Het komt misschien een beetje als een verassing, aangezien dit boek al een tijdje best stil is, maar we hebben nog niet echt alle genres gehad!

Tienerfictie kunnen we nu alvast van ons lijstje schrappen, met dank aan Sandy0210, die vandaag haar versie van Allison met jullie deelt, en binnenkort komt er misschien nog een weerwolfversie!

Verder missen we enkel nog historische fictie en horror en een tweede ronde per genre zie ik ook helemaal zitten, dus als je schrijvers kent of zelf eens wil proberen: alle uitleg staat in het eerste hoofdstuk!

Verbluft kijk ik haar aan. Ik voel hoe er zich diepe rimpels van verontwaardiging in mijn voorhoofd hebben getrokken en hoe mijn wenkbrauwen hoog zijn opgetrokken. Voor weken heb ik me hierop verheugd en nu heeft mijn moeder besloten het op het allerlaatste moment te verpesten...

'Wat zeg je nou?' vraag ik en draai me hierbij weg van de deur. Terwijl ik mijn moeder aankijk heb ik mijn handen stevig in mijn zij gezet. Een aanvallende blik vormt zich automatisch op mijn gezicht.

Wonderlijk toch hoe je emoties kunnen omslaan van het ene op het andere moment. Toen ik bovenaan de trap stond was ik nog mega vrolijk, nu ik hier in de gang sta kan ik de chagrijnigheid haast in me voelen stromen; als een onverwachte, maar felle klap.

Ze zucht. 'Ik zei dat het me beter lijkt als je thuis blijft Allison.'

Mijn hartslag begint te stijgen. Onmiddellijk na haar woorden ben ik boos geworden. Heel boos. Ik voel het in heel mijn lichaam. Er is plotseling heel veel energie ontstaan. Allerlei gedachten vliegen achter elkaar door mijn hoofd. Nee! Mama wat doe je me aan? Waarom verpest je het! Argh ik haat je... Oké: rustig blijven. Rustig blijven... Allison, hoe pakken wij dit aan? Juist: op de lieve manier.

Diep adem ik in. Bij het uitblazen voel ik me zelf al wat kalmeren. Met moeite pers ik een glimlach op mijn lippen. 'Mam?' vraag ik poeslief. 'Waarom vind je dat ik thuis moet blijven? Het is tenslotte vrijdagavond. Stan zou het heel vervelend vinden als ik niet op zijn feestje kom vanavond... Ik ben tenslotte zijn vriendin!'

Afwachtend kijk ik haar aan. Ik hoop vurig dat ze zich bedenkt en vervolgens zegt: 'je hebt gelijk Alison. Ik moet ook niet zo stom doen. Ga maar naar het feestje en vermaak jezelf meid!' In plaats daarvan krijg ik een heel ander antwoord. Eentje die een eind maakt aan de lieve ik.

'Je weet wat ik van Stan vind. Lieverd hij is 21 jaar. Hij is vier jaar ouder dan jij! Ik ben dan geen tiener meer maar ik weet heus wel hoe een feest van een 21-jarige eruit ziet.'

'En dat is?' vraag ik geïrriteerd.

'Alcohol, teveel mensen in een kleine ruimte, muziek die véél te luid staat, schaars geklede meisjes én hoogstwaarschijnlijk ook hier en daar iets illegaals zoals drugs.'

Ik lach sarcastisch. 'Mam! Wat denk je wel niet? Zo is Stan helemaal niet, hallo, hij heeft nog nooit drugs gebruikt! Het is gewoon een f-e-e-e-stje, waarom doe je zo moeilijk? Ik heb me al helemaal omgekleed! Dan heb ik dit jurkje voor niks gekocht, dan heb ik een úúr verspilt aan het goed doen van mijn haar én dan zal Stan het niet leuk vinden als ik niet kom.'

En weer zucht mijn moeder. Deze keer lijkt ze het zat te zijn. Ze doet me na door haar handen in haar zij te zetten. Haar zogenaamde "bezorgde" blik verandert nu in een strenge. Zo'n fucking irritante en-nu-is-het-genoeg-blik.

'Je bent 17 jaar en dat betekent dat ik nog altijd verantwoordelijk voor je ben. Je hebt mijn toestemming nodig en ik zeg nee, lieverd. Je mag niet naar het feestje.'

'Dat is zo mega oneerlijk! Wat moet ik dan de hele avond gaan doen he?'

'Er zijn zat andere dingen. Het leven draait niet alleen om feestjes. Weet ik veel, ga een filmpje kijken. Lees een boek, ruim je kamer op of doe iets leuks met je zus. Mira blijft ook thuis vanavond en zij heeft er geen enkel probleem mee. Misschien kunnen jullie een spel spelen?'

Ik lach. Het is een boze lach. 'Are you kidding me? Een spel? Oké even voor de duidelijkheid: ik ben zeventien en Mira is veertien. Een avondje monopoly spelen is niet helemaal meer waar onze interesses liggen mam! En bovendien, waarom zeur je altijd weer over Stans leeftijd? Er zit vier jaar tussen ons in. Dus? Jij en pap scheelden drie jaar!'

'Ik ben klaar met deze discussie. Je gaat niet en daarmee uit.'

In een snelle beweging doe ik mijn hakken uit. Kwaad storm ik de trap op. Halverwege draai ik me om. Zonder er ook maar een seconde over na te denken heeft mijn mond zich al geopend. Voor mijn gezonde verstand kan bepalen of het juist is om te zeggen, heeft mijn stem de woorden al uitgesproken: 'waarom is pap dood? Hij zou nooit zo moeilijk dan als jij!'

Boem.

Het is een harde uitspraak, gevolgd door de deur die ik met een klap dichtsmijt. Uitgeput van het ruziën laat ik mezelf op bed vallen. Boos sla ik met mijn vuisten op het kussen. Ik ben niet alleen boos op het feit dat mijn moeder me vanavond vasthoudt als een gevangene, ik ben ook boos op mijn vader. Ik ben boos op hem omdat hij ons alleen heeft gelaten.

Het is nu drie jaar geleden. Het was een doodnormale zaterdag. Iedereen was in de woonkamer. We waren allemaal in een goede bui: Mira en ik speelden een gloednieuw spel op de Wii, mijn moeder was de kamerplantjes water aan het geven en mijn vader kwam op ons aflopen met een kop koffie en twee bekers sap. Tegelijkertijd was hij een verhaal aan het vertellen. Het was een belachelijke mop, maar we moesten allemaal lachen. Want dat is wat hij deed: ons gezicht van een glimlach en ons gezin van geluk voorzien.

En toen gebeurde het. Vanuit het niets. Zomaar, ongevraagd. Het drinken liet hij vallen. De scherven spatten uiteen en een vloeistof van koffie gemengd met sap verspreidde zich over de vloer. Op hetzelfde moment zakte mijn vader in elkaar, recht voor onze ogen. Mira moest huilen. Ik kon alleen maar roepen: 'pap! Pap!' En mijn moeder belde 112.

Het was te laat. Mijn vader was zo gezond als mogelijk is en toch besloot iets of iemand dat het zijn tijd was. Hij kreeg een hartstilstand en overleed.

Ik voel aan mijn wang. Hij is vochtig. Terwijl de traumatische beelden voor mijn ogen zweven ben ik spontaan gaan huilen. Ik had het niet eens door. De laatste tijd gebeurt het vaker. Dan kibbelen mijn moeder en ik, gevolgd door een ruzie met geschreeuw en uiteindelijk beland ik in mijn kamer; boos en verdrietig. Vroeger had ik echt nooit ruzie met haar. Hooguit een keertje om de afwas of zo. Nu gebeurt het dagelijks. De ene keer over Stan, de andere keer weer over mijn vader en soms ook gewoon om werkelijk niets.

Ze lijkt me gewoon niet meer te begrijpen. Soms leg ik uit hoe ik me voel en dan doet ze er niks mee. Alsof ik al die tijd tegen lucht heb gepraat! Ligt het dan aan mij? Ben ik dan zo gevoelig en moeilijk geworden sinds de pubertijd en mijn vaders dood? Ik weet het niet. Het is wel opvallend dat ik alleen thuis ruzie heb. Bij Stan of mijn beste vriendinnen Janna, Mabel en Charlotte gebeurt het nauwelijks. Zij snappen wel altijd hoe ik me voel. Bij hen voel ik me gewoon fijn en daarom probeer ik ook steeds vaker daar te zijn dan thuis.

Na tien volle minuten roerloos op bed te hebben gelegen kom ik in beweging. De tranen heb ik weggeveegd. Ik pak een zakdoek van mijn bureau om mijn neus te snuiten. Vervolgens grijp ik mijn telefoon. Behendig en snel klik ik het ene icoontje achter het andere icoontje aan. Als er iets is waar ik goed in ben dan is het wel het gebruiken van mijn telefoon. Ik lach me altijd suf als ik zie hoe mijn oma een uur nodig heeft om een berichtje in te tikken: dat kan ik in drie seconden!

Ik heb de groep van Janna, Mabel, Charlotte en mij op WhatsApp geopend. De behoefte om ze alles van net te vertellen is groot. Haastig tik ik de woorden in.

Allison: Guys... Jullie weten toch dat ik zo'n zin had in Stans feestje van vanavond? Nou raad eens: mijn moeder is weer eens zo stom om me niet te laten gaan. Vaarwel super leuk feest, vaarwel super leuk vriendje, vaarwel leuke vrijdagavond ☹

Meteen komt er te staan: Mabel is aan het typen... Charlotte is aan het typen... Janna is aan het typen...

Charlotte: Really? Super jammer!

Mabel: Had ik echt niet verwacht van je moeder! Zo streng is ze meestal toch niet?

Janna: Awh, too bad!

Ik heb mijn antwoord al klaar liggen. Even twijfel ik of ik het wel kan zeggen, maar uiteindelijk druk ik toch op enter.

Allison: Ze is gewoon een bitch. Het enige wat ze de laatste tijd kan zeggen is dat ik haar verantwoordelijkheid ben en bla, bla, bla. Ik wil gewoon naar dat feest!

Mabel: Dan ga je toch gewoon? ;) Niemand die jou tegenhoudt als je super stil het huis uit sluipt..

Charlotte: Ja haha, doe dat Allison! Gewoon stiekem gaan. Jij blij, Stan blij, iedereen blij ☺

Ik twijfel. Hebben ze gelijk? Waarom eigenlijk niet? Zolang ik ervoor zorg dat mijn moeder het niet doorheeft, wat kan er dan mis gaan? Het idee dat ik over een halfuur alsnog bij het feest ben met mijn lieve, knappe vriendje geeft me een gek maar vrolijk gevoel in mijn buik.

Allison: Weet je wat? Ik ga het ook gewoon doen!

Janna: #badass

Mabel: You go girl

Allison: Thanks guys, laat het jullie wel weten of het is gelukt! Xo

Charlotte: Have fun!!

Mabel: Good luck x

Janna: Geniet ervan meid ;)

Ik stop mijn telefoon in mijn handtas. Bedenkelijk kijk ik in de spiegel aan de muur. Speciaal voor vanavond heb ik een eenvoudig maar toch leuk zwart jurkje aangedaan. Mijn bruine krullen heb ik door Mira laten stijlen en mijn bruine ogen heb ik benadrukt met mascara en een dun lijntje eyeliner. Een fotomodel ben ik niet, maar ik vind dat ik er best goed uitzie zo. Het is in ieder geval niet lelijk.

Met de puntige hakken en de handtas in mijn handen, sluip ik op blote voeten de trap af. Ik probeer geen enkel geluid te maken. Ik hou zelfs mijn adem in. Als je niet gehoord wilt worden lijkt het wel of elk mini geluidje opeens zo luid klinkt als een ontploffende bom. Ik heb het gevoel alsof je het gebonk van mijn hart aan de andere kant van het huis kan horen...

Aan het einde van de trap blijf ik staan. De deur van de woonkamer is gesloten. Als ik mijn oren spits hoor ik het geluid van de televisie. Waarschijnlijk is mijn moeder een van haar favoriete programma's aan het kijken, of misschien wel het avondnieuws van tien uur. Wie weet, zolang ze daar maar blijft. Van Mira weet ik dat ze in haar kamer zit. Nu is het slechts een kwestie van de deur geluidloos openen en ook geluidloos weer te sluiten.

Mijn vingers trillen. In mijn hoofd hoor ik mezelf roepen: kom op Allison! Niet zo onnodig zenuwachtig zijn en gewoon die deur opendoen!

Ik doe het. Ik verwacht gekraak of iets wat mijn ontsnappingsplan verpest, maar alles blijft daarentegen doodstil. Zelfs mijn hart lijkt gestopt te hebben met slaan. Snel zet ik twee stappen naar voren. De deur sluit ik, de koele avondlucht omarm ik met een glimlach. Tevreden mompel ik, 'Stan, ik kom eraan.'

Ik verlaat Moonstreet 13, mijn adres, en ga richting een andere woonwijk in Wales. Gelukkig is het niet ver lopen. Hooguit tien minuten. Langer dan dat hou ik het ook niet vol op deze hakken. Misschien dat ik toch beter mijn gympen aan had moeten doen?

Alsof ik een tiener ben die het niet cool vindt om voor tien uur te verschijnen, druk ik rond half 11 op de deurbel van de villa. Stan heeft enorm geluk met zijn rijke ouders. Een succesvolle zakenman en zakenvrouw die niet vaak thuis zijn, waardoor Stan constant feestjes kan geven. Geld voor drankjes, hapjes en muziek heeft hij. Vrienden? Meer dan genoeg. Ruimte? Mijn huis past vier keer in dat van Stan, dus ja: ruimte is er genoeg. De villa wordt op zijn feestjes na nauwelijks gebruikt, aangezien hij er officieel niet meer woont.

Ongeduldig wacht ik tot de deur opengaat, wat niet gebeurt. Na drie keer aan te bellen heb ik door dat het geen zin heeft. Ik hoorde de luide muziek van versterkte boxen aan het eind van de straat al. Niemand die het lullige belletje nu nog hoort. Kloppen zal al helemaal niet werken, dus hoe kom ik dan binnen?

Een beetje verslagen draai ik aan de deurknop. Tot mijn verbazing komt de deur in beweging. Met een vinger duw ik ertegen aan. De deur zat niet eens op slot! Ik stap in de wereld van het feest en met grote ogen staar ik om me heen:

Luide muziek met een dreunende beat knalt mijn oren in, geroezemoes, geschater en geschreeuw klinkt van alle kanten, jongens en meisjes dansen, drinken en praten, chips wordt door de lucht gegooid, bekers drinken gaan van hand naar hand en een verstikkende warmte hangt in de lucht. Ik ben vaker naar feestjes gegaan maar dit is zonder enige twijfel Stans grootste tot nu toe. Jezus wat is het druk!

Ik wurm me door de mensenmassa heen. Mijn ogen zoeken naar bekenden, maar ik vind niemand. Iedereen is hier overduidelijk ouder dan ik. Het is een studentenfeest waarbij ik als enige middelbare scholier kom opduiken. Het maakt me onzeker. Misschien had ik een van de meiden mee moeten nemen... Naast Stan ken ik alleen zijn vier beste vrienden en zijn zus. Geen van hun allen is te zien.

Mijn blik valt op een lange tafel met hapjes. Ik zie bakken chips, M&M's, nootjes enzovoort. Ernaast staan talloze rode plastic bekers, gevuld met allerlei soorten drank. Er wordt gulzig van genomen en een meisje dat achter de tafel staat doet haar uiterste best om drinken bij te schenken en de schalen voedsel voldoende bij te vullen. Waarschijnlijk doet ze dit als een eenmalige taak en krijgt ze een goed bedrag van Stans ouders. Aan haar gezicht te zien vindt ze het veel te druk en te zwaar. Ik voel medelijden voor haar.

Het idee om een praatje met haar te maken komt in me op. Ik sta nog maar net bij de tafel of mijn plan wordt gestopt. Twee armen slaan van achteren om mijn middel. Ik wil me losrukken en roepen dat degene zijn poten thuis moet laten, tot ik een bekende stem hoor.

'Schatje, daar ben je eindelijk! Ik heb je gemist,' fluistert Stan vlakbij mijn oor.

Opgelucht dat hij het is blijf ik staan. Ik leg mijn handen op zijn armen. 'Lul, je liet me schrikken,' mompel ik zacht. Hij lacht en drukt een kus op mijn hoofd. Verlegen glimlach ik terug. Zijn gespierde lichaam, zijn armen om me heen en de kus voelen allemaal veel te goed.

We zijn al vier maanden samen en ik kan nog steeds niet geloven dat een extreem knappe jongen als hij een doorsnee meisje als ik als vriendin wilt. Hij kan veel mooiere meisjes krijgen, waarom heeft hij dan voor mij gekozen? Het is een raadsel maar een ding weet ik wel: ik ben smoorverliefd op hem.

Hij laat me los, wat ik zeer jammer vind. Zijn handen reiken naar de tafel. Hij pakt twee bekers, neemt zelf een flinke slok van de linker en biedt de rechter aan mij aan. Ik pak het aan, kijk naar het gelige goedje en twijfel. 'Is het sterk?' vraag ik.

'20 procent alcohol,' antwoordt Stan onverschillig en neemt alweer een tweede slok. Ondertussen heb ik een gevecht in mijn hoofd: want wat moet ik doen? Me niet aanstellen en het gewoon opdrinken, ook al weet ik dat het officieel niet mag én ik na een biertje al licht in mijn hoofd word? Of verstandig zijn en het drankje afslaan? Dilemma's, dillema's...

'Misschien is het beter als ik iets anders neem. Heb je iets wat alcoholvrij is?' Vraag ik uiteindelijk. Hij moet er meteen om lachen.

'Alcoholvrij? Sorry schat, maar ik heb geen appelsap op tafel staan.'

Ik geef hem een plagerige duw. 'Nou zeg, je weet best dat ik niet goed tegen alcohol kan. En ik bedoelde geen appelsap, maar een cola of een Fanta is toch best normaal?'

Weer lacht hij. Het is blijkbaar abnormaal dat een tiener nee zegt tegen alcohol. Ik ben dan ook de onschuldigste niet; natuurlijk heb ik weleens een biertje of een wijntje op. Maar het echte sterke spul? Nee. Daar wil ik vanaf blijven. In ieder geval tot ik 18 jaar ben.

Als hij merkt dat ik het niet leuk vind stopt hij met lachen. Hij zet zijn beker neer, streelt mijn wang en schenkt me vervolgens zo'n onuitstaanbaar sexy blik. Een plukje van zijn blonde haren valt gedeeltelijk voor zijn zee blauwe ogen. Bij het glimlachen staan zijn spierwitte tanden bloot. Zijn vingers die mijn wang strelen geeft me kippenvel.

'Sorry schatje, ik had je niet moeten uitlachen.' Fluistert hij. 'Het is je eigen keuze. Als jij geen alcohol wilt dan neem je dat niet. Geen probleem! Kom anders mee naar boven. In mijn kamer staat vast nog wel iets van een colaatje in de koelbox. Oké?'

Bij de woorden "kom anders mee naar boven" en "in mijn kamer" was ik al overtuigd. Niet in staat mijn stem te gebruiken knik ik. Lachend steekt hij zijn hand uit. Onhandig schuif ik mijn vingers langs de zijne. Ik laat hem me meeslepen tussen de mensen door. Jongens roepen enthousiast Stans naam, op zo'n manier dat ze eigenlijk zeggen: "gozer, heb je weer een meisje gescoord? Lekker bezig!!!"

Ik probeer me er niks van aan te trekken. Anderen groeten hem en kloppen vriendschappelijk op zijn schouder. Hij is dé populaire jongen van het feest, de jongen die iedereen kent. Er is niemand die iets tegen mij zegt.

Eenmaal boven in zijn kamer is het rustig. Een beetje ongemakkelijk ga ik op zijn bed zitten. Stan sluit de deur. Het houdt het meeste geluid buiten, maar het is op de achtergrond nog wel te horen. In zijn kamer is het leeg en netjes. Het grootste gedeelte van de ruimte bestaat slechts uit de vloer.

Het is er groot. Een groot tweepersoonsbed, een groot bureau dat waarschijnlijk nooit gebruikt wordt met een ruime stoel. Ernaast staat een stevige kledingkast. Aan de muur hangt een breedbeeldtelevisie. Naast het bed staat de koelbox waar Stan het over had, al is het eigenlijk meer een heuse koelkast dan een koelbox. Dit is nu de vierde keer dat ik hier ben. Het zal nooit wennen.

Hij komt naast me zitten. Even is het stil. Ik voel me bijna verplicht om iets te doen of te zeggen, maar ik weet niet wat. Mijn hoofd is leeg. Ik kan niks bedenken. Mijn hart bonkt vlug. Diep adem ik in, onrustig blaas ik uit. Ik voel zijn ogen op me branden. Hij bekijkt me van top tot teen. Dat weet ik zonder hem aan te kijken. Te nerveus dat ik ben kijk ik naar de grond. Het is niet dat ik bang ben voor hem of wat hij misschien wilt doen, maar meer de manier waarop ik er reageer. Wat nou als ik het niet goed doe?

Het blijft stil. Stan steekt zijn arm uit. Ik slik. Een brok zit in mijn keel. Hij streelt plagerig met zijn vingers langs mijn blote been. Ondertussen hoor ik zijn hese stem. Zijn woorden klinken vlakbij mijn oor, met zijn adem die hij tegen mijn nek aanblaast.

'Hou je van me Allison?'

'J-ja.'

Hij komt dichterbij. Zijn lippen zijn nu slechts millimeters van de mijne verwijderd.

'Ja?'

Ik knik. Mijn stem klinkt bijna piepend. 'J-ja Stan. Ik hou van je.'

Hij glimlacht. 'Ik hou ook van jou, Allison.'

Ik sluit mijn ogen. Ik voel dat hij zijn lippen op de mijne drukt. Gevangen in zijn omhelzing kus ik hem terug. Vanaf hier gaat het snel.

Zijn handen zoeken me. Hij streelt mijn armen en mijn benen. Al kussend brengt hij me verder zijn bed op. Hij tilt me op alsof ik een gewichtloos veertje bent. Behoedzaam legt hij me neer. Mijn hartslag stijgt abrupt als ik zijn gespannen lichaam over me heen voel buigen. Hij drukt zijn lippen nogmaals op de mijne, laat vervolgens los en brengt zijn lippen naar andere plekken. Naar andere plekjes huid die hij kan laten gloeien. Zijn handen en zijn lippen maken me zwak. In geen miljoen jaar hou ik hem tegen.

Met gesloten ogen laat ik het gebeuren. Ik ben buitenadem en mijn hart bonkt als een gek. Zenuwen gieren door mijn lichaam. Het zijn zenuwen omdat ik nerveus ben, maar op een positieve manier. Ik ben zo ontzettend verliefd op hem.

Pas op het moment dat zijn handen onder mijn jurk gaan en hij me naakt probeert te krijgen, ontwaak ik uit het sprookje. Onbewust schrik ik. In een reflex heb ik mijn hand op zijn arm gelegd. Hij snapt dat hij een grens over is gegaan en trekt zich terug. Hij komt van me af. Beschaamd dat ik hem zo heb afgekapt ga ik overeind zitten. Ik kijk hem aan. Hij kucht. In zijn ogen zie ik teleurstelling.

'S-Sorry. Ik dacht dat ik er klaar voor was, maar... Het ligt niet aan jou... Wat ik probeer te zeggen is dat... Het is gewoon dat-'

Hij redt me uit mijn gestamel. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen schatje. Het is goed. Je hebt tijd nodig, dat snap ik. No pressure.'

Ik voel me stom. 17 jaar en nog steeds niet klaar om naar bed te gaan met een jongen. Is dat normaal? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat Stan op dat gebied al veel verder is dan ik. Hij is tenslotte al 21. Ik zou het best begrijpen als hij het te lang vindt duren, ook al heeft hij dat nog nooit gezegd.

'Hé, niet zo sip kijken jij.' Hoor ik opeens. Hij pakt mijn handen en trekt me van het bed af. Ik sta dicht tegen hem aan. Het zou me niks verbazen als hij mijn hart nu kan voelen kloppen.

Doordringend kijkt hij me aan. Het is bijna streng. 'Allison: het laatste wat ik wil is dat jij met mij naar bed gaat zonder dat je ervan geniet. Het komt nog wel. Als het ervan komt, is het omdat jij het wilt. Eerder niet. Begrepen?'

Ik knik. 'Ja.'

Hij zucht. 'Mooi.'

Opgelucht kijk ik hem aan. Hij spreidt zijn armen. Zachtjes laat ik me door hem omhelzen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas aan. Mijn ogen heb ik gesloten. Zijn vingers strelen door mijn haar. Het voelt fijn. Wat mij betreft blijven we de hele nacht zo staan.

'Allison?'

'Hmm?' Mompel ik.

'Wil je dat colaatje nog?'

Het klinkt zo plotseling en droog, na wat er net bijna is gebeurd, dat ik een lach niet kan onderdrukken. Terwijl ik in de lach schiet hoor ik hem grinniken.

'Ja. Een colaatje zou lekker zijn,' zeg ik uiteindelijk.

Stan pakt een blikje uit de koelkast en geeft het aan me. Hij slaat een arm om me heen en samen mengen we ons weer in het feest. Deze keer sta ik niet alleen. Stans beste vrienden hebben ons gevonden en beginnen een gesprek. Ze vragen hoe het met me gaat. Blij dat ik herkend wordt beantwoord ik de vraag. Ondertussen beschadigt de luide muziek opnieuw mijn oren en de dansende studenten moeten moeite doen om me niet te pletten. Na twee uur bij Stan en zijn feest te zijn vind ik het hoog tijd om te vertrekken.

Vlak voor ik de deur kan openen trekt Stan me nog een laatste keer terug. Hij legt zijn handen op mijn heupen. Hij buigt voorover en kust me. Om ons heen wordt gejoeld. Met moeite laten we elkaar los.

'Weet je zeker dat ik je niet thuis moet brengen?' Vraagt hij.

Ik glimlach. 'Het is niet ver. Ik red me wel.'

'Ja maat, Allison redt zich wel! Kunnen wij eindelijk dat drankspel spelen waar ik al twee uur geleden om vroeg, remember?' Roept Dylan, een van zijn beste vrienden, van afstand.

Stan opent de deur. Ik zwaai. Hij schenkt me zijn flirterige grijns, gevolgd door een handkus. Verlegen draai ik me om. De deur gaat dicht. Voor de tweede keer deze avond omarm ik de koele buitenlucht. Deze keer is de lucht donkerblauw geworden, bijna zwart. De lantaarnpalen verlichten de straten.

Hoe of waarom weet ik niet, maar opeens heb ik spijt. Ik voel me ontzettend goed doordat ik net bij Stan was en tegelijkertijd voel ik me schuldig voor alle boze dingen die ik tegen mijn moeder heb geroepen. Het gebeurt te vaak dat ik mijn boosheid op haar afreageer en dat is alles behalve eerlijk.

Ik pak mijn telefoon. Ik zoek naar de juiste woorden en stuur vervolgens een sms'je. Alsof mijn moeder erop gewacht heeft krijg ik vrijwel meteen antwoord.

Allison: Het spijt me voor wat ik zei bij onze ruzie... Ik hou nog steeds van je mam... Goedmaken?

Mama: Natuurlijk maken we het goed lieverd. Ik hou ook van jou. Maar twee weken huisarrest krijg je wel!

Verward lees ik het sms'je door. Lees ik dat goed? Twee weken huisarrest! Ze zal toch niet...

Allison: ???

Mama: Mira ging naar je kamer om te kijken of het goed met je ging, nadat ze ons hoorde ruziën. Het is niet haar schuld, maar je bent betrapt!

Ik schaam me. Ik voel mijn wangen zelfs rood worden en het enige wat ik kan zeggen is 'shit.'

Allison: Sorry...

Mama: We praten hier nog wel over. Blijf daar, ik kom je ophalen. Het laatste wat ik wil is mijn dochter in haar eentje in het donker laten lopen.

Allison: Oké, tot zo mam...

Zuchtend blijf ik buiten voor de villa. Ik stop mijn telefoon weg en ga op de stoep zitten. Gemengde gevoelens stromen in mijn buik. Het is een wonder dat ik zoveel tegelijkertijd kan voelen. Want ik voel me verliefd door Stan en ik voel me boos door het huisarrest. Ik voel me rot door de ruzie met mijn moeder en ik voel me blij als ik denk aan Janna, Mabel en Charlotte die er voor me waren, al was hun advies misschien niet het beste. Gemengde gevoelens, allemaal op dit moment.

Denkend aan wat er allemaal is gebeurd moet ik uiteindelijk glimlachen. Ik kijk omhoog, op zoek naar fonkelende sterren.

'Sorry dat ik het mama zo lastig maak papa. Ik weet dat ik niet makkelijk ben de laatste tijd, maar ik zal mijn best doen om wat liever te zijn. Oké? Ik leer het wel. Uiteindelijk...'

Tja Alison, niemand heeft gezegd dat een tiener zijn makkelijk is.

Toch?

***

Hallo lezers,

Mijn naam is Sandy T. Ik heb op dit moment dat ik dit schrijf twee voltooide verhalen in Tienerfictie: 'Eens een badboy altijd een badboy' & 'Het is mijn kind'. Een tijdje geleden vroeg Perenne aan mij of ik een stukje over haar bedachte personage Allison wilde schrijven, in de stijl van Tienerfictie. Dit wilde ik maar al te graag doen en ik voel me dan ook vereerd dat ik hiermee deel uit maak van haar boek. Het is een heel origineel en leuk idee om alle genres van Wattpad te laten zien met behulp van meerdere schrijvers en één personage: Allison.

In Tienerfictie gaat het om de fase waarin je geen kind meer bent maar ook nog niet volwassen. Het zijn verhalen waarin het draait om tieners. Iedereen gaat door een periode waarin je op je eigen manier leert ontdekken en opgroeit tot de persoon die je later bent. Of je het nou wilt of niet: elke jongen en elk meisje komt vanaf een bepaalde leeftijd in de pubertijd terecht. Het is een wilde achtbaanrit. Emoties en gevoelens worden verdubbeld. Het gaat om datgeen wat je ontdekt, de keuzes die je maakt, de mensen om je heen en hoe jij je uiteindelijk als tiener gedraagt.

Soms is het moeilijk. De achtbaanrit heeft pieken en dalen. Er zijn dagen waarin jij je als tiener onbegrepen voelt. Niet gek natuurlijk: het ene moment word je als kind behandeld en het andere moment hoor jij je als een volwassene te gedragen!

Tienerfictie houdt zich dus bezig met de ontwikkeling van tieners. De meeste verhalen gaan over liefde, maar dat is dus niet het enige waar het bij Tienerfictie om draait. Het kan van alles zijn! Zolang de emoties en gevoelens, de gedachtes en de daden van tieners er maar bij betrokken zijn. Ondanks dat ieder persoon uniek is en zijn eigen pad bewandelt, zijn er veel gemeenschappelijke punten die elke tiener meemaakt. Denk aan: verliefd worden, toekomstplannen, ontdekken wat bij je past en wat niet enzovoort. Begrippen als seks, uitgaan, alcohol, drugs, gescheiden ouders en pesten horen er allemaal bij.

Soms worden er fouten gemaakt en dat is allemaal prima. Het gaat erom dat je ervan leert. Want als je alles perfect doet: hoe weet je dan wat fout is?

Tienerfictie draait om de tienergeneratie. De tijd waarin je ontdekt wie je bent en hoe je wilt worden. Ieder op zijn eigen manier.

X Sandy T