Okay, eventjes een hoofdstukje om weer een beetje vrolijker te worden want ik weet zeker dat iedere Ajacied er aardig de pest in heeft dat Feyenoord kampioen is... Maar ik weet zeker dat we ons uiterste best gaan doen in Stockholm en hoe dan ook ben ik trots op de jongens. Geniet van dit hoofdstukje❤
❌❌❌

De volgende ochtend word ik gewoon wakker in bed omdat Matthijs me die avond daarvoor nog naar boven heeft getilt. Ik was half wakker en weet daardoor dat hij het heeft gedaan maar wanneer en wat hij allemaal gezegd heeft geen idee. 

Beneden hoor ik gelach en ik weet dat het Matthijs is met Noah. Die twee zijn echt maatjes en ik kan niet wachten totdat onze kleine er is. We weten nog niet of het een jongen of een meisje is, want we wouden dat een verrassing houden. Net als ik op wil staan uit bed hoor ik de kleine voetjes van Noah die de trap op stampen. De deur van de kamer van Matthijs en mij gaat open en Noah komt de kamer binnen en klimt op het bed. Matthijs komt nu ook de kamer in met een dienblad.

"Wij hebben ontbijt gemaakt!" Zegt Noah enthousiast en Matthijs zet het dienblad op bed en gaat naast me zitten. 

"Doe je dit ook wel eens voor mama?" Vraag ik en Noah schudt zijn hoofd.

"We hebben nooit genoeg tijd om te eten op bed. We doen het altijd in de auto als mama mij wegbrengt." Ik kijk naar het kleine jongetje. Ik snap heel goed dat Shirley het moeilijk vind om tijdens haar opleiding ook nog een kind op te voeden, maar soms heb ik het gevoel dat Noah iets te kort komt en dan bedoel ik het helemaal niet verkeerd richting haar. Ik vind het alleen soms een beetje sneu voor Noah die echt het allerbeste verdient met zijn gouden hartje.

"Nou, laten wij nu maar lekker gaan eten." We beginnen met zijn allen te ontbijten en ik voel me gelukkig, ondanks dat ik de zwangerschap goed zat ben. Als we klaar zijn neemt Matthijs Noah mee om zich om te gaan kleden en ik sta op uit bed en haal uit mijn klerenkast een broek en shirt. Matthijs en ik brengen Noah zometeen naar huis en daarna zou ik net zoals vroeger weer een keer meegaan naar de training.

"Noah! Kom je? We gaan je naar mama brengen." Noah heeft zich ergens verstopt en omdat ik geen zin heb om opzoek te gaan roep ik hem maar. "Noah?"

"Ik wil niet!" Klinkt het vanachter de bank. Ik glimlach. "Ik wil hier blijven!" Ik loop naar de bank en ga erop zitten.

"Maar mis je mama dan niet?"

"Nee. Ik vind jou en Matthijs veel liever! Steijn neemt mama alleen maar mee en dan mag ik niet mee." Ik zucht.

"Je moet nu echt naar huis Noah, maar ik zal met mama praten oké?" Noah komt van zijn verstopplekje vandaan en knikt. "Dat moet je trouwens niet tegen mama zeggen hoor, want anders wordt ze heel verdrietig want ze houdt heel veel van jou."

"Lieke, we moeten nu echt gaan, anders heb ik de trainer boos." Roept Matthijs en ik strek mijn hand uit naar Noah en hij pakt hem voorzichtig aan. We lopen naar de voordeur waar Matthijs ongeduldig aan het wachten is. Hij tilt Noah op die begint te gillen, niet wetend dat Matthijs het alleen maar doet omdat het sneller gaat als hij hem optilt dan wanneer Noah zelf loopt. Hij zet het kleine jongetje in het zitje achterin de auto en stapt dan snel in achter het stuur. Ik probeer mezelf ondertussen in de auto te proppen.

"Wacht! Mijn telefoon! Mam zou me bellen vandaag!" Matthijs zucht en stapt uit om hem te halen, wetend dat het ook sneller is als hij dat doet. "Ik heb hem op de keukentafel laten liggen." Na een paar minuten is Matthijs weer terug en vertrekken we richting Shirleys appartement. We hebben de radio aan en ineens begint Noah mee te zingen. Ik pak mijn telefoon en begin het te filmen. Het is gewoon te schattig en tot mijn grote verrassing kan hij ook nog best goed zingen, dat heeft hij sowieso niet van Shirley, dat moet hij dan van zijn vader hebben. 

"Hey Shir!" Zeg ik als ik de deur open doe. "Hier is Noah weer." Ze glimlacht zwakjes en ik buk om op Noah's hoogte te komen. "Nou, ga jij nu maar lekker mama verwennen zoals jij en Matthijs mij vanochtend hebben verwend. Ik zie je binnenkort wel weer." Ik geef hem een knuffel en hij plet mij bijna met zijn kleine armpjes. "En wij..." Zeg ik nu tegen Shirley. "Moeten binnenkort weer wat leuks gaan doen met z'n tweeën, we praten veel te weinig." Shirley knikt en achter mij toetert Matthijs. Ik rol mijn ogen en Shirley begint te lachen.

"Volgens mij heeft er één haast."

"Help mij..." Mompel ik en lachend geeft ze me een knuffel en ik loop terug naar de auto. "Moest dat nou echt?" Vraag ik.

"Als ik het niet had gedaan had je over een uur nog staan praten met Shirley." Hij begint al in de richting te rijden van de Toekomst. Hij had een belangrijk gesprek met de trainer, Peter Bosz. Het was het laatste jaar van zijn contract en hij kon kiezen uit meerdere belangrijke clubs, maar ze zouden het er na de training over hebben, nu zou hij eerst gaan trainen. 

"Beetje zin in de training?" Vraag ik. De laatste was hij een aantal keer chagrijnig thuis gekomen, maar hij wou niet zeggen waarom. Het zit me aardig dwars en ik kan hem er maar niet toe zetten het me te vertellen. Matthijs haalt zijn schouders op en ik frons.

Niet veel later komen we aan op de Toekomst en tijd om verder te vragen heb ik daarom niet. Matthijs gaat gelijk bezig met de training en ik ga langs het veld zitten. Ik vind voetbal leuk om te zien, zolang het een wedstrijd is, dus ik zit nu met mijn dagboekje langs het veld.

'15-7-16
Lief dagboek,

Robert heeft tickets gekregen voor een wedstrijd van jong Ajax en heeft gevraagd of ik en Shirley mee wouden. Shirley wou niet en Robert zei dat hij anders niet zou weten wie hij mee moest nemen dus heb ik maar ja gezegd.........'

"Kom." We staan nog niet eens fatsoenlijk stil of Robert heeft zijn gordel al los en zorgt dat ik uit de auto stap. Hij is erg enthousiast voor deze wedstrijd, maar waarom weet ik niet. Ik weet dat hij het leuk vindt om de eredivisiewedstrijden te kijken, net zoals de Europa league en de Champions league, maar ik wist niet dat hij ook de wedstrijden van Jong Ajax kijkt. We lopen naar onze plekken en niet heel veel later komen de spelers het veld op. Ik heb een thuisshirt van Ajax aan dat Robert me had gegeven zodat ik niet compleet als een vreemde op de bank zou zitten. Achterop het shirt staat een drie en ik heb geen idee wie de jongen is die dit nummer draagt. Omdat ik heel veel kleiner en smaller ben dan Robert heb ik onderaan het shirt een knoop gedaan waardoor je een stukje van mijn buik ziet en mijn benen zijn bloot omdat ik een korte broek aan heb. Ik ga op zoek naar de jongen met nummer drie en al snel zie ik hem, het is een van de verdedigers en... Mijn ogen worden groot. 

"Is dat nou Matthijs?!" Vraag ik verbaast en Robert kijkt mij verbaast aan.

"Dat wist je niet?" Ik schud mijn hoofd. "Shirley heeft het je niet verteld en hij heeft het er ook niet over gehad?" Weer schud ik mijn hoofd. "Dan snapte je zeker ook niet waarom ik hier kaartjes voor had en waarom ik het keek."

"Ik snapte er al niets van, maar dit maakt een hoop duidelijk." We lachen en ik moedig samen met Robert Ajax aan. Vooral als Matthijs weer een mooie actie maakt juichen wij de longen uit ons lijf en als de wedstrijd afgelopen is moet en zal Robert nog even met Matthijs praten. Hij loopt naar de rand van het veld en begint als een idioot naar Matthijs te seinen. Nu snap ik ook gelijk waarom Shirley niet mee wou gaan, ook niet omdat Robert anders alleen zou moeten. 

Een aantal jongens op het veld zien het en tikken elkaar aan en wijzen naar Robert, en ik, ik sta ernaast met een hoofd als een boei, in de hoop dat niemand denkt dat ik bij Robert hoor.

"Hey Robert!" Hoor ik Matthijs zeggen en nu kijk ik wel op. "En Lieke!" Zegt Matthijs verbaast en zijn glimlach wordt een beetje groter. "Jou had ik hier niet verwacht!" 

"Robert vroeg of ik mee wou, dus vandaar."

"Draai je eens om." Commandeert Matthijs en ik doe verbaast wat hij zegt. "Goedgekeurd." Ik kijk heb met een frons aan, maar hij haalt zijn schouders met een grijns op. 

"Goed gespeelt jongen!" Zei Robert en hij geeft Matthijs een klap op zijn schouder.

"Had beter gekunt, er had meer ingezeten..." Jong Ajax heeft met 1-1 gelijkgespeeld tegen een Griekse ploeg, Iraklis. 

"Hey, het was toch maar een vriendschappelijke wedstrijd? Dan kun je het nog hebben." Ik geef Matthijs een glimlach.

"Daar heb je gelijk in." Hij kijkt achter zich en draait zich dan naar ons. "Ik moet gaan... Ik zie jullie misschien een volgende keer wel weer?" Robert knikt, maar ik haal mijn schouders op. "Zou ik anders je nummer mogen, dan kunnen we contact houden." Ik glimlach verlegen en geef Matthijs mijn telefoon. 

"App me maar." Hij geeft me een knipoog en loopt dan naar een van zijn maatjes die op hem staat te wachten.

---------

Ik begin te lachen als ik terugdenk aan die dag. Matthijs had zijn nummer verkeerd ingetikt in mijn contacten en toen ik na een maand lang wachten nog steeds geen reactie had op mijn berichtjes werd ik chagrijnig en belde het nummer. Ik had geen idee van het feit dat ik het verkeerde nummer belde en kreeg een vrouw aan de lijn die helemaal klaar met me was en woedend werd en de politie belde. Nu pas realiseer ik me ook dat ik Matthijs daarvoor nooit op zijn plek heb gezet. Als hij nou een keer nog had gekeken naar wat hij mij als telefoonnummer had gegeven, dan had hij geweten dat het niet goed was en had ik niet de politie en mijn ouders op mijn dak gehad. 

Carel Eiting, een van de beste vrienden van Matthijs komt naast me zitten.

"Matthijs is zich nog aan het omkleden, hij is op dit moment vreselijk traag, volgens mij ziet hij tegen het gesprek op..." Ik kijk Carel aan en knik.

"Wat heb je daar?"

"Een oud dagboek." 

"Was dat waarom je zo hard moest lachen, ook al probeerde je het in jezelf te doen?" Ik kijk Carel aan en begin opnieuw te lachen. Het was waar, ergens tijdens de training begon ik te lachen, ik kon het gewoon niet inhouden.

"Ja, deels. Weet je nog die keer na die wedstrijd tegen die Griekse ploeg? Jullie hadden gelijk gespeeld en Matthijs had mij zijn nummer gegeven."

"En jij appte hem maar niet. Een hele poos heeft hij om de zoveel tijd naar zijn telefoon gekeken of jij eindelijk al een berichtje had gestuurd, maar toen je het maar niet deed en de jongens hem begonnen te plagen is hij een poosje ook goed chagrijnig geweest." Ik kijk hem verbaast aan. Ik wist dat hij contact wilde houden, maar dat hij al toen zo graag contact met me wilde hebben wist ik niet.

"Hij wou zo graag dat ik hem appte?" Carel knikte alsof het heel raar was dat ik het niet geloofde. Ik begin Carel uit te leggen waarom ik een hele poos dacht dat Matthijs gewoon een grapje maakte en mij niet mocht. Als ik uitgepraat ben barst Carel in lachen uit. 

"De sukkel!" Roept hij lachend.

"Wie is hier een sukkel." Matthijs komt aanlopen en geeft me een kus op mijn wang. 

"Jij!" Matthijs kijkt mij vragend aan. "Wie geeft nu ook zijn nummer aan een meisje terwijl hij helemaal niet klopt?!" Matthijs lijkt een beetje ongemakkelijk, maar omdat de twee al zo lang goede vrienden zijn weet Carel precies wanneer hij moet stoppen.

"Moeten wij nu naar Peter toe?" Vraag ik en Matthijs knikt, zijn uitdrukking gaat meteen van ontspannen naar gespannen. Ik sta op en geef Carel een knuffel waarna ik Matthijs zijn hand vastpak en er zachtjes in knijp. Samen lopen we naar het kantoortje van Peter Bosz en voordat Matthijs aanklopt zorg ik dat hij mij aankijkt. "Wat er ook gezegd gaat worden het komt wel goed. Je moet alleen wel adem blijven halen, want als je dat niet doet komt het niet goed." Zeg ik in de hoop de boel een beetje luchtig te houden. Matthijs grinnikt en ik geef hem een korte kus. Hij klopt op de deur en Peter laat ons binnen.

"Fijn dat je er bent Matthijs en ook jij Lieke, het is fijn dat hij iemand naast zich heeft die hem kan steunen." Ik heb nog steeds Matthijs hand vast en weer knijp ik er zachtjes in, dit keer doet hij hetzelfde terug. "Je wordt door aardig wat clubs benaderd hè." Zegt Peter met een klein lachje.
"Ja, het is allemaal nog best raar." Matthijs heeft door de jaren heen aardig wat clubs afgewezen, hij wou zich eerst ten volle richten op Ajax en zijn carrière daar, maar nu hij alles wat hij binnen de club had kunnen bereiken bereikt heeft, is hij opzoek naar een nieuwe uitdaging. 

"Weet je ook precies welke clubs?"

"Barça, Manchester United, PSG en nog een paar andere." Peter knikt. Ondanks dat deze clubs al meerdere keren bij Matthijs op de deur hebben geklopt blijft het nog steeds raar om zijn naam verbonden te horen aan deze clubs. Deze grote clubs terwijl in mijn ogen Matthijs nog steeds de rustige jongen is die bij Jong Ajax speelde. 

"Weet je al wat je wilt?" Matthijs schudt zijn hoofd.

"Ik zou het nog niet weten, ik twijfel tussen een aantal dingen... Maar ik kom nog geen steek vooruit met wat ik wil." Ik kijk Matthijs aan en ik zie dat hij het er echt moeilijk mee heeft. Hij wil meer, wil beter worden, maar iets houdt hem tegen van naar het buitenland gaan, en ik weet precies wat het is. Ik hou hem tegen, maar ik heb al eerder geprobeerd hem over te halen om gewoon te kiezen voor een buitenlandse club, maar sinds ik ook nog eens hoog zwanger ben, wil hij al helemaal niet meer vertrekken naar het buitenland.

 Ze praten nog een poosje en ik hou me een beetje afzijdig, ik vind het fijn om te weten wat er allemaal gebeurt binnen de club en welke clubs er nou precies klaar staan om Matthijs over te nemen van Ajax, maar ergens doet het me ook wel pijn. Hij kan niet kiezen, hij denkt erover na om bij Ajax te blijven vanwege mij. Hij kan zoveel meer, maar hij zou hier willen blijven voor mij. Het gesprek is over en Matthijs loopt weg om zijn spullen te verzamelen.

"Matthijs is ontigelijk getalenteerd." Begint Peter Bosz en ik knik. Ik weet het, hij zou een vroegere ster zoals Ronaldo en Messi nog met alle gemak bij het doel weg houden. "Hij zou in no time in de basis staan bij de grootste clubs van de wereld." Weer knik ik. "Je moet hem helpen in zijn keuze, hij heeft het er moeilijk mee, maar het is niet iets waar ik hem bij kan helpen." Ik kijk Peter aan en hij kijkt bemoedigend terug. "Ik weet dat het de laatste tijd niet makkelijk is geweest voor je en dat het ook echt niet makkelijker gaat worden, maar help hem zo goed als je kunt." Ik vertel hem dat ik mijn best zal doen. Dat ik alles ga geven om hem te ondersteunen, net zoals ik de afgelopen jaren heb gedaan. "Daar heb ik het volste vertrouwen in. En als het echt niet lukt laat het me dan even weten. Dan kan ik kijken wat ik voor jullie kan doen." Matthijs komt weer aanlopen en ik glimlach. 

"Klaar met kletsen?" Vraagt hij met een ondeugende grijns.

"Ja meneertje ongeduld. Ik ben klaar met kletsen." Ik zeg nog gedag tegen Peter en dan lopen we naar de auto. "Naar welke club wil je het liefst?" Vraag ik Matthijs.

"Ik zou het fantastisch vinden om naar Barça of Real te gaan."

"Waarom doe je dat dan niet? Ze zouden je allebei zonder problemen opnemen in de selectie."

"Je weet het. Ik kan jou hier toch niet alleen laten?" Ik zucht. "En ik kan het je ook niet aandoen om je mee te nemen, dat kan ik gewoon niet over mijn hart verkrijgen, en nu erover ophouden, ik heb er alweer veel te veel over nagedacht voor een dag." Ik open mijn mond om nog wat te zeggen, maar ik besluit het maar niet te doen, het wordt dikke oorlog anders. 

'30-8-16
Lief dagboek,

dit had ik niet aan zien komen.........'

"Hey Shir!" Zeg ik als Shirley de voordeur open doet. Ze had me half in paniek gebeld en had me om versterking gevraagd. "Wat is het dit keer?" Ze loopt naar de woonkamer en ik zie daar iemand zitten die ik op dit moment echt wel kan schieten. Ik voel me verstrakken en ook hij kijkt ineens niet meer zo vrolijk als hij net nog deed. 

"Matthijs." Zeg ik met een neppe glimlach die ik nog maar net op mijn gezicht weet te plakken. "Lang niet gesproken."

"Nee inderdaad."

"Jullie hadden toch nummers gewisseld?"

"Ik had haar inderdaad mijn nummer gegeven." Ik begin van woede zowat te koken en ik trek Matthijs aan zijn arm mee naar buiten. Dit is niet iets wat ik in het bijzijn van andere mensen wil uitvechten met Matthijs. Dat hij het lef heeft om überhaubt zoiets te beweren.

"Je hebt mij je nummer gegeven?! Ik dacht het even niet!" Hij snuift.

"Je bent het zogenaamd vergeten zeker. Dat had ik niet van jou verwacht." Met grote ogen kijk ik hem aan. 

"Niet van mij verwacht?! Nu wordt het al helemaal mooi. Ik ben het helemaal niet vergeten! Jij hebt iets gedaan wat ik niet van jou had verwacht!" Matthijs kijkt nu niet alleen woedend, maar ook nog eens verbaast.

"En wat mag dat dan wel niet zijn?" 

"Je hebt me een ander nummer gegeven, niet die van jou, want ik heb jou echt wel een berichtje gestuurd, vaker dan een keer zelfs." Ik pak mijn telefoon om het te bewijzen. "Kijk, ik ben hier degene die niets verkeerd heeft gedaan." Verbaast kijkt Matthijs naar mijn scherm.

"Ik..." Hij zucht. "Sorry... Dat heb ik dan waarschijnlijk per ongeluk gedaan. Ik wou echt contact met je houden." Ik kijk naar Matthijs en ik kan zien dat het hem echt spijt. Iets in mij wilt boos blijven, niet te snel laten merken dat ik het hem vergeef, maar de blik in zijn ogen zorgt ervoor dat ik smelt. 

"Als je nu wel je goede nummer geeft, dan is alles vergeven en vergeten. En dan geef ik jou die van mij ook maar voor de zekerheid, dan kan er niets meer mis gaan lijkt mij." Hij glimlacht en we wisselen onze nummers uit. Dit keer doen we het goed. We lopen weer naar binnen waar het gesprek tussen Silvia, Robert en Shirley in een keer stopt. 

"Wat was dat?" Floept Shirley eruit en Silvia geeft haar een corrigerende tik op haar achterhoofd.
"Klein misverstand. Niets aan de hand." Zeg ik en ik glimlach. "Waarom moest ik nu komen dan?" Vraag ik Shirley en ineens dringt het tot me door dat Matthijs en Robert samen het probleem waren. "Dus, waar hadden jullie het over voordat ik kwam?" Grijns ik en ik zie Shirley met grote ogen naar me kijken. 

"We hadden het over het de afgelopen wedstrijd." Zei Matthijs met verdrietige glimlach. "En ik kan nou niet echt zeggen dat die nou de beste was..." Ik geef hem een duwtje aangezien ik naast hem op de bank zit.

"Het kan niet altijd meezitten..." Mattijs haalt zijn schouders op. "Nu, laten we het ergens anders over hebben, of wil je de hele tijd depri blijven doen." Ik grijns en krijg dankbare blikken toegeworpen van niet alleen Shirley, maar ook van Silvia. "Shir, heb je al een eerste dansles gehad?" Shirley begint gelijk te blozen en ik weet dat ik precies raak zit. "Anders regel je dat je volgende week een keer kan, dan ga ik wel mee, kan ik je aanmoedigen." 

"Ja Shirley, leuk! Doe dat maar!" Zegt Silvia en ik kijk tevreden naar Shirley die met een oplossing probeert te komen waardoor ze niet hoeft. Matthijs heeft door dat hier meer achter zit en begint te lachen.

---------

"Ik ga mijn tas inpakken." Zegt Matthijs gelijk als hij de auto stilzet en uitstapt.

"Pardon?" Ik ben compleet verrast door deze opmerking. "Waar ga je heen dan?"

"Ik ben opgeroepen door het Nederlands elftal." Ik knik. Hij moest gaan en dat vond ik niet zo'n punt, maar waarom had hij het me niet verteld snapte ik niet. Ik heb nog nooit moeilijk gedaan over een trainingskamp. Het hoorde er nu eenmaal bij.

"Sinds wanneer vertel je me dat soort dingen niet meer?" Vraag ik, maar Matthijs is al boven om zijn spullen te pakken. Mijn telefoon gaat en ik zie dat het mam is dus ik neem op. "Hey mam."

"Hey lieverd, hoe is het daar? Hoe gaat het met de kleine?" Ik glimlach.

"Ik ben bang dat we nog een voetballer in de familie krijgen, ik wordt regelmatig geschopt door die kleine, en niet heel zacht ook. Ik weet alleen niet of ik daar blij mee moet zijn." Dat laatste voeg ik er zachtjes aan toe - in de hoop dat mam het eigenlijk ook gewoon helemaal niet hoort - en kijk naar de trap. Mam begint te lachen. 

"Dat heeft hij of zij dan sowieso van zijn vader, je kan aardig voetballen, maar een hard schot heb je nooit gehad, jij moest het hebben van de trucjes toen je klein was." Ik glimlach en denk terug aan de wedstrijden die ik bij de f'jes altijd speelde, maar al snel verloor ik mijn plezier erin omdat het altijd zo prestatiegericht was.

"En bedankt mam." Ik grinnik. "Ik ga ondertussen wel de was doen, dus als je even niets hoort heb ik perongeluk mijn telefoon in de wasmand laten vallen en kan ik hem zo snel niet vinden." Weer begint mam te lachen.

"Kan Matthijs niet een keer wat doen?"

"Die is zijn spullen aan het pakken voor een paar dagen met het Nederlands elftal, dus die stoor ik maar even niet." Ik ben blij dat mam mijn gezicht niet kan zien, anders zou ze gelijk door hebben gehad dat het niet helemaal goed zat tussen mij en Matthijs op dit moment. "Weet je wat ik vond?" Vraag ik maar, zodat mam geen andere vragen gaat stellen over Matthijs. "Mijn oude dagboeken." 

"Och wat leuk kind! Ben je ze nu aan het lezen? Herinner je nog dingen? Natuurlijk doe je dat, je hebt een vreselijk goed geheugen." Mam ratelt de hele boel achter elkaar aan.

"Ja, ik kan me alles nog voor de geest halen. Het is echt heel grappig om het zo terug te lezen."
"Dat snap ik kind." Ik heb inmiddels de wasmand voor me op de grond gezet terwijl ik op de bank zit en ik begin de dingen op te vouwen. "Ik baal er soms wel eens van dat ik geen dagboek bij heb gehouden. Gewoon, om de kleine simpele dingetjes ook te onthouden, ik heb helaas niet zo'n goed geheugen als jij dat hebt." Met een glimlach op mijn gezicht praat ik met mam en vouw ik de was op. Als Matthijs weer beneden komt kap ik het gesprek met mam af. 

"Mam ik moet gaan, ik spreek je later nog wel oké?"

"Natuurlijk schat."

"Love you."

"Love you too darling." Ik hang op en kijk Matthijs aan. Geen van ons beide zegt iets.

"Wanneer ga je?" Matthijs kijkt naar de grote klok die boven de eettafel hangt.

"Over een kwartier..." Ik knik en achter mijn ogen prikken de tranen. Ik besluit Matthijs niet aan te kijken en ga door met het opvouwen van een van zijn shirts. Ik haal een keer diep adem en hoor dan hoe hij naar me toe komt lopen. "Ik ben met drie dagen weer terug. Het is gewoon een kort trainingskamp om een ons een beetje op elkaar in te laten stemmen." Ik knik en Matthijs gaat naast me zitten en pakt de broek die ik nu aan het opvouwen ben uit mijn hand. "Kijk me eens aan." Ik zucht en kijk hem met tegenzin aan. Een traan biggelt over mijn wang en voorzichtig veegt Matthijs hem van mijn wang en kijkt me dan diep in de ogen aan.

"Moet het?" Vraag ik en ik kan aan Matthijs zien dat ik hem nu aan het twijfelen breng. "Sorry, natuurlijk moet je gaan, maar kom alsjeblieft zo snel mogelijk terug." Matthijs glimlacht en trekt me naar zich toe.

"Natuurlijk doe ik dat." We praten nog voor een paar minuten en dan zijn we een hele poos stil en genieten we van de rust. "Binnenkort kan dit niet meer." Zegt Matthijs. "Dan loopt er de hele tijd een klein kind te huilen en later kruipt hij of zij altijd tussen ons in." Ik kijk Matthijs aan en knik. 

"Maar ondanks dat het gaat veranderen, zal het toch wel weer fijn zijn." Nu kijkt Matthijs mij ook aan en hij knikt.

"Dat is zo."

Gepubliceerd: 14 mei 2017

Bewerkt: 28 januari 2019