim sercu. Wiedział, że jego podróż nie była daremna i że teraz, bardziej niż kiedykolwiek, jest gotowy, by chronić Stormhaven przed wszelkimi wyzwaniami, które mogą nadejść.

Zstępując z klifu, Loki spojrzał w niebo, które teraz wydawało się jaśniejsze i pełne nadziei. Jego obroża, teraz spokojna, była jak cichy towarzysz, który szepcze mu o niezliczonych przygodach, które jeszcze przed nim.
To moment, w którym Loki odkrywa swoją prawdziwą moc i miejsce w świecie, gotowy stawić czoła przyszłości z odwagą, która płynie prosto z serca Stormhaven.