"Everynn?" vraagt een onbekende stem. Voorzichtig haal ik mijn hand weg voor mijn gezicht en kijk ik recht in de ogen van...

"Keaton?" vraag ik verbaasd. Zonder te wachten op een antwoord, omhels ik hem. Ook zijn armen slaan zich om me heen.
"Alles oké?" vraagt hij, als ik hem los laat. Ik kijk hem twijfelend aan: zou ik het wel zeggen? "Ja, prima, alle oké", probeer ik zo geloofwaardig mogelijk te zeggen. Hij kijkt me doordringend aan en zegt: "Je liegt." Ik schrik van zijn stem. "Ik zei toch: alles oké", dring ik aan. Ruw grijpt hij me bij mijn schouder vast en draait me om. Met zijn twee vingers voelt hij over mijn ruggengraat. "Wat doe je?" vraag ik verbaasd. Hij pakt mijn pols vast en kijkt naar mijn handen. "Endron", mompelt hij. Keaton kijkt me kort aan en duwt me richting zijn paard. Met een ruk draai ik me om en zeg: "Wat is er mis met jou?" Hij pakt me bij mijn arm en duwt me tegen zijn paard. Mijn adem stokt als hij dichter naar me toe komt. Zijn gezicht is nu vlak bij het mijne; hij fluistert: "Jij komt nu mee." Ik duw hem van me af en stomp hem in zijn maag. Even krimpt hij in elkaar, maar hij herstelt zich snel. "Wat moet je Keaton?" Ik kijk hem woedend aan. "Doe niet moeilijk en kom mee!" snauwt hij naar me. Uit paniek spring ik op mijn paard en rij weg. Het galop van zijn paar achtervolgt me. "Godverdomme!" schreeuwt hij. We rennen als gekken door het bos. Keaton sluit zijn ogen en steekt zijn hand uit. "Operta portal", zegt hij. Recht voor me zie ik een grote cirkel: een soort van golvend oppervlak. Ik probeer Felix nog te stoppen, maar hij rijd er recht door.

Hoestend grijp ik naar de ondergrond, de kant van het meer. Ik trek mezelf met moeite omhoog, maar wordt geholpen door twee handen die me omhoog trekken. Mijn kletsnatte, loodzware jurk druipt van het water. Nog steeds hoestend sta ik recht en wrijf mijn ogen uit. "Wat was dat...", zeg ik als ik mijn ogen opendoe: voor me verschijnt een enorm kasteel. Mensen lopen heen en weer, in en uit het kasteel.

"Welkom in Earon", klinkt een stem achter me:Keaton. Woedend stap ik op hem af en geef hem een duw naar achteren. Hij geraakt uit balans en valt met een plons in het water. "Wat moet je!" schreeuw ik boos. Hij staat recht en doet zijn mantel af: een mooi sierlijk harnas komt tevoorschijn. "Wacht, wat?" ik kijk hem niet-begrijpend aan. In een reflex grijp ik naar zijn zwaard en richt het op zijn keel. "Wow..." Hij geeft zich onmiddellijk over. "Everynn, leg dat zwaard neer", zegt hij. Koppig blijf ik het zwaard naar hem richten. Ik wil iets zeggen maar wordt onderbroken door een mannenstem: "Een pittige." Hij grimast kort. In een reflex draai ik me om en richt het tot de andere soldaat. "Haal me hier weg, onmiddellijk", beveel ik hem. Zonder dat ik het door heb, grijpt Keaton me bij mijn middel en trekt me achteruit. Ik laat het zwaard vallen. De andere soldaat pakt het op en geeft het terug aan Keaton. Hij pakt me strak bij mijn pols vast en lopen, zo, het kasteel binnen.

"Koning, koningin", zegt de één van de soldaten. Ze kijken mij aan: er verschijnt een glimlach op beide gezichten. "Welkom in Earon", zegt de koning vriendelijk. Ik kijk hem achterdochtig aan en zeg: "Wat in godsnaam doe ik hier?" Nog steeds vriendelijk glimlachend kijkt hij me aan. "Ik zie dat Keaton zijn missie goed volbracht heeft", zegt hij dan. Ik draai me om naar Keaton die nerveus op zijn lip bijt. "Welke missie?" vraag ik. "Heeft Keaton je niks vertelt?" vraagt hij dan. Ik schud mijn hoofd. "Wel kijk," begint hij, "je kent Keaton al vanaf je elfde, niet?" Ik knik, hij gaat verder: "hij is getraind als een Knight of Earon. En hij heeft daarvoor een 'missie' moeten voltooien." "Welke missie?" vraag ik. "Jou" antwoord hij. "Wacht, wat?!" reageer ik boos. "Al die jaren was jij een missie, hij moest en beschermen, want je bent speciaal, Everynn", zegt hij. Alsof er een mes door mijn hart gestoken wordt, komen de woorden binnen. Tranen vormen zich in mijn ogen, maar ik probeer ze door te slikken. Beschuldigend zeg ik door mijn tranen heen: "ik ben...geen verdomde missie." Een paar zoute druppels vallen over mijn wangen naar beneden. Ik draai me om naar de deur, maar Keaton houdt me tegen. "Alsjeblieft, Everynn," zijn stem haperend een beetje, "begrijp het." Gekwetst slaag ik zijn hand weg. "Na al die jaren..." de tranen rollen over mijn wangen, "na al die jaren had ik een vriend, iemand die ik kon vertrouwen..." Ik slik en ga verder: " En waar ik uiteindelijk verliefd op werd." Beschuldigend wijs ik naar hem. "Maar alles was gewoon voor dit?!" Mijn hart breekt in tweeën. Ik loop naar buiten. Keaton komt achter me aan en pakt me vast. "Ik..." heel het plein kijkt ons toe, "ik moest wel. Ik deed dit, omdat ik van je hou. Anders zou iemand anders het hebben gedaan, maar je nooit een normaal leven bezorgd hebben." Hij kijkt me smekend aan. Het spijt me...ik kan dit niet." Ik wil me losmaken uit zijn greep, maar laat me niet los. Voorzichtig pakt hij mijn gezicht vast en kust me op de lippen. Al onze emoties, woorden, worden verteld door één simpele aanraking, één enkele kus.

...

En, vinden jullie het al spannend?
Lore xxx