Een man staart me aan. Hij lacht en verdwijnt weer, als in het niets opgelost. Hij verschijnt weer, dit keer links van me. Na een nieuwe verdwijning verschijnt hij achter me. Hij geeft me een duw en ik val in een zwart gat. Een gat waarvan ik de wanden wel kan voelen met mijn vingers, maar niets te pakken krijg.

Met het gevoel alsof ik naar beneden val word ik wakker en voorzichtig open ik mijn ogen, een hand ervoor tegen het felle licht dat schijnt. Ik frons mijn wenkbrauwen uit verbazing aangezien mijn kamer geheel donker hoort te zijn. Wanneer ik me uitstrek merk ik echter dat ik ook niet in mijn bed lig, maar op gras. Ik ga rechtop zitten en wrijf over mijn hoofd.

Als ik het huis van mijn oma zie schiet ik in de lach. Ik herinner me weer dat ik bij oma bleef logeren dit weekend. Waarschijnlijk ben ik zoals gewoonlijk in slaap gevallen terwijl ik gisterenavond naar de sterren staarde. Thuis kan ik dat niet omdat we in de stad wonen. Het platteland in Wales is zo ongelooflijk veel mooier en rustiger dan de steden dat ik soms even uit de stad wil ontsnappen en naar mijn oma ga.
Ook is dat voor mijn moeder rustiger aangezien ze alleenstaande is met twee tiener meiden. Mijn vader is helaas overleden.

Ik sta op en loop, nog steeds niet helemaal wakker, naar binnen toe.

"Goedemorgen lieverd! Heb je weer buiten geslapen?" Een glimlach speelt om haar lippen wanneer ze een bord pannenkoeken op tafel zet.

Ik glimlach terug maar antwoord niet. In plaats daarvan besmeer ik een pannenkoek met nutella en eet hem op.

Na het eten spreekt mijn oma opnieuw. "Ik moet zo wel even naar de winkel toe."

Ik knik. "Ik blijf wel hier."

Wanneer ik mijn oma heb uitgezwaaid ga ik naar boven en kam mijn haar. Ik staar nog even naar mijn spiegelbeeld en knipper met mijn ogen. Maar net voordat ze geheel sluiten lijkt het gezicht in de spiegel niet meer het mijne te zijn. Mijn ogen vliegen open en geschrokken kijk ik naar de spiegel, waarin mijn eigen geschrokken gezicht terug staart. Ik knipper opnieuw met mijn ogen, langzaam dit keer, maar er gebeurt niets. Het enige wat ik zie is een meisje dat de spiegel in staart. Gewoon mijn eigen gezicht.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik erom kan lachen. Natuurlijk was er niemand, het was gewoon mijn verbeelding.

Het is lang geleden dat ik heb getekend, dus ik pak mijn potloden en schetsboek om vervolgens naar buiten te gaan. Ik leun tegen de muur van het huis en begin met een ruwe schets van de grote, kromme boom tegenover me.

Als ik even opkijk naar de boom zie ik er iemand tegenaan leunen. Van schrik laat ik mijn spullen vallen en wanneer de persoon naar me toe loopt gooi ik snem een steentje zijn richting op.

"Rustig, ik doe niets," mompelt hij. Het klinkt als een mannenstem tenminste. "Ik wil je uitleg geven."

Met nog een steen in mijn hand wacht ik af, klaar om te gooien wanneer dat nodig is. Ik weet dat het slap verweer is, maar ik heb niets beters. Ik kan zijn gezicht zien nu en besef me dat hij niet veel ouder is dan ik, waarschijnlijk schelen we maar een jaar of drie.

"Je hebt waarschijnlijk al wat rare dingen meegemaakt vandaag, bijvoorbeeld een vreemde verschijning of een enge droom?"

Ik beweeg niet, maar knijp mijn ogen wel achterdochtig samen, een beetje verbaasd over hoe hij dat weet.

"Ik heb dat ook gehad, jij bent gekozen."

"Gekozen voor wat?"

"Laat me het je uitleggen."

Terwijl hij deze dingen zegt komt hij steeds iets dichterbij en nu gaat hij tegenover me op de grond zitten, ongeveer een meter leegte tussen ons latend.

"Geesten, aura's, voorspellingen, noem maar op. Ze zijn allemaal waar en er zijn echt mensen die paranormaal begaafd zijn en ze dus kunnen zien."

Hij is even stil en ik luister fronsend naar hem.

"Als er een paranormaal persoon overlijdt gaat deze kracht, zoals je het zou kunnen noemen, over naar iemand anders. Geen zorgen, het is geen familie van je." Dat laatste zegt hij waarschijnlijk omdat ik me meteen zorgen begon te maken en aan mijn zusje dacht.

"De personen waar de kracht op over gaat worden via een heel ritueel gekozen. Het gehele ritueel is te ingewikkeld om uit te leggen en ik weet het zelf ook niet helemaal. In elk geval is die persoon geen familie of vriend van je, dat is een vereiste."

Ik knik langzaam, nog een beetje overvallen over alles. Als ik die droom en verschijning in de spiegel niet had gezien had ik hem niet eens geloofd. Hij lacht me nog toe, maar met een knipper van mijn ogen is hij verdwenen, alsof hij er nooit is geweest.

***

Later die dag neem ik afscheid van mijn oma en ga ik naar de stad met enkele vriendinnen. Ze praten volop over van alles en nog wat, maar het gaat nogal langs me heen. Af en toe pak ik iets op en reageer ik erop, zonder echt door te hebben waar het precies over gaat. Mijn gedachten zijn nog bij die vreemde jongen van die middag en ik zie overal mensen lopen, maar ze zijn niet allemaal levend. Een paar keer lopen ze dwars door een geest heen, de geesten lijken ervan te gruwelen, maar mijn vriendinnen hebben natuurlijk niets door.

"Hé Allison, wil jij ook iets drinken?" vraagt Janna aan me terwijl ze met haar hand voor mijn ogen zwaait. "Je reageerde niet. Waar wil je heen voor drinken?"

"Oh eh, maakt me niet uit." Ik weet dat mijn vriendinnen dit vreemd gaan vinden, maar ik kan me niet focussen. Uiteindelijk kiest Mabel waar we heen gaan.

Wanneer we zitten probeer ik me iets meer te focussen en iets meer mee te praten. Na een tijdje wordt ik steeds enthousiaster en ik let niet meer op de geesten om me heen, ik let alleen nog op de drie meiden om me heen en ons gesprek.

"Nou vertel op, wat was er net?" vraagt Charlotte. "Je was net zeer afwezig, maar nu praat je het meest van ons allemaal, zelfs meer dan Janna."

Ik denk kort na over of ik de waarheid kan vertellen. Ik besluit dat ik ze kan vertrouwen en ik buig lichtelijk naar voren, maar zodra ik mijn mond open zie ik hem weer. Dezelfde jongen van die middag staat me aan te staren vanaf twee tafels verderop. Hij kijkt recht in mijn ogen, schudt kort zijn hoofd en kijkt weer op de menukaart. Waarschijnlijk betekent het dat ik het niet mag vertellen.

Ik verstar even maar herpak mezelf. "Ik ben verliefd," flap ik er maar uit omdat ze me zo aandachtig bekijken en dat het enige is wat ik kan bedenken. Als ik weer een blik werp naar de tafel waar de jongen zat grijnst hij naar me. Hij staat op en loopt naar onze tafel toe.

"Allison! Wat leuk dat ik je hier tref, wat heb ik je lang niet gezien!" roept hij uit.

Ik kijk hem vragend aan, maar door een verstrakking van zijn kaak en lichte verwijding van zijn ogen heb ik door dat ik het spelletje mee moet spelen.

"Hey! Inderdaad lang geleden!" zeg ik dan maar en lach hem toe.

"Hallo dames," zegt hij tegen mijn vriendinnen die hem verbaasd aankijken. "Ik ben Jimmy, een oude kennis van Allison. Zouden jullie ons even willen excuseren?" Ze knikken en ik sta op, waarna ik hem achterna loop, naar buiten.

"Je mag dus tegen niemand vertellen dat je paranormaal bent, begrepen? Gelukkig snapte je mijn hint. Niemand gaat je namelijk geloven, het is zelfbescherming."

Ik knik ter teken dat ik het begrijp. "Het was eigenlijk mijn fout," zegt Jimmy. "Ik was vergeten het je te vertellen."

"Het is oké." Ik lach en hij knikt, waarna hij weer ineens is verdwenen. Wie is die jongen? Hoezo verdwijnt hij steeds? Een beetje verbaasd ga ik weer naar binnen en voeg me weer bij mijn vriendinnen.

"Waar is die sexy Jimmy van je heen?" Mabel kijkt me met een scheef lachje en een opgetrokken wenkbrauw aan.

Ik lach. "Hij moest weg, jullie krijgen de groetjes van hem."
Ze lijken het verliefd zijn alweer vergeten te zijn want niemand komt er op terug, het gaat alleen nog maar over kleding.

Wanneer ik thuis kom schop ik mijn schoenen uit en loop ik direct naar boven. Ik plof neer op mijn bed en denk na. Wat is die Jimmy voor iemand? Hoe zit het precies met hem? Waarom verdwijnt en verschijnt hij op sommige momenten ineens? Wil ik die geesten wel zien?

***

Heey!

Mij is gevraagd om een klein stukje te schrijven uit de categorie paranormaal. Dit vond ik redelijk lastig. Een paranormaal verhaal is moeilijk in een klein stukje te schrijven om enkele redenen:

Veel gebeurt passief, waardoor niet iedereen het een leuk genre vindt; Je bent niet even paranormaal begaafd, maar je hele leven, tenzij je het kan controleren. Dit maakt een activiteit voor dit boek bedenken lastig; Het lijkt vaak niet erg spannend doordat veel passief gebeurt; Er wordt veel verteld over wat het mentaal met je doet om paranormaal begaafd te zijn, je ziet dus merendeel gedachten; Meestal is het niet puur paranormaal, er zit vaak wel iets anders in het verhaal verweven om het wat leuker te maken, maar in een kort stuk is dit niet erg realiseerbaar. Ook om deze redenen is mijn stuk dus niet zo erg lang.

Er moet wel een uitleg komen met wat voor soort paranormale activiteit je te maken hebt. In dit geval heb ik gekozen voor geesten, wat mijn favoriete deel van paranormaal is, maar er zijn meerdere onderdelen zoals helderziendheid, telekinese, telepathie en veel meer. Eigenlijk alles wat bovennatuurlijk is dus.

Veel dingen die in het echt niet kunnen, of waarvan men denkt dat het niet kan, worden al snel onder het kopje paranormaal geschoven, wat dit dus een groot genre maakt. Met een beetje fantasie kun je zelfs een geheel nieuwe paranormale activiteit bedenken.

Ik heb zelf één boek geheel en één boek nog maar deels geschreven in de categorie paranormaal en ik lees er best veel over. Ik heb dus nog niet erg veel ervaring met dit genre, maar ik vind het gewoon erg leuk.