Twee armen tillen me op en ik word ergens heen gedragen. 'Alina?' Ik doe mijn ogen open, maar in plaats van Alina's gezicht te zien kijk ik recht in de ogen van Jeff. Ik kijk even verdwaasd om me heen, maar het is te donker om iets te zien. Ik vraag: 'Wat doe je?' 'Je lag op onze kamer en we waren moe. Alina is al gaan slapen, dus ik ben je maar naar je kamer aan het brengen,' antwoordt hij. Eerst wil ik vragen waarom Jeff me draagt, maar ik merk dat het eigenlijk wel chill is als ik overal heen word gebracht, dus houd ik mijn mond dicht. Hij doet de deur van mijn kamer open (de kamer zonder de stalen deur) en loopt naar binnen. Net voor mijn bed laat Jeff me op de grond vallen. 'Oeps. Sorry, kitten,' zegt hij geamuseerd. 'Ha ha. Leuk hoor.' Ik krabbel overeind en loop naar de kast. Als ik net mijn shirt uit wil doen zie ik dat Jeff nog steeds in mijn kamer staat. 'Ga weg!' roep ik naar hem. 'Sorry,' zegt hij en hij loopt naar de deur. 'Slaap lekker, kitten.' Dan loopt Jeff mijn kamer uit. Snel kleed ik me om en trek ik mijn pyjama aan. Ik kruip lekker warm onder de dekens, maar ik kan niet slapen. Omdat ik steeds aan Alina blijf denken. Ik wil echt heel graag sorry tegen haar zeggen. Jammer genoeg weet ik dat ik daar morgen pas de kans voor krijg. Ik maak me klaar voor een slapeloze nacht. En ik krijg gelijk...

Met open ogen staar ik naar het plafond. Ik ben al weet ik veel hoe lang wakker. Ik wist dat ik niet zou kunnen slapen. Ik rol voor de dertigste keer op mijn zij, en dan weer op mijn andere zij, en dan weer op mijn rug. Zou Alina boos op me zijn? Want ze was wel zonder iets te zeggen de badkamer uitgelopen. Heb ik haar gekwetst? Ze wil mij toch zeker wel houden? Ik schrik bij de laatste gedachte. Moet ik liever zijn? Moet ik beter luisteren? Moet ik meer voor haar doen? Alle vragen stapelen zich op in mijn hoofd. Zou ze het nog wel leuk vinden om voor mij te zorgen? Moet ik straks dan misschien weg? Of gaan ze me doden, omdat ik niet aardig genoeg was? Ineens valt er zonlicht op mijn gezicht. Ik knipper met mijn ogen en kijk uit het raam; ik was vergeten om de gordijnen te sluiten. Plotseling wordt er op de deur geklopt. Verrast kijk ik om. Wie zou er al zo vroeg wakker zijn? Als ik wil opstaan gaat de deur al open. Alina komt binnen. Meteen komt het schuldgevoel weer terug en ik kijk toe hoe ze de deur achter zich sluit en dan even onhandig als ik altijd ben tegenover me in de kamer blijft staan. Alina doet net haar mond open om iets te zeggen, maar ik onderbreek haar ruw: 'Het spijt me heel erg van gisteren! Ik-' Geschrokken sla ik een hand voor mijn mond als ik door heb dat ik haar onderbroken heb. 'Sorry, Alina,' zeg ik zo zacht dat ik bijna fluister. Ik durf haar niet meer aan te kijken en ik weet dat ik net echt respectloos ben overgekomen. Het blijft weer even stil. 'Het geeft niet, Snow. Ik snap je wel. Het is niet fijn als mensen zomaar aan je privézaken zitten,' zegt Alina. 'In dit geval jouw oren,' voegt ze er snel aan toe. Ik knik en gooi er zwaar onhandig uit: 'Waarom ben je al zo vroeg wakker?' Alina zucht even en gaat dan op de rand van mijn bed zitten. 'Ik heb het gevoel dat we elkaar nog niet zo goed kennen, dus ik wilde je er vandaag mee op uit nemen,' legt ze uit. Ik kijk haar verbaasd aan: dit had ik niet verwacht, eigenlijk. 'Vindt Jeff het ook goed, dan?' vraag ik. Ik zie even iets van boosheid en verdriet door Alina's ogen flitsen, maar ze wendt snel haar blik af en mompelt: 'Hij gaat niet mee.' 'Niet?' Alina schudt haar hoofd. 'En daarnaast wil ik je nog iets vertellen,' zegt ze. Alina kijkt me weer aan, maar haar blik laat niets los. 'Luister, Snow. Ik heb een waarschuwing gekregen. Ik ontferm me nu over jou en ook wat je doet. Ik heb 2 weken de tijd gekregen om jouw woedeaanvallen onder controle te krijgen. Maar als je iemand aanvalt dan ben je er geweest, snap je dat?' Mijn ogen worden groot van angst en ik kijk haar aan. 

Er geweest? Ben ik dan dood?

'Geweest? Bedoel je dat ze me dan gaan-' Alina knikt. 'M-Maar ik kan er niks aan doen, Alina. Ik zweer het!' roep ik uit. Ze legt haar hand op de mijne. Ik probeer mijn tranen in te houden, omdat ik weet dat als iemand me uitscheldt, of zegt dat ik minder ben, dat ik ze dan meteen aan wil vallen. En dat veroorzaakt de problemen waar ik niks aan kan doen... Alina kijkt me aan. 'Het komt goed, Snow. Zolang ik me ontferm over jou zorg ik ervoor dat je niks overkomt, ja?' Met tegenzin knik ik. Maar om haar te laten denken dat ik het goed vindt wrijf ik zachtjes met mijn hoofd langs haar arm. 'Kleed je maar aan. Dan gaan we lekker even een tijdje weg van hier,' zegt Alina. Eigenlijk wil ik haar knuffelen, maar ze staat al op en loopt naar mijn kast. 'Welke kleren wil je aan?' vraagt Alina, terwijl ze mijn kastdeur open trekt. 'Het maakt niet uit, kies maar wat,' antwoord ik. Alina zoekt even en legt dan een wit jurkje met lange, kanten mouwen, een zwart jasje en een zwarte panty op mijn bed. Ik kleed me om en zie dan dat Alina op mijn bed zit met een borstel in haar hand. 'Mag ik je haar borstelen?' vraagt ze. Ik knik en ga op het bed zitten met mijn rug naar haar toe. Alina begint mijn haar heel rustig te kammen. Het voelt best fijn en ik begin te spinnen. Na een tijdje stopt ze ermee. 'Aw... Wil je nog heel even doorgaan?' smeek ik haar. Alina gniffelt en zegt: 'Nee. We moeten zo gaan. Kom, dan gaan we eten.' Ze staat op en loopt de kamer uit. Ik zucht, en even voelt het alsof er iets meer aan de hand is. Ik onderdruk het gevoel en loop snel achter Alina aan. Ze loopt naar beneden en ik volg haar. Eenmaal in de keuken zegt Alina dat ik aan de keukentafel kan gaan zitten. Ik vraag: 'Wat ga je doen dan?' 'Ik ga proberen om een keer lekker eten te maken,' antwoordt ze. Ik ga maar zitten en wacht af. Na een kwartier hoor ik alleen maar gevloek. Ik sta op en ga kijken wat er aan de hand is. Zodra ik naast Alina sta zie ik dat ze bezig is met pannenkoeken maken. 'Wat gaat er mis?' vraag ik. Alina zucht en zegt: 'Alles.' Ik giechel. 'Wat is er zo grappig?' vraagt ze. 'Niks. Ga jij maar aan tafel zitten, dan regel ik dit wel.' Alina doet wat ik zeg. Even later zet ik een bord met pannenkoeken voor haar neer op de tafel. 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' vraagt Alina. Ik haal mijn schouders op. 'Dat is mijn geheim,' zeg ik. We eten de pannenkoeken en dan lopen we de deur uit, naar de auto. Alina gaat achter het stuur zitten en ik ga op de stoel naast haar zitten. Ze start de auto en we rijden weg. 'Waar gaan we eigenlijk heen?' vraag ik na een tijdje. 'Je wilde toch nog met me trainen?' Ik moet even in mijn geheugen zoeken wanneer ik dat gezegd heb, maar dan weet ik het weer. 'Oh ja! Natuurlijk.' Na een kwartier komen we aan bij het bos. 'Je moet even hier blijven, oké?' vraagt Alina aan mij. Ik knik en blijf braaf zitten als ze uit de auto stapt en weg loopt. Na tien minuten is ze nog niet terug. Misschien is er wel iets gebeurd? Een beetje bang stap ik uit de auto en kijk rond. Geen Alina. Is ze het bos ingegaan? Ik loop het bos in, maar ik kan haar nog steeds niet vinden. 'Let's play hide and seek.' Ik schrik op van de stem. Dat klonk heel erg als Alina. Hide and seek? Wil ze dat ik me ga verstoppen. De stem leek vanaf een hoge plek te komen. Ik kijk de bomen in, maar ik kan haar niet ontdekken. Achter me klinkt er ineens een harde grom en ik sprint met een gil weg. Moet ik me nu echt gaan verstoppen? Nou ja, als Alina het zegt. Ik ren nog steeds en zoek ondertussen een plek waar ik me kan verstoppen. Uiteindelijk vind ik een meer met een watervalletje. Ik loop om het meertje heen naar de waterval en steek met ontzettend veel tegenzin mijn hand erin. En gelukkig voel ik dat er een open ruimte is aan de andere kant; de waterval stroomt namelijk van een afgeschermde grot af. Ik haal even diep adem en spring er dan doorheen. Kletsnat land ik aan de andere kant van de waterval in de schaduw van de grot. 'God... Alina,' mompel ik, terwijl ik mezelf een beetje droog probeer te krijgen. Plotseling springt er iets door de waterval en het landt boven op mij. Ik val gillend op de grond met het wezen nog op mijn buik. Dan begint er iemand keihard te lachen. Ik doe geschrokken mijn ogen open en zie dat het Alina is. Meteen word ik rood van schaamte en ik duw haar van me af. 'Waarom deed je dat?' vraag ik boos. 'Omdat ik wilde kijken hoe jij op jumpscares zou reageren. En by the way: ik maakte ook dat enge geluid,' grinnikt ze. 'Wát?! Dat was jij ook?' roep ik uit. Boos keer ik haar de rug toe. 'En nu ben ik ook nog zeiknat door jou,' brom ik. 'Aw. Ben je nu boos op me?' hoor ik Alina vragen met een geamuseerde ondertoon in haar stem. Ik geef geen antwoord en blijf met mijn rug naar haar toe zitten. 'Want ik weet wel iets waar je weer blij van wordt,' zegt ze. 'Wat dan?' vraag ik geïrriteerd. Het volgende moment zit Alina ineens mijn oren te aaien. Ik wil iets zeggen, maar ik merk dat Alina wel erg intens mijn oren aan het aaien is. Zonder dat ik het wil begin ik hevig te spinnen. Mijn staart stopt met heen en weer zwiepen. 'Daar wordt jij wel relaxed van, hè?' zegt ze. Ik wil iets terug zeggen, maar het snorren onderdrukt mijn stem. Dit gevoel is nieuw... Ik weet niet wat het is, maar het voelt fijn. Na een tijdje zit ik ineens alleen in de grot. 'Alina?' Ik draai me om, maar ze is weg. 'Spelen we nog steeds dat spel?' zucht ik. We zaten hier net zo fijn. Daar dacht Alina blijkbaar anders over. Ik spring door de waterval heen en loop langs het meertje, weer het bos in. Ik kijk in de bomen en tussen de struiken, maar ik kan haar niet vinden. Ineens drijft er een geur naar me toe en ik blijf staan.

Alina!

Ik begin te gniffelen en volg haar geur. Ondertussen bedenk ik een plan om haar te bespringen, net zoals ze bij mij deed. Het zal me niet zo goed afgaan als Alina natuurlijk, maar ik ga wel mijn best doen. De geur wordt sterker en ik zie een paar meter voor me een heel erg grote boom. Ik snuffel aan de stam, en dan weet ik zeker dat Alina hierin zit. Vervolgens zet ik mijn klauwen in de stam van de boom en ik begin zo stil mogelijk omhoog te klimmen. Als ik verder naar boven klim wordt de geur alsmaar sterker. Dan zie ik een been en iets daarboven rode krullen. Volgens mij zit Alina met haar rug naar mij toe. Ik klim stil naar boven. Als ik bij haar ben laat ik haar schrikken door ineens met mijn handen haar schouders te grijpen. Alina schrikt inderdaad best wel en draait zich om. 'I found you!' zeg ik. Ze glimlacht en knikt. 'Goed gedaan, hoor,' prijst Alina me. 'Kan je ook weer naar beneden?' zegt ze dan met een grijns op haar gezicht. Shit, daar had ik even niet aan gedacht. Ik schud zachtjes nee. Alina pakt me vast, trekt me naar voren en neemt me in haar armen. Ik schrik er even van en voordat ik iets kan zeggen springt ze alweer naar beneden. Als we landen merk ik dat ik me dicht tegen Alina aangeklemd heb. Ik laat haar snel los en ze zet me op de grond. 'Waarom deed je dat?' vraag ik, terwijl ik mijn rode wangen probeer te verstoppen in mijn jas. Alina haalt haar schouders op. 'Dat ging iets makkelijker dan op mijn rug.' Ik zit nog steeds met mijn gezicht half in mijn jas verstopt. 'Gaat het wel?' vraagt Alina een beetje bezorgd. Ik knik. Ze krijgt ineens een geheimzinnige glimlach op haar gezicht. 'Kom,' zegt ze, terwijl ze me meetrekt naar de auto. 'W-Wat gaan we doen?' vraag ik. 'Het is een verrassing.' Ik word de auto ingeduwd en Alina gaat weer achter het stuur zitten. Ze start de auto en we rijden weer weg. Als we al een tijdje aan het rijden zijn geeft Alina me een flesje. 'Wat zit er in?' vraag ik. 'Drink maar op,' zegt ze. Ik maak het flesje open en snuffel: melk. Meteen zet ik het flesje aan mijn mond en begin te drinken. Zodra de melk in mijn mond komt proef ik dat het warme melk is. Ik word er slaperig van. Net als ik aan Alina wil vragen waarom ze me warme melk gegeven heeft val ik in slaap. 

'Dank u wel,' hoor ik Alina zeggen. Ik word wakker en knipper met mijn ogen. Ik zie dat ik niet in de auto zit. Ik zit in een restaurant aan een tafeltje. En tegenover me zit Alina. 'Wat-' Alina onderbreekt me. 'Hé! Slaapkopje, je bent wakker,' zegt ze met een grijns. Ik kijk om me heen en het valt me op dat er meer mensen zitten. 'Waar zijn we?' vraag ik met een slaperige stem. 'We zijn in een visrestaurant,' antwoordt Alina. Mijn oren schieten overeind bij het woord "visrestaurant". En meteen daarna ruik ik vis. Een man komt naar ons toe lopen met twee borden. Hij zet het eerste bord met een hamburger erop voor Alina neer. En voor mij zet hij een bord neer met een grote, gebakken vis. Er liggen diverse groenten om heen. De man loopt weer weg en ik begin als een gek de vis naar binnen te werken. 'Snow! Gedraag je.' Ik kijk beschaamd op, maar Alina kijkt vol humor terug. Ik ga weer door met eten, maar nu wat netter. Alina begint ook te eten. Ik kijk om me heen en mijn ogen vallen ineens op een jongen die naar Alina zit te kijken. Hij lijkt net iets ouder dan zij. Ik laat het maar even en ga door met de vis. Maar als ik tien minuten later weer kijk zie ik dat hij nog steeds naar Alina zit te kijken. 'Ehm, Alina?' Ze kijkt naar mij en net als ik haar wil zeggen dat de jongen naar haar zit te staren staat hij ineens achter haar en tikt hij Alina op haar schouder. Mijn oren gaan omlaag. Ik weet niet waarom, maar ik vertrouw die gast niet. 'Wat is er?' vraagt Alina. Hij zegt dat ze even met hem mee moet komen. Net als Alina op staat pak ik haar arm vast en schud ik nee met mijn hoofd. Ze buigt zich voorover en fluistert in mijn oor: 'Het komt wel goed. Één verkeerde beweging en hij is er geweest.' Ik blijf zitten, maar als ze de deur van het restaurant uit zijn sta ik toch op en loop ik ook naar buiten. Zodra ik buiten kom zie ik voor me een drukke straat. Er lopen mensen op de stoep, maar ik kan Alina en de jongen niet zien. Ik snuffel in de lucht en vang haar geur op. Als ik hem volg kom ik uit in een klein steegje naast het restaurant. Een rilling loopt over mijn rug; ik begin deze kleine straatjes steeds meer te haten. Ineens vallen er verderop in de steeg een paar kartonnen dozen om. Ik schiet er meteen heen en verstop me achter de dozen. Alina wordt tegen de muur gedrukt gehouden door de jongen. Zijn hand ligt op haar mond en hij heeft zo te zien een mes in haar hand en vervolgens in de muur gestoken. Alina's andere hand hangt slap naar beneden, net zoals de rest van haar linkerarm. Woedend bespring ik de jongen vanachter de dozen en zet mijn klauwen in zijn rug. 'Hé!' roept hij verbaasd uit, terwijl hij Alina loslaat en mij van zijn rug af probeert te krijgen. Maar ik laat niet los. Integendeel: ik probeer mijn lange nagels in zijn nek te drukken. Hij wankelt naar achter en begint mij meerdere keren tegen een muur aan te beuken. Het doet pijn en ik voel mijn rug zowat breken, dus ik laat los en val op de grond. De jongen denkt dat hij me knock-out geslagen heeft. Als hij weg wil rennen spring ik van voren op hem. Hij schrikt en valt op de grond met mij op zijn buik. Ik kan mezelf niet meer inhouden en mijn ogen worden rood. Ik begin onophoudelijk over zijn buik te krabben. De jongen schreeuwt en spartelt, maar ik ben nog niet van plan om hem los te laten. Na een korte tijd stopt hij ineens met tegenstribbelen. Hij ligt op de grond met zijn ogen wijd open. Ik snap even niet wat er aan de hand is, totdat ik opsta en dan zie ik wat ik heb aangericht. 

Zijn hele buik ligt open. Bloed en ingewanden... Ik schrik zo erg van wat ik zie dat ik eigenlijk had ik verwacht dat ik zou gaan huilen, maar in plaats daarvan blijf ik staan met een klein lachje op mijn gezicht. 'Snow?' hoor ik ineens. Ik kom uit mijn slechte trans en mijn ogen worden weer blauw. Dan zie ik het lichaam weer en dit keer begin ik wel te huilen. Ik zak op de grond en kijk naar mijn handen. Mijn handen zitten onder het bloed. Een mes valt naast me op de grond en ik voel dat er iemand naast me is gaan staan. Met een ruk draai ik me blazend om en krab de persoon over zijn been. 'Au!' Ik kijk omhoog en zie dat het Alina is. 'S-Sorry!' stamel ik. Ik voel me meteen weer schuldig en begin nog harder te huilen. 'Snow, wees stil. Anders worden we nog ontdekt met dat lijk hier,' sist Alina, terwijl ze snel haar hand voor mijn mond doet. Als ik weer wat kalmer ben geworden helpt Alina me overeind en samen lopen we naar de auto. 'Hoef je niet te betalen?' vraag ik. Alina schudt haar hoofd en zegt: 'Niet nodig.' We gaan in de auto zitten en Alina rijdt weg. Het blijft doodstil in de auto. Ik kijk naar Alina's been en zie dat ik haar broek kapotgescheurd heb. Haar been is nog niet genezen en ik zie een redelijk grote kras. 'Doet het nog pijn?' vraag ik zachtjes. Alina geeft geen antwoord en blijft gefocust op de weg kijken. 

Misschien heeft ze me niet gehoord?

'Doet het nog pijn?' vraag ik weer, dit keer iets luider. 'Ik heb hier even geen zin in, Snow,' zegt Alina. Ik kijk weer voor me uit. Is ze misschien boos, omdat ik haar gekrabd heb? Alina kennende zal toch wel weten dat ik het niet expres deed? Na een tijdje vraag ik zacht: 'Ben je boos op me?' Alina zucht even, maar schudt dan haar hoofd. 'Ik ben gewoon chagrijnig omdat ik honger heb, denk ik,' zegt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Je hebt daarnet toch gegeten?' Alina kijkt me aan en zegt: 'Denk je echt dat ik van een hamburger vol zit? Ik heb bloed nodig, en dat heb ik al de hele dag niet gehad.' 'Een hele dag? Waarom niet?' vraag ik. Alina grijnst onhandig en haalt haar schouders op. De rest van de rit blijft het best stil. De kleine hobbels in de weg maken me slaperig. En even later val ik ook in slaap.

 Ik word weer wakker als ik de auto uit word getild. Het is nog donkerder buiten, maar het wordt weer lichter als we naar het huis lopen. Ik pak Alina's arm vast en smeek haar: 'Zeg alsjeblieft niks over die jongen. Ik wil niet gedood worden.' Alina knikt en ze loopt naar binnen. De lampen schijnen redelijk fel en ik knijp mijn ogen dicht, terwijl ik me dichter tegen Alina aan druk. Ik voel haar naar boven en dan door de gang lopen. Ze opent de deur van haar eigen kamer en meteen komt er een nieuwe geur bij. 'Waar was je nou?' hoor ik Jeff vragen. 'En wat is er gebeurd met je been? Dat heeft dat kleine mormel toch zeker niet gedaan?' Alina legt me op het bed en dan begint er een ruzie. 'Mag ik ook eens gewoon weg zonder dat jij de hele tijd moet weten waar ik ben?' snauwt ze. 'Natuurlijk mag dat! Maar niet met dat beest,' zegt Jeff bot. 'Snow is ook maar een mens! En ze kan niks aan haar woedeaanvallen doen.' Ik hoor Jeff sarcastisch zuchten. 'Ik kon mijn bloedlust eerst ook niet onder controle krijgen, maar je hield wel van me en nu hou je nog steeds van me,' wijst Alina hem terecht. 'Wat is er zo anders aan Snow?' Het blijft even stil. Dan hoor ik Jeff weer zuchten. 'Laat ook maar.' Daarna loopt hij de kamer uit. Al die tijd heb ik gedaan alsof ik sliep. Ineens hoor ik Alina zachtjes snikken en vervolgens voel ik dat ze naast me komt liggen. Na een tijdje is ze gestopt met huilen en hoor ik aan haar ademhaling dat ze ligt te slapen. Ik draai me om, ook al gaat dat best moeilijk; Alina heeft haar armen om me heen geslagen toen ze nog aan het huilen was. Ik maak ze los, spring zachtjes van het bed af en kijk naar Alina's gezicht. Het ziet er zo vredig uit... Zo vredig heb ik me vast nooit gevoeld. Alina is ook zo mooi, bedenk ik me ineens. 'Waarom ben je zo mooi?' vraag ik zachtjes. 'Waarom ben je zo lief? Waarom ben je zo... charmant?' Het blijft weer even stil. 'Ben je nu klaar met mijn vriendin versieren?' Geschrokken draai ik me om en zie dan dat Jeff op het andere bed zit. Ik had hem niet eens horen binnenkomen. Hij staart me zonder uitdrukking aan, maar ik ruik zijn woede. 'Ik- Dat was ik helemaal niet aan het doen!' roep ik verontwaardigd uit, ook al weet ik dat ik lieg. 'Oh nee? Waarom zei je dat dan net?' vraagt Jeff. Ik kan zo snel geen antwoord bedenken en blijf daar onhandig zitten. 'Ik heb het al eerder gezegd: ken je plaats. Maar dit gaat mij te ver,' zegt hij. Snel sta ik op en loop ik naar mijn kamer. Ik kan horen dat Jeff me volgt en zodra ik in mijn kamer ben doet hij de deur dicht. Als ik me omdraai zie ik dat hij er nog steeds staat. 'Wat ga je doen?' vraag ik zacht, maar angstig. Zonder iets te zeggen loopt Jeff naar me toe, terwijl hij een mes achter zijn rug vandaan haalt...