Η Ντάστιν επέστρεψε στο σπίτι-αρχηγείο με το κεφάλι της βαρύ και σκεπτικό, αναλογιζόμενη την συζήτηση της με τον Ανατόλ. Ξεκλείδωσε και έκανε είσοδο στο γενικά ακατάστατο σαλόνι.

"Ντάστιν!" Άκουγε κάθε φορά τον Χένρι όταν έμπαινε μέσα αφότου έφερνε προμήθειες ή άλλα σημαντικά πράγματα λες και ήταν η πρώτη φορά. Μόνο ο Χένρι την υποδεχόταν πάντα έτσι θερμά, πρόσχαρα και ακόμη παραπάνω.

Είτε πήγαινε να φέρει επικίνδυνα πράγματα μετά από παραγγελία του Εφιάλτη από τη μαύρη αγορά ακόμα, είτε αφότου πετάγοταν στο κοντινό σουπερμάρκετ για απλές προμήθειες. Πάντα πλησίαζε, έσκυβε και της έδινε μια μεγάλη αγκαλιά σηκώνοντας την στον αέρα, λες και ήταν κανένα λούτρινο.

Όχι και τόσο λάθος, αφού ο περισσότερος κόσμος φάνταζε στον Χένρι σαν μικρές κοντές κούκλες. Ο Εφιάλτης δεν έκανε τέτοια πράγματα, μόνο συνήθως έγνεφε με το κεφάλι του, ο τρόπος του να καλοσωρίζει την Ντάστιν.

Ούτε λόγος για αγκαλιές με τον Ενρίκε. Η υποδοχή του προς το μέντιουμ ήταν πάντα από απόσταση, μιλούσε από ενσωματωμένα ηχεία στο σπίτι, αφού αρκετό χρόνο τον περνούσε στους υπολογιστές του. Και πάντα με σχόλια του τύπου,

"Α, ζεις ακόμη."

"Ακόμη δεν πέθανες; Άιντε πέρνα μέσα."

Ο Χένρι θα την αγκάλιαζε την Ντάστιν και τώρα που το κορίτσι επέστρεφε από τον ψυχίατρο, εάν δεν ήταν στη φυλακή. Το μέντιουμ απλώς αγκάλιασε τον εαυτό της.

"Μου λείπεις ήδη αρκούδε." Ψιθύρισε, μα κούνησε το κεφάλι της για να αποδιώξει τη θλίψη. Έσφιξε στη χούφτα της το κολιέ που φορούσε, δωράκι από τον Χένρι.

Το περιδέραιο έμοιαζε με 3 περίεργες, μάλλον κακοσχηματισμένες σταγόνες χρώματος σκ*τί, περασμένες με έναν λεπτό σπάγγο. Ο γίγαντας είχε προσπαθήσει να το φτιάξει, 5 μήνες αφότου οι Σκιές υποδέχτηκαν την Ντάστιν. Απλώς επειδή ήθελε να της κάνει δώρο.

Φαινόταν άσχημο, για το μέντιουμ όμως ήταν ίσως το πιο υπέροχο πράγμα που είχε ποτέ λάβει από άλλο άτομο μετά από τόσο καιρό. Αυτό το μπιχλιμπίδι αρκετές φορές την ηρεμούσε και φυσικά της θύμιζε τον Χένρι. Τον κολλητό της, στήριγμα της, σχεδόν αδερφό. Τον αρκούδο της.

Η Ντάστιν κατευθύνθηκε στον επάνω όροφο και μπήκε σε ένα από τα 4 δωμάτια που υπήρχαν. Στο συγκεκριμένο δωμάτιο που μπήκε είχε στα δεξιά όπως έμπαινες, μια πλατιά συρταριέρα με 4 συρτάρια. Πιο βάθος πάλι δεξιά είχε κάτι σαν παραβάν με ποιος ξέρει τι από πίσω.

Στα αριστερά του δωματίου είχε αντί για κρεβάτι, κρεμασμένη από 2 στύλους μια μπλε αιώρα. Λίγο πιο δίπλα από την αιώρα είχε ενα τεράστιο, επίσης μπλε, στρογγυλό μαξιλάρι πουφ. Μα αυτό που έπιανε την περισσότερη προσοχή στο δωμάτιο ήταν οι συσκευές που κυριαρχούσαν.

Σχεδόν κυριολεκτικά παντού. Στους τοίχους, στις γωνίες, στο ταβάνι ακόμα. Και απέναντι από τη πόρτα, ένα τραπέζι που είχε απάνω του ένα σύστημα τριών μεγάλων υπολογιστών, με εκτυπωτές σκληρούς δίσκους και δεν ξέρω τι άλλα σκα-

https://www.youtube.com/watch?v=4YKpBYo61Cs

Εάν δεν ήταν προφανές ότι αυτό ήταν το δωμάτιο του Ενρίκε, "Το βασίλειο του", τότε δεν ξέρω τι άλλο θα το έκανε προφανές. Η Ντάστιν πλησίασε το σύστημα υπολογιστών και τους ενεργοποίησε. Οι οθόνες άναψαν και ένα μήνυμα εμφανίστηκε.

Αναγνώριση προσώπου

Σιγά που ο Ενρίκε θα έβαζε κανονικό κωδικό πρόσβασης. Αυτός είχε κάνει τα συστήματα πιο περίπλοκα στην ενεργοποίηση τους για να μην μπορέσει ποτέ ο οποιοσδήποτε να εισβάλει μέσα τους. Εκτός φυσικά από εκείνον και τις υπόλοιπες Σκιές. Η Ντάστιν στάθηκε ακίνητη καθώς μια ακτίνα σκάναρε το πρόσωπο της.

Αδυναμία αναγνώρισης προσώπου
F*ck you🖕🏿

Οι υπολογιστές έκλεισαν.

"Ααα, ναι." Το μέντιουμ έβγαλε το καπέλο της και έστρωσε τα μαλλιά της για να μην πέφτουν στο πρόσωπο της. Μια τετράγωνη φράντζα έπεσε και της κάλυψε τα φρύδια, σχεδόν και τα μάτια. Ενεργοποίησε ξανά τους υπολογιστές.

Αναγνώριση προσώπου

Περίμενε. Επιτέλους ένα ✔️ επιβεβαίωσε πως το σύστημα είχε αναγνωρίσει το πρόσωπο της.

Αναγνώριση φωνής
Χρήστη, ανέφερε όνομα

Η Ντάστιν καθάρισε τον λαιμό της.

"Νταστίντα Μπερίσα."

Το σύστημα έδειξε να το 'σκέφτεται'.

Καλωσήρθες μικρό emo

Το μέντιουμ χαμογέλασε αχνά. Η εικόνα άλλαξε και τώρα έδειχνε μια σχεδόν άδεια οθόνη υποδοχής, με μόνο τέσσερις φακέλους πάνω αριστερά. Κάθε φάκελος είχε γράμματα απάνω τους:

N
E.C
H.G
D.B

Κάθε φάκελος αφορούσε και από ένα μέλος της ομάδας. Περιείχε στοιχεία και εργαλεία που ήταν σχετικά με τις δυνατότητες και ανάγκες της κάθε Σκιάς. Για την Ντάστιν συγκεκριμένα, αφορούσε κυρίως πλαστογράφηση.

Αναλόγως με το ποιος ήθελε να αποκτήσει πρόσβαση στο σύστημα, ο Ενρίκε το είχε ρυθμίσει έτσι που να επιτρέπει συγκεκριμένες μόνο ενέργειες για το κάθε μέλος ξεχωριστά. Εκτός από τον ίδιο. Ίσως και τον Εφιάλτη.

"Καλημέρα Μιγκέλ." Είπε η Ντάστιν στο μηχάνημα. Έτσι είχε ονομάσει το σύστημα ο Ενρίκε, ποιος ξέρει γιατί.

Τι επιθυμείς να κάνεις σήμερα;

"Πρέπει να φτιάξω μια ψεύτικη ταυτότητα και ψεύτικα πιστοποιητικά για να εγγραφώ σε σχολείο. Συγκεκριμένα στο Ανατολικό του Ντένβερ. Είναι για μια αποστολή. Θέλω να μου προετοιμάσεις μια άδεια φόρμα εγγραφής να τη γεμίσω με στοιχεία και να γίνω δεκτή στο σχολείο."

Ο φάκελος με τα γράμματα D.B. άναψε και μια μπάρα εμφανίστηκε, περιμένοντας κωδικό.

Χρήστη, πες τον κωδικό σου

Η Ντάστιν πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασε ηλιθίως.

"Σεραφείίίμ~."

Simp

Την αποκάλεσε ο Μιγκέλ στεγνά και ένα ✔️ επιβεβαίωσε πως ο κωδικός ήταν σωστός.

Τον φανταζόσουν ημίγυμνο τον άγγελο σου και κατάφερες να πάρεις τέτοια έκφραση;

"Σουτ!" Έκανε η Ντάστιν προσπαθώντας να ελέγξει το κοκκίνισμα της.

Ήταν ημίγυμνος από τη μέση και πάνω ή εντελώς;

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ Μιγκέλ!" Είπε απότομα η Ντάστιν και φαινόταν σαν τεράστιο πασχαλινό αβγό από το κοκκίνισμα. "Θέλω επίσης να ενεργοποιήσεις το σύστημα φωτογράφισης. Για την εγγραφή μου χρειάζομαι φωτογραφία. Ωστόσο δεν θα με πάρεις όπως είμαι τώρα."

Ναι ξέρω
Θα αλλάξεις εμφάνιση

"Ακριβώς. Απενεργοποιήσε το σύστημα αναγνώρισης προσώπου και άσε το σύστημα αναγνώρισης φωνής ενεργό. Και μην απενεργοποιηθείς μόνος σου."

Μια ώρα, αλλιώς κλείνω
Απενεργοποιήση συστήματος αναγνώρισης προσώπου

"Ωραία." Η Ντάστιν βγήκε από το δωμάτιο του Ενρίκε και μπήκε σε ένα άλλο δωμάτιο στον ίδιο όροφο.

Ήταν σχετικά άδειο και φτωχό, όχι πως το χαμόσπιτο που ονομαζόταν αρχηγείο μπορούσε να έχει πάντα πρόσβαση σε πολλές πολυτέλειες γενικά (εκτός από τους υπολογιστές). Θα ήταν πιο δύσκολο να περάσει απαρατήρητο. Ένα χαμηλό κρεβάτι, μια συρταριέρα, ένας καλόγερος και μια ντουλάπα, αυτά τα βασικά είχε το δωμάτιο.

Η Ντάστιν πήγε κατευθείαν στη ντουλάπα και την άνοιξε. Εάν το δωμάτιο φαινόταν άδειο και γυμνό, με ελάχιστα σκοτεινά χρώματα, η ντουλάπα με το που άνοιξε, ξαφνικά άρχισε να ξερνάει χρωματιστούς καταρράκτες λες και είχε φάει ουράνιο τόξο.

Μπλούζες, παντελόνια, μπουφάν, αξεσουάρ, περούκες, βαφές μαλλιών, καλλυντικά, κοσμήματα, καπέλα και ένα σωρό άλλα πράγματα, πολλών μεγεθών και χρωμάτων, πέσανε μπροστά στα πόδια της Ντάστιν, η οποία έτριψε τα χέρια της όχι από κρύο, αλλά επειδή σκεφτόταν.

"Ώρα να επιλέξουμε στυλ."

Ειπώθηκε θαρρώ, πως η Ντάστιν δεν συμμετείχε τόσο ενεργά στις επικίνδυνες αποστολές των Σκιών. Αν και θα ήταν ικανή για αυτό, προτιμούσε αποστολές που δεν θα την πιέζαν τόσο πολύ. Να κατασκοπεύει, να παίρνει σιωπηλά πληροφορίες και να κάνει προβλέψεις. Έτσι βοηθούσε κυρίως.

Και το έκανε ακόμα καλύτερα όταν βρισκόταν υπό την προστασία μεταμφιέσεων. Αν και κάνεις δεν γνώριζε πως ήταν Σκιά, δεν έβγαινε για αποστολές με την κανονική της εμφάνιση. Για αποφυγή της οποιαδήποτε υποψίας και συσχέτισης της Ντάστιν με τις Σκιές, έπρεπε να αλλάζει μορφή.

Έτσι, εάν τύχαινε ποτέ να τσακωθεί να κατασκοπεύει, ο κόσμος θα την θυμόταν με την ψεύτικη της εμφάνιση, όχι με την αληθινή. Οι αποστολές της συνήθως δεν είχαν πολύ ρίσκο, μα για κάθε ενδεχόμενο, έπρεπε να πηγαίνει μεταμφιεσμένη.

"Χμμμ. Για να δούμε. Θα πρέπει να πάω πίσω στο σχολείο... ίου, φρίκη. Λοιπόν, τι μεταμφίεση μπορώ να έχω που να μην τραβάει τόσο την προσοχή και να μην έχω τόσα μάτια επάνω μου; Κάτι που να φαίνεται στον περισσότερο κόσμο αθώο και αδιάφορο με μια πρώτη ματιά..." Αφού η Ντάστιν έσκαψε στον σωρό με τις μεταμφιέσεις, μετά από 5 λεπτά προσεκτικού ψαξίματος κατέληξε σε ένα μπλε-μοβ πουλόβερ με χοντρό λαιμό, μαύρη φούστα, μακριές μαύρες κάλτσες και μπότες. Δεν τα φόρεσε κατευθείαν. Έπιασε τα μαλλιά της και τα έσφιξε στις χούφτες της. Αναστέναξε.

"Λοιπόν. Θα πρέπει να πω αντίο προσωρινά στις κουλ μοβ ανταύγειες." Μουρμούρισε και ξανάσκαψε στον χρωματιστό σωρό.

Έπιασε ένα κυλινδρικό μπουκαλάκι, ένα κουτί βαφής μαλλιών ανοιχτού καφέ και ένα πιστολάκι μαλλιών. Τα πήρε στα χέρια της και βγήκε από το δωμάτιο, με κατεύθυνση το μπάνιο.

Μπήκε και κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. Η τελευταία φορά που θα έβλεπε το πραγματικό της είδωλο. Ύστερα θα έπρεπε να συνηθίσει το πρόσωπο κάποιας άλλης. Όχι απλώς προσωρινά. Όχι για μίας μόνο μέρας ζήτημα.

Όχι για μια σύντομη αποστολή κατασκοπείας. Ζήτημα γύρω στους τέσσερις μήνες. Η Ντάστιν ήξερε ότι δεν έπρεπε να τα κάνει μούσκεμα. Η μεταμφίεση της έπρεπε να δείχνει πειστική και να είναι μόνιμη.

Το στυλ και η εντύπωση που θα έπρεπε να δίνει δεν έπρεπε να παραμορφώνεται απότομα. Περούκα δεν θα ρίσκαρε να βάλει. Εάν κάποιος προσπαθούσε να της τραβήξει τα μαλλιά και η περούκα δεν έμενε;

Θα μπορούσε να αποφύγει έγκαιρα κάτι τέτοιο με τη μαντική της να την προειδοποιεί, αλλά εάν προσποιούνταν πολλές φορές ότι ήταν απλώς καλή στο να αποφεύγει, ή υπερβολικά τυχερή, κάποιος στο τέλος θα την υποψιάζονταν.

Όσο καλή κι αν ήταν στο να το παίζει αθώα περιστέρα, στο τέλος μπορεί να έβρισκε μπελάδες. Είχε διδαχθεί πως να φέρνει καταστάσεις υπέρ της και να κάνει κάτι να φαίνεται σαν ατύχημα, μα ευχόταν να μην ερχόταν συχνά σε τέτοια μέτρα. Μα πάνω απ'όλα δεν θα ήξερε πως να διαχειριστεί τον εαυτό της γύρω από νταήδες.

Νταήδες...

Στη σκέψη τούτη το αίμα του μέντιουμ άρχισε να βράζει. Ω, αρκετά είχε με τους νταήδες στο παρελθόν να την κοροϊδεύουν για ρατσιστικούς και άλλους μικρούς λόγους. Αυτή τη φορά όμως δεν θα ήταν το αδύναμο ντροπαλό κοριτσάκι που ήταν κάποτε.

Ήξερε πως όποιος την πλησίαζε για να την σπρώξει, να την χτυπήσει, να της τραβήξει τα μαλλιά, θα σιγουρευόταν πως όλοι οι νταήδες θα κοιμόντουσαν με ένα μάτι ανοιχτό για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ευτυχώς που είχε πρώτα τον Ανατόλ, ύστερα παρακάτω τις Σκιές να την διδάξουν πολεμικές τέχνες.

Η Ντάστιν γδύθηκε από τη μέση και πάνω και φόρεσε πλαστικά γάντια. Έπρεπε πρώτα να ξεβάψει τα μαλλιά. Το μοβ πιθανότατα θα φαινόταν εάν απλώς έβαζε άλλη βαφή από πάνω. Έπειτα, στο κάτω κάτω, χρειαζόταν μπάνιο. Τύλιξε το σώμα της με μια παλιά ξεβαμμένη στο μεγαλύτερο μέρος της πράσινη πετσέτα και άνοιξε το κυλινδρικό μπουκαλάκι.

Προσεκτικά και αργά έχυσε λίγο από το υγρό που περιείχε πάνω στα μαλλιά της. Ύστερα άρχισε να τα τρίβει στα χέρια της, κατά μήκος των μαλλιών, τούφα τούφα. Αυτή τη σειρά κινήσεων την έκανε τουλάχιστον άλλες 10 φορές. Ύστερα πήγε στη μπανιέρα και έπιασε το τηλέφωνο του μπάνιου.

Έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω και γύρισε το χερούλι. Νερό άρχισε να τρέχει πάνω στα μαλλιά της και καταρράκτες μωβ άρχισαν να κυλούν στη τρύπα της μπανιέρας. Μετά από λίγο η Ντάστιν σταμάτησε το νερό και τα έτριψε με τη πετσέτα. Κοιτάχτηκε ξανά στον καθρέπτη.

Το μωβ είχε σχεδόν εξαφανιστεί από τα μαλλιά της. Ξεφύσηξε από τη μύτη της και έπιασε το πιστολάκι, ενεργοποιώντας το για να στεγνώσει τα μαλλιά της. Όταν επιτέλους τελείωσε και με αυτό έπιασε το κουτί βαφής μαλλιών ανοιχτού καφέ.

Στις ελάχιστες φορές που είχε να βάψει τα μαλλιά της άλλο χρώμα, πάλι ο Χένρι τη βοήθαγε με αυτό. Φαινόταν αστείο να σκεφτεί κανείς πως ο γίγαντας μπορούσε να κάνει απαλή δουλειά με τις χερούκλες που είχε. Εδώ μπορούσε να πιάσει από το κεφάλι κάποιον λες και ήταν μπάλα handball και να τον σηκώσει στον αέρα!

Όμως όχι, ο Χένρι πάντα ήταν εξαιρετικά προσεκτικός και απαλός όταν η Ντάστιν χρειαζόταν τη βοήθεια του. Τώρα το μέντιουμ κοιταζόταν στον καθρέπτη και προσπαθούσε να συγχρονίσει τα χέρια της το που να βάψουν, μην αφήσει ούτε τρίχα άβαφη στη κεφαλή της.

Παιδεύτηκε και ένιωθε να χάνει την υπομονή της αρκετές φορές. Όταν όμως η κρέμα βαφής επιτέλους τελείωσε και κοιτάχτηκε από όλες τις πλευρές, όταν είδε πως το αποτέλεσμα ήταν εντέλει ικανοποιητικό ξεφύσηξε με ανακούφιση. Τύλιξε τα μαλλιά της με μια μικρότερη πετσέτα για να αφήσει τη βαφή να δράσει.

Και εδώ τότε το στομάχι της διαμαρτυρήθηκε έντονα. Φυσικά και είχε παραλείψει πρωινό. Πάλι. Αυτή τη φορά όμως από όλη τη ταραχή και τα όσα συνέβαιναν. Η Ντάστιν κατευθύνθηκε προς τη κουζίνα και άνοιξε το ψυγείο.

Εφόσον τα αγόρια δεν είχαν φέρει προμήθειες τα μοναδικά πράγματα που υπήρχαν μέσα ήταν ένα μισοάδειο πακέτο με φέτες ψωμί, 3 αυγά, ένα μισοτελειωμένο βαζάκι μαρμελάδας σμέουρου και 2 μήλα. Δεν την πείραξε, απλώς γράπωσε το ψωμί και τη μαρμελάδα. Ετοιμάστηκε να πάρει και ένα μήλο.

Μα την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και έκλεισε το ψυγείο. Σκαρφάλωσε στον πάγκο και άνοιξε ένα από τα ντουλάπια στερεωμένα ψηλά, πιάνοντας άλλο ένα βαζάκι με φιστικοβούτυρο. Έπιασε και ένα βουτυρομάχαιρο, έκατσε στο τραπέζι και σιωπηλά άρχισε να προετοιμάζει το πρωινό της.

~

Πριν καν έρθει εκείνη και ο Χένρι, από τα δύο μέλη των Σκιών, ο Ενρίκε ήταν αυτός που μαγείρευε. Ήξερε να χακάρει, ήξερε να ράβει ήξερε και να μαγειρεύει! Ο Χένρι περιέγραφε στην Ντάστιν πως τους πρώτους μήνες που έγινε κι αυτός μέλος των Σκιών, παρακολουθούσε τον Βραζιλιάνο να προετοιμάζει το φαγητό.

Να, σαν 'μικρό' παιδί με ενδιαφέρον και περιέργεια από το άνοιγμα της κουζίνας. Ο Ενρίκε δεν τον έδιωχνε αν και δεν τον εμπιστευόταν. Μην τυχόν και ο γίγαντας έκανε μισό βήμα μέσα στη κουζίνα, ο χάκερ ήταν έτοιμος να του ρίξει παντόφλα.

Για λόγους καχυποψίας πως ο Χένρι θα βούταγε φαΐ αλλά και επειδή δεν αισθανόταν καθόλου βολικά με την τεράστια παρουσία του τριγύρω του. Έπιανε πολύ χώρο έλεγε. Παραταύτα, όταν κρατούσαν αποστάσεις, οι δυο τους ήταν ανοιχτοί σε συζητήσεις, ιδίως γύρω από το φαγητό της ημέρας.

Ρώταγε ο Χένρι τι μαγειρευόταν, πως φτιαχνόταν, τι χρειαζόταν και ο Ενρίκε του απάνταγε. Και παρατηρούσε ο γίγαντας προσεκτικά και με προσήλωση. Λίγο καιρό αργότερα ο χάκερ εμπιστεύτηκε λίγο παραπάνω τον Χένρι επιτρέποντας του την είσοδο στη κουζίνα για να τον βοηθάει με μικρό-πράγματα.

Να ανακατεύει μείγματα, να κόβει λαχανικά ή κρέας και τα λοιπά, αρκεί να μην κουνιόταν από τη θέση του απότομα και να τον καλεί όταν τέλειωνε με ό,τι του είχε ανατεθεί. Πάντα όμως εκείνος έκανε τα περισσότερα. Ναι, αρχικά ο Ενρίκε εκτελούσε και τα χρέη μάγειρα. Όμως αυτό άλλαξε μια μέρα που ο Χένρι έμεινε μόνος του στο αρχηγείο.

Οι άλλες δύο Σκιές είχαν πάει σε μια προσωπική αποστολή και έβαλαν τον κανίβαλο να φυλάει το σπίτι. Είχαν φύγει πολύ πρωί και έλεγαν ότι θα γύριζαν πριν το μεσημέρι. Καθυστερούσαν όμως πάρα πολύ και αργότερα ο Χένρι δέχτηκε κλήση πως θα επέστρεφαν πιθανόν σε τρεις ώρες λόγω κάποιων προβλημάτων.

Ο γίγαντας δεν ήξερε πως να σκοτώσει την ώρα του και αρχικά πήγε στη κουζίνα να βρει κάτι να φάει. Όμως όταν μπήκε μέσα, εκεί άρχισε να σκέφτεται τον πλησίον του. Τα αγόρια τι θα τρώγανε; Θα προλαβαίνανε; Και άρχισε να παίρνει πρωτοβουλίες που δεν είχε πάρει πριν.

Για πρώτη φορά άρχισε να μαγειρεύει, στην αρχή διστακτικά και αβέβαια, αργότερα με περισσότερη σιγουριά όταν αποφάσισε τι να φτιάξει. Είχε εμπνευστεί από τον Ενρίκε που τον έβλεπε να μαγειρεύει. Παρακολουθούσε τον χάκερ προσεκτικά, τον έβλεπε τι έβαζε και πρόσθετε στο φαΐ.

Είχε καταλήξει να θυμάται από καρδίας όλες τις συνταγές που έβλεπε τον Ενρίκε να εκτελεί. Ενδιαφέρθηκε τόσο πολύ μάλιστα, που παρακάτω μόνος του είχε αρχίσει να ψάχνει συνταγές για διάφορα φαγητά και να τις αποστηθίζει και αυτές. Μεγάλο πράγμα το ίντερνετ.

Από τη πρώτη μόνο φορά που ο Χένρι μαγείρεψε, συνειδητοποίησε πως η διαδικασία τον χαλάρωνε. Ειδικά όταν είδε το αποτέλεσμα και από μυρωδιά και εμφάνιση του φάνηκε υπέροχο. Μέσα του ο γίγαντας αισθάνθηκε πολύ καλύτερα.

Η μαγειρική του φάνηκε προσωπικά πολύ προτιμότερη από το να τρώει ό,τι έβρισκε εύκαιρο απλώς. Όταν οι άλλες 2 Σκιές επέστρεψαν 'πτώματα' από την κούραση, στα πρόθυρα να πέσουν και κοιμηθούν από εξάντληση, ήταν εμφανές πως κάνεις τους δεν είχε όρεξη να μπει στο κόπο να μαγειρέψει ούτε καν να φάει πρόχειρα καλά καλά.

Μα τότε τους χτύπησε ευχάριστη μυρωδιά από ζυμαρικά φούρνου στη μύτη και εκεί κοιτάχτηκαν παραξενεμένοι. Στη κουζίνα ο Χένρι τους υποδέχτηκε με κανελόνια και μια ενθουσιασμένη έκφραση στο πρόσωπο του, ανυπομονώντας αλλά και αγωνιώντας για το αν θα άρεσε το φαΐ στους άλλους δύο άντρες.

Η επόμενη αντίδραση τους όταν έβαλαν τη πρώτη μπουκιά κανελόνια στο στόμα τους, ήταν για αυτόν σαν τη μεγαλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσε να δεχτεί κάνεις απάνω στον πλανήτη. Ο Εφιάλτης έσπασε το σοβαρό σκεφτικό πρόσωπο που είχε συχνά και ρώτησε τον Χένρι αν στ'αλήθεια το έφτιαξε εκείνος το φαΐ ή έτυχε να πέρασε από το αρχηγείο κανένας σεφ πεντάστερου εστιατορίου.

Ο Ενρίκε απλώς έβγαλε τα γυαλιά του και κάλυψε το πρόσωπο του. Χωρίς πλάκα φαινόταν έτοιμος να δακρύσει καθώς έλεγε,

"Τι δι*ολο, τραγουδάνε άγγελοι στο στόμα μου!"

Ναι μεν ήταν και οι δυο τους κουρασμένοι και πεινασμένοι, μα το να ακούσει τέτοια σχόλια έκανε τον Χένρι να αισθανθεί τέλεια. Την ίδια στιγμή έκπληξη, ειδικά από το σχόλιο του Ενρίκε. Από εκείνη τη μέρα κι ύστερα ο γίγαντας πήρε παραπάνω θάρρος να ζητά την πρωτοβουλία να ετοιμάζει φαγητό.

Αρχικά ο Ενρίκε τον παρατηρούσε, έβλεπε πως εκτελούσε τις συνταγές για να σιγουρευτεί πως τα είχε όλα υπό έλεγχο. Ύστερα τον άφηνε να πράξει όπως ήθελε. Τον βόλευε εξάλλου, του δινόταν έξτρα χρόνος να κάνει τη δουλειά του με τους υπολογιστές.

Ωστόσο κάποιες μέρες ερχόταν κι αυτός στη κουζίνα, ως ο βοηθός που ο Χένρι ήταν πριν. Αφού η μαγειρική ικανοποιούσε τόσο τον Χένρι, όλοι ήταν χαρούμενοι. Μεταξύ των δύο αντρών είχαν αναπτυχθεί αν όχι απόλυτες φιλικές σχέσεις, μέσω μαγειρικής είχαν ευκαιρίες να συνεργάζονται αποτελεσματικά.

Κάπως έτσι ο Χένρι είχε γίνει ο μάγειρας της ομάδας, όταν δεν ήταν σε αποστολές φυσικά. Όταν και η Ντάστιν μπήκε στην ομάδα, απολάμβανε να παρακολουθεί τον γίγαντα να μαγειρεύει, καμιά φορά να τον βοηθάει άμα αυτό σήμαινε να περάσει χρόνο μαζί του.

Αυτό όμως μόνο 2 μήνες μετά την ένταξη της στις Σκιές...

~

"Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου."

Τινάχτηκε και πέταξε το βουτυρομάχαιρο στο τραπέζι. Κοίταξε τον καρπό του χεριού της και έβρισε. Το δέρμα της ήταν γρατσουνισμένο, όχι βαθιά, αλλά ελάχιστο αίμα είχε κάνει την εμφάνιση του. Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο.

"Σκ*τά." Είχε φάει 20 λεπτά να σκέφτεται τον Χένρι και να κόβει τον καρπό του χεριού της. Αγνόησε όμως το κόψιμο, αναστέναξε και απλώς συνέχισε να αλείφει το ψωμί, με φιστικοβούτυρο τώρα. Ναι, με το ελάχιστο αίμα απάνω στο μαχαίρι.

Η τάση της Ντάστιν να γδέρνεται την έκανε ανάξια εμπιστοσύνης κοντά σε αιχμηρά αντικείμενα. Καλά καλά δεν μπορούσες να την αφήσεις μόνη της για πολύ ώρα.

Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια συναναστροφής με τον Ανατόλ, ακόμη κι αν είχε ξεφορτωθεί το μεγαλύτερο βάρος από τα ψυχολογικά της και το άγχος, υπήρχαν σπάνιες φορές που αυτά έβρισκαν ευκαιρία να εκδηλώνονται.

Άλλοτε ύπουλα όπως τώρα με το να μην συνειδητοποιεί πως αυτοτραυματιζόταν όταν σκεφτόταν αρνητικά και έντονα ή ήταν λυπημένη, άλλοτε όταν βρισκόταν υπό πίεση και πανικό. Τρελαινόταν. Έχανε τα λογικά της, τον έλεγχο της και κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Είχε σκοτώσει οχτώ φορές επειδή είχε υπερφορτιστεί και βρισκόταν υπό πίεση, όταν έπρεπε να προστατέψει τον εαυτό της και πολλές παραπάνω τραυματίσει άλλους. Άγριο θηρίο γίνοταν, δύσκολα ελεγχόμενο. Τις περισσότερες από αυτές τις φορές που τρελαινόταν δεν τις μετάνιωνε.

Εάν ο άλλος δεν γινόταν επίμονος μαλ*κας να την προκαλεί, θα ζούσε. Sorry not sorry. Δυστυχώς όμως εάν υπήρχαν και άτυχοι αθώοι τριγύρω, ήταν κι αυτοί σε κίνδυνο κατευθείαν, αφού όταν η Ντάστιν τέλειωνε με τον αντίπαλο της, η τρέλα την έστρεφε και σε αυτούς.

Δεν αναγνώριζε ποιον χτύπαγε και τραυμάτιζε, απλώς επειδή ήταν εκεί κοντά της έφταιγε. Μόνο δύο από αυτές τις φορές που ήταν σε κατάσταση τρέλας την έκαναν να νιώθει αληθινά τύψεις.

Τη μια επειδή κάρφωσε μαχαίρι στο πόδι του Χένρι που στ'αλήθεια ήθελε απλώς να προσπαθήσει να την ηρεμήσει και αν και την διαβεβαίωσε αργότερα πως δεν μπορούσε να το αισθανθεί, η Ντάστιν αισθάνθηκε και αισθανόταν ακόμη απαίσια όταν το θυμόταν.

Η άλλη όταν έκανε επίθεση στον Ανατόλ με ψαλίδι στο ίδιο του το γραφείο, πάλι επειδή βρισκόταν σε κατάσταση πανικού αν και όχι σε κίνδυνο και ευτυχώς που ο ψυχίατρος την απέφυγε έγκαιρα, την ακινητοποιήσε και την ηρέμησε.

"Είσαι τυχερή που είμαι υπομονετικός μαζί σου Μπερίσα. Ως πότε θα αφήνεις τα συναισθήματα να ελέγχουν το σώμα σου και μια μέρα να κάνεις σοβαρό κακό που δεν θέλεις; Ως πότε θα επιτρέπεις στο παρελθόν να σε ξεγελά, να σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι αυτή που ήσουν χρόνια πριν και να σε παίζει σαν μαριονέτα;"

Αυτή η επιθετικότητα προς άτομα όπως ισχυρίστηκε ο ψυχίατρος, επηρεαζόταν από κακές αναμνήσεις της Ντάστιν, συγκεκριμένα όταν αδυνατούσε να προστατευτεί από ευθείς επιθέσεις εις βάρος της εξαιτίας μικρών ηλίθιων που έμαθαν να φέρονται ρατσιστικά από ακόμη πιο ηλίθιους γονείς.

Το σώμα της ξεσηκώνονταν να προστατευτεί με κάθε κόστος, με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε μέσο, μέχρι η απειλή να εξαφανίζοταν από το οπτικό της πεδίο, ή απλά να μην ανέπνεε. Να σωθεί και να μην ξαναπεράσει ό,τι πέρασε στο παρελθόν.

Και ενώ αυτή η τρέλα την είχε σώσει από επικίνδυνες καταστάσεις, η Ντάστιν ήξερε πως έπρεπε να ξεριζώσει από μέσα της αυτή την ανεξέλεγκτη πλευρά του εαυτού της. Κάποτε. Κάπως... πολλή δουλειά και καθοδήγηση ακόμη.

Η Ντάστιν αισθανόταν καταδικασμένη σχεδόν. Δεν της έλειπαν απλώς τα αγόρια, εάν δεν είχε κοντά της συνεχώς πρόσωπα που να εμπιστεύεται, φοβόταν πως δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον εαυτό της από το να κάνει κακό, να αυτοτραυματιστεί. Μια μόνο πίεση θα ήταν αρκετή να ξεκινήσει γενοκτονία.

Ίσως μπορούσε να αντισταθεί με το να υπενθυμίζει στον εαυτό της την σημαντική αποστολή που είχε και πως εάν πετύχαινε θα ξανάβλεπε τα αγόρια. Ο Ανατόλ όμως δεν μπορούσε να κάνει και κάτι άλλο; Χα, με την καμία. Είπαμε πως την βοήθαγε με συμβουλές, αλλά να την πάρει και υπό την προστασία του;

Σχεδόν ακουγόταν σαν κακό αστείο. Ο άνθρωπος είχε και τις δικές του υποχρεώσεις! Επιτέλους η Ντάστιν τελείωσε να φτιάχνει τα σάντουιτς της με φιστικοβούτυρο και μαρμελάδα και έπιασε να τα τρώει. Όταν δεν υπήρχε αλλά φαΐ στα χέρια της κατευθύνθηκε πάλι πάνω και κοίταξε μέσα στο δωμάτιο του Ενρίκε.

"Είσαι ακόμη 'ξύπνιος' Μιγκέλ;" Ρώτησε.

Ακόμη δεν είσαι έτοιμη;
Πάλι σκεφτόσουν τον άγγελο σου;

"Μακάρι." Μουρμούρισε η Ντάστιν. Μα με τα σχόλια του Μιγκέλ, τότε σκέφτηκε να προσπαθήσει να σκέφτεται τον Σεραφείμ ακόμη πιο συχνά και ίσως να της κάλμαρε τα νεύρα από το να ανησυχεί για τα αγόρια ή μήπως χάσει γρήγορα τον έλεγχο του εαυτού της.

Γιατί όχι; Το μέντιουμ μπήκε στο μπάνιο και έλυσε την πετσέτα από τα μαλλιά της. Γδύθηκε εντελώς και μπήκε στην μπανιέρα. Πήρε τον χρόνο της να καθαριστεί και λουστεί καλά καλά. 20 λεπτά αργότερα τελείωσε και άρχισε να στεγνώνεται.

Όταν και τα μαλλιά της είχαν στεγνώσει σχεδόν ολοκληρωτικά και τα χτένισε, κατευθύνθηκε στο δωμάτιο της. Πήρε τα ρούχα που είχε επιλέξει πρώτα και τα φόρεσε. Πλησίασε στο κινητό της που ακόμη φόρτιζε και ενεργοποίησε τη κάμερα να δει τον εαυτό της.

Τα βαμμένα μαλλιά και ο τρόπος που είχε αφήσει τη τετράγωνη φράντζα να καλύβει το μέτωπο και τα φρύδια της είχαν αρχίσει να την κάνουν ήδη ελαφρώς πιο αγνώριστη. Μα η Ντάστιν έκρινε πως θα χρειαζόταν περισσότερα για να γίνει ακόμα πιο διαφορετική.

Ξαναέσκαψε στο σωρό με τα αξεσουάρ και ξέθαψε από εκεί ένα κουτάκι με φακούς επαφής που έκαναν τα μάτια καφέ και μια ειδική πούδρα για να καλύψει τις ουλές στο πρόσωπο της. Πήγε στο μπάνιο και αφού κατόρθωσε να βάλει τους φακούς επαφής, έπιασε να καλύψει τις ουλές με την πούδρα.

Μόνο μία πολύ κοντά στο δεξί της μάτι δεν καλυβόταν ούτε κρυβόταν επαρκώς. Μάλλον θα έβαζε τσιρότο, μπορεί και να την άφηνε, ποιος ξέρει. Κοίταξε ωστόσο το είδωλο της και επιτέλους, ήταν ικανοποιημένη με την μεταμφίεση.

Ή σχεδόν. Αισθανόταν πως ένα ακόμη πράγμα έλειπε. Ξαφνικά χαστούκισε το μέτωπο της και αναστέναξε. Βγήκε από το μπάνιο, πήγε στο δωμάτιο της και έβγαλε από τη συρταριέρα ένα ζευγάρι μωβ τετράγωνα γυαλιά.

Η Ντάστιν είχε θέματα να βλέπει από μακρινή απόσταση καθαρά, αρνιόταν όμως να παραδεχτεί πως είχε ανάγκη από γυαλιά. Μια χαρά έβλεπε που να πάει, ακόμη και να διαβάσει, αλλά πάλι, η φυσική όραση της ήταν θολή.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε σκουντουφλήσει, σκοντάψει, φάει τα μούτρα της από πράγματα που δεν προλάβαινε να δει και η μαντική δεν την προειδοποιούσε έγκαιρα, ειδικά εάν βιαζόταν ή ήταν αγχωμένη.

"Είσαι για ζούληγμα όταν έχεις τα γυαλιά μικρή καταστροφική προφήτισσα!" Της σχολίασε μια φορά ο Ανατόλ και η Ντάστιν δεν ήξερε εάν ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί ή αν ήθελε να θάψει τον ψυχίατρο. Όχι δεν έβρισκε τον εαυτό της γλυκούλικο με τα γυαλιά.

Όμως θα της έδιναν πιο διαφορετική εμφάνιση για να κρύψει τον πραγματικό της εαυτό. Τα φόρεσε και στη στιγμή τα πράγματα γύρω της έγιναν πιο καθαρά. Κοιτάχτηκε ξανά από το κινητό της.

"Χμμμ..." Τελικά έγνεψε το κεφάλι της. Τώρα το αποτέλεσμα της φαινόταν επαρκές. Ξαναπήγε στο δωμάτιο του Ενρίκε και βρήκε τους υπολογιστές απενεργοιημένους. Χτύπησε το μέτωπο της. "Πάλι μου παίζει παιχνιδάκια ο Μιγκέλ. Ίδιος ο δημιουργός του!" Μουρμούρισε και ενεργοποίησε το σύστημα. Η οθόνη άναψε και σκάναρε την Ντάστιν.

Δεν είσαι ο Ενρίκε
Δεν είσαι Σκιά
Έχεις ένα λεπτό να φύγεις πριν ενεργοποιήσω το πρωτόκολλο αυτοκαστροφής φύτουλα

"Εγώ είμαι Μιγκέλ. Η Νταστίντα Μπερίσα." Είπε αδιάφορα η Ντάστιν. Το σύστημα κατά κάποιο τρόπο φάνηκε να, όπως το λέει και η αργκό, "μένει μαλ*κας", καθώς επεξεργαζόταν τη φωνή της Ντάστιν.

Είσαι σίγουρη πως θέλεις να σκάσεις μύτη στο σχολείο ντυμένη έτσι;
Τα παιδιά του Ανατολικού όπως και των περισσότερων σχολείων όλης της Αμερικής, είναι βάρβαροι και ανελέητοι με όποιον δουν αδύναμο
Δεν θα κρατήσεις χαμηλό προφίλ για πολύ καιρό έτσι

"Ναι Μιγκέλ. Έχω τη δική μου λογική το γιατί θέλω να φαίνομαι έτσι."

Η οποία είναι;

"Μπορεί πράγματι να γίνω στόχος. Όσο κι αν το σιχαίνομαι αυτό όμως, το να φαίνομαι μικρή κι αδύναμη ακριβώς θα με κάνει να φαίνομαι ανίκανη να προκαλέσω το οποιοδήποτε κακό. Επίσης εάν με προκαλέσουν, είναι πολύ εύκολο να κάνω κάτι να φανεί σαν ατύχημα ή σαν να είμαι θύμα, χωρίς να με αγγίξουν ούτε στο μικρό μου δάχτυλο."

Πρόσεχε Μπερίσα
Δεν θα είναι τόσο απλά τα πράγματα
Υπάρχουν κάμερες στο κτίριο
Όσο καλά κι αν καταφέρεις να στήσεις κάτι υπέρ σου, οι κάμερες θα αποδείξουν άλλα πράγματα

"Μμμ, δι*ολε, δεν το σκέφτηκα αυτό..." Δαγκώθηκε η Ντάστιν.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν τύφλα σημεία στο κτίριο
Ή πως δεν θα ήμουν προγραμματισμένα ικανός να προκαλέσω μερικά εάν ήμουν κοντά στις κάμερες

"Μιγκέλ, συγνώμη, μα δεν είσαι κανένα τόσο δα ηλεκτρονικό μαραφετάκι να σε κουβαλήσω."

Τότε κατέβασε με στο κινητό σου

"Më falni (συγνώμη;)?" Η Ντάστιν κοίταξε τους υπολογιστές με γουρλωμένα μάτια.

Εύκολο
Είμαι εδώ, είμαι και στις μικρότερες συσκευές του Ενρίκε
Στα κινητά του
Το λάπτοπ
Τα γυαλιά του είναι ρυθμισμένα με τον κώδικα μου
Μίνι έκδοση
Έτσι τον κρατάω ενημερωμένο πάντα και παντού
Μπορείς και εσύ
Συνέδεσε το κινητό σου με τους υπολογιστές

"Μπορούσε από πάντα να γίνει αυτό το κουλ πράγμα τόσο εύκολα ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΊΠΕ Ο ΕΝΡΊΚΕ;!" Σκέφτηκε η Ντάστιν αναγακτισμένη. Εξέπνευσε. "Ας γίνει αργότερα. Πρέπει να φτιάξουμε το αίτημα εγγραφής στο σχολείο. Και που'σαι, όταν τελειώσουμε με τα ψεύτικα πιστοποιητικά, πλαστογράφησε και μια μικρή ταυτότητα να την έχω πάνω μου."

Βεβαίως
Ας ξεκινήσουμε

~

Η Νταστίντα Μπερίσα χρησιμοποιεί το σύστημα για πλαστογράφηση

Αυτή ήταν η πιο ενδιαφέρουσα ειδοποίηση που δέχτηκε ο Ενρίκε όταν ενεργοποίησε τα γυαλιά του για να δει εάν έχει νέα.

"Έτσι ε; Λοιπόν το καλό που της θέλω να μην τα σκ*τώσει." Σκέφτηκε καθώς ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα στο κρεβάτι του κελιού του.

"Κάνα κουτσομπολιό;" Ρώτησε ο Εφιάλτης από το διπλανό κελί.

"Ασίρεμπ ο ασού Λέκγιμ. Ουέσακιφισλαφ (Η Μπερίσα χρησιμοποιεί τον Μιγκέλ. Πλαστογράφηση)." Απάντησε 'αδιάφορα' ο χάκερ καθώς απενεργοποιούσε τα γυαλιά.

"Τι σκ*τά γλώσσα ήταν αυτή;" Ρώτησε ένας φρουρός που στεκόταν εκεί κοντά.

"Κίτατη."

"Κίτατη ποια;"

"Κοίτα τη δουλειά σου αδιάκριτε." Αυθαδίασε ο Ενρίκε.

*κάποιοι αναγνώστες σε φάση:*

https://www.youtube.com/watch?v=Fdza03XOmTw

"Ω, θα τη κάνω τη δουλειά μου, με το να κάνω αναφορά πως εσύ και ο αρχηγός σου μιλάτε πιθανώς κρυπτογραφικά και πρέπει να σας χωρίσουν. Δεν θα σου αρέσει Κάστρο."

"Ώχουουου!" Έκανε ο Ενρίκε τάχα αγανακτισμένος και σώπασε. Όμως δεν χρειαζόταν να μιλήσει παραπάνω. Ο Εφιάλτης είχε καταλάβει τι είπε ο Ενρίκε.

"Atta girl που παίρνεις δράση. Αναρωτιέμαι σε τι θα σου χρησιμεύσει η νέα πλαστή ταυτότητα." Σκέφτηκε.

4680 λέξεις. *αναδύομαι από τον σκουπιδοτενεκέ*

ουφ. επιτέλους άλλο ένα κεφάλαιο 👌🏽

το πως θα πάει η πλαστογράφηση και εγγραφή της ντάστιν στο σχολείο των δίδυμων Μ, θα μαθευτεί στο επόμενο κεφάλαιο. γεια σας μπέιμπις.