(πω πω μλκ τι κριντζ αυτό το κεφάλαιο, πρέπει να το διορθώσω😭)

Μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, οι μαθητές μπορούσαν να τακτοποιήσουν τα πράγματα τους και να περιφερθούν εδώ κι εκεί στο κτίριο, συζητώντας, παίζοντας, διαβάζοντας. Πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα, καθώς και η διάρκεια των διαλειμμάτων, ήταν προφανώς η πολύ αγαπημένες ώρες του σχεδόν κάθε μαθητή.

Για τη Μέλανι και τη Μιράντα τέτοιες ώρες ήτανε της επιβίωσης.

Όχι πως ήταν δύσκολο για αυτές να περιτριγυρίζονται από στρατιές μαθητών που σε κοίταζαν με μισό μάτι και να πρέπει να βρίσκονται σε επιφυλακή ανά πάσα ώρα και στιγμή, περιμένοντας ποτέ κάποιος θα αποφάσιζε να τους φερθεί σαν μαλ*κας.

Ήταν συνηθισμένες στο να αντιμετωπίζουν αυτή τη κατάσταση στο περιβάλλον του σχολείου.

"Μιράντα, όταν ρίξω το καθρεπτάκι μου κάτω, σκύψε." Ψιθύρισε η Μέλανι στο άκυρο σε κάποια φάση, ούτε ένα λεπτό αφότου εκείνη και η Μιράντα είχαν αφήσει τις τσάντες τους στα ντουλάπια τους.

Η ξανθομάλλα κράταγε καθρεφτάκι με το οποίο τάχα έβλεπε πως να στρώσει τα μαλλιά της, ενώ στην πραγματικότητα κάτι είχε πάρει το μάτι της. Η Μιράντα δεν κουνήθηκε, ούτε γύρισε να κοιτάξει τον λόγο που σύντομα θα έπρεπε να σκύψουν. Και οι δύο περίμεναν για λίγο.

"Άσε με να μάντεψω, η Ντέιζι και οι τσο*λες της θέλουν να μας κάνουν χαλάστρα από τώρα, έτσι;" Ρώτησε η μαυρομάλλα μετά από λίγο.

"Προβλέψιμο." Σχολίασε η Μέλανι.

Ξαφνικά το καθρεπτάκι της έφυγε από τα χέρια, όμως η Μιράντα κατάλαβε πως αυτό έγινε επίτηδες. Τα δύο κορίτσια έσκυψαν την ίδια στιγμή να το σηκώσουν και πάρα τρίχα γλίτωσαν από ένα αντικείμενο το οποίο όταν έπεσε στο μαρμάρινο πάτωμα αν και μικρό έκανε βαρύ γδούπο. Ήταν ένα... βότσαλο;

"Παίζουμε με βότσαλα τώρα Ντέιζι;" Ρώτησε η Μιράντα καθώς γύρισε και κάρφωσε τα ψυχρά μάτια της πάνω σε μια κοπέλα με όμορφα ανοιχτά σοκολατί μαλλιά.

Λίγο πιο πίσω της στέκονταν 4 ακόμη κορίτσια. Αυτή η πενταμελής 'συμμορία' έδειχνε περιποιημένη και σχετικά πιο καλοντυμένη από τους περισσότερους μαθητές, με φάτσες που τις έκαναν να εκπέμπουν αέρα πλουσιοκόριτσων και ψηλομυτιάς.

"Έχει αρχίσει να γίνεται βαρετό που αποφεύγετε τα πάντα όλη την ώρα. Δεν αφήνετε και τίποτα μια φορά να σας αγγίξει;! Μια!" Ρώτησε η Ντέιζι, η 'αρχηγός' σαρκαστικά.

"Δεν έχουμε όρεξη να γεμίσουμε το πάτωμα αίματα." Σχολίασε η Μέλανι.

"Ω, υπερβολικές! Ένα τόσο δα βοτσαλάκι είναι, μην κάνατε- ΈΤΣΙΙΙ!" Ξαφνικά η Ντέιζι και οι φίλες της άρχισαν να στριγγλίζουν καθώς έβλεπαν τη Μέλανι να τις σημαδεύει με το βότσαλο.

"Ένα τόσο δα βοτσαλάκι είναι πως κάνετε έτσι;" Ρώτησε η Μιράντα, προφανώς κοροϊδεύοντας. "Μην το πετάξεις Μελ, θα χαλάσουν οι ακριβές τους Ιταλικές κορδέλες για τα μαλλιά." Συνέχισε.

"Η θα πέσει σκόνη στα πανάκριβα τους παπουτσάκια που τους πήρανε οι μπαμπακούληδες τους από το εξωτερικό αφότου ρίξανε λίγα παραπάνω κλάματα κακομαθημένου." Συνέχισε η Μέλανι.

"Ω ναι. Και μετά θα τους ζητήσουν να μας αποβάλλουν από το σχολείο!"

"Τουλάχιστον έχουμε μπαμπάδες!" Σχολίασε μια από τις φίλες της Ντέιζι κάνοντας τα πλουσιοκόριτσα και άλλους μαθητές από γύρω να χαχανίσουν. Για μια φευγαλέα στιγμή αυτό πάγωσε το δίδυμο Μ.

"Μήπως χτυπήσαμε κάποια ευαίσθητη χορδή;" Ρώτησε η Ντέιζι κοροϊδευτικά. Μα η Μέλανι σύντομα αντιμίλησε.

"Τουλάχιστον οι δικοί μας δεν έφυγαν χρεοκοπώντας."

"Τι υπονοείς με αυτό;!" Ρώτησε απότομα η Ντέιζι.

"Εννοεί αγαπητή ανεγκέφαλη Ντέιζι..." Ξεκίνησε η Μιράντα. "... Πως μπορεί καμία από τις δυο μας να μην έχει μπαμπά πλέον, μα τουλάχιστον δεν έφυγαν από αυτή τη ζωή χρεοκοπημένοι ή άθλιοι. Ενώ οι δικοί σας, ναι και των 5, άκουσα κάτι ζουμερές φημούλες πως οι δουλειές τους που φέρνουν όλα τα λεφτουδάκια στα σπίτια σας, μόνο και μόνο για να εξαφανίζονται 'ως δια μαγείας', αρχίζουν να μην επαρκούν."

"Πώς τολμάς!" Γρύλισε η Ντέιζι ενώ οι μαθητές τριγύρω άρχισαν να παρακολουθούν το δράμα που εκτυλισσόταν με έκπληξη και περισσότερο ενδιαφέρον.

"Το λοιπόν, άκουσα πως οι γλυκύτατοι μπαμπάκες σας, επειδή δεν αντέχουν να πρέπει να δίνουν ασταμάτητα στα μικρά τους κακομαθημένα κοριτσάκια τα λεφτά τους, αντί να σας βάλουν ένα στοπ, έχουν στραφεί σε άλλες, όχι τόσο έντιμες μεθόδους."

"ΝτεΡόουζ, πρόσεχε πολύ τις επόμενες λέξεις που θα βγουν από το στόμα σου." Απείλησε η Ντέιζι με σφιγμένες γροθιές.

"Λες και προσέχεις εσύ το δικό σου." Σχολίασε η Μιράντα βαριεστημένα.

"Και τι άκουσα εγώ με την Μιράντα!" Πήρε το λόγο η Μέλανι κουνώντας τα χέρια της απαλά και θεατρικά. "Ακούσαμε κυρίες μου, πως οι μεγαλοεπιχειρηματίες μπαμπάκες σας, άλλοι στράφηκαν στο ποτό μπας και ξεχάσουν για λίγο, άλλοι στο τζόγο μπας και καταφέρουν να κερδίσουν λίγα παραπάνω. Μας ως γνωστόν, στον τζόγο είναι δυνατόν να χάσεις και πάρα πολλά, οπότε-."

"ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΛΕΣ ΨΈΜΑΤΑ!"

"Ααα! Κατάλαβα! Δεν σας είπαν τίποτα για το ότι χρεοκοπείτε έτσι; Για αυτό αρνείστε τα όσα λέω."

"ΒΟΎΛΩΣΕ ΤΟ!"

Αλλιώς τι θα κάνεις Ντέιζι; Θα βάλεις τον 'πλούσιο' μπαμπάκα σου να μας αποβάλλει από το σχολείο;" Συνέχισε η Μιράντα. "Χλωμό το βλέπω, ίσως μόνο άμα όλοι οι μπαμπάδες των ψεύτικων φίλων σου που μυρίζουν πλαστικό, βάλουν ό,τι έχουν και δεν έχουν κάτω, θα μαζέψουν αρκετά για να αποβάλλουν ίσως μόνο τη μια από εμάς."

"Αυτό έτσουξε." Ψιθύρισε η Μέλανι. Κυριολεκτικά η συμμορία της Ντέιζι φαινόταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα, εκτός από εκείνη την ίδια, η οποία όμως φαινόταν έτοιμη να εκραγεί.

"Μα για μισό!" Η Μιράντα ήταν έτοιμη να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά. "Ίσως με αυτά τα λεφτά που θα σας μείνουν, μπορείς εσύ Ντέιζι με τις φίλες σου να πάτε να αγοράσετε λίγη αληθινή αξιοπρέπεια καθώς και κανένα συμβουλευτικό βιβλίο του πως να κάνετε roast, επειδή μα τον οποιοδήποτε Θεό υπάρχει εκεί έξω, εξακολουθείτε ακόμη και μετά από τόσο καιρό να απογοητεύετε εμένα και τη Μέλανι οικτρά στο πως προσπαθείτε να μας κάνετε να αισθανθούμε σαν σκουπίδια." Εδώ η μαυρομάλλα ξαφνικά σοβαράψε εντελώς και τα μάτια της κοίταξαν κατευθείαν στη ψυχή της Ντέιζι. "Εγώ και η Μέλανι δεν θα είμαστε ποτέ σαν τους περισσότερους. Δεν φοβόμαστε τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα που νομίζουν ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από τους εαυτούς τους, μόνο να διατάζουν ξέρουν χρησιμοποιώντας τα λεφτά των γονέων τους και απειλούν με τη δύναμη τους. Που όταν καμία από αυτές τις τακτικές δεν δουλεύουν κλαίγονται στους γονείς τους να καταστρέψουν τον κάθε αυθάδη που μπορεί και απλώς να ανέπνευσε προς το μέρος τους με τον 'λάθος' τρόπο. Δεν φοβόμαστε τους τιποτένιους νταήδες που νομίζουν πως όλα θα γίνουν δικά τους με τη βία. Έχουμε αντιμετωπίσει τέτοιου είδους κλαψιάρηδες στο παρελθόν. Και πάνω από όλα, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από κορίτσια σαν εσένα και τις κότες σου που κερδίζουν άριστους βαθμούς όχι επειδή μελετάτε σκληρά, μα επειδή ζητάτε από τον διεφθαρμένο δάσκαλο να σας πηδάει."

"Αυτό το παίρνεις πίσω ΤΏΡΑ." Είπε η Ντέιζι.

"Ω, πάψε πια Ντέιζι. Η φωτογραφία που πρόλαβα να τραβήξω μου λέει μόνο την αλήθεια." Εδώ η Ντέιζι χλώμιασε. Μα δεν είπε κάτι. "Ξέρεις, Ντέιζι, ο τρόπος που δουλεύεις και μελετάς τώρα, θα είναι και ο τρόπος με τον οποίο θα βρεις τη ζωή αργότερα αλλά ανάποδα. Εάν διάβαζες κανονικά, εάν έριχνες λίγο παραπάνω κόπο, ίσως θα εξασφάλιζες τρόπο να βγάλεις έξτρα χρήματα στη μελλοντική δουλειά για την οικογένεια σου, εάν φυσικά δεν τα εξαφανίζεις σε λίγες μόνο ημέρες."

"Μη μου λες εμένα για δουλειές όταν εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις-!"

"Δεν είναι τόσο αργά πάντως να ξεκινήσεις να παίρνεις το σχολείο στα σοβαρά." Έκοψε τη Ντέιζι η Μιράντα. "Ενώ, εάν απλώς δεν μελετάς, τεμπελιάζεις, βάζεις άλλους μαθητές να κάνουν τις εργασίες για εσένα και περνάς τα τεστ με ζαβολιές και ακραίους τρόπους, θα περάσεις όλο το υπόλοιπο της ζωής σου να μαζεύεις μερικά ψωροδολάρια με το να καθαρίζεις τουαλέτες και πατώματα, ή στη χειρότερη να πουλήσεις την κάθε αξιοπρέπεια που έχεις και να πας σε στριπτιζάδικο, επιτρέποντας σε άντρες και γέρους να σε αγγίζουν, να σε πηδάνε και να τους ρουφάς τον πού-."

Η Ντέιζι επιτέλους άρχισε να περπατάει προς το μέρος της Μιράντας με γροθιές έτοιμες μα βαρέσουν. Η μαυρομάλλα ρόλαρε τα μάτια της και περίμενε την Ντέιζι να έρθει, έτοιμη να την ξεφτιλίσει. Μα η Μέλανι έβαλε το χέρι της στον ώμο της και ψιθύρισε κάτι.

Απομακρύνθηκε μερικά βήματα και τότε η Μιράντα στάθηκε πιο χαλαρά. Αγνόησε εντελώς την Ντέιζι. Αντίθετα άρχισε να μιλάει με τη Μέλανι, λες και δεν υπήρχε ένα θυμωμένο θηλυκό που πλησίαζε με απειλητικές διαθέσεις. Η Μιράντα δεν έκανε το παραμικρό να προστατευτεί.

Μπροστά στα μάτια όλων των παρευρισκόμενων μαθητών η Ντέιζι τράβηξε απότομα τη Μιράντα να την κοιτάξει και της έριξε μια γρήγορη και δυνατή γροθιά στο αριστερό μάγουλο της, το οποίο χτύπημα έκανε τη μαυρομάλλα να πέσει κάτω.

"Αχ Μιράντα!" Αναφώνησε η Μέλανι τάχα σοκαρισμένη. Η Ντέιζι ήταν έτοιμη να συνεχίσει.

"Περίμενα πολύ καλύτερα από εσένα Ντέιζι." Μια αγορίστικη φωνή ακούστηκε. Κεφάλια γύρισαν στην κατεύθυνση αυτής της φωνής και η Ντέιζι πάγωσε. Κοίταξε καθώς ένας ψηλόλιγνος καλοντυμένος νεαρός, ξανθούλης και με αστραφτερά πράσινα μάτια έκανε την εμφάνιση του. Στάθηκε μόλις λίγα βήματα μακριά από τη Μιράντα.

"Ω, Ντάριους!" Ξεκίνησε η Ντέιζι, ξαφνικά με μια 'φιλική' φωνή. "Ξέρεις, η Μιράντα το ξεκίνησε-."

"Ααα, ναιιι. Σίγουρα το βότσαλο που προσπάθησες να πετάξεις στο κεφάλι μας ήταν δικό μας ξεκίνημα." Επενέβη η Μέλανι, κάνοντας τον ξανθομάλλη να γουρλώσει ελαφρώς ματάκια.

"Ψέματα!" Πέταξε η Ντέιζι πανικοβλημένη.

"Ντέιζι, σε τι σου έχουν φταίξει τα κορίτσια για να φέρεσαι με αυτό το τρόπο;" Ρώτησε ο Ντάριους ήρεμα.

"Ντάριους, δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις αυτές τις-! τις-!"

"Κάθε φορά που αρνείσαι τα πάντα Ντέιζι ή ο οποιοσδήποτε άλλος που πειράζει τα κορίτσια, πότε δεν έχω δει εκείνες να το ξεκινάνε, τουλάχιστον από όσα δείχνουν οι κάμερες του κτιρίου." Είπε ο Ντάριους σοβαρά κάνοντας τη Ντέιζι να χλωμιάσει κι άλλο. "Ναι Ντέιζι. Για αυτό φαίνεται πως παίρνω πάντα το μέρος τους. Δεν ξεκινάνε εκείνες ποτέ τίποτα. Κανέναν καβγά. Εσείς το ξεκινάτε. Πάντα." Συνέχισε και το βλέμμα του δεν έδειχνε θυμωμένο, μα μάλλον απογοητευμένο. Έσκυψε προς το μέρος της Μιράντας και έτεινε το χέρι του προς το μέρος της. Σιωπηλά η Μιράντα το δέχτηκε και στάθηκε όρθια, κοιτώντας κάτω με μια σκεπτική έκφραση.

"Πώς μπορείς Ντάριους! Δεν αξίζει τον χρόνο σου!" Συνέχισε η Ντέιζι το βιολί της, δείχνοντας όμως μόνο τη Μιράντα. "Τι της βρίσκεις καν;!"

"Της βρίσκω στοιχεία πιο ανθρώπινα ενώ κατονομάζεται αλεξιθυμική πάρα σε οποιονδήποτε άλλο που θεωρείται φυσιολογικός." Της είπε στεγνά ο Ντάριους. "Είναι ειλικρινής ακόμη και με την πιο βίαιη έννοια, παραμένει αυθεντική χωρίς να αλλάζει τον εαυτό της απλώς για να γίνει αρεστή με ψευτιές και ακόμη και μετά από τόσο καιρό που εσύ, οι φίλες σου και πολλοί ακόμη κάνετε τα αδύνατα δυνατά για να την βασανίσετε εκείνη και τη Μέλανι, ουδέποτε εκείνη σας χτύπησε ή σας έκανε κακό. Όπως τώρα."

Φυσικά ο Ντάριους δεν ήξερε πως όποιος τα έβαζε με τις δύο φίλες, εκείνες κάνανε τις ζωές τους κόλαση χωρίς καν να τους αγγίζουν. Δεν τις υποψιάζοταν καν, πως θα μπορούσε άλλωστε χωρίς αποδείξεις;

"Και ποια νομίζεις ότι κάνει χαλάστρα σε ακριβώς όλους όσους της 'έκαναν κακό' με το να έρχονται στη φόρα μυστικά που δεν θα έπρεπε καν να αποκαλυφθούν; Ντάριους, δεν γίνεται να μην το βλέπεις πως η Μιράντα δεν είναι ΚΑΝ αθώα!"

"Και εγώ πάλι θεωρώ πως δύο πράγματα είναι πιθανά: είτε η Μιράντα με τη Μέλανι νοιάζονται τόσο πολύ να ασχολούνται με εκδικήσεις και πράγματι έχουν όλες αυτές τις απίστευτες ικανότητες και γνώσεις να βγάζουν μυστικά στη φόρα, είτε πως με τόση αντιπάθεια που ο κόσμος παραδόξως έχει εναντίον τους, προσπαθεί να τις κάνει να φαίνονται ένοχες." Τα μάτια του Ντάριους στενέψαν. "Δεν ξέρω τι στ'αλήθεια συμβαίνει και ποια είναι η αλήθεια όλων των πραγμάτων, αλλά εγώ βλέπω με τα μάτια μου πως ποτέ εκείνες δεν ξεκινάνε δράματα." Γύρισε να κοιτάξει τη Μιράντα και το βλέμμα του μαλάκωσε. "Μιράντα;" Αργά αργά ή μαυρομάλλα πήρε τα μάτια της από το πάτωμα και κοίταξε τον Ντάριους σιωπηλά. "Τι συνέβη και σε χτύπησε η Ντέιζι;" Ρώτησε το αγόρι. Η Μιράντα απλώς γύρισε να κοιτάξει τη Μέλανι που σαν να κατάλαβε κάποιο κρυφό μήνυμα έσπευσε να μιλήσει.

"Αυτή τη στιγμή η Μιράντα δεν αισθάνεται σε θέση να μιλήσει. Πονάει το πρόσωπο της από το χτύπημα, οπότε μπορώ να εξηγήσω εγώ. Λοιπόν, η Ντέιζι μας πέταξε ένα βότσαλο που κουβαλούσε σκόπιμα, αρχίσαμε να συζητάμε, η συζήτηση πέρασε στους πατεράδες μας, προσπάθησαν να μας ρίξουν χτύπημα κάτω από τη ζώνη για τους νεκρούς μπαμπάδες μας, ύστερα πιάσαμε στο στόμα μας τους μπαμπάδες τους και το ότι χρεοκοπούν επειδή οι δουλειές τους δεν πάνε καλά αλλά επίσης επειδή τους απομυζούν τα λεφτά σε λίγες μόνο ημέρες." Η Μέλανι πήρε μια βαθιά ανάσα και ξανακοίταξε τη Μιράντα. "Θέλεις να πω τι είπες παρακάτω, σε πειράζει;" Ρώτησε και η μαυρομάλλα κούνησε κεφάλι δεξιά και αριστερά. Η Μέλανι ξανακοίταξε τον Ντάριους. "Λοιπόν, ύστερα η Μιράντα άρχισε να τους τρίβει στη μούρη το ότι πρέπει να αρχίσουν να είναι χρήσιμες για τις οικογένειες τους με το να μελετούν έτσι ώστε να έχουν καλές δουλειές στο μέλλον, κάτι το οποίο ωστόσο δεν κάνουν επειδή κάνουν ζαβολιές, βάζουν άλλους μαθητές να κάνουν τις εργασίες τους και επειδή λαδώνουν τους δασκάλους με το να τους παίρνουν πί-."

"Αυτό δεν χρειάζεται να το πεις." Την έκοψε απότομα ο Ντάριους, καταλαβαίνοντας την τελευταία στιγμή τι πήγαινε να πει η Μέλανι και κοίταξε την εξαγριωμένη Ντέιζι με γουρλωμένα μάτια.

"Να συνεχίσω; Λοιπόν, στο τέλος η Μιράντα είπε της Ντέιζι πως εάν μελετήσει και ρίξει κόπο θα εξασφαλίσει καλή δουλειά και λεφτά, ενώ αν δεν το κάνει, με το μπαμπά της χρεοκοπημένο θα καταλήξει να τρίβει τουαλέτες ή σε στριπτιζάδικο να κάνει τα ακατανόμαστα." Η Μέλανι πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα. "Τέλος, η Ντέιζι δεν άντεχε να ακούει άλλο τη Μιράντα και την βάρεσε. Ούτε καν προσπάθησε να προστατέψει τον εαυτό της! Αυτά λίγο πολύ."

"Ντάριους, δεν γίνεται να την πιστεύεις!" Ξαναδιέκοψε η Ντέιζι. "Αυτά είναι υπερβολικά! Αηδιαστικά! Είναι τελείως-!"

"Αληθινά και μην συνεχίζεις με αυτή τη συμπεριφορά νεαρή κυρία." Μια μπάσα απότομη φωνή την διέκοψε και ο τύπος με τη μαύρη φόρμα και γυαλιά ηλίου στην πύλη του σχολείου έσκασε μύτη πίσω από τις δύο φίλες και τον Ντάριους. Κοίταξε την Μιράντα προσεκτικά. "Αν είναι δυνατόν ΝτεΡόουζ! Κατάφερε η κυρία Τζόι να σου κάνει τέτοιο χτύπημα;! Σχεδόν εντυπωσιάζομαι..." Εδώ ο τύπος κοίταξε με βλέμμα παγωμένο τη Ντέιζι. "... ή θα εντυπωσιαζόμουν εάν δεν είχα στη μνήμη μου κυρία Τζόι το τι προσέφερες να κάνεις 'για χάρη μου' εάν σου έδινα καλό βαθμό στη Φυσική Αγωγή." Ολονών τα μάτια πέσανε πάνω στη Ντέιζι με έκπληξη και αηδία, η οποία σίγουρα ήθελε εκείνη τη στιγμή να ανοίξει η γη να την καταπιεί. "Να ήσουν μόνο εσύ θα το ξέχναγα, μα μετά και οι φιλενάδες σου ήταν έτοιμες να ρίξουν την αξιοπρέπεια τους στα πόδια μου. Έχω κουραστεί με τις μαλ*κίες σας." Συνέχισε ο άντρας, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον γυμναστή του σχολείου, καταστρέφοντας τώρα και τις φίλες της Ντέιζι. "Κυρία Τζόι, είναι προτιμότερο εσύ και οι φιλεναδίτσες σου να φύγετε. Αρκετά ξεφτιλιστήκατε, όσο περισσότερο μένετε, τόσο περισσότερα ακούμε για εσάς. Μεταβολή!" Αργά αργά η Ντέιζι και οι φίλες της γύρισαν 180° μοίρες και άρχισαν να απομακρύνονται με κεφάλια ψηλά. Μα όχι για πολύ καθώς μια από αυτές γύρισε να κοιτάξει πάνω από τον ώμο της.

"Οι ζωές όλων χειροτερεύουν εξαιτίας σου Μιράντα. Όλα θα ήταν καλύτερα εάν δεν είχες γεννηθεί. Θα έπρεπε να σε είχε σκοτώσει εκείνο το αυτοκίνητο εκείνη τη μέρα-."

Τι την έπιασε τη Μέλανι ξαφνικά, ούτε εκείνη κατάλαβε. Μόνο πως το βότσαλο βρισκόταν στο δεξί της χέρι, έτοιμο να το πετάξει σαν καταπέλτης πάνω στη κοπέλα που είχε την αυθάδεια να ξεστομίσει αυτά τα πράγματα.

"Αρκετά κυρία Γκρέι!" Ο γυμναστής της κράτησε το χέρι σταθερά ακίνητο, επιτρέποντας στα πλουσιοκόριτσα να τρέξουν μακριά. "Ηρέμησε." Η Μέλανι δεν αντιστάθηκε.

Μα καθώς κοίταζε τη κατεύθυνση που είχε πάρει η Ντέιζι και οι φίλες της, η έκφραση της έσταζε δηλητήριο. Από τότε που είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει τα συναισθήματα της, δεν δυσκολευόταν να τα κρατάει υπό έλεγχο.

Όμως τώρα ξαφνικά αισθανόταν το στήθος της έτοιμο να εκραγεί από έναν θυμό ο οποίος χαλιναγωγούνταν μόνο από το σταθερό χέρι του γυμναστή και την εμπόδισε από το να σπάσει το κρανίο της κοπέλας με το βότσαλο που είπε στη Μιράντα πως θα έπρεπε να είναι νεκρή.

"Μην δίνεις σημασία Μέλανι." Είπε αργά αργά η Μιράντα και αδιάφορα μετά από τόσα λεπτά σιωπής. "Ξέρεις πολύ καλά πως δεν είναι οι μόνες που εύχονται κάτι τέτοιο. Δεν θα σπάσεις τα κεφάλια ολονών για αυτό, μην πέσεις σε τέτοιο επίπεδο."

Η Μέλανι και ο Ντάριους, κοίταξαν τη μαυρομάλλα με λυπημένη έκφραση. Ακόμη και ο γυμναστής, που τα φρύδια και το στραβωμένο στόμα του πρόδιδαν πως λίγο πολύ αισθανόταν τα ίδια. Στο τέλος ξερόβηξε.

"Λοιπόν, ελπίζω να σας δω στο μάθημα μου κυρίες." Κοφτά σήκωσε κεφάλι και κοίταξε τριγύρω. "ΣΤΙΣ ΔΟΥΛΕΊΕΣ ΣΑΣ ΌΛΟΙ ΣΑΣ! ΑΔΙΆΚΡΙΤΟΙ! ΆΝΤΕ, ΟΥΣΤ!" Γαύγισε και οι μαθητές που παρακολουθούσαν ακόμα τα πάντα βιάστηκαν να φύγουν από τη γύρω περιοχή. Γύρισε να κοιτάξει τον Ντάριους. "Νεαρέ, πάρε την ΝτεΡόουζ στο ιατρείο." Είπε στεγνά και ύστερα απομακρύνθηκε με αργά βήματα. Οι δύο φίλες και ο Ντάριους υπάκουσαν και κατευθύνθηκαν προς το ιατρείο του σχολείου.

~

Ο Ντάριους, 'Το χρυσό παιδί του Ντένβερ', ήταν ένας από τους μαθητές της 'υψηλής τάξης'. Πλούσιος, αν και όχι ο πλουσιότερος μεταξύ των συμμαθητών του, είχε ίσως τον μεγαλύτερο σεβασμό από τους περισσότερους του Ανατολικού του Ντένβερ.

Και γιατί όχι; Τον άξιζε. Ανεξάρτητα από το πως προσπαθούσαν να του φερθούν ή σε πολλές καταστάσεις, πάντα κατάφερνε να κρατάει θετική ή στη χειρότερη ουδέτερη στάση και να λύνει θέματα με λογική, ευγένεια και λεπτότητα. Ήταν ειλικρινής με έναν τρόπο που δεν μπορούσες να αισθανθείς προσβεβλημένος.

Για αυτή του τη συμπεριφορά γινόταν αρεστός και συμπαθητικός εύκολα, όχι απλώς επειδή ήταν διάσημος και δημοφιλής στον κόσμο. Οι μαθητές τον χαιρετούσαν πρόσχαρα. Οι δάσκαλοι τον παίνευαν για την διαγωγή του και τις επιδόσεις του, επιπέδου Μέλανι-Μιράντα.

Δεν ερχόταν ποτέ στο σχολείο με το λεωφορείο. Πάντα τον άφηνε μπροστά από την είσοδο ένα αστραφτερό μαύρο κάμπριο που το οδηγούσε σοφέρ. Με το που έβγαινε πολλοί πλησίαζαν να τον προϋπαντήσουν και θαυμάσουν το μεγαλείο του.

Δεν πήγαινε από πάντα σχολείο. Βρισκόταν σε κατ' οίκον εκπαίδευση σχεδόν όλη του τη ζωή μέχρι πριν ένα χρόνο που εγγράφηκε στο Ανατολικό του Ντένβερ. Ήταν προσωπική του επιθυμία να γνωρίσει πιο πολλά άτομα της ηλικίας του βλέπετε.

Από τη πρώτη μέρα που η Μέλανι και η Μιράντα τον είδαν τον πήραν κατευθείαν με κακό μάτι. Ήξεραν τον Ντάριους, είχε φανεί και στη τηλεόραση με τον μπαμπά του αρκετές φορές, μα δεν γνώριζαν τι χαρακτήρας ήταν πράγματι. Ωστόσο μπορούσαν να υποθέσουν στερεοτυπικά.

Πως δηλαδή ο Ντάριους θα ήταν ακόμη  ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που απλώς θα γαυγίζει, διατάζει και χρησιμοποιεί το κύρος και δύναμη του πάνω σε άλλους. Έτσι νόμισαν. Μα δεν του έκαναν κάτι, απλώς περίμεναν να δουν εάν είχαν δίκιο.

Τα πρώτα σημάδια όμως πως είχαν άδικο για αυτόν ξεκίνησαν μόλις δύο μέρες αργότερα που ο Ντάριους εγγράφηκε. Είχαν Φυσική Αγωγή και κατά το τέλος ο γυμναστής τους έβαλε να παίξουν dodge-ball. Αγόρια εναντίον κορίτσια. Και εάν νομίσει κάνεις πως αυτό ήταν άδικο, καθόλου.

Αφού η ομάδα των κοριτσιών είχε το δίδυμο Μ. Λίγο ήταν; Καθόλου. Τη στιγμή που μια από τις δύο φίλες κράταγε τη μπάλα στα χέρια της, οι βολές που κάνανε γινόντουσαν θανατηφόρες για τα αγόρια. Μια βολή και ένα αγόρι έξω. Ή τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ο Ντάριους εγγράφηκε στο σχολείο.

Συνέβη οι δύο φίλες να είχαν παραμείνει στο παιχνίδι χωρίς τις συμπαίκτριες τους και ο Ντάριους μόνος του από την άλλη πλευρά. Απέφευγε τις μπαλιές τους, κάνοντας το να φαίνεται εύκολο. Κράταγε το παιχνίδι ζωντανό.

Επιτέλους ένας άξιος αρσενικός αντίπαλος για το δίδυμο Μ, που δεν ήταν χαλβάς και δεν έβγαινε με τη μια έξω από το παιχνίδι. Μα έπρεπε να τον βγάλουν κάπως. Οι δυο φίλες κατέστρωσαν σχέδιο για να βγάλουν τον 'ξανθομπούμπουρα' κι αυτόν επιτέλους έξω.

Εν συντομία, η Μέλανι προσποιήθηκε πως πήγαινε να πετάξει τη μπάλα στον Ντάριους, αλλά την πέταξε ψηλά στον αέρα. Η Μιράντα που είχε κάνει λίγο πιο πίσω, έτρεξε, πήδηξε ψηλά και με δολοφονική ακρίβεια χτύπησε τη μπάλα με μέθοδο 'καρφιού' από το βόλεϊ κατευθείαν στον Ντάριους.

Εκείνος εντωμεταξύ είδε τη Μιράντα πως πέταγε, σαν άγγελος θανάτου, προσωρινά χάνοντας τα. Το επόμενο πράγμα που είδε ήταν τη μπάλα που έφαγε στα μούτρα και έπεσε στο πάτωμα, ανίκανος να αναμετρηθεί με τη ταχύτητα που απέκτησε το αντικείμενο από το χτύπημα.

Πολλοί μαθητές φαίνοταν έτοιμοι κυριολεκτικά να στραγγαλίσουν τη Μέλανι και τη Μιράντα, πως σκότωσαν το αγόρι, 'Το χρυσό παιδί του Ντένβερ'. Μα τότε ο Ντάριους σηκώθηκε μόνος χωρίς βοήθεια και κοίταξε προς το μέρος των κοριτσιών με θαυμασμό.

"Αυτό ήταν τέλειο!" Ήταν το πρώτο πράγμα που είπε και άρχισε να επαινεί τα κορίτσια για τη στρατηγική τους και τον συγχρονισμό που είχαν. Ακόμη και τα χέρια τους έσφιξε! Περίμεναν την οποιαδήποτε αντίδραση από μέρους του, ποτέ όμως μια τέτοια.

Ίσως για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η Μέλανι και η Μιράντα είχαν ελαφρώς πιαστεί off guard, εξαιτίας της αντίδρασης του, που δεν έδειχνε στο ελάχιστο θυμωμένη μα ειλικρινώς εντυπωσιασμένη και ενθουσιασμένη, παρότι θα του έμενε σημάδι από τη μπάλα στο πρόσωπο για αρκετό καιρό.

Από αυτό το συμβάν και έπειτα οι δύο φίλες άρχισαν να τον παρατηρούν πιο στενά για μια βδομάδα. Πάντα γλυκομίλητος, πάντα πρόσχαρος, πάντα αυθεντικός και ειλικρινής. Στ'αλήθεια, δεν προσποιούνταν καθόλου. Και έτσι τον αφήνανε στην ησυχία του.

Δεν γινόταν όμως ακριβώς το ίδιο και με αυτόν. Από τη μέρα που έφαγε τη μπάλα στα μούτρα, άρχισε να ρωτάει για τις δύο φίλες όλο ενδιαφέρον. Φυσικά οι περισσότεροι έβαλαν τα δυνατά τους για να κάνουν τον Ντάριους να στραφεί εναντίον των κοριτσιών.

Μόνο απαίσιες, αισχρές φήμες και λασπολογίες. Τα κορίτσια ιδιαίτερα έδειχναν ικανά να γράψουν ποίηση απάνω στα ονόματα της Μέλανι και της Μιράντας. Όσο κι αν δεν το παραδεχόντουσαν, από τη στιγμή που βλέπανε 'το τέλειο αγόρι' να δείχνει ενδιαφέρον για αυτές που τις μισούσαν σχεδόν όλοι, ήταν ανταγωνισμός.

Αρχικά αυτές οι φήμες μπέρδεψαν εντελώς τον Ντάριους. Μα εάν υπήρχε ένα 'μοιραίο λάθος' που οι μαθητές και δάσκαλοι του Ανατολικού του Ντένβερ έκαναν με το να μιλούν σκ*τά για τη Μέλανι και Μιράντα, αυτό ήταν το να του πουν κυριολεκτικά τα πάντα.

Οι ξεδιάντροποι αδιάκριτοι πάνω στο πάθος τους να παρουσιάσουν τις δύο φίλες με το χειρότερο δυνατό τρόπο, αποκάλυψαν επίσης και το παρελθόν τους. Τους νεκρούς γονείς τους. Την αλεξιθυμία τους. Και αυτά ακριβώς τα στοιχεία έκαναν τον Ντάριους αντί να τις αντιπαθήσει, να τις συμπαθεί ακόμα περισσότερο.

Έχοντας γνώση του πως ήταν η Μέλανι και η Μιράντα και γιατί, δεν άφηνε μέρα που όταν ερχόταν στο σχολείο και τις έβλεπε να μην τις καλημερίζει και ρωτάει για το πως ήταν και να τις αντιμετωπίζει με κάθε σεβασμό. Δεν ήταν καθόλου λίγες οι φορές που επενέβαινε για να τις υπερασπιστεί από άλλους μαθητές που τις προκαλούσαν.

Και εάν είχε ίδια μαθήματα και βρισκόταν στην ίδια τάξη με εκείνες, έκανε διακριτικές έξυπνες παρατηρήσεις στους δασκάλους όταν προσπαθούσαν να τις αδικήσουν. Υπερασπιζόταν πως με ίση και δίκαιη αντιμετώπιση προς τους άλλους μπορούσε κάποιος να γίνει καλύτερος.

Μα όχι μόνο, καθώς και να κάνει τους άλλους καλύτερους, δημιουργώντας έτσι και έναν καλύτερο, πιο ασφαλή κόσμο για τις επόμενες γενιές. Και για αυτό διατηρούσε καλή θετική συμπεριφορά προς τους πάντες. Ειρηνιστής το παιδί.

Ακόμη και με τέτοια επιλογή να υπερασπίζεται τις δύο φίλες, ο Ντάριους παρέμενε αξιαγάπητος και σεβαστός στον κόσμο. Μάλιστα. Κουκλί, πλούσιος, με μεγάλο σεβασμό στα πάντα. Ω ναι. Τυχερότατος σε πολλά. Μα γούσταρε τρελά τη Μιράντα.

Ήταν ηλίου φαεινότερο πως ο Ντάριους κοίταζε τη μαυρομάλλα όπως δεν κοίταζε άλλο κορίτσι. Έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από τον συνηθισμένο πρόσχαρο που είχε για τον καθένα. Όταν κάρφωνε μάτια πάνω στη Μιράντα, το βλέμμα του γέμιζε τρυφερότητα και ακόμη περισσότερη γλυκύτητα.

Τι κατάσταση κι αυτή. Να είσαι κούκλος, πλούσιος, να σε συμπαθούν σχεδόν όλοι, όλα τα θηλυκά να σε θέλουν και να δείχνεις ενδιαφέρον στο ένα και μοναδικό κορίτσι που σε κοιτάζει όπως συνήθως κοιτάζει τους πάντες τριγύρω της ανεξάρτητα από το πόσο καλός ή αγενής είσαι.

Όλοι του λέγανε πως δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση η Μιράντα να του ανταποκριθεί, αφού ήταν συναισθηματικά νεκρή. Αλεξιθυμική. Ένα φρικιό. Μα τον Ντάριους δεν τον ένοιαζε. Κατανοούσε τη κατάσταση της Μιράντας. Ήταν ήδη συμφιλιωμένος με το γεγονός πως η κοπέλα βρισκόταν στη κατάσταση που ήταν.

Το παρελθόν την επηρέαζε ακόμα. Και ήξερε μόνος του πως ήταν διατεθειμένος να περιμένει μέχρι η Μιράντα να ήταν ικανή και έτοιμη να δεχτεί συναισθήματα και να καταλάβει εάν αισθανόταν το ίδιο για αυτόν. Συγκινητικό κάπως. Μα ναι, αυτός ήταν ο Ντάριους. Γιος του Άλμπερτ Νιξ.

~

"Αισθάνεσαι καλύτερα Μιράντα;" Ρώτησε ο Ντάριους όταν η γλυκύτατη νοσοκόμα τελείωσε να γιατρεύει το χτυπημένο μάγουλο της Μιράντας.

"... Υποθέτω." Είπε στεγνά η μαυρομάλλα ακουμπώντας τον βαμβακερό επίδεσμο που κάλυβε τη μελανιά στο πρόσωπο της.

"Χαίρομαι." Είπε ο Ντάριους. Εκείνη τη στιγμή κοίταξε στο ρολόι που κρεμόταν στο τοίχο. "Α, 5 λεπτά ακόμη πριν χτυπήσει κουδούνι. Πρέπει να πηγαίνουμε. Εάν πας και εσύ στη τάξη σου, καλό μάθημα Μιράντα. Και Μέλανι!" Ευχήθηκε πρόσχαρα και βγήκε από το ιατρείο. Η Μέλανι που έως τώρα παρατηρούσε 'το ship της' από απόσταση, επιτέλους πλησίασε και κοίταξε τη Μιράντα πονηρά.

"Λοιπόν, το πριγκιπόπουλο με την αστραφτερή πανοπλία μας έσωσε πάλι. Ύστερα ο κύριος Ίνγκλ." Η Μιράντα δεν αντέδρασε. "Ω τι τύχη κι αυτή, να έχουμε- να έχεις την εύνοια του χρυσού αγοριού με το μέρος σου! Είμαι σίγουρη πως όταν αρχίσεις να ξεπερνάς και εσύ την αλεξιθυμία, εσύ κι αυτός θα γίνετε ένα υπέροχο ζευγάρι!"

"Και να είχα τα συναισθήματα μου πίσω, στον Ντάριους αξίζουν καλύτερα." Την έκοψε η Μιράντα απότομα και παγερά.

"Ορίστε;"

"Ο Ντάριους είναι ευγενικός. Είναι ειλικρινής. Και δεν εκτιμά καθόλου τους ψεύτες. Αυτός νομίζει πως είμαστε κάθε φορά θύματα βίας και εκφοβισμού, μα τι είμαστε στην πραγματικότητα Μέλανι; Απατεώνισες. Ψεύτρες. Αυτός πρόλαβε να δει πως με χτύπησε η Ντέιζι επειδή είπα 'βίαιες αλήθειες', μα δεν ξέρει πως αφού εσύ με προειδοποίησες πως έρχεται, την άφησα να με χτυπήσει για να φανεί πως πάλι είμαι θύμα. Ή πως προτίμησα ειρήνη από μάχη για να φαίνομαι πιο καλή. Ούτε καν ξέρει το τι κάνουμε πραγματικά για εκδίκηση. Όχι, σταμάτα να επιμένεις. Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση εγώ και ο Ντάριους να γίνουμε κάτι."

Αρκετές φορές οι δύο φίλες είχαν αυτή τη συζήτηση. Ξεκινούσε η Μέλανι να πειράζει τη Μιράντα για τον Ντάριους, εκείνη έριχνε αντιρρήσεις και προέβαλε γιατί εκείνη και αυτός δεν θα κατέληγαν μαζί ακόμη κι αν μπορούσε να αισθανθεί κάτι για αυτόν.

Σε όλα τα χρόνια περιφρόνησης από τον περίγυρο, ο Ντάριους είχε γίνει ένας από τους πιο πολύτιμους υποστηρικτές τους. Επειδή απλώς ήταν ο γιος του σημαντικότερου αστυνομικού του Ντένβερ, κάπως οι σκέψεις του και γνώμες του μετρούσαν παραπάνω για όσα έβλεπε.

Έτσι ακόμη κι αν δεν ήταν ηθικά σωστό, τα κορίτσια είχαν αναπτύξει μια αλλού είδους τακτική για να διατηρούν την εμπιστοσύνη και πεποίθηση του Ντάριους, πως εκείνες ήταν πάντα αθώες. Όπως έγινε και σήμερα, με το να επιτρέψει η Μιράντα στη Ντέιζι να τη χτυπήσει.

Όταν ο Ντάριους ήταν εδώ τριγύρω και ενώ ακόμη κι αυτός ήξερε πως η Μιράντα ήταν οτιδήποτε πάρα ανίκανη να προστατευτεί, εάν προέβαλε την εικόνα κοπέλας που δεν επιθυμεί να χτυπήσει τον άλλο, ο άλλος γινόταν κατευθείαν ο κακός μπρουταλάς που ενώ ξεκινούσε το πρόβλημα για να την προκαλέσει κατέληγε να πέφτει στο λάκκο που έσκαβε ο ίδιος.

Τεχνικά τον εκμεταλλευόντουσαν τα κορίτσια. Και ανάθεμα, αυτό το τρικ πάντα δούλευε. Είχαν πείσει τόσο καλά τον Ντάριους πως εκείνες ποτέ δεν φταίγανε για τίποτα που όσα λόγια και να λέγανε οι άλλοι, που ακόμη και μάρτυρες να υπήρχαν για να πουν παραπάνω λεπτομέρειες για το τι συνέβη, ο νεαρός Νιξ είχε καταλήξει να θεωρεί πως όλοι συνεχώς προσπαθούσαν να δαιμονοποιήσουν τα κορίτσια επειδή απλώς τις μισούσαν.

Το έβρισκε τραγικό. Δεν ήταν ανόητος ο Ντάριους. Μα οι δύο φίλες ήξεραν απλώς πάρα πολύ καλά πως να φέρνουν τις καταστάσεις υπέρ τους. Το μίσος του κόσμου τους έδινε πλεονέκτημα. Υπερβολικά εγκληματικά έξυπνες για τον γιο του αστυνομικού.

"Έλα. Πάμε στο γυμναστήριο." Είπε η Μέλανι, σταματώντας να επιμένει. Η Μιράντα ακολούθησε σιωπηλά, ευχαρίστησαν τη νοσοκόμα για τη βοήθεια και πήγαν να προετοιμαστούν για το πρώτο μάθημα της Δευτέρας.

4655 λέξεις. γνωρίσαμε τον νεαρό κύριο ντάριους νιξ, που ο καημένος έχει καψουρωθεί άσχημα με την αγαπητή μας μιράντα😂. πήρατε επίσης μια γεύση του πόσο άσχημα γίνονται τα πράγματα με το που οι δύο φίλες εισέρχονται στο σχολείο. απαίσιοι συμμαθητές ε;

μέχρι το επόμενο κεφάλαιο μπέιμπις. γεια σας *κατευθύνομαι στον σκουπιδοτενεκέ :'D*