De zon schijnt helder en de vogels fluiten vrolijk alsof er vandaag helemaal niks mis kan gaan.
Ik voel een briesje door mijn haar en de zon zorgt voor een fijne warmte.
Het is lekker koel in de schaduw van de boom en mijn rug leunt comfortabel tegen de boomstam. 
Dit klinkt misschien als een hele mooie en fijne dag op een geweldige plek, en jij denkt vast dat ik me heerlijk voel.
Maar dat is niet zo, eigenlijk voel ik mij vreselijk.
En niet gewoon vreselijk, ik voel me ellendiger dan ik me ooit gevoelt heb.
Mijn ogen zijn vast rood van het huilen en ik ben uitgeput.
Vandaag was de ergste dag uit mijn leven, en ik voel me leeg, bang en hopeloos.
Het weer boeit mij niet, niets kan me nu opvrolijken.
Je snapt waarschijnlijk niet waarom ik mij zo voel.
Dus ik zal het je vertellen wat er gebeurt is op deze rot dag, de dag die mijn leven veranderde, niet op een goede manier.
Hoewel, laat ik mij eerst eens voorstellen.
Mijn naam is Aron, het is niet zo'n speciale naam maar mijn moeder vond hem mooi.
Eigenlijk vindt ze best veel mooi, zelfs dingen die andere gewoon smerig noemen zoals de modderpoel in de tuin achter ons huis.
Ze is er gek op om onze tuin op alle mogelijke manieren te veranderen.
Maar dat is ook niet zo vreemd want het past bij haar kleur, wat zoals je wel kan raden bruin is.
Soms denk ik zelfs dat dat de reden is dat we in een afgelegen huisje bij het moeras wonen.
Het is wel een mooi huisje, al is het niet zo groot en een beetje oud.
Gelukkig heb ik wel mijn eigen kamer met genoeg ruimte en een eigen bureau.
Er is ook maar plaats voor 3 mensen, het grappige is dat we maar met zijn tweeën zijn.
Vroeger woonden mijn vader ook bij ons en waren we een gelukkig gezin.
Ik kijk vaak naar foto's van toen, je kan zien dat we familie zijn.
Mijn vader is net zo zwart als ik, misschien zelfs nog een beetje meer. 
Volgens mijn moeder waren we ook enorm gelukkig.
Tot er iets gebeurde, iets met mijn vader.
Mam heeft nooit precies gezegd wat, alleen dat hij daarna weg moest voor zijn werk.
Maar ze lijkt zo verdrietig als ze over hem praat, dat ik vermoed dat hij dood is.
Dat lijkt mij ook logischer, aangezien we nooit iets van brieven krijgen en mam hard moet werken om genoeg geld te verdienen.
Niet dat ze dat erg vind, tuinen ontwerpen is voor haar meer een hobby geworden dan een baan.
Verder is het leven voor haar nog wel makkelijk, bruinen worden algemeen makkelijker geaccepteerd.
Zeker met dank aan de verlichter, die gebruikt ze als de zon niet schijnt.
Dat was een aanrader van onze buurvrouw, ze is wel aardig maar ze heeft ook wel een strengere kijk op kleuren.
Gelukkig mag ze mij wel al moet ik van haar wel wat vaker in de zon gaan liggen.
Wacht, had ik mijzelf nou al voorgesteld?
Volgens mij nog niet echt, laat ik dat nu dan maar doen.
Mijn volledige naam is Aron g3nc, de achtercode heb ik vooral overgenomen van mijn vader.
Zijn code is namelijk g3n dus de c is van mijn moeder, maar even verder over mijzelf.
Ik ben dus zwart, of in iedergeval nogal donker.
De meeste mensen denken dan meteen aan het creëren van rook of ziekte of iets anders vervelends, blij dat ik dat niet kan.
De uiting van mijn kleur is letterlijk duister, geen rook of iets anders wat het licht tegenhoud.
Het is juist het omgekeerde, dus meer een soort van zwart licht.
Je kan er niet doorheen zien en het blijft in de lucht hangen maar verder doet het niks speciaals bij iemand.
Als iemands hoofd ermee omringd is kan die persoon wel gewoon ademen, ruiken en horen enzo, alleen niet meer zien.
Het verdwijnt ook na een tijdje, of als ik het laat verdwijnen natuurlijk.
Een lamp werkt er alleen niet tegen, blijkbaar is mijn soort licht sterker dan gewoon licht, zelfs sterker dan zonlicht.
Ik weet alleen niet hoe het nuttig zou zijn.
Ik bedoel, wat heb je nou aan donker, je wil toch juist iets zien.
Als ikzelf er nog wel iets door zou zien zou het nog wel gaaf zijn, dan kan ik gewoon weg lopen uit een saaie les of een irritant gesprek.
Het punt is dat ik er zelf ook niks door zie, en dan ook echt helemaal niets.
Je zal niet geloven hoe vaak ik mijn knieën en tenen al gestoten heb in het donker.
En dat doet echt zeer, alsin echt enorm zeer.
Meestal gebeurt het ook alleen als ik met m'n donker oefen, of als ik het perrongelijk tevoorschijn laat komen.
Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak meer, daar hebben de lessen wel voor gezorgd.
Al is dat wel het enige goede van school, ons voorbereiden op de toekomst.
Tenminste, als de weg naar de toekomst goed gaat.
Want zoals je weet.. of niet.
Wat je zou weten als ik het al verteld had.
Verdorie, in plaats van over vandaag vertellen heb ik over totaal andere dingen gepraat.
Ik kan ook wel heel erg doorratelen over zo ongeveer alles.
Meestal doe ik dat bij mijn moeder maar ja, die is er nu dus niet.
Toch bedankt dat je wilt luisteren, het is best fijn om te kunnen praten op de momenten dat het wat moeilijker is.
Ik hoop dat mijn gepraat je niet verveelt heeft, of je in slaap heeft laten vallen.
Als je het niet erg vind kan ik nog steeds vertellen waar ik over begon.
Nu weet je mijn achtergrond tenminste, dan zal je het vast beter begrijpen.
Niet dat ik zeker weet dat stenen dingen kunnen begrijpen, of überhaupt kunnen luisteren...
Ach, je levensverhaal aan een steen vertellen is niet strafbaar, alleen een beetje vreemd.
Maar goed, stenen kunnen je tenminste niet onderbreken, of over hun eigen problemen gaan zeuren.
Ik zou het ook niet doen als je niet zo een speciale steen was, haha.
Dus als je het niet erg vind praat ik nog even verder.
... Zag ik nou een gezicht in die steen, waarschijnlijk niet, het was vast de zon.