Για την επόμενη μισή ώρα η Ντάστιν δούλευε να φτιάξει τη δήλωση της για την εγγραφή της στο Ανατολικό του Ντένβερ. Ήταν η πρώτη της φορά που έπρεπε να κάνει κάτι τέτοιο μόνη της και ίσως να της έπαιρνε πάμπολλες ώρες εάν ο Μιγκέλ δεν ήταν εξαιρετικά έξυπνο μηχάνημα να την καθοδηγεί και να τις εξηγεί πως να κινηθεί.

Με τα πολλά, η δήλωση ήταν επιμελώς έτοιμη να σταλθεί στο σχολείο. Μόνο μια φωτογραφία χρειαζόταν τώρα.

"Μιγκέλ, ενεργοποίησε τη φωτογραφική μηχανή."

Βεβαίως

Η οθόνη άλλαξε και η Ντάστιν είδε τη μασκαρεμένη φάτσα της να την κοιτάζει από την κάμερα του υπολογιστή. Βέβαια θα μπορούσε και να είχε τραβήξει τον εαυτό της φωτογραφία με το κινητό και πιο πριν, άλλα ο υπολογιστής θα την φωτογράφιζε ακόμα καλύτερα.

Συν του ότι ήξερε μόνο του που να την βάλει και τι να την κάνει αυτόματα και δεν θα χρειαζόταν το μέντιουμ να ασχοληθεί με αυτό.

Παρακαλώ πόζαρε μοντέλο μου

"Άιντε από 'κει." Έκανε η Ντάστιν ρολάροντας τα μάτια της. "Βάλε αντίστροφη μέτρηση 5 δευτερολέπτων." Είπε κοφτά και κοίταξε σοβαρή τη κάμερα.

5

4

3

2

Σεραφείίίμ

"Τι-!"

Η οθόνη φάνηκε να τραβάει φωτογραφία την Ντάστιν τη στιγμή που έπαιρνε μια κατάπληκτη γκριμάτσα. Το μέντιουμ σταύρωσε τα χέρια της και φούσκωσε τα μάγουλα της νευριασμένη.

"Μιγκέλ!"

Lolololololololololololololololololololololololololololol

"Ακόμη και τα μηχανήματα μου ασκούν μπούλινγκ όταν πρόκειται για τον Σεραφείμ!" Η Ντάστιν αναστέναξε δυνατά. "Έλα, κόφτο και πάρε τη φωτογραφία μου χωρίς να μου αποσπάς τη προσοχή!"

Είσαι άρρωστη για αυτόν, το ξέρεις;

"Χαίρω πολύ. Τώρα φωτογραφία!" Επέμεινε η Ντάστιν.

Τελικά έχεις και κάτι άλλο στο μυαλό σου εκτός από τον σέξι σου

Κυριολεκτικά η Ντάστιν ήθελε να τραβήξει τη πρίζα.

"Θα σε-!"

Φωτογραφία σε 5

4

Η Ντάστιν βιάστηκε να κοιτάξει τη κάμερα σοβαρή και έτοιμη.

3

2

1

Το φλας άστραψε στο πρόσωπο του μέντιουμ για μια στιγμή. Επιτέλους μια φυσιολογική φωτογραφία. Η οθόνη πέρασε από την κάμερα στη δήλωση του σχολείου και την ενσωμάτωσε εκεί που ζήταγε. Το κορίτσι χαμογέλασε.

Δήλωση έτοιμη να σταλεί

"Τέλος!" Έκανε η Ντάστιν και ύψωσε τη γροθιά της στον αέρα θριαμβευτικά.

Μόνο που

Το χαμόγελο του μέντιουμ εξαφανίστηκε βλέποντας τον Μιγκέλ να συνεχίζει να γράφει.

Είσαι σίγουρη πως θέλεις να δηλώσεις πως έχεις ΔΕΠΥ
Είσαι σίγουρη πως θα καταφέρεις να αποδώσεις πιστά κάτι που δεν είσαι διαγνωσμένη πώς έχεις

"Ναι είμαι σίγουρη πως μπορώ. Όχι μόνο ο Ανατόλ, μα και τα αγόρια μου έχουν πει πως πρέπει να εξασκούμαι να μιμούμαι ψεύτικες προσωπικότητες και παθήσεις για στιγμές όπως αυτή. Το κάνω καιρό. Μπορώ!"

Μιλώντας για τον Ανατόλ
Βολκόφ σωστά
Είμαι μόνο ένα μηχάνημα
Μα δεν θα τον εμπιστευόμουν

"Γνωρίζομαι με τον Ανατόλ 6 χρόνια!"

Δεν νομίζω
Γνωρίζεστε
Μάλλον σε γνωρίζει
Μα πόσο καλά τον ξέρεις εσύ

Η Ντάστιν σάστισε.

"Μιγκέλ; Είσαι εντάξει;;;"

Μα εκείνη τη στιγμή το κινητό της άρχισε να βουίζει και το μέντιουμ τινάχτηκε.

Back in black, I hit the sack, I've been too long, I'm glad to be back

"Μα... αυτό το ringtone το έβαλα για τον-!" Πλησίασε το κινητό της και κοίταξε να δει το όνομα του χρήστη που την έπαιρνε τηλέφωνο.

Ο μέλλων πεθερός μου

Κατευθείαν το σήκωσε.

ΠΕΣ ΜΟΥ ΌΤΙ ΔΕΝ ΈΦΤΙΑΞΕΣ ΑΚΌΜΑ ΑΥΤΉ ΤΗ ΔΉΛΩΣΗ!

Η Ντάστιν αναγκάστηκε να πάρει το κινητό μακριά από το αυτί της με την ένταση φωνής που την χτύπησε.

"Ανατόλ;" Ρώτησε διστακτικά.

Όχι η μάνα σου.
Ναι εγώ!
Απάντησε στην ερώτηση μου!

Είπε βιαστικά ο ψυχίατρος από την άλλη γραμμή.

"Εεε... Ετοιμάζομαι να την στείλω στο σχολείο. Γιατί;"

Ανέβαλλε το για λίγο!
Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να σου πω και να διορθώσεις με αυτή τη δήλωση!

Παραξενεύτηκε εντελώς η Ντάστιν. Ποτέ δεν είχε ακούσει τον Ανατόλ να μιλάει με αυτό το τόνο. Ήταν εντελώς εκτός του χαρακτήρα του.

"... Ακούω."

Πρώτα, θέλω να μου στείλεις φωτογραφία την ψεύτικη δήλωση να την δω πως την έκανες.

Ύψωσε φρύδια το μέντιουμ.

"Θέλεις να δεις... την δήλωση;"

Ναι, στείλε μου τώρα!

Η Ντάστιν κοίταξε στους υπολογιστές σαστισμένη για μερικά δευτερόλεπτα. Ύστερα, διστακτικά, διέταξε το σύστημα να στείλει φωτογραφία της δήλωσης στο κινητό της. Όταν είδε πως της ήρθε η φωτογραφία, έστειλε από εκεί τη φωτογραφία στον λογαριασμό του Ανατόλ.

"Είσαι ακόμα εδώ; Στάλθηκε. Την βλέπεις;" Ρώτησε. Από την άλλη γραμμή δεν ακουγόταν τίποτα για δευτερόλεπτα. Επιτέλους το μέντιουμ άκουσε το βραχνό μικρό καθάρισμα λαιμού που έκανε ο ψυχίατρος.

Θα σου εξηγήσω γιατί ήθελα σώνει και καλά να δω αυτή τη δήλωση.
Αλλά πρώτα θέλω να σε ενημερώσω για κάτι.
Για την αποστολή.
Στο σχολείο που θα πας...

Παύση.

"Ναι; Τι συμβαίνει;" Η Ντάστιν ρώτησε ανήσυχη.

...
Απλώς θέλω να σου πω πως νομίζω πως ξέρω τι πρέπει να ψάξεις που θα σε βοηθήσει να βγάλεις τις υπόλοιπες Σκιές από την ADX.

"Ξέρεις;!" Αναφώνησε η Ντάστιν.

Μάλλον, υποψιάζομαι θα ήταν προτιμότερο να πω.

Διόρθωσε ο Ανατόλ και έκανε πάλι μια αγωνιώδη για το μέντιουμ παύση.

"Λοιπόν;! Εγώ δεν ξέρω τι θα πρέπει να αναζητήσω συγκεκριμένα, μα άμα εσύ υποψιάζεσαι, πες μου μήπως και μου γίνει πιο εύκολο! Τι ψάχνω; Έγγραφα; Αρχεία; Τι τι τι;!"

Αφότου κοίταξα ξανά τη ζωγραφιά σου, κατέληξα να σκεφτώ μία λίγο... παράδοξη ιδέα για το το ψάχνεις.
Πάντως εάν ήταν κάτι από όλα αυτά που είπες, δεν θα σε έπαιρνα ποτέ τηλέφωνο.
Όχι Ντάστιν...

Ωχ. Την είπε με το όνομα που συνήθως την φώναζαν οι Σκιές. Ούτε Μπερίσα, ούτε Νταστίντα, ούτε Ντάστουσκα. Και ήξερε η Ντάστιν πως αυτό που θα άκουγε σύντομα θα τις εκρήγνυε το μυαλό.

Μεταφορικά φυσικά.

~

Η Μέλανι πάλευε να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά καθώς η δασκάλα της χημείας παρέδιδε μάθημα στη τάξη. Μετά τη γυμναστική, η χημεία ήταν το δεύτερο μάθημα της Δευτέρας. Και μα την Παναγία, με τον τρόπο που γινόταν αυτό το μάθημα, δεν λεγόταν χημεία πια.

Θα έπρεπε να λέγεται μάθημα ύπνου. Καμία σχέση με τη ζωντάνια της γυμναστικής. Η κυρία Κόουλ ήταν από τις λίγες δασκάλες που δεν αντιπαθούσε το δίδυμο Μ και τις αντιμετώπιζε όπως κάθε άλλο μαθητή-.

Οκέι όχι, αντιπαθούσε όλους τους μαθητές, δεν έκανε διακρίσεις. Το μάθημα της το παρέδιδε με τόσο αργό και βασανιστικό τρόπο, ήταν αδύνατον να δώσεις προσοχή τις περισσότερες φορές.

Λες και η γυναίκα είχε βαρεθεί τη ζωή από τα 54 της και ήδη περίμενε τον θάνατο να της πει πως ήρθε η ώρα της. Συνήθως όλοι οι μαθητές απλώς κάνανε μαλ*κίες όταν γυρνούσε τη πλάτη της να γράψει στον πίνακα χημικές ενώσεις ή να εξηγήσει όρους.

Άλλες φορές, απλώς τσιγκλούσαν τη Μέλανι και τη Μιράντα για να τις βάλουν σε μπελάδες. Ή λέγανε πράγματα εις βάρος τους μπας και τις στείλουν τιμωρία.

"Κυρία Κόουλ, η Μέλανι δεν προσέχει στο μάθημα σας!" Πετάχτηκε ένα άλλο κορίτσι τη στιγμή που η κυρία Κόουλ σχεδόν τέλειωνε να γράφει κάτι στον πίνακα. Οι μαθητές χαχάνισαν και περίμεναν τη δασκάλα να τελειώσει το γράψιμο και να αρχίσει τη κατσάδα στην ξανθομάλλα.

Η Μιράντα που καθόταν στο διπλανό θρανίο από της Μέλανι και μέχρι τώρα ήταν ακίνητη σαν κάγκελο παρακολουθώντας το μάθημα σιωπηλά και συγκεντρωμένα, έριξε μια υποτιμητική ματιά στην κοπέλα που κάρφωσε την Μέλανι.

Εδώ και κάτι λεπτά, πράγματι, η ξανθούλα είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στο θρανίο της και κοιμόταν. Η μαυρομάλλα ωστόσο δεν έκανε καμία κίνηση να ξυπνήσει τη φίλη της.

"Α ναι ε;" Έκανε η κυρία Κόουλ άψυχα, χωρίς όμως να γυρίζει να κοιτάξει πίσω της. Συνέχισε να γράφει. Τόσο πολύ βαριόταν τη ζωή της και αδιαφορούσε. Οι μαθητές πάντως περίμεναν με λαχτάρα τη στιγμή που η κυρία Κόουλ επιτέλους θα γύρναγε να κάνει παρατήρηση στη Μέλανι, ή να πει κάτι υποτιμητικό. Οτιδήποτε. Μα όταν η δασκάλα γύρισε να κοιτάξει την τάξη, ούτε καν κοίταξε προς τη Μέλανι. Αντίθετα πήγε και στάθηκε πίσω από την έδρα της και καθάρισε ελαφρά το λαιμό της. "Ποιος από εσάς μπορεί να μου πει τον συνοπτικό τύπο της τιτίνης, που στο σώμα εντοπίζεται, από τι αποτελείται καθώς και σε τι είναι χρήσιμη χωρίς να κοιτάξει σημειώσεις και βιβλία;" Ρώτησε. "Δεσποινίς Μόλι, αφού εσείς δείχνετε τόσο μεγάλη προσοχή στη τάξη, αρκετά μεγάλη έτσι ώστε και να βλέπετε ποιοι κοιμούνται, είμαι σχεδόν σίγουρη πως μπορείτε να μου πείτε και την απάντηση." Συνέχισε. Η Μόλι ξεροκατάπιε. Μα η κυρία Κόουλ δεν είχε τελειώσει ακόμα. "Στη περίπτωση που η δεσποινίς Μόλι δεν τα καταφέρει να βρει την απάντηση, δεν θα σηκώσετε χέρια. Άμα ξέρετε πείτε το κατευθείαν. Όποιος πει τη σωστή απάντηση έχει το ελεύθερο να βγει από την τάξη μου."

Κάτι τέτοια τα έκανε συχνά η κυρία Κόουλ. Έβαζε πολύ δύσκολες ερωτήσεις με 'δωράκι' να αφήσει τον μαθητή που θα μπορούσε να απαντήσει να φύγει από την τάξη της χωρίς επίπληξη.

Δελεαστικότατη προσφορά, μα δύσκολη να την κατακτήσεις. Ελάχιστοι είχαν καταφέρει να απαντήσουν στις ερωτήσεις της και όταν δεν τα κατάφερνε κάνεις, η δασκάλα τους έβριζε όλους και τους αποκαλούσε καθυστερημένα τούβλα.

Το δίδυμο Μ, αν και δεν έμπαινε ποτέ στον κόπο να απαντήσει στις ερωτήσεις αυτές, συνεχώς ρόλαραν τα μάτια τους και κάγχαζαν ειρωνικά βλέποντας τους άλλους μαθητές να ζορίζονται να πουν τη σωστή απάντηση.

Δεν ήταν σίγουρο άμα αντιδρούσαν έτσι επειδή το έβρισκαν διασκεδαστικό να βλέπουν τους άλλους να ζορίζονται ή άμα ήξεραν τις απαντήσεις και σιωπηλά κορόιδευαν...

Έτσι και τώρα, όλοι οι μαθητές, ζορίζονταν να βρουν την απάντηση και κοιτάζοταν μεταξύ τους μαγκωμένοι. Ναι είχαν μάθει για την τιτίνη σε ένα προηγούμενο μάθημα χημείας, όμως το να πεις τον συνοπτικό τύπο της ήταν ζόρικο. Γλωσσοδέτης.

Εξάλλου η τιτίνη ήταν κυρίως γνωστή για το γεγονός ότι είχε τον μακρύτερο συνοπτικό τύπο από κάθε άλλη ουσία. Μερικοί μαθητές απάνω στην απελπισία τους είχαν βγάλει κρυφά και κινητά μπας και βρουν τον τύπο της. Αυτή η αμήχανη σιωπή κράτησε για 5 δευτερόλεπτα ωστόσο.

"C169,719H270,466N45,688O52,238S911."

Ολονών τα κεφάλια γύρισαν να κοιτάξουν στο βάθος της αίθουσας με ορθάνοιχτα στόματα. Αυτή η πολύ ενοχλητική, για τους μαθητές, φωνή, λίγο ζαυλακωμένη και ήσυχη, αλλά αρκετά ξεκάθαρη, μόλις τώρα έδωσε την απάντηση που όλοι ψάχνανε.

Της Μέλανι. Που εξακολουθούσε να κοιμάται του καλού καιρού. Νεκρική σιγή εξαπλώθηκε σε όλη τη τάξη. Η κυρία Κόουλ παρέμεινε ανέκφραστη.

"Μάλιστα. Και ποιος θα μου πει σε τι χρησιμεύει;" Ρώτησε.

"Η τιτίνη, ή συνδετίνη, είναι η μεγαλύτερη γνωστή πρωτεΐνη. Εντοπίζεται στον γραμμωτό μυϊκό ιστό των ανθρώπων και άλλων σπονδυλωτών. Ομόλογες πρωτεΐνες υπάρχουν σε οικογένειες ασπόνδυλων ζώων. Η ανθρώπινη τιτίνη έχει μήκος 1 μm και αποτελείται από 244 διπλωμένες πρωτεϊνικές περιοχές. Το σώμα των ενηλίκων περιέχει 500 γραμμάρια τιτίνης." Απάντησε γρήγορα και ψυχρά η Μιράντα.

Εκείνη τη στιγμή κάποιος έπρεπε να φέρει βίδες, επειδή τα σαγόνια των άλλων μαθητών ήταν τόσο πεσμένα, φαινόταν έτοιμα να ξεκολλήσουν από τη θέση τους. Ξαφνικά άκουσαν αργό χειροκρότημα. Προς ακόμη μεγαλύτερη τους έκπληξη, το χειροκρότημα ερχόταν από την κυρία Κόουλ.

"Δεσποινίς ΝτεΡόουζ, ξεκάθαρα εσύ και η δεσποινίς Γκρέι δεν έχετε θέση στην τάξη μου. Έχετε το ελεύθερο να χαθείτε από μπροστά μου, είστε ξανά διαβασμένες." Είπε και γύρισε το κεφάλι της ελαφρώς να κοιτάξει προς την κατεύθυνση της Μέλανι. Πήρε μια βαθιά ανάσα. "ΜΈΛΑΝΙ ΓΚΡΈΙ!"

"Παρούσα μαντάμ!" Είπε η Μέλανι που ξύπνησε απότομα ακούγοντας την δασκάλα να την καλεί.

"Μπορείς να κοιμηθείς οπουδήποτε αλλού εκτός από όταν κάνω μάθημα, ακόμη κι αν αποδεικνύεις πως είσαι προετοιμασμένη κοιμισμένη περισσότερο από τα άλλα καθυστερημένα τούβλα που τάχα είναι ξύπνια και σε εγρήγορση. Εξαφανίστηκες." Είπε ψυχρά η κυρία Κόουλ και η Μέλανι, που φαίνοταν εμφανώς μπερδεμένη ετοιμάστηκε να κάνει ερωτήσεις. Μα η Μιράντα της έκανε νόημα.

"Πάμε υπναρού. Θα σου εξηγήσω αργότερα." Της είπε. Σιωπηλά η Μέλανι πήρε τα βιβλία της και ακολούθησε τη φίλη της έξω από την τάξη, η οποία έβραζε από το κακό της που 'τα φρικιά' του σχολείου τους είχαν ξεφτιλίσει πάλι όλους.

"Συγνώμη, μα σοβαρά, τι συνέβη;" Ρώτησε η ξανθιά 1 λεπτό αργότερα. Η Μιράντα εξήγησε περιεκτικά τα πάντα.

"Βασικά κερδίσαμε ελευθερία από τα δεσμά της βαρεμάρας."

"Στ'αλήθεια είπα εγώ τον συνοπτικό τύπο ενώ κοιμόμουν και δεν το κατάλαβα;;;" Ρώτησε η Μέλανι. Μα μετά ξεφύσηξε ενθουσιασμένη. "Να πάρει είμαι- είμαστε καλές!"

"Υποθέτω..." Μουρμούρισε η Μιράντα. Ξαφνικά η Μέλανι τινάχτηκε.

"Ιιι! Ξέρεις τι σκέφτηκα μόλις τώρα!"

"Όχι, δεν διαβάζω μυαλά." Σχολίασε η Μιράντα. Η Μέλανι την έπιασε από τους ώμους.

"Μας εξασφαλίσαμε πιθανότατα την τέλεια ευκαιρία να εκθέσουμε την Ντέιζι και τις μουλάρες της σε όλο το σχολείο! Πάμε να δούμε εάν φυλάει κάποιος το σύστημα παρακολούθησης και τα ηχεία! Ω ναι, είναι τέλεια! Θα τους μάθουμε να προσέχουν τις γλώσσες τους!"

"Μέλανι, δεν με ενδιαφέρει το τι μου είπανε." Την έκοψε η Μιράντα ενοχλημένη. Μα σύντομα το πρόσωπο της ξαναπήρε την αδιάφορη έκφραση που είχε συνήθως. "Ούτως ή άλλως θα τις εκθέταμε. Εδώ και βδομάδες φέρονται πάλι σαν πο*τάνες χωρίς έλεγχο και μου τη δίνουν ελαφρώς στα νεύρα.'

"Ώρα για ταπείνωση!" Η Μέλανι τύλιξε το χέρι της γύρω από τους ώμους της Μιράντας και συνέχισαν να περπατάνε στο διάδρομο. "Πράγματι πάλι φέρονται σαν βρομοκόριτσα, αλλά ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΆ. Όμως για μένα δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουν ατιμώρητες ύστερα από αυτό που σου είπε η βλαμμένη η Νταϊάν! ΚΑΙ μπροστά στον Ντάριους! Θα την βάλουμε στη θέση της και εκείνη και τις φίλες της."

"Οι ζωές όλων χειροτερεύουν εξαιτίας σου Μιράντα. Όλα θα ήταν καλύτερα εάν δεν είχες γεννηθεί. Θα έπρεπε να σε είχε σκοτώσει εκείνο το αυτοκίνητο..."

Το περιστατικό στο οποίο έκανε αναφορά η Μέλανι και πρώτη η Νταϊάν είπε προς τη Μιράντα έγινε 6 χρόνια πριν, όταν ακόμη και οι δύο φίλες ήταν βαριά αλεξιθυμικές. Όταν βρισκόταν στη 1η Γυμνασίου. Η κυρία Σκάι είχε βγει με τη Μέλανι και τη Μιράντα βόλτα στη πόλη.

Σκοπός να πάρουν κάτι βιβλία. Επέστρεφαν στο σπίτι. Η Μιράντα ήδη ξεφύλλιζε ένα από τα βιβλία, λίγο μεγαλούτσικο και περπατάγε λίγο πιο πίσω από τη Σκάι και τη Μέλανι.

Οι τρεις τους βρέθηκαν σε μια διάβαση, όπου ήταν αναμμένο το πράσινο για τους πεζούς και κόκκινο για τα αυτοκίνητα. Σε μια φάση το βιβλίο που κράταγε η Μιράντα στα χέρια της, γλίστρησε και σταμάτησε να το μαζέψει.

Στη μέση του δρόμου.

Η Σκάι και η Μέλανι συνέχισαν να περπατούν μπροστά χωρίς να συνειδητοποιήσουν πως η Μιράντα έμεινε πίσω, εξάλλου και εκείνη δεν προειδοποίησε, δεν μίλησε, δεν είπε κάτι για να την περιμένουν ή να την βοηθήσουν.

Εκείνα τα ελάχιστα 5 δευτερόλεπτα που μαμά και κόρη είχαν περάσει στην άλλη άκρη του δρόμου και η Μιράντα είχε μαζέψει το βιβλίο, ήταν αρκετά για τη συμφορά να τις χτυπήσει. Ειδικά τη μαυρομάλλα.

Σκληρά και δυνατά.

Αν και το φανάρι παρέμεινε κόκκινο για τα οχήματα, ένα αυτοκίνητο έκανε στροφή, μπήκε στην ευθεία που βρισκόταν η Μιράντα και χωρίς να κόψει καθόλου ταχύτητα κατευθύνθηκε καταπάνω της, λες και ο οδηγός του δεν την είδε καν.

Η Μιράντα το μόνο που μπορούσε να κάνει εκείνη τη στιγμή ήταν να αγκαλιάσει το βιβλίο και να κοιτάει το αυτοκίνητο που μόνο ελάχιστα μέτρα μακριά έκανε απόπειρα να σταματήσει και πατήσει φρένα.

"ΜΙΡΆΝΤΑ!"

Ούρλιαξε η Σκάι καθώς εκείνη και η Μέλανι έβλεπαν το αιμόφυρτο σώμα της Μιράντας να πετάει μερικά βήματα μακριά. Το αυτοκίνητο που προκάλεσε το κακό αφού σταμάτησε για λίγο, προσπέρασε το σώμα του κοριτσιού και εξαφανίστηκε στο βάθος. Φωνές, κακό, κλάματα.

Η Μέλανι πάνω από τη Μιράντα να την κοιτάει σχεδόν ανέκφραστη αλλά αρκετά ταραγμένη, αναγνωρίζοντας μέσα στην αλεξιθυμία της τη σοβαρότητα και βαρύτητα της κατάστασης. Τριγύρω κόσμος να σχολιάζει σοκαρισμένος. Η Σκάι να κλαίει και με αναφιλητά να καλεί το νοσοκομείο να στείλει ασθενοφόρο επειγόντως.

Αναίσθητη και μετά βίας ζωντανή τη φέρανε τη Μιράντα στο κοντινότερο νοσοκομείο της πόλης. Η κατάσταση ήταν σοβαρότατη και επικίνδυνη. Η μαυρομάλλα δεν είχε χάσει απλώς πολύ αίμα.

Είχε σπάσει 5 οστά και είχε εσωτερικές αιμορραγίες σε διάφορα όργανα. Το να την κάνουν καλά δεν εξαρτιόταν απλώς από το εάν μπορούσε η Σκάι να πληρώσει για το χειρουργείο, αλλά και από το αν υπήρχε συμβατός δότης αίματος.

Προς κακή τύχη της οικογένειας Γκρέι, η Μιράντα είχε ομάδα αίματος Ο-, μια από τις πιο σπάνιες στον κόσμο. Η συγκεκριμένη ήταν ικανή να προσφέρει σε όλες τις άλλες ομάδες αίματος, αλλά μπορούσε να δεχτεί μόνο από την ίδια ομάδα. Παντοδότρια, αλλά μονοδέκτρια.

Η Σκάι και η Μέλανι είχαν τύπο Α+. Η Μιράντα είχε κάτι λιγότερο από 2 μέρες ζωής προτού τα τινάξει από την απώλεια αίματος. Το νοσοκομείο είχε χαμηλά αποθέματα στο Ο-. Είχε βγει ανακοίνωση που καλούσε σε βοήθεια να βρεθούν δότες αίματος Ο- "Για ένα κορίτσι που το έχει μεγάλη ανάγκη.".

Η πρώτη μέρα πέρασε χωρίς να εμφανιστεί κανένας συμβατός δότης και η κυρία Σκάι ήταν απολύτως απελπισμένη. Η Μέλανι την έβλεπε συνεχώς να κλαίει, να περπατάει πέρα δώθε μέσα στο σπίτι, όταν δεν ήταν στο νοσοκομείο, χωρίς να κάνει τίποτα.

Εκτός από το να παρακαλάει τον Θεό να σώσει τη Μιράντα. Πονούσε εσωτερικά. Είχε πάρει άδεια από τη δουλειά, δεν είχε την παραμικρή όρεξη και θέληση να πάει να δουλέψει, όχι όσο η Μιράντα βρισκόταν στο νοσοκομείο.

Οι γιατροί έπρεπε συνεχώς να της λένε ξανά και ξανά πως η κατάσταση παρέμενε ίδια, η Μιράντα πάλευε για τη ζωή της και δεν είχε βρεθεί ακόμα δότης. Δεν της επέτρεπαν καν να δει το κορίτσι. Η δεύτερη μέρα αναμονής ήρθε και η απελπισία μεγάλωσε.

Έτοιμη να καταβροχθίσει την όποια ελπίδα είχε μείνει στη Σκάι. Το κάθε δευτερόλεπτο ήταν σαν μαχαίρια στη καρδιά της, ξέροντας πως η Μιράντα πλησίαζε όλο και πιο κοντά στον θάνατο με το να μην γίνεται τίποτα διαφορετικό.

Κατά το ήμισυ της δεύτερης ημέρας ωστόσο και ενώ η κάθε ελπίδα φαινόταν χαμένη εντελώς, ένα τηλεφώνημα ήρθε από το νοσοκομείο με αναπάντεχα νέα. Είχαν βρεθεί 2 συμβατοί δότες οι οποίο ήρθαν χθες τη νύχτα στο νοσοκομείο και προσφέρθηκαν να σώσουν τη Μιράντα.

Υγιέστατοι, καθώς επίσης απολύτως πρόθυμοι να προσφέρουν όλα τα λεφτά απαραίτητα για το χειρουργείο της Μιράντας και πως η μαμά δεν χρειαζόταν να χαλάσει μια. Η χαρά και ο ενθουσιασμός της Σκάι δεν λεγόταν, τα δάκρυα χαράς και ανακούφισης δεν σταμάταγαν.

Ήθελε κατευθείαν να έρθει στο νοσοκομείο και να φιλήσει τα χέρια των αναπάντεχων σωτήρων της Μιράντας. Όμως οι γιατροί την απέτρεψαν. Της είπαν πως οι δότες επιθυμούσαν να παραμείνουν ανώνυμοι.

Μάλιστα κάπως είχαν απειλήσει πως εάν "Η μαμά του κοριτσιού" ερχόταν και τους έβλεπε, θα φεύγανε κατευθείαν. Αναγκάστηκε να συμβιβαστεί η Σκάι με αυτό αν και περίμενε με αγωνία τη μέρα που θα της επέτρεπαν να ξαναπάει στο νοσοκομείο.

2 μέρες μετά από αυτά τα χαρμόσυνα νέα, επιτέλους οι γιατροί ανακοίνωσαν πως η Μιράντα δεν διέτρεχε πλέον κανέναν κίνδυνο, είχε επαρκώς αρκετό αίμα να κυλά στις φλέβες της και το χειρουργείο πήγε ομαλά.

Οι δότες είχαν γίνει άφαντοι και όσες φορές και αν παρακάλεσε η Σκάι να της πουν οι γιατροί το πως μοιάζανε, ή έστω τι φύλο είχανε, βρήκε στόματα σφαλιστά. Το ποιοι σώσανε τη Μιράντα εκείνη τη μέρα παρέμεινε μεγάλο μυστήριο.

Την μαυρομάλλα όμως δεν την ένοιαζε. Ίσως και να την απασχόλησε για λίγο καιρό όταν της είπαν πως 2 ανώνυμοι τη σώσανε, όμως μετά σταμάτησε να το σκέφτεται. Μαζί με αυτό το μυστήριο, ύστερα ήταν και αυτό του ποιος στο δι*ολο σχεδόν σκότωσε τη Μιράντα.

Η αστυνομία δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τον οδηγό και να τον συλλάβει. Ούτε το αυτοκίνητο. Κάποιοι μάρτυρες είπαν πως ήταν ένα μαύρο Volkswagen Polo χωρίς ταμπέλα από πίσω. Ούτε αυτό βρέθηκε.

Οι πιο πολλοί μαθητές από το Γυμνάσιο που οι δύο φίλες πήγαιναν και είχαν μάθει για το δυστύχημα από την τηλεόραση και το πιθανότερο να είχαν τα δάχτυλα τους σταυρωμένα παρακαλώντας να πεθάνει το φρικιό, κυριολεκτικά βρίζανε που η Μιράντα σώθηκε.

Βρίζανε 'τους μαλ*κες' που τη σώσανε. Όμως από εκείνη τη μέρα κι ύστερα και αργότερα και στο Λύκειο, το δυστύχημα με το αυτοκίνητο ήταν ένα ακόμη από τα εργαλεία τους για να ταράζουν τις 2 φίλες. Ή μάλλον μόνο τη Μέλανι, αφού η Μιράντα δεν αντιδρούσε σε αυτό.

Πάντως έπρεπε να κρατάει τη ξανθιά σταθερά για να μην χιμήξει και βγάλει τα μάτια του κάθε αυθάδη που έλεγε στη Μιράντα πως έπρεπε να είναι νεκρή εδώ και καιρό. Χοντρή ποινή πάντως περίμενε όποιον αναφερόταν στο συγκεκριμένο γεγονός. Κάθε φορά.

~

"Συγνώμη, τι;" Ρώτησε η Ντάστιν και το κινητό σχεδόν της γλίστρησε από τα χέρια.

Ναι. Ακριβώς όπως άκουσες νεαρά.

"Μα..." Το μέντιουμ δεν μπόρεσε να βρει τι να πει.

Μαμάκια και μπαμπάκια.

Έκανε ο Ανατόλ από την άλλη γραμμή.

"Δεν μπορεί!" Είπε η Ντάστιν. "Και ακόμη και αν είναι έτσι, όχι! Κάτι άλλο θα πρέπει να βρίσκεται στο σχολείο!"

Και εγώ σου λέω πως ακόμη κι αν δεν είμαι απολύτως βέβαιος, θα στοιχημάτιζα τα χέρια μου πως δεν είναι έγγραφα αυτά που ψάχνεις, ή αντικείμενα.
Σκέψου Μπερίσα.
Σε σχολείο πας.
Στ'αλήθεια το περιμένεις να έχει τέτοιου είδους πράγματα;
Εάν έπρεπε να αναζητήσεις τέτοια, να σε έστελναν τα οράματα σου σε αστυνομικό τμήμα προτιμότερα!
Ύστερα η ζωγραφιά.
Βλέπεις και εσύ αυτό που είδα.

"Ωωω, αυτό είναι ΜΑΛ*ΚΊΕΣ!" Έσκουξε η Ντάστιν. "Τώρα η κατάσταση είναι ΑΚΌΜΑ χειρότερη και πιο περίπλοκη! ΠΏΣ στο καλό εγώ θα πρέπει να δράσω;!"

Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει, δεν με νοιάζει.

Είπε ατάραχα ο Ανατόλ. Η Ντάστιν τσίμπησε τη βάση της μύτης της έτοιμη να συνεχίζει να γκρινιάζει ηχηρά.

Θα έλεγα, εάν δεν σε έπαιρνα τηλέφωνο για να σου προσφέρω περισσότερη βοήθεια από όση δίνω συνήθως και σου αξίζει.

Έμεινε κάγκελο η Ντάστιν.

"Μισό-!" Έκανε παύση για λίγο. "Εσύ... θα με βοηθήσεις;"

Λοιπόν νεαρά, έχω τους λόγους μου.
Μην σου μπαίνουν ιδέες.
Όμως αυτοί οι λόγοι 'με σκουντάνε' να εμπλακώ στην αποστολή σου περισσότερο από όσο θα ήθελα.

"Αλήθεια;!"

Όχι ψέματα, ξύπνα, θα αργήσεις για το σχολείο.
ΝΑΙ!

"Δηλαδή;! Τι θα κάνεις;!" Ρώτησε η Ντάστιν με αναπτερωμένες ελπίδες. Ο Ανατόλ δεν μίλησε αμέσως. Δευτερόλεπτα αργότερα η Ντάστιν τον άκουσε να αναστενάζει.

Δεν θα στα πω όλα κατευθείαν.
Για πρώτο βήμα όμως, θέλω να αλλάξεις κάποια πράγματα σχετικά με τη δήλωση.
Είναι καλή στο μεγαλύτερο μέρος της.
Πειστική μπορώ να πω.
Όμως χρειάζεται κάποιες τροποποιήσεις.
Δώσε προσοχή λοιπόν.

3585 λέξεις. εχεχεχεχεχ 😈
τι άραγε θα προτείνει ο ψυχίατρος;

θα μαθευτεί σε 1000000 χρόνια.

και τώρα, ώρα να εξαφανιστώ όπως τελειώνουν τα τραγούδια των 80's *αργά αργά ξεθωριάζω* :D :D :D