Een auto stopt voor de deur en Andreas is al buiten voor de vrouwelijke berijder helemaal uit is gestapt.
Ze glimlacht hem toe als hij nog even naar binnen zwaait en dan de auto in stapt.
Zij stapt ook weer in "spannend dag vandaag".
Hij knikt "ik ben er klaar voor" en kijkt naar buiten als de auto wegrijdt.
De vrouw vertelt dat ze Amelie heet en dat ze naar drie gezinnen gaan vandaag en dat hij nog niet hoeft te kiezen.
Ze rijden verder en langzaam verandert de bekende omgeving in nieuwe straten waar hij nog niet eerder is geweest.
Het duurt niet heel lang voordat ze bij een van de grotere huizen stoppen.
Als de auto geparkeerd is stappen ze uit en lopen ze samen naar de voordeur.
Hij heeft net aangebeld als een klein meisje met twee staartjes opendoet.
Verlegen rent ze terug naar binnen en een oudere vrouw loopt naar ze toe.
"Als dat Andreas niet is, kom verder" zegt ze met een glimlach "wat wil je drinken".
Hij antwoordt en loopt de kamer in waar twee jongens op de grond zitten te spelen, waarschijnlijk broertjes.
De muur boven de lange bank hangt vol met foto's.
Sommige van maar een persoon maar de meeste van een groot gezin van de vrouw, nog een man en 3 tot 5 kinderen.
De meeste daarvan zijn gemaakt in een bos, of heide of op een boot middenin een rivier.
Nog twee kinderen en de man die waarschijnlijk de vader is komen binnen.
Ook hij begroet hun vrolijk en nodigt ze op de bank uit.
De vrouw komt terug met het drinken en wat snacks en gaat naast haar man zitten.
Ze beginnen te vertellen dat twee van hun kinderen biologisch zijn maar dat zij meer wilde betekenen voor andere kinderen.
En hoe ze hun eerste gastkind ontvingen, en daarna nog een en nog een.
Waarna er een uit huis ging, en er twee bijkwamen en er nog een vertrok, waardoor ze nu weer een kamer vrij hebben voor hem.
Ze vertellen over de vele avonturen die ze meegemaakt hebben en laten de kinderen die durven meevertellen.
Ook leggen ze uit dat hun dagelijkse routine veel naar buiten gaan inhoudt en dat ze niet vaak de kinderen lang achter de tv laten zitten.
Ze sluiten af met dat "als je van avontuur houdt, pas je er perfect bij".
Amelie herinnert hun eraan dat ze nog meer gezinnen gaan bezoeken en vraagt Andreas of hij al door wil.
Hij knikt iets te snel en bedankt het gezin voor de gastvrijheid en het drinken.
Dan zeggen ze gedag en gaan ze weer terug naar de auto.
Als ze ingestapt zijn vraagt Amelie hoe hij het vond.
"Een beetje leuk, best wel druk" zegt Andreas.
Amelie knikt "het is inderdaad wel een groot gezin hé.
En ook best avontuurlijk".
Daar stemt Andreas mee in "iets te".
Hij is liever binnen achter z'n computer dan rond aan het rennen in een of ander bos.
Dus kijkt hij uit naar het volgende gezin.
Wat niet lang duurt voordat ze stoppen, nu bij rijtjeshuizen.
Ze lopen weer naar een voordeur en nog voordat ze er staan begint er binnen een hond te blaffen.
Naast de hond verschijnt een man die hem snel rustig krijgt.
Dan wordt de deur geopend en staan er een andere man voor hun.
"Goeiemorgen Amelie, is dit de jongeman waar je ons over verteld hebt".
Ze knikt vrolijk "ja dit is hem hoor, Andreas".
De man steekt zijn hand uit "Kevin, leuk om je hier welkom te heten".
Hij nodigt ze uit naar binnen waar de tweede man zich ook voorstelt "Arnold, en de man van deze vrolijke vent" knipoogt hij naar Kevin.
Ze lopen verder waar de hond hen kwispelend begroet.
"Braaf, ga maar in je mand" commandeert Kevin waarna de hond na even aarzelen zijn mand opzoekt.
Ook hier gaan ze zitten en wordt hun wat drinken aangeboden.
"Nee dankje, ik heb bij de vorige al wat gedronken" schudt Andreas.
Nadat er drinken is gebracht vragen ze hem naar zijn hobby's.
Andreas vertelt dat hij graag games speelt en tv kijkt en ook gewone spelletjes leuk vindt.
Daarna vragen ze hem nog meer als wat zijn favoriete eten is en welke muziek hij graag luistert.
Bij elk antwoord glimlachen ze en stemmen ze ermee in of laten ze herkenning horen.
Er komt bijna een liefdevolle gloed van ze af, zoveel warmte laten ze zien.
Andreas herkent het van zijn moeder maar dan nog sterker en twee keer zoveel.
Het voelt zowat verstikkend hoe hij er onder bedolven wordt.
Al helemaal als ze eindelijk over zichzelf gaan vertellen, hoe graag ze hun liefde voor elkaar met andere delen.
Ze hebben al een paar kinderen langs gehad voor korte tijd en willen graag hun huis en harten voor langer openhouden.
Er is een kamer die klaar is voor hem, of hij die wil bekijken.
Hij twijfelt even, maar schudt dan zijn hoofd.
Wat ze ook niet erg vinden, het blijft een grote stap en is natuurlijk best spannend.
Hij knikt maar instemmend om de rest van de tijd te gebruiken om rond te kijken.
Er staat een fijne tv en de muur is aardig leeg op een mooi schilderij en een poster van iets na.
Ook de hond lijkt zich ondertussen te vervelen en hangt met zijn tong zichtbaar over de zijkant van de mand heen alles te bekijken.
Na een tijdje praten besluit Amelie dat het tijd is om verder te gaan.
Ze bedanken de gastheren voor hun gastvrijheid en worden meteen terug bedankt voor de gezelligheid.
Dan vertrekken ze weer door de voordeur naar de auto.
Na een laatste keer zwaaien stappen ze in en beginnen ze met rijden.
Amelie kijkt via de achteruitkijkspiegel "en, wat vondt je ervan?"
Andreas haalt zijn schouders op "ze lijken best aardig, maar ik heb aan een vader al genoeg gehad laat staan twee".
Ze knikt "dan maar naar de volgende.
Dat wordt ook de laatste voor vandaag maar voel je niet onder druk gezet, er zijn er nog meer als deze niet voldoen".