Het is vrijdagavond, en ik ben helemaal kapot van mijn werk en nog eens een lange week op school. Ik weet zeker dat als ik thuis ben, ik plat neerval op mijn bed en zondagmorgen pas wakker word.

"Pas op!" Voordat ik om kan kijken voel ik iemand hard tegen me aanbotsen, waardoor ik op de grond val.

Autj, denk ik chagrijnig in mezelf maar probeer het niet te laten zien.

"Het spijt me ik... Het ging perongeluk. Een paar gestoorde meiden gingen achter me aan waardoor ik in de pas versnelde en tja, ik zag je te laat," Excuseert de blondharige jongen zich die tegen me was aangelopen.

"Het geeft niet hoor."

Hij geeft me een hand en helpt me op te staan. "Zal ik je anders een lift geven?" vraagt hij en ik kijk hem raar aan. In het donker kan ik zijn gezicht niet zien, maar toch probeer ik me daarop te concentreren.

"Nee dankje, waarom zal ik een liftaanbod aannemen van een wildvreemde?" vraag ik hem, want kom op, waar is de logica?

En ineens begint hij te lachen. Heb ik iets grappigs gezegd?

"Kom op babe, ieder meisje zoals jij zou wel een ritje willen met 'De Luke Hemmings' of niet soms?"

Luke Hemmings... De naam klinkt me bekend maar ik kan niet zo goed plaatsen waar ik hem eerder heb gehoord.

"Misschien klinkt dit stom, maar wie ben je dan eigenlijk?" vraag ik nog steeds niet echt begrijpend.

"Je maakt een grapje... Iedereen kent ons," lacht hij maar dan ziet hij dat ik echt niet weet wie hij is. "5 Seconds of summer, zegt dat je iets?" vraagt hij, en nu herinner ik het me.

De band waar mijn zusje zo'n grote fan van is. Ze heeft me wel duizend keer gevraagd of ik samen met haar naar hun concert wilde gaan maar ik vond ze maar niks. Een paar jongetjes die muziek denken te kunnen maken. Waarom zou ik mijn geld daaraan besteden? Dus is mijn zusje laatst naar hun concert geweest met haar vriendin omdat ik dus niet mee wilde.

"Je lijkt ons te herkenen?" vraagt Luke dan.

"Eigenlijk wel ja, ik woon met jullie grootste fan in een huis so yeah.." zucht ik en hij begint te lachen.

"Ik wist wel dat je fan was" grijnst hij.

"Dat ben ik niet, ik had het over mijn zusje Mira. Ze is al een paar keer naar jullie concert geweest," vertel ik hem en hij knikt.

"Ben jij dan niet met haar mee geweest naar ons concert?" vraagt hij.

"No way."

Hij grijpt naar zijn hart en doet alsof hij pijn heeft.

"Je doet me pijn, uhm.."

"Allison, zo heet ik," help ik hem een handje.

"Wat ik dus aan het vertellen was is dat je me pijn doet Allison," zegt hij. "Maar het aanbod voor een lift is nog steeds geldig," wiebelt hij met zijn wenkbrauwen en als ik er nu eens goed over nadenk denk ik dat ik een lift goed kan gebruiken. Mijn benen zijn te moe om heel dat stuk nog te lopen naar huis.

"Vooruit dan, Luke Hemmings, je bent me wel een lift verschuldigd doordat je me op de grond liet vallen"

Luke glimlacht. "Laten we dan naar mijn auto gaan." Hij begint te lopen en ik volg hem, want ik weet toch niet waar zijn auto geparkeerd staat en al zeker niet hoe hij eruit ziet.

We lopen een minuutje of drie en komen bij zijn auto aan, hij maakt de deur voor me open en ik knik als bedankje. Daarna doet hij het weer dicht en stapt zelf in de auto.

"Wat is je adres?"

"Moonstreet nummer 13," antwoord ik en hij lijkt te weten waar dat is, want hij knikt even. Ik kijk een beetje uit het raam en dan voel ik hoe mijn ogen langzaam zwaar beginnen te worden en dichtvallen.

Ik wordt langzaam wakker en merk dat ik niet gewoon in mijn bed lig. Snel scan de ruimte waar ik ben, het is duidelijk niet mijn kamer. Hier ben ik nog nooit eerder geweest. Ik kruip uit het zachte bed waar ik vanacht geslapen lijk te hebben en zie dat ik ook niet mijn eigen kleding aan heb. In plaats daar van heb ik een extra groot shirt aan dat net boven mijn knieen hangt. Ik besluit om eens te gaan kijken waar ik ben beland.

Wanneer ik uit de kamer loop waar ik wakker werd, kom ik in een soort van gang. Er zijn trappen naar beneden dus besluit die te volgen. Beneden ruik ik het heerlijke geur binnen van ontbijt. Ik volg dan ook mijn neus en kom in de keuken, geloof ik? Het moet wel de keuken zijn.

"How'd we drift so far away from where we left off yesterday? I'm lonely like a castaway. Heartbreak that i can't escape, a sinking ship i'll never save. I'm lonely like a castaway," zingt een bekende stem.

Ik zie Luke's blonde haren en meteen herinner ik me alles van gisterenavond. Hij zou me een lift geven naar huis, maar in plaats daarvan ben ik hier beland.

Luke begint ook bij zijn gezang te dansen en wanneer hij net een rondje draait ziet hij mij.

"Oops.. Allison... Uhm lekker geslapen?" stottert hij en ik moet bijna lachen om zijn reactie.

"Ja dat wel, maar hoe ben ik hier beland?" vraag ik hem.

"Ik heb je hier gebracht" antwoord hij. "Je viel in slaap in mijn auto dus bracht ik je maar hier heen aangezien ik je adres vergat, en jij zo lekker sliep. Ik wilde je niet wakker maken."

Ik knik begrijpelijk. Mijn maag begint geluiden te maken. "Het ruikt lekker"

"Oh ja, heb je honger? Ik was bezig met nog wat sinaasappelsap te maken en dan was het ontbijt klaar," vertelt hij.

"Je maakt zelf sinaasappelsap?" vraag ik, ik bedoel maar... De meeste jongens zouden een pak van de supermarkt kopen en klaar.

"Ja dat is veel gezonder," Legt hij uit.

Natuurlijk weet ik dat het gezonder is, ik maak zelf ook altijd sinaasappelsap.

"Andere jongens hadden eerder een pak van de supermarkt gekocht, en het valt gewoon op dat jij het anders doet," leg ik uit.

"Natuurlijk ben ik anders. Ik ben veel leuker, vind je niet?" vraagt hij zelfverzekerd en wiebelt met zijn wenkbrauwen.

"Zou je denken?" Ik moet wel toegeven dat ik had verwacht dat Luke Hemmings een jongen zou zijn die mensjes in huis heeft die alles voor hem zouden doen. En dat hij een jongen is die maar met zijn vingers hoeft te knippen en hup, hij had alles wat hij wilde. Maar nee, in tegendeel, hij doet alles zelf, hij heeft zelfs zelf het ontbijt gemaakt.

Als Luke klaar is met het o zo bijzondere sinaasappelsap, giet hij het in twee glazen en gaan we aan tafel. Het ontbijtje smaakte heerlijk, misschien wel de lekkerste ontbijtje die ik tot nu toe heb gegeten! Of kwam het doordat ik zo hongerig was? Ik bedenk me dat mijn moeder waarschijnlijk heel bezorgd zou zijn enik neem me voor dat ik na het eten meteen naar huis ga, voordat mijn moeder de politie inschakelt of zoiets.

"Waar denk je aan?" vraagt Luke en hij neemt een slok sap.

"Dat ik na het eten naar huis moet gaan, mijn moeder zal heel bezorgd zijn," vertel ik hem.

"Oh daarover.." Hij moet kort lachen.

"Wat is er daarover?" vraag ik bezorgd.

"Je moeder belde gisterenavond op je gsm en ik vertelde haar dat ik een jongen van je werk ben en dat ik je een lift naar huis gaf toen je in slaap viel. Ik vertelde haar dat je vandaag weer thuis zou komen."

Had hij dat echt gedaan? En zou mijn moeder dat echt geloofd hebben?

"Vond mijn moeder dat oké?" vraag ik.

"Ja hoor. Ze zei wel dat je haar even moest bellen als je wakker was."

Eigenlijk ben ik hier best wel verbaasd over. Mijn moeder is meestal overbezorgd en belt me al als ik 10 minuten te laat ben.

Als Luke en ik klaar zijn met ons ontbijt vertel ik hem dat het eten heerlijk was. Hij geeft me mijn mobiel terug, zodat ik mijn moeder kan bellen, terwijl hij het bestek dat we net hebben gebruikt in de vaatwasser opruimt.

"Vertel je moeder dat je even hier blijft" stelt Luke voor wanneer ik naar de gang wil gaan om mijn moeder te bellen.

"Waarom dat?" vraag ik hem.

"Ik wil je niet zo snel laten gaan," antwoord hij en ik voel me best wel fijn met deze woorden. Zou hij ze echt menen of zegt hij het tegen iedere meid die langskomt bij zijn thuis? Ik besluit maar gewoon mijn moeder te bellen.

Als ik mijn moeder heb uitgelegd wat er gebeurd is, met een kleine leugentje hier en daar, vind ze het oké en mag ik nog even bij Luke blijven.

Ik loop weer naar de keuken waar Luke inmiddels klaar is met de vaatwasser en aan de keukentafel iets op zijn mobiel bekijkt.

"En wat zei je moeder?" vroeg hij en keek van zijn mobiel op naar mij.

"Ze vond het wel oké, als ik maar voor het avondeten weer thuis ben en ze vroeg of jij samen met ons wilde eten. Ik zal begrijpen als je dat ni-" Luke laat me niet uitpraten.

"Oh dat lijkt me leuk, zou dat je zusje blij kunnen maken denk je?"

Natuurlijk zou hij mijn zusje blij maken als hij zou komen. Mira is zijn grootste fan. Iedere keer als ik in haar kamer kom hoor ik hun nieuwe album.

"Je zou haar heel blij maken als je komt, maar ik weet niet of je klaar bent om aan tafel te zitten met je grootste fan.. ze kan soms nog al hyper zijn," vertel ik hem.

"Ik doe alles voor mijn fans, dus ik eet gewoon gezellig mee," knipoogt hij, ineens pakt hij mijn hand vast en ik voel iets warms zich door mijn hele lichaam verspreiden. Hij leidt me naar de woonkamer waar we op de bank gaan zitten.

"Zal ik je de waarheid vertellen?" vraagt hij en ik kijk hem niet begrijpend aan.

"Ga je me nu vertellen dat je niet de Luke Hemmings bent?" vraag ik en hij schiet in de lach.

"Nah, ik ben de echt Luke Hemmings," verteld hij en ik knik.

"Wat dan?" vraag ik.

"Gister toen ik tegen je aanbotste, het kwam niet doordat er fans achter me aan kwamen of welke smoes ik je toen verteld mocht hebben."

Ik begrijp er nog steeds vrij weinig van, waar wilt hij heen?

"Waarom botste je dan tegen me aan?" vraag ik.

"Ik moest een manier vinden om een gesprek met je te beginnen. Toen ik je voor het eerst zag voelde ik meteen iets. Iets.. Nee, een gevoel... Een gevoel det moeilijk te omschrijven is, maar als je hem krijgt herken je hem meteen. Kortom, je trok mijn aandacht naar je toe en ik kon niks beters bedenken. Bij films en boeken gebeurt het ook altijd dat door een botsing ware liefde ontstaat."

Zijn woorden klinken zo lief, en tegelijkertijd ben ik best wel boos dat hij gewoon tegen me aanbotste in plaatst van gewoon hoi te zeggen ofzo. Ook al weet ik wel van mezelf dat ik hem dan raar had aangekeken en verder was gelopen zonder nog een woord te zeggen.. Nou misschien wel de woord 'sukkel' of ' kijk een toch uit' maar ik zou zeker geen lift van hem aannemen.

"Dus je deed het echt omdat je een gesprek met me wilde beginnen?" vraag ik nogmaals.

"Ja.." knikt hij en kijkt een beetje naar de grond.

"Maar je bent dé Luke Hemmings! Ik had eerder verwacht dat je wel tienduizend openingszinnen wist om een meisje te verleiden," lach ik en hij kijkt me speels boos aan.

"Niet dus," antwoord hij.

"Misschien begin ik te snappen waarom mijn zusje zo een fan van je is.." fluister ik schor.

Hij kijkt meteen op. Hij komt met zijn hoofd dichter naar me toe en een seconde later voel ik zijn zachte lippen op de mijne, ze passen als puzzelstukjes op elkaar. Ik voel zijn lippiercing die een beetje koud aanvoelt, maar dat vind ik alleen maar lekkerder. Een heel fijn gevoel verspreid zich over mijn lichaam, een gevoel die ik nog nooit eerder heb gevoeld, maar het is geweldig.

Na een tijdje haalt Luke zijn lippen weg.

"En waarom is je zusje dan zo een grote fan volgens jou?" fluistert hij verleidend.

"Dat je het nog vraagt" zeg ik en geef hem een por.

De rest van de dag kijken Luke en ik een film, nou ja of ik echt naar de film keek? Nee. De hele tijd dacht ik aan de zoen met Luke. Hoe fijn het voelde, en of hij hetzelfde erover zou voelen als ik. Het is alsof ik me nu dichter bij hem bevind. Echt heel raar moet ik je vertellen.

***

"Babe.. Ik bedoel Allison.. Ben je al aangekleed?" vraagt Luke en klopt op de deur van zijn kamer.

"Ja, je kan binnen komen" Ik heb inmiddels mijn eigen kleding aan, want we gaan zo naar mijn huis en Luke gaat mee.

"Noemde je me babe?" vraag ik dan.

"Ja?" antwoord hij meer vragend.

"Hoe moet ik je dan noemen?" vraag ik speels.

"Hoe jij maar wilt, ik vind het prima"

"Ik vind Luke wel iets voor jou," vertel ik hem en hij lacht.

"Hee, ik heet toevallig Luke."

Dan schieten we allebei in de lach.

"Maar ben je klaar om te gaan?" vraagt hij en ik knik. Dan pakt Luke mijn hand weer vast en we lopen naar beneden.

Hij pakt de sleutel van zijn auto en we lopen daar naartoe. We stappen in zijn auto en hij rijd naar mijn huis.

"Oh trouwens nog een kleine leugentje.. ik weet je adres uit mijn hoofd."

Dus hij was het gisterenavond helemaal niet vergeten!

"Waarom had ik dit kunnen weten?" vraag ik mezelf hardop af.

Bij mijn huis aangekomen, bel ik aan. Luke staat achter me. Mijn zusje opent de voordeur en gelooft haar ogen niet.

"LUKE HEMMINGS!" Gilt ze en rent naar hem toe.

***

Fanfictie. Wat is dat nou eigenlijk?

In mijn ogen is Fanfictie een verhaal/boek dat iemand zelf kan verzinnen. Je hoeft dan alleen je favo band-lid of gewoon iemand die beroemd is in je hoofd te nemen. Je kan zijn of haar leven in je hoofd voorstellen, misschien is het eigenlijk helemaal niet zo in het echt maar wat is er nou leuker dan zelf je eigen fantasie te gebruiken? Je kan zelf alles bedenken alle regels liggen bij jou. Wordt het een romantisch verhaal? Misschien is je favoriete band-lid wel een saaie nerd op school die zijn badgirl vind. Jij bedenkt alles.

Dus kortom wat volgens mij et belangrijkste is bij een goed fanfictie verhaal is je fantasie goed gebruiken. Het moet natuurlijk geen fantasy verhaal worden met allemaal verzonnen wezens ook al zou dat zelfs ook nog kunnen. Neem eens als voorbeeld een Harry Potter fanfictie. Ja‚ die bestaan ook gewoon! Was gewoon creatief dan komt het vast en zeker goed!