Heir

"You can do it, darling," bulong ni Rafaelle habang nasa harapan kami ng mahaba at mataas na concrete wall.

"I know, but I am nervous. Hindi ko maisip kung paano ko siya babatiin mamaya. I want this talk to be fruitful. Ayoko siyang sumbatan. Gusto ko makikinig lang ako sa kanya. Paano ba gawin iyon?" I let out a sigh.

"Don't worry, I am here. Hindi kita iiwan." He smiled then tell the guards our agenda.

Nakapasok kami nang walang kahit anong abala. Hindi rin kasi abala ang mga tao sa kulungan. Parang wala nga silang magawa kung hindi ang magbantay ng preso. Ilang beses akong humihinga nang malalim at nilinaw ang isip. Pinag-isipan ko kung paano ko siya mababati. Ngingiti kaya ako? O magpapanggap na walang pakialam sa presensya niya?

"We are here," anunsyo ni Rafaelle nang huminto kami sa tapat ng isang pinto. Dito rin 'yon noon pero iba ang pakiramdam ko ngayon. Hindi kagaya noong una, mas magaan ang loob kong nandito ako.

"Stay, please. Don't leave me." Tinitigan ko siya.

"I won't."

Siya ang nagbukas ng pinto at sandali pa akong nabato sa kinatatayuan ko kaya nilingon niya pa ako ng isang beses. Siguro maiisip ng marami na parang ang OA ko naman, katatagpuin ko lang naman ang tatay ko. Hindi talaga nila ako maiintindihan kung hindi nila napagdaanan ang mga dinanas ko noon. Galit talaga ako. Iyong galit na nakatanin na mula pagkabata pa. Pakiramdam ko kasi ay nasayang lahat ng pagkakataon. Ngayon ko lang naman naamin sa sarili ko na masakit sa kalooban ko na wala siya noong lumalaki pa lang ako. Wala siya noong mga panahong kailangan ko ng ama. Tapos naisip lang niya noon na isa lang akong basura na kailangang idispatya. Ang sakit-sakit tuwing iniisip kong ganoon nga lang ang nararamdaman niya para sa akin.

"Audrina, it's okay."

Hindi ko namalayang tumulo na pala ang luha ko. Hinawakan ni Rafaelle ang mukha ko at pinunasan ang luha ko.

"Masakit ang puso ko ngayon, Rafaelle. Ang sama ng loob ko hanggang ngayon." Napalitan ng panibagong luha ang mga pinunasan niya.

"You will never know what's the other side of the story if you will keep refusing to hear their side. It's not easy to open your heart to someone who hurt you deeply, but the truth will make us at ease somehow. Kung ano man ang mapakinggan at malaman mo sa pakikipag-usap mo sa ama mo ngayon, you are not required to just believe it immediately. It is a process. A very long process that only you can know how long it will take. You can ears for now and later, your heart when you are ready." He kissed my forehead. Ilang segundo ring nandoon ang mga labi niya.

Tumango ako. "Tara na, para matapos na ito. Sana lang ay may magbago pagkatapos. Sana maging maluwag na lahat sa akin."

Hinawakan niya ang kamay ko nang mahigpit at sabay kaming pumasok sa silid kung nasaan ang ama ko. He still looked the same, but his white hair are more visible than before. Nakaposas rin ang mga kamay niya at ang paa ay nakakadena na nakakabit sa sahig. Wala akong awa na naramdaman, wala pa.

"Audrina," he called me, then gave me a weak smile after.

Hindi ko sinuklian ang ngiti at ang pagbati niya. Diretso lang akong naupo sa isang silya na nakalaan para sa akin. Ganoon din ang ginawa ni Rafaelle pero siya ay magiliw pang binati ang kriminal.

"Buenas tardes, Harriston."

Hindi man lang niya tiningnan si Rafaelle at nasa akin ang buong atensyon. "Natuwa ako nang ipaalam sa akin na gusto mo akong makausap. Alam kong galit ka sa akin, walang kapatawaran ang pagpapabaya ko sa iyo pero hindi mo gugustuhing mabuhay na kilala ako bilang ama mo."

Naikuyom ko ang mga palad ko at nagtiim ang bagang. "Paano mo alam na ganyan nga ang mararamdaman ko?"

"My life was never at peace. Magulo, madumi, makasalanan, at makasarili. Oo, inaamin ko na gusto kong mawala ka noon dahil ayoko nang madagdagan pa ang mga responsibilidad. Masyado nang marami. Hindi ko na kayang hawakan pa." He suddenly smiled. "Your mother was my safe haven back then. She was escape to all of the chaos inside the monarchy. She was the peace I am looking for. I am genuinely happy when I am with her. Hindi na ako nagtaka kung bakit ka nabuo. You were made out of happiness and freedom. Pero ayoko na ng panibagong obligasyon at hindi ko kayang ipasok sa mundo ang isang babaeng wala ibang hinangad kung hindi ang maayos na buhay. Ang akala ko ay mabuting desisyon para sa amin dalawa kung hindi ka na lang bubuhayin. At least, she can find a man who can stay by her side."

"But she never did. It was you all this time. My mother loves you until now. She never forgets you. It was always been you. Nasaktan siya pero patuloy pa rin siyang umaasa na balang araw, you will look at her just like how she looks at you, but you never did." I hope I didn't sound bitter, but my tears are traitors.

"I don't want to give her too much hope. I hurt her and I will continue to hurt her, I am very sure of that."

Umiling ako. "Bakit lagi mong pinangungunahan ang mga tao sa paligid mo? You don't know what my mother is capable of. If she loves something, she will endure everything to get it or just be with it. That's why I am here. You are a weak person. You didn't deserve my mother at all, but still, she loves you with all of her heart. You were the only man. She is faithful but you left her. Wala nang sumunod pagkatapos mo. She treasured the only things you left with her. Me and that ugly necklace that she can't throw away." I wiped my tears. Ang sabi ko ay makikinig lang ako pero hindi ko mapigilang masumbatan siya.

Hinarap ko siya at tinitigan sa mga mata. "Be honest with me, please. I want you to answer my questions with truths only."

Tumango siya. "Thank you for giving me a chance, Audrina. I promise that I will tell everything you want to know."

I braced myself for what is coming. Rafaelle holds my hand. I looked at him. He gave me a little smile, the he nodded, giving me a signal.

"Did you love my mother? Minsan bang sumagi sa isip mo na siya na lang ang piliin mo o pampalipas oras mo lang siya talaga noon?" Pinilit kong hindi mautal.

He looked at me with those teary eyes. I feel like he is showing me his soul. He is opening himself so I can see through him. A warm feeling embraces my cold heart.

"You don't know how many time I wish I was just a normal man, so I can be with your mother. Yes, I am evil, but devils have wishes too. And sadly, those will not be granted. I want a normal life, but I chose being a duke. I'm so sorry. I can't say that I loved your mother, but I am happy with her."

I nodded. He has his own family before us. He has duties before he met my mother. Ayokong isipin na pampalipas oras lang niya si mama o ang babaeng magbibigay sa kanya ng aliw.

"I cared for her. Kaya nga mas pinili kong itago na lang siya hanggang sa mabuntis siya. I don't want her to suffer. I don't want her to feel the same agony. Pwede namang bigyan ko siya ng magandang buhay. Pwedeng ipakilala ko siya sa mga tao dahil hindi naman iyong labag, lalo na at magkakaanak kami. She chose peace, Audrina. Ang buong akala ko ay pareho kami ng nasa isip na huwag na lang ituloy ang pabubuntis niya at maghiwalay kami na parang walang nangyari. She chose you too. Hindi kami nagkaintidihan. Ang tanging nagawa ko na lang ay bigyan ka ng supporta hanggang kailangan niyo. Masama akong tao pero hind ko kayang pabayaan ang mga anak ko." He smiled. "Kung hindi komplikado ang lahat. Kung kaya ko lang takasan ang lahat. Kung normal na tao lang sana ako. Kung hindi pa sana ako nakatali sa iba, I would choose to be with your mother. Nagsisisi ako sa lahat ng nagawa ko. Gusto ko na lang bumalik sa dati pero hanggang panaginip na lang iyon dahil habang-buhay na ako nandirito."

I don't why tears are keep on falling. Wala na ang galit na inaalagaan ko. Sakit na lang nararamdaman ko ngayon. Sakit dahil sa lahat ng pinagdaanan namin. If my father chose my mother, hindi ba siya magiging masamang tao? Hindi ba niya magagawa ang mga krimen na ginawa niya noon? Pareho kaya silang magiging masaya?

"Sana man lang hinayaan mo akong makilala ka. Hindi ko man maamin sa sarili ko noon, pero hinahanap-hanap ko ang pagmamahal ng isang ama noon. Lagi kong naiisip kung ano ba ang pakiramdam na ang buong pamilya. Naisip ko pa na baka hindi dapat ako nandito sa mundo dahil hindi man lang ako maako ng sarili kong ama. Masakit iyon para isang bata kaya hindi ko na lang iniisip." Humikbi ako. Pinisil ni Rafaelle ang kamay ko.

Umiling ang ama ko. "Kapag ginawa ko iyon ay malalaman ng tao na may anak ako sa ibang babae. Hindi mo alam ang kayang gawin ng media at mga tao sa buhay ng isang tao. Magiging pulutan kayo ng pangungutya. I respect your mother's decision so much. Kapag nalaman ng mga tao na ako ang ama mo ay hindi na matutupad ang tahimik na gusto. Madadamay kayo sa lahat ng gagawin ko. Patawarin mo ako kung naramdaman mong hindi ka nararapat mabuhay. You deserve the world, Audrina. I hope you can forgive. Kahit hindi mo na ako kilalanin bilang ama mo, ayos lang sa akin. Matatanggap ko iyon."

Huminga ako nang malalim. "But you are my father kahit ilang beses kong itanggi iyon. Masama ang loob ko sa iyo kasi buong akala ko hindi mo ako gusto. Akala ko ay basura lang ang tingin mo sa amin ni mama. Hindi ko alam na sa iyo nanggagaling ang mga perang ginagastos namin sa araw-araw. Hindi ko alam na naisip mo rin pala ako. Hindi ko alam na you cared for my mother. You respect her decisions. Nagalit ako kasi wala akong tatay habang lumalaki ako. Nagalit ako kasi akala ko wala kang pakialam sa akin. Napakagaan sa loob na malaman na mali pala ako. All this time, I have a father."

Binitiwan ni Rafaelle ang kamay ko. Pinunasan ko ang mga luha ko at sinubukang abutin ang kamay ng ama kong nakaposas. Hindi ko alam kung paanong ganoon kabilis nawala ang galit sa puso ko. Lahat ng panghihinayang ko noon ay napalitan ng pag-iintindi. Tama nga sila, I will never be at peace if I close my ears to my father. All this my anger was one-sided at all.

"Thank you for respecting mama," I bit my lower lip before uttering the word I never thought I will say. "Papa."

He smiled at me upon hearing that word. He is delighted as I am. Hindi ko rin mapaliwanag ang nararamdaman ko. Magulo pa pero ang gaan-gaan sa pakiramdam na wala na ang inaalagaan kong galit. I am free once again.

"Thank you, Audri. You don't know how much you made this old man happy. I lost Yoseph, my only son, but now I have you. I have a child once again. I have to something to look forward too." He tried to hug me but he can't because of his chains.

Ako na lang lumapit at ako na rin ang mismong yumakap sa kanya. This is my father. Hindi ako obligadong patawarin siya, walang pumupilit sa akin pero iyon na ang gusto ng puso ko. Ang gaan sa pakiramdam magpatawad. Mahirap pero sa oras na nakaya mo na, para kang nakalaya sa lahat.

He tapped my back. "The first I see you and your mother after so many years, she changed a lot. She become more beautiful than before. The peace she was giving me before is still there."

I smiled. "She would love to hear that. She's still madly in love with you, papa. She will be thrilled if she found out that she has a chance. " A complete but not normal family is still a family that I can go home to. Choosy pa ba ako? Ito na ang pinagdarasal ko noong bata pa ako.

"I guess I need to leave to give you some moments together."

Napatingin kami kay Rafaelle na tumayo na sa kanyang silya. Tumingin siya sa akin, ang mga mata niya ay maligaya. He is proud of me. I mouthed 'thank you'. He nodded the left the room. I found that this is my perfect chance to tell my problem to my father. He can help me. I know there's a solution.

After telling him the whole story, he was furious but at the same time worried.

"The only thing that is left is to make sure he will not get what he wanted," he said.

"Paaano, papa? Kapag tumanggi ako, lalabas ang video. Masisira ako." Hindi ko siya maintindihan.

He sighed. "Marry him."

"What?!" Mas lalo akong naguluhan.

"After that give up being a duchess. Huwag mong tatanggapin ang pagiging duchess. Find the girl named Laura, she can help you," he said.

"Who is Laura, papa?" I asked him.

"Your brother's first girlfriend. They have a son, Yeshua. Make him the heir of Bien."