Neal gromt. 'Zonder mij was ze nooit gevonden. Ik verdien haar bloed ook.' Ik kan het niet geloven.

Hij denkt nog steeds dat hij recht op me heeft omdat hij me heeft gevonden. Het is waar dat ik dankzij hem ben gevonden maar dat betekent niet ik mijn bloed met nog zo'n vieze bloedzuiger ga delen.

Nathaniel is de eerste die reageert. 'Wat je verdient is een klap voor je kop. Elizabeth is van ons. Raak haar niet meer aan, nooit meer.' Ik hoor hem bijna grommen.

Neal gooit zijn hoofd lachend in zijn nek. Hij stapt dreigend naar voren.
'Of anders?' Ik wist niet dat Vampiers ook je hersens opaten.

Matthew grinnikt laag.
'Anders zorgen we ervoor dat je sterft.' Zegt hij simpelweg. Zijn leven is niks waard. Ze hadden een ingang nodig en die hebben ze gebruikt. Nu kan Neal net zo goed doodvallen wat hun betreft.

En Dat lijkt hem voorlopig af te schrikken. 'Begrepen. Ze is van jullie. Ik..weet niet wat er gebeurde. Ik heb zo'n dorst.' Hij zakt dramatisch op de bank in elkaar.

'Leuk dat je er was, je kan weer gaan.' Zeg ik droogjes. 'Je krijgt mijn bloed niet, smerige bloedzuiger. Knabbel maar op een muis.' Neals ogen worden donkerder en ik voel hoe Nathaniel mij nog dichterbij drukt. Ik maak mezelf koppig los van zijn grip.

William tilt mijn kin op.
'Elizabeth, zo is het genoeg.' Alsof ik een klein kind ben. Ik haat het dat hij me zo behandeld. 'Neal is hier op ons verzoek. Niet andersom. Hij komt hier niet voor jou. Zou dat wel zo zijn? Dan had je pech. Je bent van ons, wij bepalen wie wel of niet in je buurt laten. Jij hebt daar niks meer over te zeggen.'

Ik tandenknars.
'Wat mag ik nog wel bepalen?' Snauw ik naar hem.

William lacht spottend.
'Je toon als je tegen mij praat. Ik raadt je aan die aan te passen. Tenzij je heimwee hebt gekregen naar je kamertje.'

Rot toch op denk ik bij mezelf.
Ik kan dit niet. Ik ben te chaotisch om als bloedslaaf te leven. Het vraagt te veel offers van mij. 'William? Kunnen we..praten?'

William is verschrikkelijk achterdochtig en knijpt zijn ogen zo fijn dat zijn wimpers bijna door zijn irissen heen prikken. 'Hoezo?' Mompelt hij alsof hij me niet kan inschatten.

Hij werpt een vluchtige blik op Matthew en Nathaniel.
'Alles wat je tegen mij te zeggen hebt, kun je ook zeggen tegen Nathaniel en Matthew.' Nou oké dan.

'Oké...' begin ik aarzelend. De drie staren mij afwachtend aan. Nate zit nog altijd bij ze als een vervelend jochie wat een pester achterna loopt.

Ik zucht.
'Ik denk niet dat dit..gaat werken. Ik ben duidelijk te koppig en jullie zijn...' te gestoord? Te gek? Te gewelddadig? Te egoïstisch? Te ...

Ze lachen alle drie. Vooral William en Matthew moeten hard lachen Nathaniel doet zijn best het te verbergen. Maar ook hij grinnikt.

Knarsend ga ik verder met mijn betoog. ' Te klassiek. Jullie denken dat we nog in de 17de eeuw leven maar dat is niet meer zo. Ik heb rechten als vrouw en als mens en die zijn jullie aan het schenden. Ik werk geen seconde langer mee.' Zo. Dat is er uit.

Vol zelfvertrouwen sta ik op en wankel even op mijn benen. Oh ja. Het voeden. Neal schiet ook overeind en staart twijfelend naar me alsof hij me elk moment kan vangen voor zijn meesters.

William kruist zijn armen en geeft een beheerst knikje. Matthew heeft voor hij klaar is mijn arm beet en smijt me terug op het bankje.

'Weet je, je hebt misschien gelijk. Vrouwen hebben misschien nu rechten. Ik zou het niet weten,' zegt William dramatisch. 'Het interesseert me ook heel weinig. Ik vind mensen sowieso wagelijke wezens, weet je? Zo onderdanig. Als ze wat willen vragen ze erom. Vampiers pakken wat ze willen. Wie ze willen.' Even frons ik door zijn seksuele ondertoon maar ik heb me dat vast ingebeeld.

Het zorgt ervoor Dat ik in elk geval een stuk minder dapper ben.
'Je hebt duidelijk een lesje nodig. Dus ik ga die aan je geven.' Dreigt William.
Hij zou een stuk minder eng klinken als hij niet precies deed denken aan zo'n vreemde fanFictie.

'Als ik een geit koop, moet ik dan de geit gehoorzamen of moet de geit mij gehoorzamen?' Vraagt William geduldig als Nathaniel en Matthew mij beet grijpen en me naar hem toe brengen.

Woest sla ik rond me heen in een nutteloze poging te ontsnappen.
'Je lijkt op een geit!' Snauw ik naar William die verrast zijn wenkbrauwen optrekt. En daardoor lijkt hij...

Opeens nog meer op een geit.

Hij knikt rustig naar de geweldadige vampier die me beet houdt. Matthew slaat me zo hard dat mijn wangen prikken en mijn gezicht van rechts naar links knalt. Ik knipper wat tranen weg en hap trillend naar adem.

Het kan William niks schelen natuurlijk. Het kan niemand van de vier wat schelen. 'Ik wilde modern zijn met je, Elizabeth. Je hebt al veel meer privileges dan welk ander meisje dat ik gehad heb.'

Ieuw. Hoe oud zijn ze? Hoeveel dodelijke slachtoffers hebben deze bloedzuigers gemaakt?

De ogen van William fonkelen gevaarlijk. 'Maar ik vergeet mezelf. Je bent niet alleen van mij. Matthew, Nathaniel. Wat vinden jullie? Wat moet er met haar gebeuren?' Nathaniel opent zijn mond om wat te zeggen maar schudt dan zijn hoofd.

Matthew grijnst. 'Een maand zonder eten zal haar wel wat leren.'

Ik spuug.
'Een maand zonder eten en ik ben dood, slimmerd.'

Matthew kijkt verschrikt.
'Dat wist ik echt wel-'

Opeens begint Neal te kuchen als een extra in een ziekenhuis serie. 'Ik heb een leuke straf.' Kondigt hij aan met een lach alsof hij een ijsje krijgt hierna.

Ik krijg een eng naar voorgevoel. Dat kan hij niet menen. Ooit heeft een pestkop op school mij opgesloten in een kast. Neal was daarbij.

Ik zie Nathaniel langzaam knikken.

Eikel, ga uit mijn hoofd!

Hij glimlacht.

Mijn voormalige crush lacht.
'Zijn jullie bekend met claustrofobie?' Vraagt hij bijna glunderend van het sadisme.