Together

"No, Rafaelle. You don't have to do that." Ang lagi ng pagtanggi ko sa minungkahi niyang solusyon sa problema ko.

"It's a backup plan, Audri. If Rachim can't find anything about Benedict that we can use against him, this is the only chance we got." Kinagat niya ang pang-ibabang labi. "You are worrying about what might happen to me."

Inirapan ko siya. "Of course, idiot! Kahit sino naman siguro. Espada 'yon, duh! Pwede kang mapuruhan isang maling galaw lang!"

Mahina siyang tumawa. "You didn't read thoroughly your Royalty 101 textbook, did you?"

Kumunot ang noo ko. Anong meron doon na kaugnay sa pinag-uusapan namin ngayon?

"I am an expert swordsman, Audrina. I was trained to hold swords, but not to use them to kill people," sabi niya na literal na ikinagulat ko.

Dumagdag na naman ang dahilang iyon para lalo akong magkagusto sa kanya. Hindi naman ako magrereklamo, ayos lang.

"Talaga? So, kaya mo nga iyon? Hindi ka mapupuruhan?" Kapag natuluyan siya paano na lang ako?

"I am not saying that I will not get hurt but I will assure you that I will not get killed. The event is for entertainment purposes only, it is not intended to kill people. Don't worry, Audrina. I will be fine. I will do this for you. Para na rin mapaalis natin ang Benedict na iyon." Binaba niya ang salamin ng sasakyan para makausap niya ang empleyado sa drive-thru.

Halata sa mukha ng babae ang gulat dahil malamang ay hindi siya makapaniwala na kaharap niya ngayon ang prinsipe ng Cordancia. Sinabihan na lang siya ni Rafaelle na huwag ipagsabi at tinakot pa ang empleyado.

"Bakit mo pa tinakot? Mukha namang hindi magsasalita," sabi ko habang inaabot ang coke float na binibigay niya sa akin.

"I need to. What's the use of my authority if I am not going to use it? Tama ng sa iyo lang ako mahina." Kumuha siya ng isang fries at sinubo iyon.

"Sa akin lang daw, pati kaya kay Leo." Nanunukso ko siyang tiningnan.

"He didn't know though." Nagkibit-balikat siya.

Natahimik ako at ngayon ko lang naisip na may sarili rin pala siyang dilemma. Dahil sa problema ko ay nakalimutan ko na ang sa kanya.

"If there's a chance, will you tell him that you like him?" tanong ko.

"Of course, ayokong may pagsisihan. At least, kahit mag-iba na ang tingin niya sa akin, basta mapalaya ko ang sarili ko, panalo pa rin ako." Ngumiti siya.

"After my problem, we will solve yours. Ano pala ang kaya kong maitulong sa iyo? I'm still confused." Napakamot ako sa pisngi ko.

"Create an advocate to free the people like me, Audri." He looked at me with full sincerity.

I quickly understand what he is trying to tell me. Hindi ko alam kung bakit ang pinili niyang maging parte ng kagustuhan niya. Siguro dahil hindi rin niya mapagkatiwalaan ang mga matatagal na niyang kasama o kaibigan. O kahit sarili niya ay hindi niya mapalaya kaya ako ang pinagkatiwalaan niya ng sekretong matagal ring nakalihim.

Tumango ako. "I promise to help you after this. Sorry kung ako pa ang naging pabigat sa iyo ngayon. Gusto kong sabihin na salamat at ikaw ang kasama ko ngayon. Pinili mo akong tulungan at suportahan para matulungan din kita pero parang baligtad yata ang nangyari ngayon."

"Don't worry too much. Time will tell what we should do next. I believe my time will come for me to come out."

"I think I just found my four-leaf clover," I said while staring at him. "I am so lucky to have you."

He moved closer to drop a small kiss on my lips. I can't but smile. He is getting better. Siya na ang nauunang humalik ngayon, ah.

"We need to go back, you still need to prepare for the event later. You have to give a speech."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. "What the fuck, Rafaelle?! Really?! Bakit ngayon mo lang sinabi? Hindi mo ba alam na ayokong ng public speaking?!" I was freaking out when he reached for my shoulder.

"Relax, I am with you. We will do it together. I will be right beside you the whole time you will give your speech. Just be yourself."

Kaya naman buong biyahe pauwi ay pinaka-isip-isip ko kung ano ba ang pwede kong sabihin sa speech ka iyon. I have no idea what to say to the people of Bien. I am very sure that Lord Maxwell will nail that speech. Bawas ganda points na naman for me.

"The Annual Event raises awareness to let yourself be yourself even just for a day. Kaya maraming iba't ibang event na pwedeng salihan ng mga bata at mga isip bata. The event is actually advocating to be real. That's all." Nilapag ni Sammy sa harapan ko ang binabasa niyang papel. "Give a speech about being real, being yourself, and finding who you really are."

Iniwan niya ako sa kwarto para makapaghanda ng sasabihin ko sa speech. Pwede naman daw gumawa ako in advance at basahin ko na lang mamaya pero hindi ko kasi feel kapag ganoon. Parang robot lang ang peg.

Inisip kong mabuti kung ano ba ang pwedeng sabihin hanggang sa maalala ko si Rafaelle. Naalala kong kailangan ko siyang tulungang ilabas ang sarili niya at tulungang ipaintindi sa mga buong Cordancia na kailangan naming maging bukas sa mga ganoong bagay. We should not shut our hearts and minds to those people who need our support and love.

"You are very beautiful, honey. We should announce our wedding after this event to continue the fun," sabi ni Benedict kaya naiangat ko ang tingin ko sa kanya.

"Why? W-Why are you doing this to me? I don't want to marry you, Benedict. Please, let me go!" I don't want to cry because I have my makeup on.

"Oh, honey. You will not regret marrying me. Kapag kasal na tayo ay palagi ka na lang sa kama. I will run the Duchy and you will stay in bed, naked, and waiting for me to come. Iyon ang gusto mo, hindi ba? Unlimited sex, horny woman." He smirked then left me.

Nanghina ang tuhod ko at napakamit sa mesa na nasa tabi ko. Being horny is really a bad thing. Hindi pa man ako nakakabalik sa tamang wisyo ay may kumatok na naman sa kwarto ko at walang ingay na pumasok si mama.

She is smiling like there's no tomorrow. I tried my best to smile back. I don't want her to worry. This day should be a happy day for all of us. I don't want to ruin it.

"Are you ready, Audri? I heard that you will have your very first speech." She sat at the edge of my bed.

Lumunok ako at bumuntonghininga. "Kinakabahan nga ako, mama. Baka mablangko ako kapag nakita ko na ang kapal ng taong nasa venue."

Sinenyasan niya akong umupo sa tabi niya at mabilis ko namang ginawa. Matagal na rin mula noong huli kamimg mapag-isa. She is still not allowed to stay here in the mansion but the condition of my father is already modified. Kapag ako ang naging duchess at kapag tinanggap ako ng buong Bien ay pwede na rito si mama. Pero kung mas gugustuhin ng mga tao si Lord Maxwell ay wala kaming magagawa kung hindi ang sumunod.

"Whatever you will do, I will always be proud of you. Kahit hindi ka makapagsalita sa harapan, ayos lang sa akin." Hinaplos niya ang buhok ko.

"Thank you, mama. Thank you for believing in me. Thank you for choosing me over my father. I didn't appreciate that before. I'm sorry for getting mad at you." I hugged her. I try my best not to cry because I will ruin my makeup.

"I will always choose you and stay with you. Ano mang landas ang piliin mo anak, tatanggapin. If you don't want to be a duchess, it's fine to me. I realized that I have been pressuring you since day one that I never saw again the genuine smile you can make. I'm so sorry, my baby. Kung ano man ang maging desisyon mo ay tatanggapin ko. Hindi na kita pipilitin sa mga bagay na ayaw mong gawin."

I was waiting for this day to happen when my mother will finally realized that I was not meant to be a duchess but things are very different now. I want to be a duchess for my mama and the people of Bien. And for Rafaelle.

"I will be a duchess, mama. That's my decision." I nodded to assure her.

"Okay, baby. You will be a duchess. You will be a great duchess that the whole generation will remember."

We stayed inside my room until someone called us. Pupunta na kami sa venue, sa plaza na malapit lang dito sa mansion. Ang damit ko ay isang simpleng kulay rosas na bestida lang na may mga nakatahing dyamante kaya kumikinang iyon kapag natatamaan ng ilaw. Maganda ang pagkakahapit ng itaas na bahagi ng damit at ibabang parte ay sakto lang ang haba. The dress is flow and very comfortable.

"Good thing, the king only allows one person to escort you and that is me," bulong ni Rafaelle sa akin nang matapuan niya ako. "Ready for your speech? Sunod ka na pagkatapos ng hari."

Sabay kaming napatingin sa hari na nagbibigay ng opening speech. Hindi ako ang napiling maging opisyal na taga-bukas ng event, which is nakuha naman ni Lord Maxwell. Next time na lang raw ako sabi ni Rafaelle.

"It's your turn, Audrina." Tinapik ni Rafaelle ang hita ko nang matapos ang hari sa pagsasalita.

Bumuga ako ng hangin bago itutok sa bibig ko ang mikropono. Ang daming tao at lahat sila ay nakatingin sa akin. Kapag ganito ay feeling ko hinuhusgahan nila ako pero hindi naman iyon ang nakikita ko sa mga mata nila. They are smiling at me as if they are trusting me in their lives. I gain some strength.

"Buenas noches, Bien! I am Audrina Reese, daughter of the former duke, Harriston Guzman. It is very odd to see me here, I know, because of what my father did. I was kinda nervous but I just want to say that whatever my father did before won't define me although I am her daughter. This grand event will continue to serve as a reminder to all of us that we should not let the world define us. We should let ourselves have the courage we need to show our true identity to the world we are living in. Being different is not always a bad thing, we are all different from one another and that's what makes us unique. From now on, I encourage all of you to be not afraid of what you want to be. Let the sky be your limit. Let yourself show the rainbow inside. Be who you are because that will make the world much better. Thank you." I looked at Rafaelle who was smiling widely at me while clapping his hands.

"That's my best friend!" sigaw ni Sammy na nakahalo sa mga nanonood.

Kinawayan ko sila ni mama at ngumiti sa mga tao. I think I did a good job. I set the mood of the people and now no one cared about Lord Maxwell's speech.

"You nailed it, Audrina!" maligayang sabi ni Rafaelle habang naglalakad kami sa amusement park na nasa plaza rin.

Tumingala ako sa ferris wheel na sobrang laki at taas. Hindi ko pinangarap sumakay rito dahil takot ako sa matataas na lugar. Baka wala na akong kaluluwa pagkatapos kong sumakay dyan. Pero ngayon parang gusto kong subukan. Isang beses lang.

"Can we ride the Ferris Wheel?" tanong ko kay Rafaelle.

"Sure."

Bumili siya ng ticket at sa dami ng tao ay himalang nasakay kami kaagad. Hindi pala himala, prinsipe nga pala itong kasama ko.

Secured naman ang sakayan. May glass window at naka-lock din ang pinto pero naninikip ang dibdib ko. Lumapit ako kay Rafaelle at hinawakan ang damit niya.

Ano ba? Kaya ko ito! I need to erase all my fears if I want to be a duchess. Ang kahinaan ko ang nagdala sa akin sa sitwasyon ko ngayon kay Sir Benedict. Hindi na dapat pa iyong maulit.

"Are you okay, Audrina?" tanong ni Rafaelle at hinawakan ang likod ko.

Nakapikit ako kaya hindi ko makita ang reaksyon niya pero alam kong nag-aalala siya. "I'm fine. I will be fine. I need to be fine. I have a fear of heights but I can do it!"

"Why didn't you tell me?" He sounded frustrated. "Hold my hand."

I held his hand very tight. Ramdam kong malapit na kami sa tuktok. Butil-butil na rin ang pawis ko at sa inis ko ay narinig ko pang humalakhak si Rafaelle. Bibigwasan ko 'to mamaya.

"Audrina, do you know that weird saying that whoever you kiss in a ferris wheel when you are already on top will be the person who will be with you forever?" tanong niya.

I heard that silly tradition but I am not a believer. Dinilat ko ang mga mata ko at hindi nga ako nagkakamali, nasa tuktok na nga kami.

"Can I kiss you, Audrina?"

Napatingin ako kay Rafaelle dahil sa tanong niya. Does it mean that he wants me to be with him forever?

"I can't imagine myself in the future without you. I need an assurance that I can hold you for the rest of my life. Be with me forever, Audrina," he said then kissed the back of my hand.

My tears fell before he could utter a word, and my lips found their way to his lips. We kissed, a sign of being together forever.