Wichry gwałtownie zawyły, jakby odpowiadając na wezwanie Strażników. Wokół Wieży Wichrów zebrały się mroczne chmury, ale wewnątrz bariery ochronnej panowała spokojna jasność. Strażnicy, złączeni mocą Artefaktu, czekali na nadciągające zło.

Nagle, z głębokości ciemności, pojawiły się zjawy – straszliwe cienie, które przybrały formę dawno zapomnianych wrogów. Thalen, z talizmanem wzniesionym wysoko, wydał rozkaz do ataku. “Za Serce Wichrów!” zawołał.

Michael ruszył naprzód, jego miecz świecił jasnym światłem, odbijającym mrok. Aella, z precyzją godną najlepszego łucznika, strzelała strzały, które przecinały powietrze, znajdując swoje cele w sercach cieni. Kai, z głęboką koncentracją, wypowiadał zaklęcia, które wzmacniały ich obronę i osłabiały przeciwników.

Loki, zwinnie i szybko, przemykał między wrogami, jego runy rzucając blask, który rozpraszał ciemność. Jego obroża, pulsująca w rytmie walki, była jak kompas prowadzący ich do zwycięstwa.

Bitwa trwała, a każdy Strażnik walczył z niewzruszoną odwagą. Wichry wokół nich stały się ich sprzymierzeńcem, niosąc ich krzyki i wzmocnione zaklęcia w głąb ciemności, rozpraszając ją na wszystkie strony.

W końcu, gdy ostatnie cienie zostały pokonane, spokój powrócił do Wieży Wichrów. Artefakt Wichrów, teraz spokojnie pulsujący, został umieszczony z powrotem na jego piedestale. Thalen, patrząc na swoich towarzyszy, wiedział, że ich jedność i determinacja przyniosły im zwycięstwo.

“Zrobiliśmy to,” powiedział z ulgą. “Ale musimy pozostać czujni. Ciemność może powrócić, ale teraz wiemy, jak jej stawić czoła.”

Strażnicy, zmęczeni, ale pełni nadziei, opuścili Wieżę Wichrów, gotowi na nowe wyzwania, które mogą przynieść kolejne dni. Wichry zawitały wokół nich, jakby świętując ich triumf.