Ze rijden door een paar kleine straatjes en stoppen soms voor overstekers.
Zo gaan ze door een paar wijken heen voordat ze weer een parkeerplaats opzoeken.
Weer zijn ze bij rijtjeshuizen aangekomen, alleen hebben deze een klein tuintje voor de deur.
Amelie kijkt even rondt en controleert haar mobiel voordat ze het goede huis ziet.
"Ah ja, daarheen", ze wijst het aan en begint te lopen.
Andreas volgt en als ze bij de deur aankomen bellen ze aan.
Er is een klein raampje in de deur en het eerste wat ze zien is een klein handje.
Dan verschijnen er benen achter en handen die de oorsprong van de hand optillen.
De benen verdwijnen weer en andere komen ervoor in de plaats.
Eindelijk gaat een deur open, in de gang staat een jonge vrouw en een jonge man die een kleuter draagt.
"Robert en Marscha, wat leuk om jullie weer te zien" begroet Amelie ze.
"Hetzelfde" knikt de vrouw vriendelijk terug terwijl ze heb binnen laat.
Samen lopen ze naar de woonkamer.
Er staat een kleine bank en in de hoek licht wat speelgoed.
Op het tafeltje staat al een theemok en een waterkan klaar en er tussenin iets wat een koektrommel zou kunnen zijn.
Robert vertelt over hoe lang geleden het is dat ze voor gastgezin hadden gekozen maar dat toen de geboorte van hun kleine Stef ertussen kwam.
Toch hadden ze nog plek over en wilde ze nu hun eigen zoontje wat ouder is, het weer proberen.
Andreas glimlacht als kleine Stef weer op de grond gezet wordt en hij meteen naar zijn speelgoed gaat.
Als Marsha verder vertelt over hun kleine vent kijkt Andreas maar weer de muren af.
Er hangen wat platen en een paar foto's van Stef en het gezin.
Dan wordt zijn aandacht gevraagd en hij kijkt weer op "ja".
"En hoe oud ben jij Andreas" Robert kijkt hem aan.
Andreas antwoord die en nog wat andere vragen over hem.
Dan vertellen ze verder over hunzelf, dat ze een paar dagen werken en soms allebei op een dag.
Ze zijn meestal optijd thuis als de school afgelopen is en anders komt een van hun ouders wel eens oppassen.
"Die zijn ook heel lief, opa en oma zijn lief toch Stef?".
Stef kijkt op van zijn spel en knikt met een grote glimlach "opa lief" om daarna weer door te spelen.
De rest kijken er even genietend naar en nemen wat drinken.
Marscha neemt het woord "wil je anders even rondkijken Andreas?".
Hij denkt even na, en knikt dan "graag".
Amelie knikt hem ook aanmoedigend toe waarna Robert opstaat "volg mij maar".
Andreas staat ook op en loopt hem achterna.
Robert laat eerst zien waar de wc is en loopt dan door naar de keuken.
Daar wijst hij de koelkast en de rest van het eten aan.
Maar Andreas is afgeleid door iets wat hij eerder niet buiten zag staan.
In de tuin staat een grote schommel met een kinder en een gewoon zitje.
Hij kan het niet laten dichterbij te gaan kijken en opent de deur naar buiten.
De tuin ziet er verder normaal uit met een schuurtje en een buiten bankje.
Hij kijkt nog eens naar de schommel en alle herinneringen van vroeger lijken terug te komen.
Elk moment dat hij met zijn moeder ging schommelen, al het plezier komt weer naar boven.
Hij veegt een van zijn ogen uit als Robert naast hem komt staan.
"Ziet er leuk uit he, die hebben we al jaren.
Als we klaar zijn met de tour mogen jij en Stef best even spelen."
Andreas kijkt even op en dan weer terug "is goed".
Ze lopen weer naar binnen en nemen daar de trap naar boven.
Er worden een paar kamers aangewezen "dit hier is de badkamer, onze kamer en het plekje van Stefje".
Dan opent hij de deur naar de laatste kamer "dit was de werkkamer, vandaar dat er nog een bureau staat, maar als we hier een bed neer zetten kunnen we die weghalen en is de hele kamer van jou".
Andreas loopt naar binnen en kijkt even rondt, dan gaat hij achter het bureau zitten "hij mag van mij blijven staan".
Robert knikt met een grote glimlach "okidoki, wat vindt je er verder van".
Andreas staat weer op "mooi kamertje, gaan we nu naar buiten".
Met een lach knikt Robert "jij hebt haast, ik zal Stef even halen en dan gaan we".
Als hij de deur weer uit loopt kijkt Andreas nog even rondt, leuke kamer, zijn kamer.
Dan loopt hij ook naar beneden waar de vrouwen hun gesprek afronden.
Robert loopt naar zijn zoontje "Stefje, wil jij schommelen?"
Stef springt op "Sjommel, Sjommel" en rent naar de deur.
Iedereen glimlacht, "nou laten we schoenen aantrekken" zegt Marscha.
Ze trekken hun schoenen en jas aan en gaan de achtertuin in.
Robert zet Stef in de kinderstoel en begint zachtjes te duwen.
Andreas blijft staan, Marscha komt naast hem staan en legt haar hand op zijn schouder "de andere plek is voor jou".
Dan glimlacht Andreas en gaat hij op de andere stoel zitten, hij zet af om Stef bij te houden.
Die giegelt van plezier en vraagt om nog harder te gaan.
Andreas wil zich ook afzetten om hen weer in te halen maar voelt dan twee handen in zijn rug die hem duwen.
Nu schommelt hij hoger dan Stef en achter hem lacht Marscha "nu gaat Andreas harder".
Andreas voelt een grote glimlach op zijn gezicht komen, het doet hem allemaal denken aan vroeger.
Toen was hij zo jong als Stef nu is en was zijn moeder nog zo gezond als Marsha nu is.
Alleen heeft Stef ook een papa, en misschien binnenkort ook een grote broer.
En heel misschien zal deze familie wel bij elkaar blijven, dan kan hij het alleen maar laten groeien.
Stef is naast hem aan het lachen en hij lacht mee.
Zo blijven ze door schommelen en als Andreas door het raam naar binnen kijkt ziet hij Amelie terugkijken.
Ze knikt met een vragende glimlach, Andreas knikt vrolijk terug.
Hier wil jij het wel proberen.