Ik hoor Aurélie schreeuwen in de andere kamer. Masky zit redelijk verveeld naast mij om me in de gaten te houden. Ik zit nu al een tijdje met gebogen hoofd en laaghangende oren naar de geluiden te luisteren. Ook hoor ik af en toe Alina's gedempte stem. Na een tijdje stopt het schreeuwen en Alina komt naar buiten. Ik zie dat ze zich weer eens uit heeft kunnen leven; het bloed druipt van Alina's mond af. Net voordat ze de deur dichtdoet zie ik Aurélie op de grond liggen. Haar gezicht ligt gelukkig niet naar mij. Jammer genoeg zie ik wel de grote plas bloed die om haar heen ligt. Alina doet de deur dicht en gebaart naar Masky dat hij weg kan gaan. Hij staat op en loopt weg. Zodra hij de deur dicht doet is het helemaal stil in de kamer. Ik durf Alina niet aan te kijken. Ik ben bang dat ze boos is, of verdrietig. In plaats van iets tegen me te zeggen, gaat ze naast me zitten en legt ze een hand op de mijne. Ik trek hem weg. 'Snow, het spijt me. Maar het moest gewo-' Woedend draai ik me naar haar om. 'Hoezo "moest het?"' roep ik boos uit. Alina kijkt me aan, duidelijk verrast. Dit is de eerste keer dat ik echt tegen haar uitval. Dan kijkt ze boos naar mij en zegt: 'Je moet jezelf de schuld geven. Als jij niet was weggelopen was dit helemaal niet gebeurd!' Ik sta met een ruk op en gooi per ongeluk de stoel om waar ik net nog op zat. 'Je hebt mijn kant van het verhaal niet eens gehoord,' sis ik. 'En dat is?' vraagt Alina. Ik doe mijn mond open om te antwoorden, maar sluit hem dan weer. 

Ze zal het toch nooit begrijpen...

Ik kijk weg. 'Kom op, Snow. Aanvaard gewoon dat het je eigen schuld is dat Aurélie nu dood is,' zegt Alina. De woede word me nu te veel. Ik heb toch niks meer voor Alina te verbergen, sinds ik verteld heb dat ik van haar houd. 'Had mij dan gewoon pijn gedaan!' Ik besef dat ik aan het schreeuwen ben geraakt, maar het maakt me niets meer uit. 'Had haar dan gewoon laten gaan! En had mij dan pijn gedaan!' Alina kijkt nu ook woedend. 'Ik ga jou niet doden! Dat zou ik nooit doen!' roept ze naar mij. 'Waarom doe je mij dan wel pijn?' vraag ik, nu met tranen in mijn ogen. Alina geeft geen antwoord. Ik draai me om en ren de kamer uit. In de gang bots ik tegen Jeff op. Hij lijkt verrast. 'Wat is er, kitten?' vraagt hij. Ik vermijd zijn blik en ren weer door, naar mijn eigen kamer. Als ik binnen ben doe ik de deur dicht. Ik ga op het bed zitten en veeg mijn tranen uit mijn ogen. Ik weet ergens wel dat het mijn schuld is, maar ik wil het niet toegeven. Hoe durft Alina te denken dat ik haar ooit vervangen zou hebben voor dat bazige meisje. Maar Alina had Aurélie niet mogen doden, ook al is dat wat ze hier doen. Het eenzame gevoel dat ik had toen ik hier voor het eerst kwam komt weer terug. Ik voel me weer een buitenstaander, net nu het zo goed ging tussen ons allemaal. Ik ga op mijn bed liggen en probeer wat te slapen. Na een paar uur klopt Hoodie aan om te zeggen dat we gaan eten. Ik draai me koppig om en zeg: 'Ik heb geen honger.' Zuchtend loopt hij mijn kamer in. 'Kom nou, Snow. Iedereen moet eten,' zegt Hoodie, terwijl hij op de rand van mijn bed gaat zitten. 'Ik zei toch dat ik geen honger had,' snauw ik. 'Gaat het wel?' vraagt Hoodie zachtjes. Ineens verandert mijn woede in verdriet en ik kan mezelf niet tegen houden, dus ik begin te huilen. Blijkbaar zag Hoodie het al aankomen en hij slaat zijn arm om me heen. Ik leun tegen hem aan en huil eens een keer goed uit. Als ik even na een kwartier weer wat gekalmeerd ben zegt hij: 'Ik zal je wel wat eten komen brengen. Dan hoef je niet bij ons aan tafel te zitten.' Ik knik en geef hem een knuffel. Dan staat Hoodie op en loopt mijn kamer uit. Hij vergeet de deur achter zich te sluiten, dus ik sta op en loop naar de deur om hem dicht te doen. Net als ik bij de deur ben zie ik Ben, Jeff en Alina uit hun kamers komen en door de gang naar de trap lopen. 'Hoi,' mompel ik zachtjes. Ben en Jeff kijken me alleen lichtelijk afkeurend aan en Alina kijkt me al helemaal niet aan. Ze lopen de trap af en ik sluit met een zucht mijn deur. Ik ga weer op mijn bed zitten en wacht totdat Hoodie terug komt. Even later komt hij mijn kamer binnen lopen met twee borden. Ik kijk hem vragend aan en hij beantwoordt mijn blik: 'Ik kom vanavond bij jou eten, anders ben je ook maar zo alleen.' Snorrend neem ik een bord van hem over en Hoodie gaat op de stoel van mijn bureau zitten. Samen eten we ons avondeten en daarna doen we nog wat spelletjes. Ik word verrast door Hoodies sympathie; hij is de enige die me niet zowat genegeerd heeft. Eigenlijk wilde Hoodie vanavond een film aan me laten zien, maar ik durf de komende drie dagen dus echt niet meer naar beneden te komen. Al was het maar om te eten. Hoodie heeft me beloofd dat hij voor mijn eten zal zorgen, omdat we allebei denken dat Alina het ook even niet meer wil doen. Ik voel me ook wel heel erg schuldig; het was inderdaad allemaal mijn schuld. Maar een huisdier kan nooit lang zonder een eigenaar. Hoodie en ik hebben niet meer over het hele gedoe gepraat. Rond 9 uur in de avond stopt hij me in. 'Slaap lekker, Snow,' fluistert Hoodie zacht. Ik kijk hem met halfdichte ogen aan vanonder de dekens. Hij loopt mijn kamer uit en sluit de deur zachtjes achter zich. Ik lig al bijna te slapen als ik ineens gedempte stemmen in de gang hoor. Slaperig spits ik mijn oren om mee te luisteren. 'Ik zei toch dat ze al ligt te slapen.' Dat is overduidelijk de stem van Hoodie.

Maar met wie is hij aan het praten? 

'Dat maakt me niet uit! Ze is weggelopen zonder het te zeggen.' Ik verstijf als ik de stem herken.

Liu?!

Wat doet hij nou weer hier? Ik hoor voetstappen op de gang richting mijn kamer komen en snel duik ik verder onder de dekens. 'Ik zei dat ze ligt te slapen!' Er klinken rennende voetstappen en dan stoppen ze allebei met lopen. 'Laat me los! Eerst sloopt ze mijn telefoon en dan loopt ze weg! Als ze dacht dat ik daar niet meer op terug zou komen heeft ze het mis.' Dat was Liu weer. Dan komt er nog een nieuwe stem bij: 'Wat gebeurt er hier nou weer?' Alina. 'Ik wil met Snow praten, maar Hoodie laat me niet los!' krijgt ze als antwoord. 'Omdat ik zei dat ze ligt te slapen,' sist Hoodie terug. 'Jesus, stop eens met deze rotdiscussie. Als Liu hier blijft vannacht kan hij morgen met Snow praten. En ga nu allebei gewoon slapen of iets anders doen of weet ik veel wat,' zegt Alina bits. Er wordt nog wat gemompeld, maar dan wordt het weer stil op de gang. Opgelucht rol ik me om. Ik ben blij dat Hoodie en Alina het voor me opnamen. Nu kijk ik er niet naar uit om morgen wakker te worden en meteen een gesprek te hebben met Liu. Maar het is een drukke dag geweest vandaag, dus slaap ik gelukkig al gauw in. 

'Pssst. Snow?' Ik trek de dekens over mijn oren en mompel wat. 'Snow, wordt wakker alsjeblieft.' 'Wat?' murmel ik gapend. 'We gaan even een stukje wandelen.' Ik doe mijn ogen open en zie Hoodie staan. 'Wut?' vraag ik. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het pas 6 uur in de ochtend is. 'Hoodie? Ben je gek, ofzo?' vraag ik chagrijnig. 'Wil jij een ongemakkelijk gesprek mijden, of niet?' zegt hij scherp. Brommend kom ik overeind, rek me uit en zoek dan wat kleren uit. 'Waar gaan we lopen dan?' vraag ik als ik helemaal klaar ben. 'Gewoon in het bos,' antwoordt Hoodie. 'Een uurtje, denk ik,' voegt hij er snel aan toe. Ik knik en we lopen mijn kamer uit, naar beneden. 'Wil je nog wat eten?' vraagt hij aan mij. Ik schud nee. Dus lopen we maar meteen naar buiten en dan het bos in. We zijn nog geen vijf meter van het huis af als we ineens de deur achter ons open horen gaan. 'Snow?! Waar the hell ben je?!' 

Crap!

Hoodie en ik beginnen het bos in te rennen. Als ik even achter me kijk zie ik geschrokken dat Alina achter ons aan komt rennen. Als ik weer voor me kijk heb ik net te laat door dat Hoodie een andere kant op rent, omdat er voor ons een helling naar beneden gaat. Natuurlijk kan ik niet op tijd stoppen en val ik over de rand, waarna ik naar beneden buitel. Als ik uiteindelijk helemaal beneden lig kan ik de rand niet eens meer zien. Het bos ziet er hier een stuk vrolijker en groener uit. Ik krabbel op, maar wordt plotseling tegen de grond gedrukt met mijn armen op mijn rug. 'Ik heb toch gezegd dat ik een soort monster gezien had!' Ik probeer om me heen te kijken en zie alleen maar mensen in zwarte pakken. 

Politie?

Ineens valt mijn oog op een man en een vrouw die ik langzaam herken. Dat zijn de mensen die ik voor het eerst gezien heb. Voordat ik in het bos terecht kwam. Voordat ik meegenomen werd. Voordat alle problemen begonnen... Er wordt iets in mijn nek gezet en door een plotselinge schok raak ik buiten bewustzijn. 

________________________________________________________________________________

'U moet alleen nog even uw handtekening zetten,' zegt de vrouw achter de balie. Ik sta in het ziekenhuis, naast mijn nieuwe ouders. Ik kom net uit de geheime afdeling. Daar mogen alleen de dokters komen. Zelf snap ik niet zo goed wat ik daar deed, maar iedereen vertelde me dat ik een soort van monster was en dat ik nu weer een mens ben. Toen er even niemand keek heb ik een flesje met mijn naam erop weggegrist uit het lab. En nu mag ik weer uit het ziekenhuis en dan ga ik mee met mijn adoptieouders. Mijn nieuwe moeder heet Charlie en mijn nieuwe vader heet Jonathan. Ze hebben verder geen kinderen en ze zeggen dat ik blijkbaar heel speciaal ben. Specialer dan andere kinderen. Even later zitten we in de auto en rijden we naar mijn nieuwe huis. 'Je gaat het zo leuk krijgen Angela. Je krijgt een hele grote kamer met zelfs je eigen tv! En we zullen heel veel leuke dingen gaan doen,' zegt Charlie opgewonden. Ik glimlach in het spiegeltje van de auto en kijk weer uit het raam. Huizen en appartementen vliegen voorbij. Ik zie andere auto's en winkeltjes. Dit is echt de grote stad. Maar na een half uur rijden veranderd het gebied en rijden we in rustige villawijken. De auto staat na een tijdje stil en we stappen uit. Ik kijk verbaast voor me uit; we staan voor een supermooie, nieuwe, witte villa met zwarte daken. 'Welkom in je nieuwe huis, Angela!' Ik word van twee kanten platgedrukt door Charlie en Jonathan. Ik knuffel hen ook en samen lopen we naar binnen. Binnen lijkt het nog groter dan buiten. Ze laten me alles zien. Tegen de avond besluit ik om even te gaan douchen voordat we gaan eten. Als ik klaar ben kijk ik naar mezelf in de spiegel. Ik heb erg lichtblond haar en donkerblauwe ogen. Maar ik kan me niet herinneren dat ik er ooit zo uit heb gezien. Ik kan me helemaal niets meer herinneren van de tijd voordat ik in het ziekenhuis kwam. Ik kijk even uit het kleine badkamerraampje en zie iets roods wegschieten. Even blijf ik ongemakkelijk staan, maar het is vast mijn verbeelding, ofzo. Na het eten ben ik best moe, dus ik ga maar meteen naar bed. Mijn nieuwe, lieve ouders wensen me welterusten en lopen dan mijn kamer uit. Ik draai me om naar mijn raam en zie dan dat ik vergeten ben om de gordijnen dicht te doen. Ik sta op en loop naar het raam. Ik kan het niet helpen en ga even met mijn hoofd uit het raam hangen om de frisse avondlucht in te ademen. Als ik naast me kijk zie ik de gedaante van een meisje met roodgloeiende ogen wegschieten in de bosjes naast mijn huis. Ik knipper met mijn ogen en kijk nog eens goed, maar er valt niks meer te zien. Ik trek mijn hoofd weer terug naar binnen, sluit het raam en doe de gordijnen dicht. Voor de zekerheid check ik ook even of het andere raam in mijn kamer ook stevig dicht zit. Dan ga ik weer op mijn bed liggen en dan staar ik naar het plafond. 

Het is nu te laat om over mijn oude leven te piekeren. Ik begin hier met een nieuw hoofdstuk. Een nieuw hoofdstuk van een nieuw leven.

________________________________________________________________________________

Hahaaa!!!

Dit is dan het einde van The Pet, kiddos! Ik had toch gezegd dat ik van cliffhangers houdt ;)

Maar geen zorgen. Ooit zal ik een seizoen 2 maken, maar nog niet nu.

Waarschijnlijk snel genoeg, want ik kan mezelf gewoon niet inhouden. Hihiiiii....

Goodnight~

________________________________________________________________________________