Het begon allemaal met een weddenschap. Volgens Janna en Mabel was ik, Allison Rose, te bang om ergens volledig voor te gaan. Ze vonden me te paniekerig. En dat mijn zusje Mira dat dan nog eens bevestigde maakte het er allemaal niet beter op. Oké, ik was best een controlefreak, en ja, ik kon er niet tegen als alles niet volgens mijn strikt geplande regels ging, maar zo erg was het nu ook toch niet?

"Je moet eens leren 'ja' zeggen," zei Janna.

"Ja?" zei ik.

Mabel snoof. "Niet zo, suffie. Je moet eens wat meer toelaten in je leven."

"Ik doe dat toch?"

"Weet je nog die ene gast die je bij fysica vroeg of je iets wilde gaan drinken met hem?" vroeg Janna, haar vriendin steunend.

Ik knikte enkel.

"Dat bedoel ik nou. Je moet leren 'ja' zeggen."

"Hij gaat elke dag met iemand iets drinken! En het is Felix, die gast is niet zomaar 'een knappe gast', hij is gewoon een goede vriend van me, weet je wel."

Janna en Mabel leken niet overtuigd.

"Bovendien had ik pianoles die dag," voegde ik eraan toe, in een wanhopige poging om niet te laten merken dat ik wel wist dat ze gelijk hadden.

Mabel trok haar wenkbrauw op.

"Je bent al jaren gestopt met de piano, Alli, gebruik dat excuus nou niet," hoorde ik plots vanuit de keuken.

"Voila!" riep Janna, en verschrikt keek ik terug haar kant op. Ik was het niet van haar gewoon dat ze zo schreeuwde.

"Zelfs je irritante, kleine zusje geeft me gelijk!"

Ik haalde mijn schouders op. "En dan? Wat gaan jullie er dan aan doen? Jullie zijn mijn beste vriendinnen weet je, jullie horen van me te houden hoe ik dan ook ben."

Mabel trok een moeilijk gezicht. "Dat weten we, Alli, je bent gewoon.." Ze zweeg.

Janna maakte haar zin af. "Je bent veranderd sinds het ongeluk, Alli. Sorry dat we het zo kortaf moeten zeggen, maar het is gewoon zo. Ik herken je bijna niet meer. En er is wel iets wat we eraan kunnen doen. Jij gaat van nu af aan op elke vraag die je gesteld wordt of aanbod dat je gedaan wordt 'ja' zeggen, of op zijn minst positief op reageren."

Ik moest mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Ja zeggen op alles en iedereen? Dat hield ik nog geen twee minuten vol.

"Tot het einde van de zomervakantie."

Mijn grijns werd nog groter. Wat een verwachtingen allemaal.

"En anders negeren we je voor de rest van het jaar, en maak je maar geen zorgen, Charlotte hoort hier ook van, en ik ben er zeker van dat ze even enthousiast mee zal doen."

Daar ging mijn grijns.

***

De volgende morgen was het zover, ik zou de hele dag positief moeten reageren op alles wat er van me verwacht werd.

En het werd nog erger. Charlotte had van het idee gehoord en voegde er zelfs nog een stukje aan toe. Elke keer als er een vrijwilliger gevraagd werd, moest ik me aanbieden.

Zo ging de dag tergend langzaam voorbij. Elke les las ik wel op z'n minst drie stukjes voor, maakte vijf volledige oefeningen, en verbaasde iedereen, inclusief mezelf met mijn enthousiasme.

Maar daar bleef het ook niet bij.

"Allison?"

Shit. Die stem.

Langzaam draaide ik me om naar Felix, de knapste jongen van de klas, én degene die me de dag voordien nog gevraagd had om samen iets te gaan drinken.

Vragend keek ik hem aan. Ik vertrouwde mijn stem op dat moment even niet. Sowieso zou die gaan piepen en hees klinken, en dan zou ik voor schut staan voor de hele klas.

"Weet je, mijn ouders hebben een vakantiehuisje in de Verenigde Staten, en het is een soort van traditie dat we daar elk jaar al 'roadtrippend' naartoe gaan," Hij schraapte even zijn keel, en mijn maag draaide zichzelf in een knoop, "en nou ja, dit jaar zijn ze allebij weg voor hun werk, en ze zeiden dat ik anders een vriend of vriendin kon meenemen."

"En nu vraag je aan mij wie je denkt dat je het beste zou meenemen?" vroeg ik hoopvol. Een weekje met Felix alleen leek me wel wat, alleen zou ik dat nooit toegeven, en eerlijk gezegd vond ik het ook best eng.

Felix lachte, en wuifde mijn laatste hoop weg: "Tuurlijk niet, gekkie, dat zou echt wel dom zijn. Nee, ik vroeg me af of jij misschien meewilde."

De knoop waarin mijn maag zich gelegd had kroop naar mijn keelgat. Ten eerste: roadtrippen, ik wist niet eens wat het inhield, maar het klonk als iets waar ik onder normale omstandigheden nee zou tegen zeggen, ten tweede: op vakantie met Felix? Het zou een droom en een nachtmerrie tegelijk zijn.

Ik keek het lokaal rond, en zag dat enkel Mabel, Charlotte en de leerkracht er nog waren. Ze deden alledrie alsof ze druk met iets bezig waren, de ene al wat meer gefaked dan de andere, en ik kon zien hoe Mabel me vanuit haar ooghoeken streng aankeek. 'Waag het eens om nu nee te zeggen', zei haar blik.

Ik zuchte diep en knikte dan. "Lijkt me leuk. Wanneer precies?"

Felix grijnsde. "Geweldig, ik weet het nog niet echt allemaal, maar ik stuur je vanavond de details via sms."

En al grinnikend verliet hij het lokaal, terwijl ik met open mond achterbleef. Roadtrippen in Amerika, met Felix dan nog. Wat had ik me nu weer op de hals gehaald.

***

Zenuwachtig frutsel ik aan het bandje van mijn bikini. De zon straalt fel en doet de druppels, op mijn ondertussen al flink gebruinde huid, verdampen.

"Komaan, Allison! Springen!" hoor ik onder me. Het water van een kleine zijrivier van de Mississipi glijdt zorgeloos langs mijn voeten heen en rolt nietsvermoedend de lucht in, tot het weer klaterend neerkomt in een azuurblauw meertje.

"Weet je zeker dat het veilig is?" vraag ik verschrikt.

"Tuurlijk, Al. Voor zo'n mooi meisje als jij maak je je wel gemakkelijk druk," schreeuwt Felix van in het azuurblauwe water.

Ik sluit mijn ogen en zet een stap vooruit. Mijn armen hou ik gekruisd voor me, zoals me dat geleerd is. De zenuwen gieren door mijn lijf, en mijn maag draait zich om, maar niet meer van de zenuwen. Alles in me wilt gillen van plezier, maar ik weet dat dat geen goed idee is.

Plots is mijn vrije val voorbij en met een harde klap kom ik in het frisse water terecht. Ik laat me nog een beetje doorzakken naar de bodem, en zwem dan omhoog.

Felix staat me grijnzend op te wachten naast het meertje, zijn huid is alweer helemaal droog van de fel brandende zon.

Roadtrippen bleek iets helemaal anders te zijn als wat ik ervan verwacht had, misschien ook omdat ik met Felix waarschijnlijk nooit iets normaals zou kunnen doen.

"Vanavond slapen we hier," deelt hij me mee.

"Tussen de beesten?" Ik trek een wenkbrauw op.

"Tuurlijk. Dat heb je toch zo graag?" lacht Felix

Ik knik. "Leuk, hoor, zo van die giftige slangen."

Felix lacht en krabt dan nadenkend in zijn nek. Ik ken die houding. Nu gaat hij me iets vragen.

"Weet je, de laatste dag gaan mijn vader en ik altijd duiken op zoek naar haaien, het is wel een beetje gevaarlijk, en zelfs mijn moeder gaat dan niet mee, en zij doet wel al de rest mee, dus ja, erg onsportief is ze niet.." Hij pauzeerde even en keek naar de rugzakken, die we op voorhand al naar beneden gegooid hadden.

"Ik zet de tenten wel op," mompelt hij.

"Tuurlijk wil ik mee," zeg ik, terwijl ik naar de kant zwem, en er probeer niet teveel als een doorweekte hond probeer uit te zien.

Verbaasd kijkt Felix op.

"Zei je nu juist.."

"Dat ik met je mee op haaienspeurtocht wil, ja," maak ik zijn zin af.

Zijn mond valt open. "Wat is er met jou gebeurd? Vroeger wilde je nog niet eens een glas gaan drinken met je beste vriend, en nu ga je uit eigen wil zwemmen in een gebied waar bloeddorstige haaien zitten?"

Ik haal mijn schouders op, wat er best vreemd uit zou moeten zien, aangezien ik nog steeds in het diepere gedeelte van het meertje zit.

"Ik heb gewoon geleerd om te genieten van het leven, denk ik. Bovendien verwacht ik natuurlijk dat mijn 'beste vriend' me met zijn leven zal beschermen tegen de bloeddorstige haaien."

Felix moet lachen. "Jou altijd, Al, jou altijd."

Ik glimlach naar hem en kom het water uit.

"En waar blijven die tenten?"

Die nacht sliep ik voor de eerste keer in twee weken echt rustig. De muggen deerden me niet, en alle andere jungelbeesten en hun geluiden al evenmin. Misschien had ik echt geleerd om te genieten van het leven. Misschien hadden Janna en Mabel gelijk. Misschien had ik me na het ongeluk van mijn vader inderdaad teveel opgesloten in mijn eigen hoofd. Misschien was ik wel veranderd.

De volgende morgen wekte Felix me vroeger dan gebruikelijk.

"We hebben nog een lange dag voor de boeg, Al, en als we nog wat tijd willen om de haaien op te zoeken, moeten we nu beginnen met een lift te zoeken."

Ik brom maar wat.

Felix moet erom lachen. "Wel dan niet, schone slaapster. Ik vertrek nu. Als je niet bij me bent tegen dat ik een lift heb, heb je pech en moet je maar voor jezelf zorgen."

Die zin zorgt ervoor dat ik stevig doordoe, en even later voeg ik me bij Felix, die ergens aan een verlaten autoweg staat te wachten op een auto.

"Hey," zeg ik, en ik ga langs hem staan.

"Goede morgen," groet hij me terug. "Er zijn er al drie gepasseerd ondertussen, maar geen enkele is gestopt. En het valt me eigenlijk nu pas voor het eerst op dat je al in weken geen make-up hebt opgedaan. Het staat je goed."

Ik glimlach lichtjes, normaal doe ik nooit echt veel make-up aan, maar het complimentje maakt mijn dag toch een tikkeltje beter.

"Weet je wat, ga jij maar ergens in de bosjes liggen, en laat de dame het hier maar oplossen. Auto's stoppen gemakkelijker voor mijn geweldige, vrouwelijke charmes."

Felix proest het uit, maar trekt zich toch terug, en niet veel later heb ik prijs. Één of andere Aziaat is gevallen voor de charmes van het eenzame meisje langs de weg, die er waarschijnlijk uitziet alsof ze al in dagen niet meer deftig gegeten of geslapen heeft.

"Hallo meneer, waar rijdt u naartoe?" vraag ik in mijn mooiste Engels.

De man brabbelt wat terug, en ook Felix komt erbij staan.

"Sorry meneer, dat heb ik niet verstaan," zeg ik.

De man brabbelt opnieuw wat en paniekerig kijk ik naar Felix. Deze buigt zich langs me heen naar de man en brabbelt ook wat. De man antwoordt, en Felix zegt ook nog wat. Dan knikt hij en loopt hij om de truck heen. Hij springt in de laadbak en gebaart me te komen.

"Wat was dat?" vraag ik verbaasd als ik naast hem in de laadruimte zit.

Onschuldig kijkt Felix terug. "De helft van mijn familie is Chinees," zegt hij, alsof het niets voorstelt.

Na enkele uren flink doorgereden te hebben komt er eindelijk een beetje verandering in het troosteloze woestijnlandschap. Aan de horizon kan ik namelijk en blauwe streep onderscheiden. De zee.

Niet veel later komen we dan ook aan in een klein dorpje, dat volledig uit kleine vakantiehuisjes lijkt te bestaan. Dar stopt de vriendelijke man, en Felix en ik springen uit de laadbak van de auto. Felix bedankt de man nog eens, althans, dat dénk ik, en niet veel later is zelfs de stofwolk van zijn auto al uit het zicht verdwenen.

"Welkom in mijn nederig vakantiestulpje," zegt Felix, en hij wijst op een klein, schattig huisje met een mini voortuintje en zicht op de gigantisch uitgestrekte, blauwe zee.

"Wauw," glimlach ik. "En hiervoor hebben we twee weken gelift en lastminute vliegtickets gekocht."

Felix haalt zijn schouders op. "Het is goedkoop roadtrippen voor iets, hé, bovendien kende ik wel het merendeel van de mensne hier, en zijn de grootste stukken al een beetje op voorhand gepland. Maar goed. Ben je klaar om een paar levensgevaarlijke haaien te ontmoeten?"

***

Hey iedereen, voor avontuur heb ik niet echt iemand kunnen weten te strikken, want de meesten het nogal druk met schoolwerk, maar ik heb zelf een boek in dit genre, en ik dacht waarschijnlijk 'waarom niet?'.

Avontuur is net zoals actie, hier op wattpad, in mijn hoofd het meest onbegrensde genre. Meestal weet ik zelfs de verschillen niet zo goed tussen die twee, maar ik ga jullie toch een beetje proberen uit te leggen wat in mijn ogen de grote richtlijnen zijn. (Ik heb om die reden ook actie en avontuur na elkaar gezet, zodat je het misschien duidelijker ziet)

Zoals ik al zei, is avontuur een heel onbegrensd genre. Er kan in een avontuurverhaal werkelijk vanalles gebeuren, zolang het maar spannend is. In avontuur volg je het hoofdpersonage, jongen of meisje, op een tocht opzoek naar zichzelf. Dit kan letterlijk een tocht zijn, zoals mijn voorbeeld, of gewoon iets aan zichzelf dat ze moeten leren accepteren.

Het grote verschil met actie is volgens mij dat men in avontuur gewoon iets spannends meemaakt, en het in actie meer over politie, spionage, wapens, invallen en dat soort dingen gaat, hoewel avontuur eigenlijk eerder een realistische fantasy is.