Die nacht kreeg ik geen oog dicht. De eerste schooldag flitste in frames door mijn hoofd. Vaak wenste ik dat ik naar een andere school kon gaan. Er waren zat momenten dat ik het aan mijn ouders wilde vragen, maar ze zouden de vraag niet eens beantwoorden als ik geen reden zou geven. En dan zouden ze me de hele tijd ondervragen alsof ik zelf een cliënt van hen was, aangezien ze allebei psychiaters waren en een eigen kliniek hadden. Dat wilde ik niet. Ik wilde gewoon hun dochter zijn. Hun 'computernerdje', zoals ze me altijd noemden.

De stralen van de zon braken door mijn gordijnen heen en met een zucht zette ik snel de wekker uit voordat deze af ging.
Door het geluid raakte ik altijd geïrriteerd en om eerlijk te zijn was ik ook niet in een bepaald goede staat.

"Robin! Ik heb ontbijt voor je gemaakt. Vergeet je trouwens niet je pil op te halen bij de apotheek?" riep mijn moeder onderaan de trap.
Een diepe zucht ontsnapte mijn mond en ik hield mijn handen door mijn haar.
Ironisch. De anticonceptiepil.

"Ja!" schreeuwde ik en maakte me snel klaar voor de dag.

"Welke lessen heb je vandaag?" vroeg mijn vader uit interesse die een boterham aan het eten was. Hij zat aan tafel, samen met mijn moeder. Zij nam een slok van haar thee en glimlachte toen ze me de keuken in zag lopen. Onze kat, Ozzy, begroette me direct toen hij me zag.

"Geen belangrijke lessen," zei ik en pakte de boterhamzakjes waar twee sandwiches in zaten.

"Wat zit er op?" vroeg ik toen ik naar mijn idee een rare saus langs de broodkorst zag druipen.

"Kaas, ham, tomaat, rucola en moster-dille saus," antwoordde mijn moeder. "Niet goed?"

Ik schudde mijn hoofd. "Sorry, mam. Ik haal wel een broodje op school,". Daarna keek ik naar Ozzy en aaide hem over zijn hoofd.

"Weet je wel hoe duur dat is?" mengde mijn vader zich in het gesprek. "En het is niet eens gezond,".

"Gelukkig doet de leerlingenraad daar wat aan. Straks eten we allemaal planten in plaats van kaasbroodjes," merkte ik op en liep naar de koelkast waar ik snel een flesje water uit haalde.

"Grappig dat je het zegt, want ik las laatst een studie van Arthur Brandewein dat we eigenlijk allemaal beter volledig veganistisch kunnen worden. Het is beter voor het brein en voor het welzijn van de mens," vertelde mijn vader en ik wist meteen dat ik nu naar school moest gaan. Ik vond het zo irritant als mijn vader over Arthur en zijn studies sprak. Ik snapte dat hij fan was van deze wetenschapper of onderzoeker, of wat hij dan ook was, maar ik hield van andere dingen.

"Fijn, pap. Je bent waarschijnlijk de enige die het leest," zei ik en stak mijn duim omhoog.

"Nee hoor. Ik ook," glimlachte mijn moeder.

"Prima. Doei!" riep ik en liep snel naar de voordeur, waar Ozzy me naartoe volgde.
De rode kater mauwde hard en we gingen beiden tegelijk naar buiten.

Hoe overleefde ik dit, vroeg ik me elke keer af. Maar tegelijkertijd was het ook zo makkelijk om een masker op te zetten. Te doen alsof je jezelf bent. Te doen alsof er niks aan de hand is.
Vermoeiend? Dat wel.

Voor ik naar school ging haalde ik mijn recept op bij de apotheek.
De bel ging meteen toen ik op school kwam en ik besefte dat ik moest rennen om de les te halen. Eigenlijk was ik al te laat, dus dan deed ik het alleen voor een gele kaart, wat een lichte overtreding inhield.
Wilde ik daar moeite voor doen? Nee.

Ik besloot de eerste les te spijbelen en gewoon in een studieruimte, de mediatheek, te gaan zitten.
Daar was het altijd rustig.

Zoals verwacht zaten er heel erg weinig leerlingen in de mediatheek. Ik nam snel plaats achter in de ruimte en haalde mijn wiskunde boek te voorschijn. Je kon misschien veel over me zeggen, maar ik maakte wel altijd mijn huiswerk.

Mijn gedachtes die een moeilijke rekensom probeerden op te lossen werden onderbroken door hard gelach op de gang.
Ik keek op en zag Nathan en zijn vrienden de mediatheek binnenlopen.

De docent die een mediatheekdienst had legde haar wijsvinger direct op haar lippen en keek de jongens bloedserieus aan.

"Sorry, mevrouw," fluisterde Nathan, terwijl hij met de andere jongens lachte.

"We komen alleen even wat afmaken," zei een van de vrienden van Nathan, genaamd Huub.

Huub zat bij mij in de klas, maar we deelden niet dezelfde vakken.

De jongens namen plaats en keken even rond. Snel wendde ik mijn blik naar de open bladzijde van mijn wiskundeboek.
Toch voelde ik een blik branden en het duurde minuten voor ik langzaam op durfde te kijken.

De jongens hadden hun boeken op tafel en waren met elkaar aan het fluisteren.
Ik probeerde echt niet op te vallen, dus ik deed weer alsof ik aan het leren was.

"Aankomende vrijdag. Feest. Bij mij," hoorde ik Silvester zeggen.

"Super chill, gast," hoorde ik daarna Nathan reageren.

"Ja, neem chicks mee. Het wordt gaande," gingen de jongens verder met hun gesprek.

"Maar geen golddiggers," en de jongens lachten.

"Ssssst!" siste de docent achter haar bureau.

"Anders gaan ze achter mijn chain aan," hoorde ik Huub zeggen en ik keek toen op.

Ik keek naar de glimmende zilveren ketting om zijn nek. Die ketting... ik herkende die ke-.

Plots was ik daar.

Terug... naar die ene nacht.

Die ene nacht.

Ik begon iets harder te ademen en hield de rand van de tafel vast.
Mijn blik werd wazig en ik zag hem. De onbekende jongen die op me lag. Hoe hij met zijn ene hand mijn armen pakte en met de andere aan mijn lichaam begon te zitten.
Ik wilde schreeuwen, maar ik was verstijfd. Bevroren. Versteend.

Mijn ogen begonnen te prikken en de eerste tranen rolden over mijn wangen. Hierdoor werd ik wakker geschud uit mijn gedachtes.
Snel veegde ik ze weg, sloeg mijn boek dicht en ging zo snel als ik kon de mediatheek uit.
Ik voelde dat het groepje van Nathan me nakeek. Nu moest ik wel uit hun buurt blijven.