Als Matthijs wegrijdt in zijn auto kijk ik vanachter het keukenraam toe. Ik moet me niet zo aanstelen, het zijn maar drie dagen. Ik probeer me dit voor te houden. Over drie dagen is hij gewoon weer terug. 

Dan bedenk ik me ineens iets wat me laat fronzen. Als hij nu op trainingskamp gaat met de andere jongens van het Nederlands elftal, dan betekent het dat er binnenkort weer interlands zijn wat dan weer betekent dat hij binnenkort weer vaker van huis is. Ik zucht, maar schud gelijk mijn hoofd. Ik wist wat ik op me nam toen ik en Matthijs besloten dat we zover waren om kinderen te krijgen, ik wist het toen ik besloot een relatie te nemen met Matthijs. Ik probeer mijn hoofd er vanaf te krijgen, maar het blijft in mijn hoofd hangen. Ik besluit maar weer mijn dagboek erbij te pakken en zo maar even mijn gedachten stop te zetten.

'15-9-16

Ik kreeg net een appje van Matthijs, naast dat we nu dus veel te veel appen, vraagt hij nu of ik binnenkort kan komen naar een wedstrijd van Ajax. Hij weet nog niet of hij in de selectie zal zitten, maar hij zegt dat hij het heel leuk zou vinden als ik langs zou komen.........'

"Mam!" Roep ik door het huis. Met mijn telefoon in mijn hand ren ik naar beneden. Ik moet sowieso pap en mam zo ver krijgen dat ik naar Amsterdam mocht. Alleen hoe is nog een andere ding...

"Wat is er?" 

"Zou ik binnenkort naar een van de wedstrijden van Matthijs mogen?" Vraag ik met mijn liefste glimlach. "Hij heeft het zelf voorgesteld en hij kan tickets regelen, dus ik ben niet gelijk blut." Probeer ik nog wat argumenten aan te brengen als mam niet gelijk reageert.

"Je vader is met een paar minuten thuis, dan hebben we het er dan wel weer over."

"Waar hebben we het dan over?" 

"Ik wil ergens heel graag heen." Zeg ik tegen Suzie en vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar mam, maar ze vertrekt geen spier. Ik hoop dat dit nog even verduidelijkt dat ik het heel graag wil, maar in plaats van dat ze zegt dat ze het met pap erover gaat hebben gaat ze gewoon rustig verder met het afgieten van de aardappels. Ik zucht en zet Suzie op haar stoel en loop dan naar de voordeur om de deur open te doen voor mijn vader. Het is iets wat we eigenlijk altijd doen omdat hij anders nog een kwartier lang in de auto blijft zitten om zijn collega's te bellen. Hij heeft zelf ook een sleutel, maar dit heeft zich bewezen als het meest effectief want nu gaat het max vijf minuten duren.

Ik ga netjes aan tafel zitten en wacht tot pap binnenkomt en ook gaat zitten. We zijn heel even stil om te bidden en ik bid dat ik naar Amsterdam mag voor de wedstrijd tegen Willem II.

"Mag ik er weer over beginnen?" Vraag ik mam als ook zij weer zit nadat ze iedereen heeft opgeschept. Ze knikt en ik kijk nu vooral naar pap. "Matthijs heeft gevraagd of ik binnenkort naar een wedstrijd van Ajax kom. Het is de eerste bekerwedstrijd dacht ik, maar goed. Ik wil er heel graag heen. Matthijs kan tickets voor me regelen, hij heeft het zelf voorgesteld." 

"Wanneer is het?" Vraagt pap gelijk en ik slik de hap boontjes die ik in mijn mond had gestopt door.

"21 september." De dag zeg ik expres niet de kans is dan groot dat ik niet mag.

"Is het in de arena?" Ik knik naar mijn moeder, maar mijn vader zegt niets.

"Is dat niet op een woensdag."

"Het kan zelfs zijn dat Matthijs zijn officiële debuut mag maken. Dat wil ik echt niet missen!" Ik antwoord expres niet op paps vraag, want het is inderdaad op een woensdag, het is helaas een bekerwedstrijd en helaas voor mij worden die doordeweeks gespeeld. 

"Lieke, geef antwoord op mijn vraag. Is dat niet op een woensdag?" Ik zucht en begin een beetje doelloos in mijn eten te prikken.

"Lieke..." Waarschuwt nu ook mijn moeder me. 

"Ja... Maar ik kan het echt niet maken dat als hij nu zijn debuut maakt dat ik er niet ben! Al helemaal niet omdat hij mij heeft uitgenodigd!"

"Nee." Zegt mijn vader en ik heb een naar gevoel dat dit wel eens het einde van de discussie al kan zijn. 

"Maar pap!"

"Nee."

"Pap!"

"Ik wil er niets meer over horen! Je gaat niet. Punt uit." Met tranen in mijn ogen kijk ik mijn vader aan. Snapt hij dan niet hoe graag ik dit wil?! Ik sta driftig op en loop naar mijn kamer waar ik gelijk Shirley bel. 

"Ik haat pap." Is het eerste dat ik zeg als ze opneemt.

"Jij ook hoi." Lacht ze. "Wat nou weer?" 

"Matthijs heeft me gevraagd of ik naar een wedstrijd van het eerste van Ajax kom, maar pap wil me nu dus niet laten gaan."

"Oh..." Ik laat me achterover op mijn bed vallen. "Kun je niet proberen om eronderuit te komen, waarom je vader dan ook maar nee heeft gezegd." Ik zucht. 

"Ik kan de datum van de wedstrijd niet veranderen Shir... Of de dag waarop het gespeeld wordt."

"Welke dag dan?" 

"Een woensdag."

"Ai..." Het is een poosje stil. "Ik moet gaan. Ik spreek je morgen op school wel weer! Ik beloof je dat ik dan mijn best heb gedaan om met een goed idee te komen om te zorgen dat je wel heen mag." We zeggen gedag en ik gooi mijn telefoon in de kussens aan het voeteneinde van mijn bed.

---------

Ik kijk naar de tijd en zie dat het nu twee uur is. Ik zucht en pak de telefoon weer op om vervolgens een nummer in te tikken wat ik maar wat goed ken. Nadat de telefoon twee keer over is gegaan neemt er iemand op.

"Met Steijn." Ik kan nog maar net een zucht inhouden.

"Hey Steijn, is Shirley er ook?" Er klinkt wat gestommel en daarna hoor ik Steijn Shirley gedempt roepen. Ze roept boos wat terug en niet veel later krijg ik haar aan de telefoon. 

"Met Shirley."

"Hey Shir!" 

"Liek! Hey, waarom bel jij nou?"

"Mag ik mijn beste vriendin niet meer bellen ofzo?" Vraag ik quasi beledigd. 

"Natuurlijk wel! Maar meestal heb je wel wat te doen ofzo." Hoor ik haar plagerig zeggen. "Wat is er?"

"Matthijs is zojuist weggegaan. Gedoe voor het Nederlands elftal." 

"Zullen we ergens wat gaan drinken?" Ik glimlach. Shirley weet altijd precies wat ik nodig heb. "Ik kan Noah vast wel even bij Steijn laten." Ik stel me voor hoe ze nu Steijn smekend aankijkt. "Oké, ik ben met een kwartiertje bij je, dan gaan wij gezellig iets doen." Ik glimlach. Shirley is echt nog steeds een schat en ik ben nog steeds blij dat ze elke keer weer voor mij klaar staat. Andersom is het natuurlijk ook zo het geval, maar in dit geval komt onze vriendschap vooral mij goed van pas. 

"Ik zie je zo!" Zeg ik en ik leg de telefoon weg en pak mijn dagboek er nog voor een kwartiertje bij.

'20-9-16

Lief dagboek,

Ik heb een briljant idee. Het gaat ervoor zorgen dat ik huisarrest heb voor de rest van mijn leven, dus beter is al dit gedoe het waard.........'

Met mijn rugzak op mijn rug sta ik te wachten op de bus. Jammer genoeg hebben we geen treinstation in mijn dorpje, dus moet ik de bus nemen naar Groningen, waar ik wel op de trein kan stappen. 'Waarom ik op de trein wil stappen? Ik ben bezig met mijn geniaalste en tegelijkertijd mijn domste idee ooit. 

Ik pak mijn telefoon en stuur Shirley een appje om te vragen of ze mijn ouders later vandaag wil vertellen dat ik veilig ben en dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Ik vertel haar dat ik naar Amsterdam ga, omdat ik nu naar Matthijs' wedstrijd ga en smeek haar om niets te vertellen. Vannacht en morgennacht mag ik bij hem logeren en dan ga ik donderdag weer naar huis en zal ik daar mijn dood tegemoetgaan. 

De bus komt aanrijden en ik stap in terwijl door mijn oortjes zachtjes muziek speelt. Bij de volgende halte trek ik mijn pet snel iets verder over mijn ogen. Een vriendin van mijn moeder stapt de bus in en ik hoop met heel mijn hart dat ze me niet herkend omdat ze anders ervoor zorgt dat ik op de eerste de beste bus terug zit naar school. Gelukkig zit er al iemand naast me en kan ze niet naast me komen te zitten en moet ze er over twee haltes toch weer uit en kan ik dan weer normaal gaan zitten.

"Wat is er meiske." Vraagt de oude man die naast me zit. "Waarom wou je niet dat ze je zag? Heb je even geen zin om bekenden tegen te komen? Erover praten kan helpen."
"Zoiets." Zeg ik met een klein glimlachje. "Hoeft niet hoor." Ik draai mijn hoofd weg van de man en kijk uit het raam. Gelukkig zegt hij niets meer en moet hij er een halte eerder uit dan ik. Hij geeft me een kneepje in mijn arm en loopt dan weg. Ik kan je vertellen dat ik blij ben dat hij nu weg is. Hij bleef me de hele tijd maar meelevend aankijken, wat erg ongemakkelijk en toch ook wel een beetje eng was.

Ik ren de bus uit zodra hij stil staat en ren naar het goede perron. De trein komt gelukkig pas net aankomen, dus slaak ik een zucht van opluchting. Als ik deze gemist had had ik minstens een kwartier mogen wachten op de volgende trein en op dit moment telt elke minuut die ik kan gebruiken om verder van huis te komen, hoe dichter ik bij Amsterdam kom, hoe groter de kans dat ik niet meer gehinderd ga worden. 

Voor ik de trein in stap haal ik nog een keer diep adem en dan samen met de laatste paar mensen die Groningen willen verlaten in de trein. Als de deuren achter mij sluiten kan ik er pas een heel stuk verder uit en kan ik eigenlijk ook gewoon al niet meer terug. Ik zoek een plekje op in de stiltecoupé en ik glimlach als het ineens tot me door dringt waar ik mee bezig ben. Ik ben gestoord.

---------

Als ik weer op de klok kijk zie ik dat Shirley hier elk moment kan zijn, dus sta ik op en loop naar de gang om mijn schoenen te pakkenen die aan te trekken. Ik ben er zo'n vijf minuten mee bezig - ook hierbij zit mijn buik me in de weg - en ben dan ook echt blij dat Shirley altijd te laat komt. Ik pak mijn jas en mijn handtas waar mijn portemonnee al in zit en ik loop terug naar de woonkamer waar mijn mobiel nog ligt. Dan toetert er iemand en ik grinnik. Dat is sowieso Shirley. Ik loop naar buiten en zie inderdaad Shirley in haar kleine Suzuki'tje. 

"Hey." Zeg ik als ik me met moeite op de bijrijdersstoel prop. In de grote auto van Matthijs heb ik er al moeite mee, laat staan wat ik nu heb. Dit autootje is de helft van die van Matthijs

"Hey." Ze geeft me een kus op mijn wang en ik zet mijn tas tussen mijn voeten. 

"Hoe heb je het volgehouden?" Vraag ik Shirley. "Ik ben er klaar mee! Ik kan niet wachten totdat ik van deze dikke buik af ben." Shirley begint te lachen.

"En dan zit je vast aan het geschreeuw en gehuil en dan wens je dat ie weer in je buik zit geloof me, ik spreek uit ervaring." Ik grinnik. "Zullen we eerst wat gaan drinken en dan een film pakken?" 

"Klinkt goed." We rijden naar het cafeetje waar ik en Shirley altijd komen sinds we allebei in Amsterdam wonen. We bestellen allebei een kop thee en een stukje taart en dan beginnen we als vanouds te kletsen.

"Waarom had je me vanochtend niet gevraagd of we iets konden doen vandaag omdat Matthijs weg moest. Dat doen we altijd, dus waarom vroeg je het nu niet?" Ik zucht. Waarom moest het elke keer toch weer op Matthijs komen. "Oeps... Sorry..." Shirley heeft het zoals gewoonlijk gelijk door

"Geeft niet, maar ik heb je niet gevraagd omdat ik niet wist dat Matthijs wegging. Hij heeft het me niet verteld..." Shirley fronst.

"Wat raar... Maar hebben jullie het babykamertje al helemaal klaar? Het moet vast moeilijk zijn om de kleuren een beetje neutraal te houden omdat jullie gekkerds het zo nodig vonden het geslacht van jullie kleine niet te willen hebben. Ik kan zo ook geen fatsoenlijk cadeautje kopen!" Ik lach. 

"Het is aardig goed gelukt. We zijn nog niet helemaal klaar, maar we hebben nog even de tijd." Ik wrijf met mijn hand over mijn buik. "Hoe erg ik het op dit moment ook haat, ik kan niet geloven dat ik moeder wordt." Ik schud mijn hoofd en kijk Shirley dan weer aan die glimlachend terug kijkt. "Hoe gaat het met jou en Steijn. Hij is veel bij jullie hoorde ik van Noah." Shirley begint als een idioot te glimlachen.

"Hij is zo lief Liek! Ook met Noah, ondanks dat Noah nogal eigenwijs en wil hij niets liever dan dat ik Steijn het huis uit schop, doet hij zijn uiterste best. Ik hoop echt dat Noah een keer in gaat zien dat hij het beste met hem voorheeft."

"Noah had het er vanochtend over dat hij jaloers is op Steijn. Met hem ga je allemaal leuke dingen doen en dan laat je hem bij mij achter en hij vond het jammer dat jullie ook nooit geen tijd hebben voor ontbijt op bed." Shirleys glimlach verdwijnt.

"Ik weet het, maar je wil niet weten hoe moeilijk het is om een kind op te voeden, een studie te doen en ondertussen ook nog geld proberen te verdienen om te zorgen dat we een dak boven ons hoofd hebben en genoeg te eten. Ik kan niets anders..." Over de tafel heen reik ik naar Shirleys hand en ik knijp erin. 

"Dat snap ik, maar ga ook eens een keer wat leuks doen met Noah. Desnoods komen jullie allebei een keer naar Matthijs' zijn wedstrijd. Gewoon alleen jullie twee. Ik weet zeker dat het hem goed zal doen." Shirley knikt. "Ik kan wel tickets regelen bij Matthijs."

"Dankje." Zegt Shirley met een brok in haar keel en met tranen in haar ogen. "Wat ik toch zonder je zal moeten." Ik grinnik.

"Als wij elkaar niet zouden hebben, hadden we allebei flink in de problemen gezeten." We drinken onze thee op en eten onze taart op en gaan dan naar de bioscoop. We kunnen uiteindelijk toch een keuze maken voor en film en terwijl Shirley geboeid naar de film kijkt vind ik er niets aan en begin ik weer in mijn gedachten verzuimd te raken.

---------

"Hey Thijs!" Roep ik als ik Matthijs om de nek vlieg. We staan op het station van Amsterdam en Matthijs zou me hier ophalen zodat ik niet zou verdwalen onderweg naar zijn huis. 

"Hey Liek!" Ik grinnik. "Ik vind het echt gaaf dat je hier bent! Maar hoe heb je het voor elkaar gekregen om te mogen komen." Ik bijt op mijn tong voordat ik er iets doms uit flap.

"Ik heb geen idee." Zeg ik dan ook met een neppe glimlach. Als ik in de trein naar huis zou zitten zou ik hem wel een bericht sturen met daarin de uitleg dat ik eigenlijk helemaal niet mocht komen en gewoon van huis ben weggelopen. Waarschijnlijk voeg ik er dan de waarschuwing ook maar bij dat ik vreselijk op mijn kop ga krijgen.

"Je hebt echt toffe ouders." Ik knik stilletjes en hij trekt me door zijn arm om me heen te slaan naar een auto waar Matthijs' vader in blijkt te zitten. Matthijs en ik gaan op de achterbank zitten en Matthijs' vader draait zich om.

"Frank." Ik glimlach.

"Lieke."

"Het is leuk je te ontmoeten." Ik glimlach en leun lekker achterover. Mijn rugzak heb ik op de lege stoel tussen mij en Matthijs ingezet. "Ben je al een keer bij een wedstrijd van Ajax geweest." Ik knik. 

"Alleen dat was een wedstrijd van jong Ajax." Ik grijns. "Ik had een shirt gekregen van de vader van een vriendin, dus ik paste er helemaal bij."

"Heb je dat shirt nu ook bij je?" Ik knik. "Hij is wel van het verkeerde elftal." Hij knipoogt en ik haal mijn schouders op. 

"Jij bent de enige die ik ken, dus dan trek ik toch mooi dat shirt aan. Bovendien heb ik niets anders." Matthijs begint te lachen en ik grinnik.

"Hij stond je wel goed." Ik voel mijn wangen iets warm worden, maar om het niet te laten merken schud ik mijn hoofd. We rijden een poosje en ik en Matthijs hebben nu al de grootste lol. "Je zult wel bij mijn zusje op de kamer moeten slapen ben ik bang..." Zegt Matthijs en hij kijkt me verontschuldigend aan. "Ik hoop dat je dat niet erg vind?" Ik schud mijn hoofd. 

"Geen probleem." We stappen uit de auto en ik slinger mijn loeizware rugzak over mijn schouder. Matthijs en Frank lopen voor mij op naar het huis en Frank doet de voordeur open. Gelijk komen er een jongen en een meisje de trap af stormen die met nieuwsgierige blikken mij aan kijken. Ik glimlach en steek mijn hand uit om mezelf voor te stellen. "Hoi, ik ben Lieke." Het meisje schudt mijn hand.

"Ik ben Fleur." Dan draai ik me naar de jongen. 

"Wouter." Zegt hij en ook een glimlach ligt op zijn gezicht. Beide lijken niet veel jonger dan ik ben.

"Zullen we je spullen vast naar mijn kamer brengen?" Vraagt Fleur dan. "Je slaapt bij mij op de kamer." 

"Dat had Matthijs al verteld ja." Zeg ik en ik glimlach dankbaar naar haar. Mijn tas is nou niet bepaald licht, omdat ook nog een aantal schoolboeken erin zitten. We lopen naar haar kamer en ik zet mijn tas op de grond.

"Matthijs heeft nog nooit een meisje meegevraagd naar een wedstrijd van hem." Zegt ze dan tussen neus en lippen door en ik kijk haar met een frons aan. "Je bent het eerste meisje dat hij uitnodigt, wat betekent dat hij je wel ziet zitten." Ze begint te grijnzen en ik schud mijn hoofd lachend. Het is een leuke meid en ik denk dat we wel goed op kunnen schieten.

"Laten we maar beneden gaan." Zeg ik, in de hoop dat ze niet verder gaat over het onderwerp

"Je wil niet zo lang bij..." Ik leg mijn hand op haar mond en kijk haar streng aan. Ik weet niet waarom ik het doe, normaal ben ik niet zo impulsief om ineens iemands mond af te dekken voordat de persoon wat kan zeggen, maar misschien is het gewoon omdat de familie mij een relaxt gevoel geeft, alsof ik echt welkom ben. 

"Zometeen gaan we dit niet doen!" Zeg ik streng en ik haal mijn hand weer van haar mond en er verschijnt een schijnheilig glimlachje.

"Dat zullen we nog wel even zien." Ik zucht. Dit gaat nog grappig worden...

---------

"Wat een fantastische film!" Zegt Shirley enthousiast als de aftiteling verschijnt. Ik schrik op uit mijn gedachten en knik een beetje afwezig. "Je hebt niets meegekregen. Of wel?" Ik schud grinnikend mijn hoofd.

"Nee, sorry..."

"Geeft niets, ik had eigenlijk wel verwacht dat je het niets zou vinden. Of nou ja, na tien minuten te kijken. Ik had niet verwacht dat het zo'n film zou zijn." Ik zucht een keer diep en dan sta ik weer op. 

"Heb jij geen blijvende rugklachten overgehouden aan je zwangerschap? Mensenlief hè." Shirley schudt haar hoofd.

"Maar ik had ook niet zo'n dikke buik als jij hebt." Ze trekt me mee naar de uitgang van de zaal en we moeten allebei een beetje tegen het licht in knipperen. Dan lopen we de bioscoop uit en trekt ze me mee naar een winkel vol met kleren. 

"Nee!" Roep ik, maar het is al te laat. Shirley duikt al tussen de rekken op zoek naar iets leuks.

"Denk je dat dit me leuk zal staan?" Vraagt ze me, maar nog voor ik kan antwoorden schudt ze haar hoofd en hangt ze het shirtje alweer terug. "En dit dan?" Ik kijk naar de kaki kleurige broek en ik knik. "Dan pas ik die even aan." Gelijk stuift Shirley weg en met een zucht loop ik achter haar aan. Gelukkig past Shirley zo vaak nieuwe kleren als ze in de stad is dat ze in no time de broek aan heeft en hem showt.

"Die staat je echt leuk Shir!" Zeg ik enthousiast als ze het pashokje uit komt lopen. Ze kijkt zelf nog een keer in de spiegel en knikt dan tevreden.

"Moet jij niets passen?"

"Je weet wat ik met mezelf heb afgesproken! Geen nieuwe kleren meer totdat ik ben bevallen, ik kan zo niets passen en de kleren die ik nu pas pas ik over twee maanden niet meer." Ik zucht en leg mijn hand op mijn buik. Wat zal ik blij zijn als ik eindelijk mijn kindje in mijn armen kan hebben en niet meer zo aan die dikke buik vast zit. Shirley kleed zich snel weer terug om en ik wacht geduldig.

"Ben je eigenlijk al aan die online studie begonnen?" Vraagt Shirley vanuit het hokje. 

"Nee nog niet... Ik heb al wel de hele tijd mijn laptop op schoot om eraan te beginnen, maar ik heb dan telkens de moed ook weer niet om het te doen." Ik hoor Shirley zuchten. Al een jaar geleden heb ik aangegeven dat ik wil gaan studeren, alleen niet op die manier dat ik elke keer weer in een collegezaal moet zitten, dus kwam Shirley op het idee om online te gaan studeren. Ik wil heel graag sportpsychologie doen omdat ik nu al zo veel met de topsport te maken heb.

"Vanmiddag ga je het doen! Je hebt nu toch zo veel tijd, Matthijs is er nu niet en je hebt ook nog geen baby, dus dit is het perfecte moment!" Ik zucht. Ze heeft gelijk. "Ik betaal deze broek en dan breng ik je naar huis. Desnoods blijf ik net zolang naast je zitten totdat je echt begint." Ik grinnik en geef Shirley een knuffel die net uit het hokje komt lopen.

"Dankje."

"Geen dank. Jij was er ook voor me toen ik zo depressief was." Ik glimlach en geef haar een kneepje in haar hand. 

gepubliceerd: 18 mei 2017

Bewerkt: 28 januari 2019