Robin

"Zij daar. Met dat vest. Is zij nieuw?" hoorde ik Chelsey zeggen. Ik haatte zulke meisjes. Ze wilden alleen maar populair zijn.

"Weet ik veel. Ja? Nee? Wat boeit mij het?" hoorde ik het meisje zeggen die bij haar stond.

"Noah," zei ik zachtjes in mezelf. Ik zat met deze meisjes in de klas, maar ze wisten nooit wie ik was. Niemand wist ik wie was.
Ik was een buitenstaander. Zo had ik me altijd gevoeld tot... tot die ene nacht. Die ene nacht die me liet beseffen dat ik geen alziende verteller was in mijn eigen verhaal. Ik was de hoofdpersoon. Ik voelde de pijn. De haat.
Die ene nacht.

"Welke jongen uit Griekenland?" hoorde ik een harde stem zeggen. Nathan. De populaire jongen van de school.
Een populair meisje en een populaire jongen. Hoe cliché. De overduidelijke liefde. Het klonk als een Wattpad verhaal.

"Nathan, kom. We gaan naar het veld," riepen een groepje jongens een paar meter naast me in de gang.
Nathan liep op de jongens af en even keek hij me aan.
Snel keek ik weg. Nadat de jongens wegliepen, stond ik snel op en ging alvast naar de les.

"Welkom Examenklas! Jullie laatste jaar. Wat gaat de tijd snel," begon de wiskundelerares, mevrouw Duinen. "We gaan beginnen. Pak jullie boeken erbij,".

Ik zat helemaal achter in de klas. Chelsey zat gelukkig aan de andere kant bij het raam.
We hadden een grote klas, maar er zat nooit iemand naast mij.
Prima. Ik haatte mensen. Ik had meer met dieren, zoals mijn kat Ozzy. Een rode Mainecoon kater met een witte borst. Hij was al wat ouder. Tien jaar.
Hij was de enige die ik vertrouwde. Dat was niet helemaal waar.
Ondanks dat het nu leek alsof ik geen vrienden had, had ik overigens wel één goede vriend.
MisterSpruitje. Iemand die ik leerde kennen via het internet. Nee, niet om mee te daten.

MisterSpruitje kende ik vanaf het moment dat ik begon met programmeren. Ik had net een computer gekregen en wilde graag mijn eigen app maken. Een spelletje voor op de telefoon.
Op dertien jarige leeftijd had ik mijn eerste online spelletje gemaakt met behulp van mijn vader en MisterSpruitje was de eerste die het speelde. En ook de enige.
Online gaf hij me tips en hielp me het spel beter maken. Dit klonk misschien verkeerd, maar deze persoon werd belangrijk voor mij.

We hadden elkaar nog nooit gezien en spraken via een eigen platform die we op een gegeven moment zelf hadden gecreeërd. Hij leerde me hacken en alle handige trucjes in de internetwereld en zei vaak dat hij verbaasd was over hoe snel ik leerde. Al was MisterSpruitje een goede leraar, ergens wist ik dat hij geen legale dingen deed.
Maar het was goed zoals het nu was.

We spraken elkaar de laatste maanden niet zo vaak. Hij was zijn eigen dingen aan het doen en ik natuurlijk ook.
Maar... sinds die ene nacht.

Ik sloot mijn ogen even toen ik weer dacht aan die nacht.
Ik kreeg rillingen over mijn lichaam heen. Zijn handen. Ik had geen zin om hier te zijn.
Ik had geen zin om te luisteren. Ik had geen zin om te bestaan.

Toen de wiskunde docente zich naar het bord omdraaide, pakte ik mijn spullen in en liep de klas uit.
Iedereen keek op, maar ik trok me er niks van aan.

Zo snel als ik kon ging ik de trappen af en liep via een rustige gang waar nooit echt leraren kwamen richting de uitgang van de school. Hier zat ook de leerlingenraad.

"Maar de leerlingen willen geen appels en peren. Gezond voedsel kan ook anders dan alleen maar losse stukken fruit verkopen voor drie euro per stuk," hoorde ik iemand zeggen.
Ik herkende die stem en keek bij de deuropening onopvallend naar binnen.

"Maar Sarah, dat gaat de school niet goed vinden. Ik ben het met je eens, maar hoe gaan we het dan doen?" vroeg iemand anders.

"Ik ben het hoofd van de leerlingenraad. Ik krijg het wel voor elkaar," zei Sarah zelfverzekerd en streek door haar aardbeienblonde haar.
Ze pakte een mapje van tafel en liep het lokaal uit.

Ik probeerde snel te doen alsof ik 'gewoon' langsliep, maar Sarah zag me staan.

"Hey, kan ik je helpen?" vroeg ze alsof ze een heldin was die op het punt stond mijn leven beter te maken.

Ik schudde mijn hoofd en liep snel door. Dat was ongemakkelijk.
Ik ging snel naar huis en wist dat mijn ouders niet thuis waren. Die werkten beiden als psychiater in hun eigen kliniek.
Fijn. Artsen als ouders. Ze probeerden hun psychologische trucjes zo vaak bij mij uit, dat ik ze door had.

Over die ene nacht wilde ik niet praten. Ik schaamde me er voor.

Het was stil in huis. Zoals verwacht.

Ik deed mijn computer weer aan. Door de jaren heen had ik mijn computer upgrades gegeven. Nieuwe boxen, betere videokaart en allerlei andere snufjes die je toch niet zou begrijpen.

Ik scrolde op het internet en zag het laatste nieuws.
Terwijl ik een artikel voorbij zag komen, hoorde ik een geluidje. Daarna zag ik een melding verschijnen onderin mijn beeldscherm.

Het was MisterSpruitje. Ik opende zijn bericht en las het.

"Hi kleine Hacker, hoe gaat het met je? Ik heb je lang niet gesproken. Ik was druk, druk, druk. Maar heb nu voor een tijdje gelukkig even vrije tijd. Hoe was je zomer? Heb je leuke dingen gedaan?" was zijn bericht en het voelde alsof ik weer terug werd gezogen naar die ene nacht.

Het begon allemaal met die ene datingapp. Voor één keer had ik de moed. Voor één keer dacht ik aan meer dan alleen mijn computerwereld. Ik dacht aan liefde.
Maar het was niet hem. Hij kwam niet overeen met zijn foto's.

En hoe kon ik zo dom zijn. Toch? Hoe kon ik niet ergens in het openbaar afspreken.

Maar wat hij daarna deed...

Wat hij daarna deed was te zwaar om te zeggen.*

Mijn ogen begonnen te prikken en ik snikte zacht. Mijn handen voor mijn ogen.
Maar ik wilde niet meer huilen. Dat had ik de hele zomer al gedaan.

Ik moest weer normaal worden van mezelf.
Dus ik reageerde op MisterSpruitje.

Daarna deed ik mijn computer uit en ging op bed zitten.
Ik vroeg mezelf zoveel dingen af en tegelijkertijd verwachtte ik ook van alles. Morgen moest ik van mezelf een hele dag volhouden. Geen gespijbel. Dit was geen goed begin van het schooljaar.

Ugh en we moesten nog 188 schooldagen zien te overleven.

*Mijlpaal 2000 woorden